Shaqiri: Ja pse mbaj dy flamuj në këpucët e mia

22 Qershor, 2018 - 6:48 pm

Xherdan Shaqiri ka bërë një rrëfim prekës rreth jetës së tij dhe karrierës si futbollist.

Futbollisti i kombëtares së Zvicrës, që po luan Botërorin e tretë të tij, ka treguar për The Players’ Tribune se si arriti që nga një fëmijëri e vështirë, të ngjitej në majat e futbollit.

Shaqiri ka rrëfyer për jetën e vështirë të familjes së tij, fëmijërinë e tij si dhe ngritjen e tij në karrierë, shkruan Insporti.

Insporti transmeton në tërësi shkrimin e Shaqirit:Shtëpia jonë nuk kishte ngrohje. Vetëm një oxhak të madh. Ishte një shtëpi shumë, shumë e vjetër në një fermë në Basel, dhe kështu ishte. As nuk mendoja për këtë. E mbaja veten të ngrohtë duke vrapuar si i çmendur. Vëllai im më i madh ishte ai i cili gjithmonë ankohej për të ftohtët, sepse dhoma e tij ishte lartë, larg vatrës së zjarrit. Atij i duhej të flinte me rreth pesë batanije gjatë dimrit.

Shaqiri në rrëfimin e tij për The Players’ Tribune

Por atëherë unë kisha flokë të bardha dhe kaçurrela, kështu që ishte çmenduri. Shkova në shkollë dhe të gjithë fëmijët po më shikonin skur të mendonin çfarë ka ndodhur me këtë djalë, çfarë dreqin ka bërë?Kjo nuk më pengonte aspak. Isha thjesht vetja. Shkolla ime ishte në pjesën e mirë të qytetit, por shtëpia ime ishte vetëm pesë minuta ecje nga pjesa shumë e keqe e qytetit dhe këtu ishte pjesa ku luhej futbolli i mirë. Nëna ime më lutej që të mos shkoja, por unë shkoja aty çdo ditë pas shkollës për të luajtur. E di se njerëzit mendojnë që Zvicra është e gjitha e mirë, dhe pjesa më e madhe e saj është, por në këtë park, ishte çmenduri. Të gjitha ekipet ishin si Kombet e Bashkuara. Kishte turq, afrikanë, shqiptarë, serb, gjithçka. Dhe nuk ishte vetëm futboll – të gjithë po kalonin kohë aty, kështu që kishte njerëz që dëgjonin hip-hop gjerman, fëmijë që po bënin freestyle në rep, vajza që po ecnin në fushë derisa po luhej ndeshja.Futbolli ishte futboll i vërtetë. Për shembull, djemtë po grushtoheshin gajtë gjithë kohës. Unë nuk u grushtova kurrë, sepse gjithmonë e mbaja gojën e mbyllur.

Por të luaja në atë park më ndihmoi me të vërtetë sepse isha një djalosh i vogël, dhe mësova si të luaja me burra të cilët nuk po bënin shaka.Kur isha 14 vjeç, po luaja për të rinjtë e FC Baselit, dhe patëm rastin që të luanim në Nike Cup në Pragë. Problemi ishte se më duhej të humbisja disa ditë nga shkolla, dhe kur e pyeta mësuesin tim, ai tha jo. Në Zvicër, mësuesit janë shumë serioz për shkollën. Mendova, dreqin, në rregull, do të më duhet të bëj kinse jam i sëmurë.Kështu që bëra që nëna t’i shkruante letër shkollës për t’i thënë se kisha gripin ose diçka e tillë, dhe shkova në Pragë për turneun. Luajta shumë, shumë mirë dhe kjo ishte hera e parë kur pashë fëmijë nga vende tjera të më shikonin duke menduar: Ky është djaloshi nga Baseli. Ai është. Kjo ishte një ndjenjë me të vërtetë e mrekullueshme.U kthyem në shtëpi dhe shkova në shkollë të hënën, ende duke bërë gjoja se isha pak i sëmurë.

Dhe mësuesi menjëherë tha: “Xherdan, eja këtu. Eja, eja, eja”.Ai më mori te tavolina e tij, dhe nxori gazetën nga tavolina. Ai po e shikonte atë dhe tha, “Oh, ishe i sëmurë?”Në faqen e parë të gazetës ishte një foto e imja duke buzëqeshur, duke mbajtur trofeun e Lojtarit të Turneut.Vetëm e shikova atë dhe ngrita duart në ajër, duke menduar, epo… dreqin!Fillova të merrja shumë vëmendje pas këtij turneu, por paratë vazhdonin që të ishin një problem për familjen time, sepse të dy vëllezërit po ashtu po luanin për Baselin. Kurdo që duhej të paguanim për të shkuar në një turne apo diçka e tillë, kushtonte tri herë më shtrenjtë. Kur isha 16 vjeç, duhej të shkonim në një kamp stërvitje në Spanjë, dhe kushtonte rreth 700 franga zvicerane. Babai na tha një natë se ishte e pamundur, pasi nuk mund ta paguanim.

****

Në 2012-tën, kur luajtëm ndaj Shqipërisë, vendosa flamujt e Zvicrës, Shqipërisë dhe Kosovës në këpucët e mia, dhe disa gazeta zvicerane po shkruanin gjëra negative për këtë. U kritikova për këtë, por është çmenduri se disa njerëz ndihen kështu sepse është thjesht identiteti im.Gjëja e mrekullueshme për Zvicrën është se shteti ka qenë shumë mirëseardhës për njerëzit që vijnë nga lufta dhe varëfria dhe që kërkojnë jetë të mirë.Zvicra ka liqene, male dhe të gjitha këto. Por Zvicra po ashtu ka parkun ku luaja me turqit, afrikanët, shqitarët dhe serbët. Dhe vajzat me reperët gjermanë. Zvicra është për të gjithë.Kur futem në fushë në Botërorin 2018, kam flamujt e Zvicrës dhe Kosovës në këpucët e mia. Jo për shkak të politikës apo diçkaje të tillë. Por për shkak se flamujt tregojnë storien e jetës time.Por, mos u bëni merak, në këmbën e majtë kam flamurin e Zvicrës.

Të ngjajshme