Një nga këngët më ikonike të shekullit të 20-të, “Bésame Mucho”, nuk u shkrua nga një artist i njohur, por nga një vajzë 16-vjeçare, e rritur në një shkollë katolike të rreptë, ku edhe fjala “puthje” konsiderohej mëkat. Ajo quhej Consuelo Velázquez, por atëherë ishte thjesht një vajzë e ëndërruar me emrin Consuelita, një vajzë e ndrojtur nga Meksika me gishta të përshtatshëm për tastierën e pianos.

Lindur në vitin 1916 në një familje të dikurshme fisnike, por të varfëruar, Consuelo u rrit nën peshën e vështirësive, nga një nënë e ve me pesë fëmijë dhe pa pasuri. Që nga mosha 4 vjeçare, ajo nisi të studiojë muzikë, pa pushime dhe pa fundjavë. Babai i saj vdiq herët dhe nëna e saj, e dëshpëruar për të siguruar një të ardhme për të, e dërgoi në një shkollë manastiri. Disiplina e ashpër atje e mundoi shumë agjërime, lutje, ndëshkime deri sa nëna e saj e mori sërish në shtëpi.

Por fati kishte tjetër plan. Një pianist që ndoqi një recital në shkollë, vuri re mënyrën se si gishtat e vogla të Consuelës luanin në piano dhe i ofroi mësime falas. Kështu ajo u pranua në Konservatorin Kombëtar të Meksikës dhe nisi udhëtimin e saj të mundimshëm për t’u bërë një muzikante klasike.
Në moshën 16 vjeçare, pa patur asnjëherë një puthje, ajo kompozoi “Bésame Mucho”.

“Qëllimi ishte një ëndërr,” do të thoshte ajo më vonë. “Një vizion se si mund të ndjehet dashuria.”
Për të shmangur pasojat, Consuelo e dërgoi këngën në një stacion radioje nën një pseudonim, duke u frikësuar se njerëzit do ta mendonin se ajo dinte shumë për një “vajzë të virgjër të edukuar.” Por kënga shpërtheu. U dëgjua në gjithë vendin. Miliona zemra rrahën një ritëm të ri.

Nëna e saj u trishtua. Fama nuk ishte në plan – manastiri ishte.

Por bota kishte ide të tjera.

Hollywood-i e thirri. Kontrata. Reflektore. Edhe Walt Disney e pëlqeu. Ajo mund të ishte një yll i kinemasë. Por Consuelo u kthye sërish në Meksikë pas një muaji. Ajo nuk donte famë, donte muzikë. Muzikë të vërtetë.

Ajo u bë një pianiste klasike e respektuar, kompozoi pothuajse 200 vepra, drejtoi Bashkimin e Kompozitorëve të Meksikës dhe shërbeu në Parlament. Por krijimi i saj më i famshëm mbeti gjithmonë ajo përshëndetje e butë nga një vajzë që nuk ishte puthur kurrë.

Consuelo u martua vetëm një herë, pa dashuri, siç dëshironte nëna me Mariano Rivera Conde, redaktorin e radios që e shpërndau për herë të parë “Bésame Mucho”. Ata patën dy djem, por Consuelo nuk u martua më. Jetoi në qetësi dhe vdiq si një thesar kombëtar.

Dhe kënga e saj?
U përkthye në 120 gjuhë.

U interpretua nga The Beatles, Sinatra, Presley, Plácido Domingo dhe shumë të tjerë.

Mbi 100 milion kopje të shitura.

Të gjitha nga shpirti i një vajze të qetë që besoi se dashuria edhe nëse kurrë nuk ishte prekur ishte muzikë. E butë. E lehtë. E përjetshme./KultPlus.com