Poezi e shkruar nga Pablo Neruda
Përktheu: Skënder Buçpapaj

Kënga e mashkullit dhe e femrës!
Fruti i shekujve
që shtrydh lëngun e tij
në damarët tanë.

Shpirti im që përhapet në mishin tënd të shtrirë
për të dalë i përmirësuar nga ti,
zemra që zhduket
duke u spërdredhur si një panterë,
e jeta ime, e thërmuar, që të nyjëtohet
ty si drita yjeve!

Më pret
si erën vela.

Të pres
si brazda farën.

Shtrihu e fli mbi dhimbjet e mia
nëse dhimbjet e mia nuk të djegin,
lidhu për flatrat e mia,
ndoshta flatrat e mia të mbajnë,
priju dëshirave të mia,
ndoshta të dhemb lufta e tyre.

Ti je e vetmja që kam
prej kur e humba trishtimin tim!

Më shqyej si një shpatë
ose më ndjej si një antenë!

Puthmë,
kafshomë,
kallmë,
që unë të vij në tokë
vetëm për mbytjen e syve të mi të mashkullit
në ujërat e pafundme të syve të femrës!