Poezi e shkruar nga Nermin Vlora – Falaschi.

(Nënës sime Belkis dhe të gjitha nënave që pushojnë në varrezat “Kopshti i kujtimeve” në Bogota të Kolumbisë).

Kur s’isha, ti ishe.
Kur Linda, ti më buzëqeshe.
Kur u rrita, ti më udhëhoqe.
Kur gabova, ti më qortove
Pse ti më deshe.

Dashurinë për gjithësinë Ti ma mësove.
Bukurinë e ndjenjave Ti m`këshillove
Me Universin n`harmoni t`jetoj, ti m`urdhërove
Dritën e vërtetë ti ma tregove
Pse Ti më deshe.

Ti, nënë, vëlla, motër, shoqe.
Ti, n`lundrimet e vështira t`kësaj bote,
Ti, eksperiencën e flokëve t`bardhë ma dorëzove
Ti, n`heshtje për gjithmonë u largove.
Pse ti më deshe.

N`gjirin e Universit Ti u ktheve
Por prej meje Ti kurrë s`u ndave:
Në yjet e qiellit xixëllojnë sytë e Tu,
Kudo n`ajër marr frymë shpirtin Tënd,
Sa shumë unë t`paskam dashur!