Një “kthim në shtëpi” përmes një filmi të cilin Kenneth Branagh filloi ta shkruante në javët e para të bllokimit kundër COVID-19.

“Belfast”, filmi më autobiografik i regjisorit, tregon historinë e fëmijërisë së tij në vendlindje, në Belfast, Irlanda e Veriut, nga ku familja e tij protestante u largua në 1969, për t’u zhvendosur në Angli, në fillim të fazës së parë të Troubles, përplasjet midis katolikëve republikanë irlandezë dhe sindikatave protestante irlandeze.

Me debutimin e tij në Telluride dhe më pas në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Toronto, filmi i xhiruar kryesisht në bardhezi, ku ndër të tjerë luajnë Caitriona Balfe, Judi Dench, Jamie Dornan, Ciaran Hinds, Colin Morgan dhe Jude Hill si protagonisti i vogël, Buddy, ka fituar mbi kritikët, të cilët e vlerësojnë atë ndër titujt e pranueshëm për nominime të ndryshme të Çmimeve Oscar.

“Puna në Belfast, për mua, ishte një kthim në një vend të sigurt në një kohë si kjo, ku jetojmë në pasiguri të përgjithshme për shkak të pandemisë”, shpjegon Branagh.

“Unë dëshiroja të kthehesha në një çast në të cilin u përcaktuan marrëdhëniet e mia me botën, ku unë mund të isha lehtësisht vetvetja lehtë dhe ishte e pamundur të humbisja, edhe fizikisht, pasi njihja gjysmën e qytetit dhe për gjysmën tjetër kishte njerëz me të cilët me siguri do të kisha gjetur disa lidhje ose njohje të përbashkëta”.

“Filmi është gjithashtu një falënderim për të gjithë ata që më shikuan dhe më ndihmuan të rritem në ato vite”, shtoi ai.

“Belfast” eksploron gjithshtu sesi konflikti në Irlandë u zhvillua papritur, duke prishur realitetin me të cilin “ne ishim mësuar”.

“Ndjeva të më rrëshkiste toka nën këmbë. Shihja barrikada të ngritura në fund të rrugëve, ku unë luaja”.

Branagh tha se shpreson se gjatë shikimit të filmit “të shfaqet elasticiteti, humori, krenaria dhe vendosmëria e popullit të Irlandës Veriore, e treguar gjithashtu në mbështetjen e marrëveshjes së paqes të arritur në 1998, duke lënë pas dhimbjen e së kaluarës”. / KultPlus.com