Thriller-i perëndimor i krimit të vërtetë “Vrasësit e Hënës së Luleve”, (Killers of the Flower Moon) i Martin Scorsese ka të bëjë me vrasjet e fisit Osage në SHBA në fillim të viteve 1920, bazuar në bestseller-in jo-fiction të David Grann, sipas “The Guardian”.

Osage është një fis vendas i Amerikës së Mesme Perëndimore.

Së bashku me shkrimtarin Eric Roth, Scorsese krijon një epikë tmerri, ekzistencial për lindjen e shekullit amerikan, një përrallë makabre të vrasjeve seriale, pothuajse gjenocidale që imitojnë shuarjen më të madhe të amerikanëve vendas nga SHBA-ja.

Drama vendos në plan të parë një martesë të gënjeshtrave dhe dashurisë së helmuar.

Ajo i bën jehonë punës së mëparshme të Scorsese për dhunën e turmës, besnikërinë e turmës dhe shitjen e pashmangshme ndaj autoriteteve federale, besimi i keq i të cilit del gradualisht në pah.

Por, në fund të fundit, ky film ka të bëjë me atë që kanë të bëjnë të gjithë perëndimorët, dhe ndoshta gjithë historia, rrëmbimi brutal i tokës, burimeve dhe pushtetit.

Lily Gladstone jep një performancë me forcë tragjike si Mollie Burkhart, një grua vendase amerikane nga fisi Osage, e cila, si të gjithë njerëzit e saj, papritur është bërë e pasur, sepse toka, në dukje e gurtë dhe pa premtime në Oklahoma, në të cilën autoritetet lejuan fisin Osage të vendoseshin, doli se kishte rezerva të mëdha nafte.

Por, ata janë ende subjekt i një kushti racist dhe infantilizues të kujdesit, për të kërkuar të ardhurat dhe për t’i shpenzuar ato, individët e Osage kanë nevojë për një bashkë-nënshkrues të bardhë.

Dhe ka diçka tjetër, Mollie dhe familja e saj janë thellësisht të shqetësuar nga sëmundjet misterioze që kanë vrarë banorët e fisit Osage, një nga një.

Më vonë gjenden kufomat e viktimave të vrasjes së fisit Osage, përfshirë motrën e pabindur të Mollie, Anna (Cara Jade Myers), autopsia e së cilës kryhet në mënyrë të çuditshme në ajër të hapur, në vendin e krimit.

Në këtë situatë mbërrin një individ i çuditshëm i quajtur Ernest, i luajtur nga Leonardo DiCaprio; një njeri ambicioz, por edhe i nënshtruar dhe thelbësisht i papërshtatshëm, i pangopur, budalla dhe i detyrueshëm.

Ai është kthyer në SHBA-ja pas shërbimit në Luftën e Parë Botërore dhe vjen në pasurinë e madhe të xhaxhait të tij të pasur, i cili i ka ofruar një punë duke punuar së bashku me vëllain e tij të ashpër Bryan, të luajtur nga Scott Shepherd , i cili dukshëm është normalizuar me dhunën dhe korrupsionin mbi të cilin kryeson xhaxhai.

Ky blegtor plutokrat është William Hale, i luajtur nga Robert De Niro, një njeri me pakënaqësi dhe vetëvlerësim të kalcifikuar, i cili mendon për marrëdhëniet e tij të mira me njerëzit e fisit Osage.

Hale punëson Ernest për një pozicion si i afërmi i tij i paqartë, oborrtar që angazhohet në punë të pista, dhe e inkurajon atë të takohet dhe të martohet gjithashtu me Mollie, të cilën Ernest tashmë e ka takuar, gjë që do t’i jepte atij një pretendim ligjor mbi të drejtat e kreut të Mollie”, siç njihen të drejtat e saj në pronësinë e naftës.

Dhe kështu nis martesa e dënuar e Ernest dhe Mollie, e ndërlikuar nga frika e tmerrshme e nënës së sëmurë të Mollie, Lizzie Q (Tantoo Cardinal), e cila ka një skenë vdekjeje të bukur të qetë.

Diabeti i Mollie është gjithashtu një faktor, çuditërisht ajo përkeqësohet nga ilaçi që Hale ka blerë për të, dhe të cilin Ernesti e administron, ndërkohë që gjithmonë e përbuz shqetësimin e tij për shëndetin e saj në rënie.

Kur situata përkeqësohet dhe autoritetet federale nisin ta injorojnë, Uashington DC dërgon një oficer të Byrosë së Hetimeve (më vonë FBI).

Ky është Tom White, i luajtur nga Jesse Plemons.

Por, Scorsese na tregon politikën, pamja e vonuar e byrosë duket të jetë, të paktën pjesërisht, një çështje e mbajtjes së situatës së vështirë që përfshin njerëzit e bardhë dhe popujt e pasur të pashmangshëm Osage, dhe forcimin e kontrollit federal mbi shtetin e ri të Oklahomas.

Siç interpretohet nga Gladstone dhe DiCaprio, marrëdhënia mes Mollie dhe Ernest ka një lloj nauze shpirtërore.

Ernesti është i sinqertë në lidhje me ndjenjat e tij për bashkëshorten e tij, në mënyrën e tij, por ato janë pjesë e një konteksti të keqbesimit dhe dhunës.

Marrëdhënia e tij e vërtetë është sigurisht me dajën e tij, ai është beta për alfa e të moshuarit.

Çuditërisht, DiCaprio fillon të duket si DeNiro, si një qen që i ngjan zotërisë së tij, një version më i ri, viktimë-zuzar, me të njëjtën frikë dhe armiqësi me sy të çuditshëm dhe me të njëjtën gojë-kurth miu me qoshet e kthyera poshtë.

Xhaxhai i tij e ka futur atë në masonët, dhe pikërisht në sallën masonike lokale, me gjithë hijeshinë e saj, që Hale e udhëheq Ernestin e mjerë për një skenë ndëshkimi trupor kur i riu e lëshon atë, ndëshkimi trupor më i jashtëzakonshëm.

Rregulli i Hale, kaq i kujdesshëm dhe i ndjeshëm ndaj Osage, në fakt po krijon një mosfunksionim të madh të depresionit, alkoolizmit, paligjshmërisë, sëmundjes fatale dhe vrasjes.

Gladstone krijon një personazh për Mollie që është me të meta dhe qortuese ndaj vetvetes, me pak turp që ka bashkëpunuar me persekutuesin e saj.

Ajo ka dinjitet dhe qetësi dhe ngrihet mbi mjerimin përreth, por ajo qetësi është edhe palëvizshmëria e goditur nga sëmundja.

Dhe ajo e di që Ernest nuk ishte kurrë i mirë, por ajo ndihej e magjepsur dhe e joshur prej tij njësoj.

Scorsese paraqet një histori mbresëlënëse, me një pajisje të guximshme inkuadrimi të një emisioni radiofonik, krim të vërtetë shumë të pandjeshëm që paraqet personazhe të fisit Osage të luajtur në mënyrë të ashpër nga aktorë të bardhë.

Ky është një film krejtësisht tërheqës, një histori që Scorsese e sheh si një histori sekrete të fuqisë amerikane, një epidemi dhune e fshehur që ndot tavolinën e ujit të njerëzimit./KultPlus.com