Shkruan Albert Vataj

Më 12 janar 1888, pllajat e Nebraskës u zgjuan si çdo ditë tjetër dimri. Qielli ishte i kthjellët, ajri i butë, dhe fëmijët shkonin në shkollë pa pallto, të paditur për dramën që do t’i përpinte orë më vonë. Por në mesditë, qielli u mbyll si një perde e rëndë, dhe nga Kanadaja zbriti një mur i bardhë që rrëzonte gjithçka përpara. Ishte stuhia famëkeqe e borës, “Schoolhouse Blizzard”, një nga më të egërat që kishte njohur ndonjëherë Amerika qendrore.

Në një shkollëz të vetmuar në Mira Valley, mësuesja 19-vjeçare, Minnie Freeman, qëndronte përballë së pamundurës. Çatia dridhej, bora shpërthente përmes derës, ndërsa trembëdhjetë fëmijë e shikonin me sy të mpirë nga frika. Shpresa e shpëtimit nuk ekzistonte. Të priturit ishte njësoj me ngadalësinë e ngricës që nguros jetën.

Atëherë ndodhi ajo që historia e quan heroizëm, por që në thelb është diçka më e thellë: ndjenja e përgjegjësisë njerëzore për të tjerët. Minnie mori një litar, i lidhi fëmijët bashkë, i mbështolli me çdo shall e batanije që mundi dhe, duke marrë frymë thellë, hapi derën për të hyrë në zemër të stuhisë. Çdo hap ishte një betejë me erën që gërryente, me borën që verbonte, me vdekjen që priste në çdo kthesë të padukshme të rrugës.

Por, pas një përjetësie të lodhshme, një hije u shfaq: një shtëpi ferme. Dhe brenda saj, jeta triumfoi mbi acarin. Të trembëdhjetë fëmijët mbijetuan, dhe bashkë me ta, edhe dinjiteti i guximit njerëzor.

Lajmi për aktin e saj përshkoi Amerikën. Gazetat e pagëzuan “Heroina e Nebraskës”. Letra, dhurata dhe këngë si Thirteen Were Saved e ngritën në piedestalin e kujtesës. Por, më shumë se titujt dhe lavdet, ajo që mbeti ishte shembulli: si një vajzë 19-vjeçare, e brishtë në dukje, u bë kala shpëtimi për fëmijët e saj.

Në një stuhi që mori mbi 230 jetë, guximi i Minnie Freeman nuk është thjesht një kapitull i historisë amerikane. Është një dëshmi e përjetshme se heronjtë lindin në çastet kur përgjegjësia për të tjerët bëhet më e madhe se frika për veten.

Kjo histori na kujton se nuk janë gjithmonë të mëdhenjtë, të fuqishmit apo të pushtetshmit që e mbajnë peshën e botës. Nganjëherë është një vajzë e re, me një litar të thjeshtë në dorë, që vendos të mos dorëzohet, dhe në atë akt të vogël, shkruhet madhështia e shpirtit njerëzor./KultPlus.com