ALBERTO MORAVIA

“E kështu, për herë të parë, dëshpërimi përzihej me shpresën, si dy lumenj me ujëra të ndryshme nga dy burime të ndryshme, e para e bënte më të gëzueshme të dytën, e dyta e bënte më të thellë të parën. Unë ndihesha i dehur nga gëzimi, por në të njëjtën kohë, më i dëshpëruar se kurrë.
Problemi që më mundonte prej kohësh – domethënë nëse do të ishte e mundur që dëshpërimi, si të thuash , të “stabilizohej” ose të shndërrohej në një kusht normal të jetës në mënyrë që të mos arrihej kurrë në zgjidhjen logjike dhe të padhmangshme, në vetëvrasje – tashmë papritur ishte përmbysur. Përsëri, si në ditët e mia më të këqija, ndihesha i gatshëm të vrisja veten; kësaj radhe jo se më mungonte shpresa, por për shkak të një shprese tepër të madhe, së cilës nuk i hynte aspak në punë urtësia e hidhur e një dëshpërimi, siç thashë, të “stabilizuar”.”