Poezi nga Gjergj Fishta, Lahuta e Malcisë- Kanga e IX, Lidhja e Prizrenit.

Shkrepi dielli buzës s’Cukalit,
Eja e t’kndojm, oj Zana e malit,
Eja e ‘kndojm më Lahutë t’Malcís,
Si atà Krenët e Shqyptarís
Në prizrend na janë bashkue
Per me folë, me bisedue,
Shqyptarín se si m’ e pshtue
Prej çapojve t’ Malit t’ Zí,
Qi ka dýndun top e ushtrí,
Me hi n’ Plavë, me hi n’ Gucí,
Me marrë Shkodren me Malcí,
Dér ku dán vendi me Drí;
Pse, po thonë, Mbreti i Stambollës
Dorë i dhanka Knjaz Nikollë
Me ndezë zjarm aj m’ votra t’ ona,
Me ngá qét aj n’ ara t’ ona
Me ba dru n’ zabele t’ ona,
E me grá e me vasha t’ ona
Me luejtë Shkjau harushë nder né,
Thue se s’ ká Shqyptarë mbí dhé.
Por po kisht’, besa, Shqyptarë,
Kisht’ Shqyptarë zemer bujarë…
Burra t’ urtë, trima luftarë,
Qi s’ po u tutshin kta me dekë
M’ erz a m’ tokë me pasë me i prekë.
Persè, qe, qaj Alí Pasha
Fort ká vra ato vetlla t’ trasha,
Ká vra vetllat edh’ a idhnue,
Burri i botës kur ká ndigue,
Se n’ Berlin asht ba pleqnija
Nen kamë t’ Shkjaut me vue Shqypnija;
Edhè n’ Pejë trimi ká dalë,
T’ tanë Shqypnís ká çue nji fjalë,
Qi shk’ a Krye, shk’ a Bajraktár,
Shk’ a Vojvodë e shpí e parë
Fíll me dalun në Prizrend,
Per me ngrafë atý kuvend,
E, si motit, per, per Atdhé
Me lidhë besë, me lidhun fé:
Besë e fé me lidhë Shqyptare,
Se pá dale Shqypnija fare,
Sa qi n’ fushë as në zabel
Mos të lehë ma qen në stel,
Mos t’ këndojë as pulë as gjel,
Vendin t’ huejve mos m’ u a lshue,
Shkjaut per t’ gjallë mos me ju shtrue,
Mos me vu kapicë mbí krye:
Mbretit fjalen me ja thye.
Edhè n’ lajm qi çpon Alija,
Trup në kamë çohet Shqypnija,
Shk’ a Gegní e shk’ a Toskní:
Çohen Krenë e Bajraktarë,
Agallarë e Pashallarë,
Me Vojvodë e me Begllereë
Trima n’ za, burra me nderë,
Larg t’ permendun per urtí,
Larg te lypun per pleqní:
E kush tok e kush pá shok:
Si atà hyjt qi shkrepin n’ qiell:
Në Prizrend na shkuekan fill,
Prizrenjanët ku mirë po i presin,
Buke e zemer ku po u qesin,
Si zanát qi e ká Shqypnija,
Kur t’ u shkojë miku te shpija.
E si tok na janë bashkue,
Trimat m’ kame atëherë janë çue
E kan dalë në log t’ kuvendit,
M’ ato mojet e Prizrendit,
Ku kan ndejun rend mbas rendit,
Me Ali Pashen n’ krye te vendit.
Vall, ç’ piskati n’ hije t’ blinit,
N’ ato mrize t’ Ljubotinit,
Qi ushtoi vigma ashtu zallís?
Ora e bardhë e Shqyptarís
Paska kenë n’ nji gurrë t’ u lá,
Edhè e Mira paska pá,
Se atjè poshtë – o në Prizrend
Kenkan mbledhë Shqyptarët n’ kuvend;
Paska pá ajo e kenka gzue,
M’ maje t’ bjeshkës paska flutrue,
Edhè n’ giuhë t’ ambel t’ Shqyptarit
Thirrë i paska Zanes s’ Sharit,
Sa qi ushtue ká hapesira:
A po ndien, moj t’ raftë e mira!
Moj shtat – rrituna në mjaltë?
Peja i’ herë m’ ket bjeshkë të naltë,
Peja ‘i herë, per n’ daç me pá,
Shka s’ ké pá as n’ Turk as n’ Shkjá.
Zana mirë ate e ká ndie;
Fluturim asht lshue n’ ajrí,
I a ká behë m’bjeshkë t’ Ljubotinit,
Sa rre’ ‘i herë qepalli i synit,
Ku atý para i ka dalë Ora,
Edhë kapun dora — dora,
Tue kuvendë motra me moter,
Na kan zanun vend m’ nji koder.
Vend m’ at koder, si kan zanë,
Ká qitë Ora edhè i ká thanë:
Se un, qi dijtë e kam ma s’ miri,
Se tý p’ reherë t’ a ka dashtë hiri
Me t’ kuvendun fjalë burrnije,
Me t’permendun punë trimnije
E me njoftë burrat e dheut,
Qi per Fé e lirí t’ Atdheut,
Vringllojn shpatat si vetima,
Trandin boten si bumllima,
Bajn anmikun copa e grima:
Deshta t’ thrras, moj vetull – njalë,
Mbí ket bjeshkë nji herë me m’dalë,
Per me t’ thanë se edhè n’ditë t’ sotit
Po kisht’ burra porsi motit,
Mos me u tremë në flakë t’ barotit,
Mos me u tutë n’ vringllim t’ çelikut,
Ballë per ballë m’ i u turrë anmikut.
A i shef, poshtë, atje n’ Prizrend,
Njatà burra mbledhë n’ kuvend?
A thue i shef ea thue po i njef ?>>
Un po i shof por nuk po i njof
Nuk po i njof, jo, se kush janë,
Po i pergjegjë e bardha Zanë,
Veç, mbas giaset, kish’ me thanë,
Se ata Akejt na kenkan njallun
Qi t’ largë Trojen paten kallun:
Pse edh’ aj trimi n’ krye te vendit,
Qi po dán në log t’ kuvendit
Porsi t’ isht’ nji rod drangonit,
Fort m’ i giaka Agamemnonit;
Si p’r at tjetrin, pak pertej,
Me atà dy mustakë te mdhej,
Krah e m’krah qi i paska lshue,
E qi folka si tu ulrue,
Kish’ me thanë se asht Diomedi.
Fort ká qeshë Ora me vedi,
Fort ká qeshë e kshtu i ká thanë:
Se atà Akej, besa, nuk janë,
S’ janë Akej as s’ janë Dardaj,
As vigaj, as katallaj;
Por janë Krenët e Shqyptarís,
Krent e Gegve e t’ Tosknís,
Qi kan dalun ne kët dhá
Me lidhë besë, me lidhun fé,
Edhè m’ armë kta me u shterngue,
Europës fjalen m’i a poshtue,
Qi me Mbret paska pleqnue
Me dhanë dorë Malit të Zí
T’ a coptojë t’ mjeren Shqypní.
Sá p’ r at trimin n’ krye te vendit,
Qi po t’ dán ne log t’ kuvendit
Porsi t’ isht’ nji rod drangonit
E qi i gjaka Agamemnonit,
Aj nuk asht mori lum vasha,
Tjeterkush veç se Alì Pasha,
Qi per t’ drejta t’ Shqyptarís
Vetë i a nep zjarmin shtëpís,
E s’i dhimen nanë djalë:
Per to jeten vetë e falë.
E nji tjetri, ma pertej,
Me ata dy mustakë te mdhej
Me i prekë m’ shoq qi ka bri vedi,
Aj nuk asht, jo, Dijomedi,
Por asht Bajraktari i Shkrelit:
Si njaj pyrgu m’ ballë t’ kështjelit,
Qi s’e trandë as topi as shpata,
E i thonë emnit Marash Vata.
Jo qi ka atý burra tjerë,
Bajraktarë, Krenë e Beglerë,
Qi per fjalë e per urtí,
Per trimní, e bujarí
Nuk i a lshojn vendin kurrkuej
As n’ Shqypní, as nder të huej.
A e she” ‘i herë njat burrë zeshkan,
Me kollçikë e me fistan,
Qi m’ a ka sýnin si zhgjeta,
Qi m’ i bajn t’ gjith t’u ngiatjeta,
E qi folka ashtu pa u zé,
Herë tue matë, mandej tue pré:
Qi prandej njat fjalë qi e flet,
Mbreti as Krajli nuk i a shklet:
Pse edhè e tij bujare
Larg permendë asht n’ tokë Shqyptare
Per kah pupla e per kah dija,
Pá te cillat s’ rron Shqypnija?
Aj asht trimi Frasher Begu,
Qi gjithkund, k e qiti shtegu,
I la naam aj Toskënís
Faqe t’ bardhë i la Shqypnís.
Mandej vjen nji Qafelí,
Prenk Bibë Doda, djale zotní:
Per kah mosha, mjaft i rí,
Por i vjeter per pleqní,
Kur të dojë me folë urtí:
Aj asht, Zanë njaj Kapitani,
Kapitani prej Mirditet,
Per të cillin larg perflitet,
Larg perflitet, larg kallzohet,
Zí edhè bardh per te shartohet.
Atëherë vjen në rend toptani,
Qi edhe ktiji vojt zani,
Per shka mirë e zí qi bani:
Persè i forti, si e din vetë,
Mirë e zí punon n’ ket jetë,
Kur t’i marrë mandja perpjetë.
Per bri tij vjen prap Zogolli,
Gjetë Gegë Shllaku edhe Begolli;
Vjen Çun Mula e vjen Mar Lula,
Njani Hot e tjetri Shalë,
T’ fortë per pushkë e t’ urtë per fjalë;
Si aj Dodë Prëçi prej Kastratit,
Me at Vrijonin e Beratit,
Edhè trimi n’ za Deralla,
Qi po i kishin fjalët e rralla,
Por s’ po çajshin shum kopalla
Ku po, isht’ puna me qindrue,
Me qindrue p’r Atdhé t’ bekue.
Por pertej, m’ at tjetren anë,
Aj asht, Zanë, nji burrë shkodranë:
Asht Shan Deda i Dedë Jakupit,
Qi, si Ltinit, si Halldupit
Rrumullak fjalen u a flet;
Pse asht derë pushka gjet me gjet
E s’ merr vesht per Krajl as Mbret.
Se ti, besa, mirë po thue,
Mori Zana me ligjrue,
Se edhè n’ sý jam tue e dallitun,
Qi kudo puna me e qitun,
Per pá e shkrepë ky s’kisht me u pritun.
Veç un deshta ktu t’ a die,
Se kush asht njaj kime – zi
N’ dý kubure e n’ nji harbí,
Qi e ká vu ksulen m’ nja’n sý
E i ká lshue tirqit nen í.
Sikur lshue s’ i ká kurrnjeni?
Aj asht, Zanë, Abdullah Dreni:
Njaj, pa t’ cillin s’ hecë kuvendi
E i a dro t’ keqen Prizrendi.
Dro Prizrendi e dro Gjakova
Rreth e çark i a dro Kosova;
Pse fjalë peng aj kurr s’ ká lanun;
pse per mik e bese te dhanun
Vetë i a nep zjarmin shtëpís:
Sh1i me Mbret pushken e nisë,
E as s’ len marre Shqypnís.
Dersá m’ bjeshkë te Ljubotinit
Per nen hije t’ mrazitë të blinit
Po ligjrojshin Zana e Ora,
Krye më krye e dora — dora,
Atje poshtë në Prizrënd
Abdull Frasheri, i Toskë me mend,
Kshtu ká nisë të çilë kuvend:
Enè breshtet t’ Kapitolit
Dalë nuk kisht’e murrtë ulkoja,
Per me i dhanun sisë Romólit,
Mbasi shamë kje per dhé Troja:
E atjè larg, po, kah Urali,
Nper atò breshta te larta,
Sillej Shkjau, si shkerbé mali,
Tue kerkue per molla t’ tharta,
Kur m’ kto vise te Ballkanit
Të Parët t’ onë, Pelazgt e motit
Gjan e gjallë kullotshin planit,
Qét i ngitshin m’ fushë të Zotit.
Kishin frone e ligjë të mara,
E giatë shtegut t’gjytetnimit
Ishin shtý atà larg perpara
Q’ me prendverë te rruzullimit.
Prej kah fill zen rriba e Verit
E m’ Vezuv t’ veshun n’gjineshtra:
Prej kaukazit m’ Shkam t’ Doverit,
Ku rri Albjona e pjekë gjenjeshtra,
Fis ma t’ vjeter kund nuk ká
Se asht ky fisi n’ za i Shqyptarit,
Ne mes t’cillit punët e mdhá
Per Europë z^në t’enden s’parit.
Po, m’ kto male e karpa t’ ona
S’ parit Zeusi njerzit i rysi,
E me augure te Dodona
Egersín aj u a permysi;
Ktú edhè s’ parit Orë e Zana
Nisen valle me vallzue,
E nper vrrije e fusha t’ gjana
Zu Pegazi me lodrue.
Këtu, Leka mati hapin
Me i dalë botes n’ fund e n’ krye,
Edhe n’ Hind e çpori vrapin
Rrufén n’ dorë, vetimen n’ sý:
Si edhè Pirri, qi, mbrefë pallen
E dalë detin si duhí,
Shi nen Rromë e shtroi hamballen
Të tanë n’ krena Rromakësh t’ rí.
Kudo rrani turr Shqyptari,
Mirë aj lidhë me besë e fé,
Atje lufta mori zhari,
Atje gjaku rrmej nper dhé;
E as s’u gjet kund mal a rrmore
Qi atij hovin me i a ndalun;
I rá zhyt aj valës mizore,
Me armë n’ dorë nper flkë ká dalun.
Gal, Rromakë, po dikur motit
Kjenë pershkue nper tokë Shqyptare,
Si edhè fiset e Ostrogotit
Me ata slavt,kta dalshin fare!
Por Shqyptari s’ e perkuli
I gjallë qafen nen zgiedhë t’ huej:
E lshoi token, ne mal dueli,
Por të dheta s’ i lau kuej.
Porsi njaj tallazi i detit,
Qi dyndë mal e bardh prej shkume,
Dekë e mnderë tue lanë mbas vetit,
Vjen e thehet m’kep t’ndo i gume:
Njekshtu forca e cilldo anmiku,
‘Qi desht dam t’ na i sjellë lirís,
Erdh e u thye m’ parsme çeliku
T’ bijve t’ maleve t’ Shqypnís.
Pat kujtue Sulltan Murati
Se Shqyptarët i ká lshue zemra,
Se prandej po u rrin aj gati
E rob t’ zanë po i shtron nen themra;
Edhè dyndë nji ushtrí kreshnike,
Të tanë djelm t’regjun nder gjaqe:
Bota marë eshtet prej frike;
Kján Europa, lott per faqe.
Por n’ ket punë u gjet gabue;
Skanderbegu ‘i rrfé prej qiellit
Pallen zier atjè në Krue:
Se ç’ vetun ká n’ rreze t’ diellit!
E si ula tue buluritun,
Shqyptarís i a lshon kushtrimin,
Qi, shk’ a burrë, ne luftë me zbritun,
Turkut m’ armë m’i a shtypë guzimin.
Trup në kamë i a ban shqypnija,
Mirë nder armë edhe shterngohet,
E si breshni e si duhija
Fulikare mbi Turk lshohet.
N’ at turr t’ tyne trendet toka,
Tymi çohet dér mbí re,
Bumbullojn male edhè boka,
Rrëmen gjaku shtoj kurrne.
Shtri m’ fushë t’ Dibers Janiçeri
E, si kau nen thikë të kandarit,
T’ u perpjekë per tokë i mjeri,
Ka’ e ndrydhë m’fyt kama e Shqyptarit,
Aj e shef, sado qi vonë,
Se me dhunë Shqypnija s’ shkilet,
E se rrejn atà qi thonë,
Se p’r Atdhé Shqyptari s’ vritet.
Jo prá, vritet, pasha Zotin!
Nisë Shan Deda, n’ fjalë t’ u zé,
Porsi vrám asht aj gjithmotin,
Kur kje puna per Atdhé.
Edhè Mbreti të Stambollit
Shqyptarët pushken i a kan vu,
Sa herë Turqit e Anadollit
Paten dashë me u shkelë, m’ kanu.
Kú t’ a lypë e mira e Atdheut
E t’ a hjekë lirija e vendit,
Kush a nipash t’ Skanderbeut,
I ç’ do fés e i ç’ do kuvendit,
Per t’ a msý aj ká anmikun,
Si petriti zogjt trumcakë,
E kudo t’ vringllojn çelikun
Nuk len token pa e pergjakë.
Mocë Shqyptarët me stalagtita,
Lirë gjithmonë kta e kan shkue jeten;
E se enden nata e dita.
Se zen vjeta ne rend vjeten,
Kta, posë Zotit t’ naltë t’ Empirit,
Qi ushqen krijen e veshë lulen,
Kryet dér sod perpara nirit
Enè kurr nuk e perkulen.
M’ kamë, atëherë,burra të dheut,
Mbasi t’ zott jemi me dekë
Per lirí e nderë t’ Atdheut,
Prap zen Duli fjalët me i thekë:
Perse sod a kurr Shqyptari
Gjan e vehten do t’ bajë flí
Per Atdhé, qi atí i la i Pari,
E per nderë e per lirí.
Sod t’shtatët Krajlat edhè mbreti,
N’ at Berlin n’ kuvend bashkue,
E kan ba pleqnín n’ mjet veti
Malcín Knjazit me i a lshue;
Me i a lshue Knjazit Malcín,
Me na dá né vllá me vllá,
Me na hupun Shqyptarín,
Me na lanun rob nen Shkjá.
Kush a nipash t’ Kastrijotit,
Qi ká nderë e nuk bán kore:
Burrë, si burrat qi kjenë motit:
Aj sod armët të rrokë mizore
E të dalë në breg të Cemit,
Prej kah Shkjau rri e na kercnohet,
M’ i a diftue botës e polemit,
Se pá gjak Shqypnija s’ shtrohet.
Ktu s’ do t’ shklasë, jo kama e huej;
Kush, posë nesh, s’ zen qé m’ket tokë;
Se na rob s’ i shtrohna kuej,
Dér sa t’ jemi gjallë me kokë,
Me eshtna t’ onë, po, na Shqypnís
Nji murojë kem’per t’ i a vu,
Qi edhe topat e Rusís
S’kan per t’mujtë, jo m’e dermue.
Abdyl Frasheri kshtu foli;
Kur Mar Lula, i pari i Shalës
Nji sý zjarm, nji zog sokoli,
Burrë i zoti i pushkës e i fjalës:
I a pret fjalen n’ log t’ kuvendit:
Se ti, pasha at Sh’ Marrabé!
Sá per t’ dalun zot un vendit,
Me m’ qortue nevojë nuk ké.
Pse, se a zanun kjo Shqypní,
Un kam ndejë me pushkë per faqe,
E per vend e per lirí
Kam rá pré, kam bamun gjaqe.
Kam shkue jeten si bishë malit,
Zdathë e zdeshë edhë pá ngranë;
Por as Mbretit, por as Krajlit
Tungiatjeta s’ i kam thanë.
Un kam ruejtë gjuhen shqyptare;
Un kam mbajtë doke e kanu,
E as per pare e as per timare,
Gjak e t’ Parë s’ i kam mohue.
Prandej, Shkjau me pasë per t’msý
E me dalë kndej kah Shqypnija,
( Si po thonë se ká vu sý )
Ká me u ndeshë, po m’ armë të mija,
M’ armë të Lekve e t’Dukagjinit,
Qi, me ndihmë të Perendís,
Kan m’i a thye pleqnín Berlinit,
Kan m’i a pshtue lirín Shqypnís.
Por pse m’thue me u vrá me Shkjá;
Tue pasë mrendë na Anadollakun,
Qi kurr t’keqen s’m’ a ká dá,
Qi kurr qafet s’ m’ a hoq lakun:
Qi edhè zèmren m” a ká thá
E m’ ká mytë aj tatë e nanë,
E shnjerzue m’ ká grue e moter,
E s’ m’ ká lanë me u rritë djalë n’ voter?
M’ ká korrë aren e punueme
M’ ká marrë token e trashgueme,
E tue m’ ba kanun paçaver,
M’ ká marrë qét po per nen laver,
M’ ká marrë lopet me gjith viça,
M’ ká marrë delet me gji’ ogiça,
M’ ká marrë dhen e m’ ká marrë dhiz,
M’ ká thá vathë e m’ ká thá mriz:
Edhè sod m’ ka vu leçí,
Mos me folë n’giuhe t’ t’ Parve t’ mí;
E m’ a man giunin mbí bark,
E m’ a repë shpirtin me çark
Si mo’ Zot, ma keq per mue,
Nder thoj t’tij qi kam qillue?…
Po a pse Turqit e Anadollit
Duan të tallen këtij trollit,
Na m’i a vu pushken Nikollit?
Jo, per Zotin! – kjoftë levdue!
Se un Manov nuk kam qillue,
Qi me dalë e me luftue,
Perse Krajli a perse Mbreti
Duen të m’majn mue rob nen veti;
Un luftoj veç per lirí,
Per erz t’ em e per Shqypní:
Se un t’huej’n zot s’e due në shpí,
S’ due te njof as Krajl as Mbret:
Mbret Shqyptari asht n’ vend te vet.–
Të lumtë goja, bajraktár,
Ali Pasha, ‘i trim bujár,
Merr e i thotë t’ parit te Shalës,
Se ti lak s’ i bake fjalës.
Se ti folke n’ log t’ kuvendit,
Si po e lypte e mira e vendit.
Per Shqyptarë, si jemi na,
Turk a Shkjá te dy jane nja;
Pse të dy, si Turk si Shkjá,
Né me sý s’ duem me na pá,
Edhè jane per né të huejë:
Gjind, qi as vedit as tjerkujë
Nuk janë të zott nji t’mirë m’a s sjellë,
As per dije e mende të kthellë,
As per punë, as per tregtí,
As per t’ marë në gjytetní.
Por, pse na të vogjel jemi,
Pse kend fis as vllá nuk kemi,
Na sod Shkjaut s’mund t’ i bajm ballë,
Qi po do t’na perpijë gjallë;
Prandej, thom, se e lypë e mara,
Qi edhè sod na si perpara,
Të rrijm njitë me Mbret t’Stambollit,
Per me i bamun ballë Nikollit.
Dikur dita ká me ague,
Qi edhè Turku do t’ marre m’ thue:
E m’ atëherë, shka a Toskë e Gegë,
T’ mlidhen tok, si kokrrat n’ shegë,
E t’ i a napin Turkut t’ shtýmen:
Qi s’ndrron vesin, veç se qýmen:
E t’ a lshojn krye – picingul,
T’ i a thejn zverkun në Mosul.
Prá, ju burra, un kish’ me thanë;
Ktu fjalë tjeter mos me zanë;
Veç me hi me shkrue nji leter,
Me shkrue ‘i leter m’ kanu t’ vjeter
Per t’ shtatët Krajlat mledhë n’Berlin:
Qi, pa u shterrun Dri e Shkumin,
Edhè Buena per pa u thá,
Na per t’ gjallë nuk rrím nen Shkjá.–
Kshtu ká folë pasha i Gucís.
Edhè Krenët e Shqyptarís
Kan marrë letren per m’ e shkrue,
Fjalë per fjalë kshtu tue e peshue:
Ju qi jeni të shtatët Krajlat,
Edhè Mbreti i Stambollës,
Falmeshndet Krenët e Shqypnís.
Per njat gjýgj, qi e kini bamun,
Qi nen Shkjá me vue Shqypnija,
Pa shikjoni, se, per Zotin,
Mund t’na bijë ndo’i punë e keqe;
Pse na rob s’i bahna kuej,
Pagë e t’ dheta s’ lájm kuej.
Njiket tokë të shqyptarís
Zoti vetë Aj na e ká falun
E as Taljanit marrë s’ i a kemi,
As rrëmye s’ i a kem’ Francezit.
As Inglizit, as Teutonit,
Se ma slavit jo se jo,
Qi veç dje ká rá n’ Balkan
E kush di se ku e kputë zverkun:
Si ajo vrula e kacalecit:
Sod këtu, neser s’ diej ku.
Sá per Mbretin e Stambollit,
Qi po thotë, se Knjaz Nikollit
Do t’ i falë Shkodrë e Malcí,
Mund t’ i thoni se Shqypnija
Nji shportë fiqsh nuk ká qillue,
Per m’ u a ná miqve peshqesh;
Por asht toka e t’ Parvet t’ onë,
Asht Atdheu, po, i Skanderbeut,
Asht Atdheu, po i Mojs Golemit
E i atij Lekë Dukagjinit,
Edhè i Kukës edhè i Muzakut
Edhè i Strezës e i Aranitit
Qi e kan lá t’ tanë me gjak t’ Turkut.
Prandaj s’ ká as krajl as Mberet,
Qi ket tokë e falë a e shet,
Dér sá t’ két nji zog Shqyptari,
Qi t’ bajë hije permbi dhé.
Kështu letren e kan shkrue,
Edhe mirë e kan palue,
Mandej shtek ata i kan dhanë
Per Berlin, ku kishin zanë
Mbereti e krajlat, gjýgj me i dá
Shekllit t’ngratë, në gjak krejt lá.