Poezi e shkruar nga Aleksandër Pushkin.

Atje ku vapa djeg si zjarri
në trojet tharë e bërë prush
I tmerrshëm vigjilon acari
Ne shkretëtirën e pafund

Natyre e stepave pa jetë
E polli në një ditë inati
Me vdekje dhe farmak të shkretë
Kurorën, rrënjët ja spërkati

Kur dielli djeg përmbi djerine
Nga korrja rrjedh farmaku i shkrire
Pastaj rrëshira nis e ngrin
Kur mbrëmja vjen me ftohtësirë

Atje as zogu s’fluturon
As tigri s’shkon, tufan i zi
Te peme e vdekjes seç gjëmon
Dhe ikën larg me mort në gji

Kur retë udha ndodh ti shpjerë
Përmbi kurorën e dremitur
Nga degët helmi nis te bjerë
Si shi mbi rerën e zhuritur

Njeriu urdhëroi njerinë
Te vinte tek acari plak
Kur rrezet e agimit ndrinë
Ai u kthye me farmak

Rrëshire pru prej koreve
Dhe një degëz te ronitur
Dhe djerse e ftohte si rreke
I rridhte ballit te venitur

I pruri dhe u lig, u shtri
Pa hyre ne kasolle dot
Dhe vdiq i gjori skllav fatzi
Atje nën këmbët e të zot

Rrëshirën mori princi e shkoi
Ne helm e ngjeu çdo shigjete
Dhe fqinjëve vdekjen ç ’u dërgoi
Përtej kufireve të vet