Charles Baudelaire

Njëri duhet gjithmonë të jetë i dehur
Kjo është gjithçka që vlen
Kjo është nevoja jonë e parë e ngutshme
Që të mos ndjesh barrën e tmerrshme të kohës
E cila të thyhen supet dhe të përkulë ty përdhe
Ti duhet të dehesh pa pushim
Por me çka
Me verë, poezi, apo dëlirësi
Si të zgjedhësh ti
Por dehu
Dhe nëse ndonjëherë
Në shkallët e një pallati
Në barin e gjelbër të ndonjë hendeku
Në vetminë shkretane të dhomës tënde
Ti përmendesh dhe dehja me kohë është larguar
Pyet erën, dallgën, yjet, orën
Këdo që vrapon
Këdo që kuis
Këdo që vërtitet
Këdo që këndon
Këdo që flet
Pyeti ata
Sa është ora
Dhe era, dallga, yjet, zogjtë, dhe ora
Të gjithë ata do përgjigjen
Është ora të dehesh
Që ti të mos bëhesh skllavi martir i kohës
Dehu, dehu
Dhe kurrë mos ndalo për pushim
Me verë, poezi, a dëlirësi
Si të zgjedhësh ti