Nga Sibel Halimi

Barku është i vetmi
Atdhe legjitim
Gjithandej territore të pushtuara
Nga të fortit
Që enden mbi kuaj trojanë
Të humbur në fëmijërinë e hershme

Gjithmonë është rikthimi
Sepse e tashmja s`ka ekzistuar ndonjëherë
Veç projeksion faltarësh
Shndërrim në dhé
Përhumbje në ëndrrën e buburrecit

Trupi është dëshmia e vetme
Ani se të helmuar me ekzistencën e shpirtit e mendjes
Lojë ideologjie
Për t`na bërë të huaj në praninë tonë

Trupin ta mbulojmë me turp
Drithërimat t`i përçojmë në qiell
Ekzistencën ta mohojmë
të ndryshmen…

Duke lindë prej barku
Gratë bijnë tek mbahen për trupi si bastun
Gjykimin si ekstrakt lindje

Abstrakcionin si mohim
Rikthimin, gjithmonë si fillim