Poezi nga Sabile Keçmezi-Basha

Në flokun e nënës sime 
Kaherë ka rënë borë 
Buzëqeshja në fytyrë si relikt i ka mbetur 
Në pasqyrë rrallë  

Shumë rrallë shikohet 
Thotë se pasqyra e përqesh 
Shoqet i numëron në gishta 
Fjalëpakë është me fëmijët 

Qudi 
Edhe përrallat i kanë sosur  
Fustanet e shumta i ka falur 
Disa po i zvogëlohen gjatë natës 
Thotë, Të dal jashtë mode janë 

Nënës sime 
Për çdo ditë të lume 
Këmbët po i shkurtohen 
Këpucët të mëdha po i bien 
Gishtat po i zgjaten 
Dioptria e syve të zinj 
Iu ka shtua çmendurisht 
Nganjëherë 
As mua nuk më thirre në të njëjtin emër 
Flet qetësisht pa iu trembur qerpiku 
 
Nëna ime 
Me shumë naze e bënë hapin 
Nipërit me engjëj i krahason 
Zhig më mbetet 

Të dijë 
Se cilën këngë e këndon në heshtje  

Nëna ime 
Sokëllimat i ka të rralla 
Lëkura e duarve në harta iu ka shndërruar 
Më as lot nuk ka 
Edhe buza gazi rrallë i duket në fytyrë 
Më tha mbrëmë 
Ku ishe ti 
Kur desha të dali nga ëndrra  

Nëna ime 
E dashura nëna ime 
Edhe në këto vite të vona 
Si gjithmonë 
Qëndron vertikalisht 
                               26 gusht 2022 /KultPlus.com