Poezi e shkruar nga Murid Barguti.

Mirë kish me qenë edhe me vdekë në shtrat

Mbi një jastëk të pastër

Rrethuar nga miqtë tanë.

Mirë kish me qenë edhe me vdekë kur

Duart t’i kishim mbledhur mbi gjoks

Të zbrazëta e të zbehta

Pa shenja, pa pranga, pa flamuj

Dhe pa peticione.

Mirë kish me qenë me pasë një vdekje të dlirë e të përkryer

Pa çarje në këmishë

Pa shenja në brinjë.

Mirë kish me qenë me vdekë

Me një jastëk të bardhë e jo me dysheme poshtë fytyrës,

Me duart që pushojnë në duart e më të dashurve

Rrethuar prej infermieresh e mjekësh të kujdesshëm

Pa asgjë për t’u shqetësuar përveç hijeshisë së lamtumirës

Pa e vrarë mendjen për historinë

Duke e lënë këtë botë ashtu siç është

Duke shpresuar se ndonjë herë tjetër, dikush tjetër

Ka me e pru ndryshimin.