Ilnisa Agolli

Jemi mësuar të flasim për gjëra të përkohshme,
ndërsa asgjë nuk është më e përhershme se e përkohshmja

Këtë mendoj kur e vërteta rrotullohet rreth gjysmëasgjësë së një tjetër vdekje të vetes time
të cilën e përdhunoj njëjtë në thellësitë e kohës
duke mos zënë mend për atë që bëj
dhe e ul në meshën e mëngjesit me epshin e një manjaku që ngul në sytë e një gruaje
për pak tradhëti mbi banak
dhe ofruar alkol e rrëfim
pa përmendur emrin tënd

Një mashtrim pak a shumë
që më detyron të bërtasë kapriçon
Ndërsa dikush diku, qan për fatin e mjerë
apo të vërtetën rreth meje
e cila si një ortek nuk zbret dhe rritet,
por rrotullohet buzëve tek lut’ një emër
Odis!
Por askush nuk e di
nuk ka pse

Është kohë mëkatarësh dhe dhimbja ndjej se ka mbirë si fije bari në kopështin e një kishe që tregëtarët
nuk i kursyen kurrë ushqimet dhe këpucët
kundrruall pazarit për një ndjenje
apo vetmisë që humb gjithnjë tavolinës me rum, birrë dhe verë
Ndërsa bredhi dhjetorit
pa asnjë poç,
më merr me vete buzëqeshjen e marsit
dhe përkëdheljen e një burri të cilit
arsyeja që dashuron një grua,
e largon ndaj saj

Odis,
këtë mendoj ndërsa bëj sikur flas me gruan ngjitur dhe asgjë s’dëgjoj
Dhe të mendoj
teksa rrëkëllej gotën e fundit duke harruar se po i them sekretin tonë
që asgjë nuk është më e përhershme se e përkoshmja