Poezi nga Besnik Camaj

Qenkemi dashtë edhe pa u pa

Pak nga pak koha po jep shpirt
e jeta përhumbet heshtazi fundeve

Por ka një çast të ngrohtë gurëzimi
kur dashnia i mund të gjitha

Ti vjen paluhatur e qëllon drejt
me një gjeth të rënë mbi krah
ngjitesh shkallëve në katin e dytë
dhe me ambëlsi tingujsh alegorikë
krijon një pamje mahnitëse
pa xixëllonja e shkëlqime të tjera
ani pse jashtë bën të ftohtë i përzemërt

Nga rrëzëllimi i përqafimit
silueta njerëzish zbresin në katin e poshtëm
në brezare mbetemi vetëm

N’eklips
ky odeon shfaqet si skenë e njomë
me pluhur shpirtërash të dy protagonistëve
që i ipen njëri-tjetrit deri n’buzë
t’greminës

Si nuk e paskemi ditë
Qenkemi dashtë edhe pa u njoftë

Tash të shoh ndjeshëm ndërsa vjen pa u lëkund
me një gotë vere gjak të kuqe
pa më pyet fare ma derdh shpirtit
shpirtin tënd
dhe pa dashtë zë vend
aty ku përherë e ke pasë

Pas kësaj hyrje në letargji vargjesh
nis udhëtimin kjo vjeshtë e vonë
me këtë simelodi
ftesë vallëzimi nga ty
që befas më çon në kambë
në shtrëngim trupat e kallur amësohen
lëkunden rrënjët e blirit të shenjtë
rruga nis e çohet peshë
nga gjethet e rëna dhe tjerat që bijnë

Drithmat nga e kaluara s’kanë pyetje për nesër
as për gjëra të tjera të vogla e të vona
ka veç një refren me zë lirie

Qenkemi dashtë. / KultPlus.com