Poezi e shkruar nga Nizar Kabbani.

Shtomë dashuri, dashuri shtomë ti,
O më e ëmbla krizë e times çmenduri.
Shtoma mbytjen zonja ime,
Vërtet deti më thërret,
Shtomë vdekje përmbi vdekje,
Më ringjall nëse më vret.

O më e ëmbla vajzë mes vajzave të universit,
Më dashuro.
O ti që për ty dashurinë dogja,
Mes krahëve më shtrëngo.
Nëse strehim prej meje kërkon ti,
Do të të strehoj në dritën e syve të mi.

Dashuria jote për mua është hartë,
Hartë është për mua dashuria jote.
Asnjë kuptim më nuk ka,
Harta e kësaj bote.

Jam kryeqyteti më i vjetër i dëshpërimit.
Jam gjurma e plagës së Faraonit.
Jam pluhur, pluhur që shtrihet,
Si i pëllumbit fluturim,
Prej Bagdadit deri në Kinë.

O harabel i zemrës sime,
O prill i shpirtit tim,
O rërë e detit,
O shpirt i shpirtit,
O pylli me ullinj,
O shije bore,
O shije zjarri,
O aromë dyshimi, e njëkohësisht besimi.

Kam frikë,
Kam frikë nga errësira,
Të lutem më ndriço.
Kam frikë,
Kam frikë nga e panjohura,
Të lutem më mbro.

Kam ftohtë,
Kam ftohtë e më mbulo.
Rri pranë meje e këndo,
Se që kur linda,
Vatan ku të mbështes kokën s’po gjej.
Një dashuri mikeje kërkoj,
Të më marrë, e prapa diellit të më hedhë.

O ndriçuesja e jetës sime,
Ti më freskon.
Je kandil për bletën time,
Rrugën i’a tregon.
Atje ku erë limoni kundërmon më ço.
E me krehër fildishi krihi flokët,
Më ledhato.

Për ty spirancën e ngrita,
Shtëpinë dhe të afërmit i lashë.
Damarët i preva,
Letërnjoftimin e grisa,
Këtë botë e braktisa.

Shtomë dashuri,
Dashuri shtomë ti.
O më e ëmbla krizë,
E times çmenduri.