Poezi nga Dije Demiri Frangu

(një nëne në Bllacë, prill 1999)

Unë ia pashë mendtë si i dilnin
I fluturonin si zogj duke lëshuar krrokama
Duke hyrë nëpër retë e zeza ato humbnin 
Në formë kujtimesh me krih
Në formë dhembjesh të lëngëta
Në formë atdheu 
Në formë shtëpie
Shpërndaheshin shesheve të qiellit
As Zoti nuk arrinte t’i kapte dot
Dëbohej gjithçka nga trupi nga shpirti i saj
Vetëm furtunë frike e mbështillte 
Si prangë e lidhte
Unë e pash si për çast i humbën sytë
Ju zbrazen nga bukuria
Sa të lumtur jeni ju që nuk e keni parë
Mendtë si fluturojnë si humbin