Etiketë: Aleksander Pushkin

Poezi nga Aleksander Pushkin

Oh, lamtumirë, o letër! Ajo më porositi…..
Sa po më dridhet dora tani prej dhembshurisë!
Si mund t’i djeg gëzimet që më kish patur shpirti?!
Po mjaft, erdhi ora, digju, o letr’ e dashurisë!
Jam gati, nuk më tundet më zemra në gji.
O flakë, flak’ e etur, cdo fletë digje ti…
U ndezën…. flakëruan…..i heshtur tym’ i lehtë,
Përdridhet e me lutjet e mija larg humbet.
As vulëza mbi zarf tani s’dallohet dot.
Se dylli, ja po shkrin, po zjen….O Zot! O Zot!
U dogj se fundi letra, u nxi në të çdo fletë!
Te shtrenjtat shkronja zbardhin mbi shkrumbëzën e lehtë.
Dhe zemra më rreh brinjët me vrull. I shtrenjt’ o hi,
O ngushëllim i vetëm i fatit tim të shkretë,
Te paktën ti mos ik prej shpirtit tim të zi../ KultPlus.com

Poezi nga Aleksander Pushkin

Përse moj hënë argjendore,
ti larg nga retë pa pushim,
përmbi kanatet e dritores,
vërshon të mëkurin shkëlqim?

Sa herë që më shfaqesh ti,
në shpirt më zgjohen shqetësime,
dhe brenga plot me dhembshuri,
dëshirë plot me flakërime.

Oh,ikni,ikni o kujtime!
o dashuri fatkeqe fli!
O,le të mos më shfaqet më,
te perdja e errët ne dritare,
nën dritën tënde argjendore,
fytyr’ e dashur si gjithnjë,
fytyr’ e embël engjëllore
e vashës që s’do ta shoh më.

O embëlsi e dashurisë,
plot ledhatime,plot me gaz,
plot me shkëlqim të lumturisë,
a mund të kthehesh rishmez pas?

I shpejtë porsi një vegim,
me ndrite ti në fluturim;
U zhdukën hijet krejt papritur,
se erdh agimi menjëherë,
dhe ti moj hënë e ndritur
në qiell u mbyte atëherë!
Agimi dritën pse shpërndau?
Nga vash’ e shtrenjtë pse me ndau?./KultPlus.com