Poezi nga Sarandë B. Rugova
Në fëmijëri shpesh ëndrrat më kthejnë
në shtëpinë e vjetër me gur,
kur një dhomë të vogël një zjarr e ngrohi
kur sofrën plot e mbushi nëna ime, me dashuri.
Si zogj të vegjël na bashkonte,
se një ditë do t’i ikim kurrë nuk e mendonte,
midis bukës dhe urisë
buzëqeshje e nënës është dashuri.
Zëri i saj i ëmbël kur thërriste
shpesh në rrugët e New Yorkut më jehon,
një buzëqeshje të lehtë atij imazhi i jap
s’dua të besoj që është vetëm mall.
Në mes të rrrugës shikoj përreth
shumë fytyra e asnjë s’më njeh,
ku kam ardhur nuk e di
n’vend të huej, gjithmonë etje për dashni.
Një zbrazëti më prek shpirtin
një merzi ma vret zemrën
kur më ngushtohet gjoksi
une thërrasë vetëm një emër./ KultPlus.com
