Dhjetë filmat më të mirë me tematikë që zhvillohet brenda një dite

Nga neorealizmi te zhanri zombie i filmave, regjisorët prej kohësh janë tërhequr nga ngjarjet që trajtojnë jetën brenda një dite në filmat e tyre. Më poshtë gjeni një listë me filma, tematika e të cilëve zhvillohet brenda 24 orëve ose më pak.

Do the Right Thing

Përfundimi i një filmi gjatë një dite të vetme ka bukurinë e ngjeshjes dhe ngritjes së emocionit. Drama shumëngjyrëshe e vitit 1989 e Spike Lee jepet në të dy frontet – nga vallëzimi energjik i Rosie Perez tek Public Enemy’s Fight the Power në fillim te dritarja e picerisë së thyer afër fundit – ndërsa një ditë e nxehtë e verës në Brooklyn zbret në dhunë racore.

Odd Man Out

Një grabitje e armatosur nga një bandë e IRA-së e udhëhequr nga Johnny e James Mason shkon keq, duke e dërguar atë në arrati, i plagosur rëndë, nëpër rrugët e Belfast. Në trilerin e shkëlqyer të Carol Reed në 1947, elementët e alegorisë së krishterë depërtojnë në gjendjen e Johnny, ndërsa dita e ftohtë kthehet në ngrirjen e natës dhe ai kërkon strehim dhe ndihmë ku të mundet.

Before Sunrise

Richard Linklater është mjeshtri i filmit të jetës brenda një dite (Slacker, Dazed and Confused) dhe Before Sunrise është trajtimi i tij më i butë dhe i ëmbël i temës. Prekje e lehtë, por e thellë, ajo ka Jesse të Ethan Hawke dhe Céline të Julie Delpy “që takohen bukur” dhe më pas enden rrugëve të Vjenës nga muzgu deri në agim, duke folur për jetën dhe dashurinë.

Ferris Bueller’s Day Off

Koha shkon ndryshe për fëmijët, kështu që një ditë mund të duket se ndryshon jetën. Sigurisht kjo është për adoleshentin e ngrirë të Alan Ruck në komedinë e John Hughes në 1986, pasi shoku më i mirë Ferris (Mattheë Broderick) e bën atë të largohej nga shkolla e tyre në Çikago për një ditë në qytet, dhe Cameron zbulon një ndjenjë të vetëvlerësimit.

Bicycle Thieves

Një pikë referimi e kinemasë neorealiste italiane, shëmbëlltyra e Vittorio de Sica 1948 është realizuar kryesisht në ditën e parë të punës për punëtorin e Lamberto Maggiorani. Kur biçikleta thelbësore për punën e tij është vjedhur, ai niset në një kërkim të dëshpëruar nëpër Romë për të, me djalin e tij të vogël një dëshmitar të poshtërimeve dhe padrejtësive të varfërisë.

Stalker

Në dramën fantastiko-shkencore të vitit 1979 të Andrei Tarkovsky, një udhëzues merr dy burra në Zonë, një rajon i ndaluar që përmban një dhomë ku do të plotësohet dëshira juaj më e thellë. Me ligjet e fizikës në këtë tokë misterioze që janë të paqëndrueshme, kërkimi i tyre mund të mos zgjasë vetëm një ditë, pasi autori i zhdrejtë rus prish kohën dhe kuptimin.

Groundhog Day

Një mendjemadhësi e thjeshtë e ekzekutuar shkëlqyeshëm nga regjisori Harold Ramis, shkrimtari Danny Rubin dhe ylli Bill Murray. Kjo komedi e vitit 1993 meriton shikime të përsëritura – nëse mund të dëgjoni stomakun “I Got You Babe” shumë herë.

Night of the Living Dead

Tmerri me zombie i 1968 i George A Romero vendosi një model zhanri që po përdoret edhe sot. Një grup i ndryshëm i hipur në një shtëpi në fermë përballet me një kërcënim të përzier, por të papërshkrueshëm ndërsa kufomat e re-animuara vijnë në një jetë të egër, elementi në kohë reale që i shton rrezik klaustrofobisë. Me një Afrikano-Amerikan (të luajtur nga Duane Jones) si hero, ai ishte – pa dashje – novator në mënyra të tjera, gjithashtu.

4 Months, 3 Weeks and 2 Days

E realizuar gjatë diktaturës së Ceaușescu në Rumani, drama e 2007ës që tensionon  stomakun, e  Cristian Mungiu ofron një vështrim të ftohtë dhe të vështirë të miteve të ostalgjisë. Studentja e universitetit të Anamaria Marinca pranon të ndihmojë shoqen e saj jo të besueshme (Laura Vasiliu) të marrë një abort të paligjshëm, por dita shkon larg nga normaliteti. Dhomat e hotelit nuk janë dukur kurrë kaq të zymta.

The Clock

Një film i  një dite, që kërkon një ditë për të shikuar, instalimi 24 orësh i Christian Marclay (2010) përmban pamje të orëve nga filmat dhe TV, të redaktuar së bashku në mënyrë që të tregojnë kohën aktuale, duke komentuar se si e organizojmë jetën tonë të përditshme, historinë e kinemasë dhe shumë më tepër. është një përvojë pafundësisht shpërblyese, sado që të kaloni me të. / KultPlus.com

“Stalker”, kryevepra eklatante e kinemasë botërore

Nga Florim Hashani

Të flasësh për artin, do të thotë të flasësh për gënjeshtrën që bën të meditosh mbi të vërtetën. Derisa njohja e vërtetës përkon me një sërë interpretimesh Platoniane, ajo ndeshet furrishëm me gjitha ideologjitë që krijoi mendja e njeriut. Sepse e vërteta është e mirë në shkencat ekzakte por, është tejet relative në jetë. Në jetë, parësore janë ndjenjat skizmatike si iluzioni, imagjinata, dashuria e shpresa, mbi të gjitha, besimi, si përsiatja më sublime e qenies njeri në raport me Zotin. Për ta njohur Zotin, nuk mjafton vetëm besimi; njohja intelektuale është mënyra e vetme për njohjen e Zotit sepse intelekti gëzon fuqinë që ti kuptojë gjërat ashtu siç janë, që i shërben lumturisë së vërtetë pa qenë i kushtëzuar nga ndonjë gjendje fiziko-mendore specifike. Konceptimi i Zotit pa intelektin, është konceptim i vulgut (injorancës) dhe i njëjti bazohet në gjendjen kontekstuale dhe racionale të njeriut.

Ndoshta këtë po orvatej të na shpaloste regjisori më eminent i kinemasë poetike, Andrei Tarkovsky. Filmi fantastiko-shkencor Stalker, shtrihet në horizontet më të thella për ta kapërcyer hendekun e nihilizmit; Më shumë se distopi negative ajo ngërthen në vete pragmatizmin. Është stimulacion që stimulon ekzistencën e besimit dhe gjunjëzimin e spirituales si pasojë e njohurive të rreme që i posedojmë.

Ngjarja zë vend në një provincë misterioze e të braktisur të quajtur “The Zone”, ku qeveria ka izoluar popullin e saj si pasojë e dyshimeve se ligjet normale të fizikës dhe realiteti janë të shtrembëruar. Disa persona të ashtuquajtur “stalkers” që ndoshta mund të përkthehej si “ndjekësit”, janë orientuesit që i drejtojnë njerëzit te “Zone” në qendër e së cilës ndodhet “Room”, që është dhoma “hyjnore” me fuqi transcendentale, për përmbushjen e dëshirave më të thella të njeriut. Dëshira këto që iu kushtohen njerëzve që mendojnë se çka në të vërtetë kërkojnë nga jeta, çfarë mund t’i bëjë ata të lumtur, nëse lumturia është e mirëqenë për qeniet njerëzore dhe çfarë çmimi duhet të paguajnë për lumturinë.

Tre personazhet kryesore të filmit janë vetë protagonisti me pseudonimin “Stalker”, një shkrimtar, që kërkon inspirimin kur bota e ka braktisur atë dhe nuk gjen arsye të shkruaj dhe një profesor, që synon zbulimin e këtij vendi të mistershëm dhe hyjnor për ta plotësuar egon e tij.

Stalker është kryevepra eklatante e kinemasë botërore. Është simbiozë e poetikës dhe filozofisë, e artit dhe gënjeshtrës, e besimit dhe ateizmit, e jetës dhe vdekjes. Gjenialiteti i skenarit, dialogjet dhe monologjet komplekse të personazheve mbi të vërtetën, janë komponente enorme të piedestalit të krijimtarisë. Hipnotizimi i audiencës me skenat më tensionuese duke mbërthyer muzikën në prapavijë, të bëjnë të mendosh mbi realitetin dhe konceptin e vetë jetës. Tarkovsky depërton thellë në shpirtin e njeriut. Ai futet në skutat më të errëta të vetëdijes dhe e zhvesh njeriun nga petku i frikës duke ia lënë vetë audiencës pyetjen se: “CILI ËSHTË EFEKTI I BESIMIT NË SHOQËRI?” / KultPlus.com