Poezi nga Wislawa Szymborska. Përkthyer nga Vlora Konushevci.
U kam shumë borxh
atyne që ma nuk i due.
Për kënaqësinë që ma kanë falë
Kur kanë vendos me i nejt ngatë dikuj tjetër.
Gëzimin që unë s’jam ma
ujku i kingjave të tyne.
Kjofshin të bekum, veç ashtu
unë jam e lirë,
e këta dashnia as mundet me na e dhanë,
as me na e marr.
Nuk i pres ma
sa te dera – te dritarja.
Jam e durueshme
gati si nji sahat diellor,
e kuptoj
ata që dashnia nuk e kupton,
e fali
ata që dashnia kurrë s’kish me e falë.
Prej takimit deri te letra
s’kalon nji përjetësi,
veç disa ditë a javë.
Udhëtimet me ta gjithë përfundojnë mirë,
koncertet dëgjohen deri n’fund,
vizitohen katedralet,
peisazhet shterohen.
E kur na ndajnë
shtatë palë male e lumenj,
janë veç male e lumenj
që i sheh gjithkund.
Falë tyne
unë jetoj në tri dimenzione,
në nji hapësinë jolirike dhe joretorike,
në nji horizont të lëvizshëm, të vërtetë.
Ata as vetë nuk e dijnë
çka bajnë në duart e tyne boshe.
“Borxh asgjë s’u kam”,
kish me thanë dashnia
për këtë çashtje të hapun./ KultPlus.com