Për kënaqësinë e lexuesve tanë kemi sjellë sot një koleksion me brilantë të ndritshëm prej mençurive të thëna për madhështinë e njeriut.

Tipari dallues i njerëzve të mëdhenj shfaqet në faktin se të tjerëve ato u venë kërkesa shumë më të vogla se vetes.

Me të hipur në supet e viganit dhe shkurtabiqi nis të lëvdohet se është më i madh se vigani

Miniatura është një nga format e fshehta të madhështisë.

Zemra, kjo është leva e vërtetë e çdo vepre të madhe.

Në qoftëse dëshironi që bashkohasit t’ju njohin për të madh, përpiquni të jeni pak më të mëdhenj nga ata.

Njeri me të vërtetë i shquar mund të jetë vetëm ai që është i aftë të mbetet i zakonshëm edhe në punët e përditshme.

Njerëzit e mëdhenj vdesin dy herë: së pari si të gjithë njerëzit, së dyti si njerëz të mëdhenj.

Njerëzit e mëdhenj nuk bëjnë asgjë përgjysmë.

Njerëzit janë si lumenjetë: me më të madhin prej tyre nuk është gjithmonë e këndshme dhe as gjithmonë e lehtë të rrosh në fqinjësi.

Madhështia e një vendi përcaktohet nga madhështia e qytetarëve të tij të thjeshtë.

Herë-herë njerëzit e mëdhenj janë të mëdhenj në gjëra të vogla.

Kush nuk dashuron lirinë dhe të vërtetën, mund të bëhet njeri i fuqishëm, por i madh nuk do të bëhet kurrë.

Serioziteti i vazhdueshëm s’është veçse maska e rëndomësisë.

Epoka e madhe ka nevojë për njerëz të mëdhenj.

Njerëzit e mëdhenj janë titujt e librave të njerëzimit.

Kur je nisur në një rrugë të madhe, largoju sa të mundësh pengesave të vogla.

Madhështia e vërtetë ngrihet mbi njohjen e forcave të tua, e gënjshtra mbi njohjen e dobësive të të tjerëve.

Ai që nuk është i aftë të sfidojë urrejtjen dhe të ngrihet mbi përtalljet nuk do të kryejë kurrë ndonjë vepër të madhe.

Madhështia i ngjet malit: për të arritur aty duhet t’i ngjitesh një të përpjetë të rrëpirtë e të vështirë.

Shkrimtarët me të vërtetë të mëdhenj janë ata, mendimi i të cilëve depërton në të gjitha kthesat e stilit të tyre.

Egziston një pamje më madhështorë se qielli: kjo pamje është thellësia e shpirtit.

Madhështia e një populli nuk matet aspak me numrin e tyre, sikundër edhe madhështia e njeriut nuk matet me shtatin.

Për të qenë njeri i madh duhet të kryesh vepra të mëdha, por nuk mjafton të kryesh punë të mëdha për t’u bërë njeri i madh.

Rrallë bëhet i madh ai që nuk gjeti forca në vetvete të përbuzë njohjen e shumë gjërave të panevojshme.

Të madhin e presin edhe sprova të mëdha.

Kush poshtëron njerëzit që ka përreth, nuk do të bëhet kurrë i madh vetë.

Askush nuk është i detyruar të jetë njeri i madh. Mjafton plotësisht të jesh thjeshtë njeri.

Njerëzit me të vërtetë të mëdhenj janë të thjeshtë: sjellja e tyre është e natyrshme dhe e çiltër.

Madhështia e rreme është një hiçësi, siç është virtyti i rremë- shtirësi.

Vetëm njerëzit e mëdhenj mund të kenë të meta të mëdha.

Për punë të mëdha nuk ka aq rëndësi krijimi i rrethanave se sa zotësia për të shfrytëzuar ato që tashmë egzistojnë.

Të gjithë njerëzit e mëdhenj janë të thjeshtë.

Hegeli ka thënë diku se të gjithë ngjarjet dhe individët e mëdhenj me rëndësi historike botërore shfaqen, si të thuash dy herë. Ai ka harruar të shtojë; herën e parë si tragjedi, herën e dytë si farsë.

Të ngrihesh lart nuk është e vështirë, vështirë është që me këtë rast të mbetesh vetvetja.

Për të kryer punë të mëdha, nuk duhet të jesh gjeni i pakapërcyeshëm, nuk duhet të jesh mbi njerëzit, duhet të jesh bashkë, me ta.

Nuk janë të gjithë të aftë të kryejnë gjëra të mëdha, por t’i ndjejnë ato munden të gjithë.

Kush qëndron lart dhe në sy të të gjithëve, nuk duhet t’i lejojë vetes lëvizje të pastudiuara.

Nga madhërishmja te qesharakja është vetëm një hap.

Cezarit nuk i lejohen shumë gjëra, pikërisht sepse atij i janë lejuar të gjitha.

Kujtimi i njerëzve të mëdhenj nuk ka më pak rëndësi për ne nga prania e tyre e gjallë.

Shumë gjëra të mëdha ka në botë, por më të madh se njeriu nuk ka.

Punët e mëdha nuk bëhen menjëherë.

Është i madh ai qytet ku jeton një njeri i madh. Le të ketë ai vetëm disa pak kasolle të vjetra, megjithatë ai është qyteti më i madh i botës.

Nuk mund të perceptojmë madhështinë e njerëzve të tjerë në qotë se ne vetë nuk kemi diçka të ngjashme me ta.

Asgjë më tepër se madhështia nuk shquhet për thjeshtësi; të jesh i thjeshtë do të thotë të jesh i madh.

…individualiteti karakterizohet jo vetëm me atë çfarë bën, por edhe si e bën.

Të bësh me lehtësi atë që për të tjerët është e vështirë, kësaj i thonë talent; të bësh atë që s’e bën dot talenti – është gjenialitet.

Gjenialiteti varet para së gjithash nga energjia.

Gjenitë nuk bien nga qielli, ato duhet të kenë mundësintë për t’u formuar e për t’u zhvilluar.

Gjenialiteti nuk është gjë tjetër, veçse dhuntia e durimit shumë të madh.

Për të rëndomtin nuk ka ngushëllim më të madh se edhe për gjeniun ka vdekje.

Kush e quan përpara kohës veten gjeni, është njeri i humbur.

Gjenitë gëzojnë një privilegj, për ata jeta nuk është kurrë e mërzitshme, siç mund të jetë për të gjithë ne.

Personalitetet e shquara formohen jo me anë fjalimesh të bukura., por me vetë punën e tyre e rezultatet e tyre.

Në çdo vepër gjeniale ne gjejmë mendimet tona të braktisura.

Gjeninë e vërtetë mund ta njihni nga fakti, se me t’u shfaqur ai të gjithë trutharët bashkohen në komplot kundër tij.

Vlera e shumë individëve të rëndësishëm përcaktohet nga shumëllojshmëria e atyre roleve ku ata e ndjenjë veten të aftë./shkollaesuksesit/KultPlus.com