Poezi e shkruar nga Blaga Dimitrova.
Në darkë lëmoj çarçafët e saj
mbuluar nga rrudhat e thella.
Duart e saj
të fishkura nga të dhënët,
më tërheqin drejt natës.
Gjysmë e fjetur, duke folur me zor,
ajo thotë me një zë fëminor,
aq natyrshëm,
«Mëmë!»
Unë bëhem mëmë e mëmës sime.
Një kataklizëm, përmbysje
e boshteve të tokës,
polet ndryshohen.
Ç’po bëj kështu?! Unë nuk kam kohë
për reflektime filozofike.
E thaj atë me padurim,
zanat që prej saj e kam mësuar.
«Mëmë», pëshpërit ajo e zënë në faj
duke të kujtuar prapësitë e fëmijës.
Ajri i ftohtë hyn në dritare.
Jastëku me korent. Gota. Tabletat.
Rregullimi i hijes së llambës.
«Mëmë mos ik!
Kam frikë nga terri!»
Kush ka luajtur nga mendja, ajo apo unë?
Ngarkuar me dhimbje e frikë, duke qarë
ajo pret ta marr në krahët e mi.
Dy jetime përqafuar
në djepin e dimrit.
Cila nga to jam unë?
Më zgjo nesër herët!
Druaj se nuk më del gjumi!
Zot i shtrenjtë, ka diçka aty
që e kam harruar?
Kush do të jetë vonë, ajo apo unë?
Mëmë, fëmija im, fli!
Nina-nana,
foshnja ime…