Zoti është përvojë e përgjithshme, të cilën vetëm racionalizmi i dobët dhe teologjia e përshtatshme e mjegullojnë. Shkenca gjurmon pas të vërtetës. Kisha e ka dhe për atë arsye nuk gjurmon pas saj.
Zoti është, dukshëm, faktor psikik e jo fizik, respektivisht ai mund të njihet vetëm psiqikisht e jo edhe fizikisht.
Për fenë flitet vetëm kur humbet njohja. Besimi dhe mosbesimi në Zot janë vetëm substitute (latsubstituere= ndërrim vendesh). Njeriu primitiv nuk beson, ai di, pasi që për të përvoja e brendshme vlenë sa edhe ajo e jashtme. Ai akoma nuk ka teologji dhe nuk është i verbuar me nocione habitëse. Ai jetën e tij detyrimisht e orienton kah faktorët e jashtëm dhe të brendshëm të cilat, për dallim nga ne, i ndien ndaras. Ai jeton në një botë, e ne jetojmë vetëm në një gjysmë të tij dhe, a besojmë apo jo, në gjysmën tjetër.
Në mesin e të gjithë pacientëve të mi të moshës së mesme, respektivisht mbi moshën 35 vjeçe, nuk ka pasur asnjë prej tyre i cili nuk ka poseduar vështërsi me religjionin dhe asnjëri deri në fund nuk është shëruar po qe se nuk e ka mësuar religjionin.
Shpirti i njeriut dhe vuajtjet shpirtërore në shumë mënyra nënvlerësohen sikur Zoti po t’iu kishte lajmëruar njerëzve ekskluzivisht përmes radios, gazetave dhe predikimeve. Zoti njerëzve kurrë nuk iu ka paraqitur ndryshe përpos me shpirtë dhe përmes shpirtit. Shpirti këtë e kupton dhe ne e përjetojmë si diçka shpirtërore. Kush këtë e quan psikologjizëm fsheh sytë që shikojnë në diell.
Një ditë të bukur vere të vitit 1887 jam kthyer nga shkolla pasdite dhe kam shkuar në sheshin e katedralës. Qielli qe shkëlqyeshëm i kaltër dhe dielli rrezonte. Kulmi i katedralës shkëlqente nga shndritja e diellit dhe reflektohej në tjegullat e posa ngjyrosura. Kam qenë i xhindosur me bukurinë e kësaj pamjeje dhe mendova: “Zoti është i bukur edhe kisha është e bukur, Zoti të gjitha i ka krijuar dhe qëndron sipër, larg në Qiellin e kaltër, në fronin e artë”. E mandej u shfaqë zbrazëtia dhe ndjenja e gulçitjes. Kam qenë si paralizuar dhe e vetmja që më ka ra ndërmend ka qenë: e tash mos mendo më! Është shfaqur diçka e tmerrshme të cilën nuk dëshiroj ta rikujtoj, në afërsi të së cilës fare nuk guxoj të qëndroj…
Kam mbledhur guxim sikur të hedhem në zjarrin e ferrit dhe iu kam dorzuar mendimeve: para syve të mi ka qenë katedrala e mrekullueshme, mbi të – qielli i kaltër; Zoti rrin i ulur në fronin e artë, lartë në kozmos, e nga froni shtriheshin gjymtyrët gjigante, mbi çatinë e kuqreme të posa ngjyrosur dhe i mbulonin muret e kishës…
Tash më është bërë shumë më e qartë ajo të cilën më heret nuk kam mundur ta kuptoj. Kam kuptuar atë të cilën babai im nuk ka mundur ta kuptojë: Vullnetin e Zotit të cilës ai nga qëllimet më të mira dhe besimit më të thellë iu ka kundërvu. Për këtë arsye ai kurrë nuk e ka përjetuar Mrekullin e Mëshirës e cila të gjitha i shëron dhe të gjitha i bën të kuptueshme. Ai si orientim i ka marrë urdhërat e Biblës, ka besuar në Zot në mënyrën siç shkruan në Bibël dhe në mënyrën siç e kanë mësuar paraardhësit e tij. Por ai nuk e ka njohur Zotin e gjallë të pashprehur i cili është i plotëfuqishëm dhe jasht Biblës dhe kishës, i cili i ftonë njerëzit në lirin e tyre dhe i cili mund t’i detyroj t’i mohojnë pikëpamjet dhe bindjet e tyre personale për t’u zbatuar pakusht vullneti i Tij…
Atëherë ka filluar përgjegjësia ime personale. Ideja për të cilën kam qenë i detyruar të mendoj më është dukur e tmerrshme, dhe me të ka protestuar parandjenja se Zoti mund të jetë diçka i tmerrshëm. Kjo ka qenë fshehtësi e dhimbshme të cilën e kam përjetuar dhe, për mua, shqetësuese dhe gjë e errët. Ajo ka vu hije në jetën time dhe unë kam menduar thellë. Krejt këtë e kam pranuar si ndjenjë poshtorsie. A jam unë dreq apo derr, mendova, diçka e çmendur. Atëherë kam filluar fshehurazi ta studioj Biblën e babait tim. Me kënaqësi jam thelluar në Ungjillin e farisejit dhe doganjerit, dhe jam bindë se të zgjedhurit kanë qenë të çmendur. Mbresë të pashlyer në mua kanë lënë Toma mburracaku i pabesueshëm dhe Petri i pavendosur i cili i afrohet greminës.
Esenca humbet kur gjykon në frymën perëndimore, pasi që ai, nga mosdija, as nuk e vërenë e as nuk e njeh; ai harron se njeriu e ka edhe përjetimin e brendshëm, se ndihmohet edhe nga përjetimet subjektive të natyrës iracionale, të cilat i asgjësojnë argumentet racionale, dëshmitë shkencore dhe i ç’fuqizojnë diagnozat.
Ne nuk e njohim sakt Lindjen; nga kjo del pyetja qesharake: sa i duhet dikujtë kohë për ta gjetur rrugën e shpëtimit nëse ai Zotin e do, e sa nëse Zotin e urrenë? Më përpara do të kishte menduar se i nevoitet shumë ma shumë për ta urrejtur Zotin. Por hindusët thonë: “Për ta dashur Zotin shtatë vjet njeriut i duhen tre për ta urrejtë atë. Sepse po qe se e urrenë Zotin ai në të mendon shumë më gjatë. Çfarë ateizmi i rafinuar! Por kjo pyetje është plotësisht e drejtë, pasi që është e menduar mirë.”
– Carl Gustav Jung, “Njohja e Zotit” /KultPlus.com
Carl Gustav Jung lindi në Kesswil në Liqenin e Konstancës (Zvicër) më 26 korrik 1875. Biri i një pastori protestant, mori një diplomë në Mjekësi dhe në vitin 1900 u bashkua me spitalin psikiatrik të Zyrihut. Përmes studimeve mjekësore ai i afrohet psikiatrisë.
Për disa vite ai është një nga nxënësit e preferuar të Sigmund Freud, e cila e afron atë me psikoanalizën. Jung bëhet një përkrahës i fuqishëm i teorive të mjeshtrit, megjithatë shumë shpejt shfaqen dallime midis dy personave, thellësisht të ndryshëm në karakter.
Në vitin 1912 – me botimin e librit të tij “Transformimet dhe simbolet e dëshirës seksuale” – marrëdhënia mes Jung dhe Freud ndërpritet. Zvicra filloi të elaboronte një teori të re, më vonë të quajtur psikologji analitike, e cila në krahasim me teoritë frojdiane karakterizohet nga një hapje më e madhe ndaj elementeve joracionalë të psikikës.
Jung është një person me një kulturë të madhe: ai studion thellësisht temat mitologjike, letrare dhe fetare të të gjitha kohërave dhe të të gjitha vendeve. Ai udhëton shumë: që nga viti 1920 ai ka vizituar Afrikën, Indinë dhe Amerikën e Veriut. Në 1921 ai botoi ese “llojet psikologjike”. Gjatë udhëtimeve të tij ai erdhi në kontakt me popullsi të shumta, mitet, ritualet, zakonet dhe traditat e të cilit ai studioi. Përveç vetëdijes personale të individit, Jung është i bindur se ka edhe një pavetëdijë të përbashkët të njerëzve të të gjitha kohërave. Përmbajtja e kësaj pavetëdije kolektive, gjatë shekujve do të shprehej në imazhe, mite dhe besime fetare që ai gjen, në mënyrë identike, në kulturat e njerëzve nga periudha dhe vende të ndryshme.
Në teoritë e tij archetypes – të cilat ai e quan “imazhe origjinale” – luajnë një rol themelor. Arketipet janë përmbajtje të pandërgjegjshme që veprojnë si prodhuesit dhe organizatorët e përfaqësimeve: një lloj modeli i pranishëm në një mënyrë të lindur në psikikën e qenies njerëzore.
Në vitin 1930 ai u emërua president nderi i “Shoqërisë Gjermane të Psikoterapisë”; pas ardhjes së nazizmit (1933) ai nuk dha dorëheqjen, por punoi me Hermann Göring, deri në vitin 1940, për të riorganizuar kompaninë.
Për të udhëtuar dhe për të zhvilluar psikologji analitike, Jung kombinon një aktivitet terapeutik intensiv, i cili zhvillohet pranë Zyrihut. Këtu themeloi një institut që mban emrin e tij (Carl Gustav Jung Institut): ai ndërtoi një kullë, një simbol të strehimit dhe meditimit. Ai mëson teorinë dhe metodat e asaj që, për ta dalluar atë nga psikoanalizmi frojdian, tani përkufizohet si “psikologji analitike”.
Në vitin 1944 ai botoi “Psikologji dhe alkiminë”, por në të njëjtin vit ai pësoi një aksident, frakturë dhe një sulm të mëvonshëm në zemër. Në koma, ai ka një përvojë para vdekjes, të cilën pastaj do ta përshkruajë në tekstin autobiografik “Kujtime, ëndrra dhe reflektime”. Më 1952 ai botoi shkrime të rëndësishme mbi “teorinë e sinkronizmit”.
Duke filluar nga vitet 1940, ai po ashtu merrej me një fenomen të ri, i cili po intensifikohej gjithnjë e më shumë, veçanërisht pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore: ufologjia.
Pas një sëmundje të shkurtër, ai vdiq më 6 qershor 1961, në shtëpinë e tij të liqenit në Bollingen. /KultPlus.com
Gjatë praktikës sime si mjek me të sëmurët nervorë, prej kohësh kisha vënë re që ekzistojnë, në psikologjinë njerëzore, krahas dallimeve të shumëfishta individuale, edhe dallime tipike: vëmendjen time e kanë tërhequr sidomos dy tipa, që unë i kam emërtuar introvers( i mbyllur në vetvete) dhe ekstrovers( i hapur ndaj të tjerëve).
Kur ne shqyrtojmë rrjedhën e një jete njerëzore, vëmë re se fati i disave përcaktohet kryesisht nga objektet që atyre u interesojnë, ndërsa fati i disa të tjerëve në një masë më të gjerë nga interesi i tyre i brendshëm, nga subjektiviteti i tyre. Meqë të gjithë ne anojmë pak a shumë nga njëra apo nga tjetra karakteristikë, kemi një prirje natyrore për të parë gjithçka sipas tipit tonë.
Do të ishte deri diku e thjeshtë, nëse çdo lexues do ta dinte në cilën kategori bën pjesë; për fat të keq shpesh është e vështirë të zbulosh cilës kategori i përket një person, sidomos kur është fjala për veten tonë, pasi gjykimi që jep lidhur me personalitetin tënd është shumë i dyshimtë.
Kjo mëdyshje që kaq shpesh e ndeshim rrjedh nga fakti që secili tip i përcaktuar më së miri ka në vetvete një prirje të veçantë për ta kompensuar karakterin e njëanshëm të tipit ku bën pjesë. Kjo prirje i përgjigjet një nevoje biologjike, pasi ajo ka për qëllim të ruajë ekuilibrin psikik.
Kompensimi krijon karakterin, ose tipa dytësorë që e ndërlikojnë përshkrimin në mënyrë të tillë që të shtyn deri aty sa ta mohosh ekzistencën e tipave dhe të besosh vetëm në dallimet individuale. /KultPlus.com
Nëse raporti personal i nxënësit me mësuesin është i mirë, atëherë ka shumë pak rëndësi nëse metoda e tij e pedagogjisë i përgjigjet ose jo kërkesave më moderne. Megjithatë, suksesi i ligjërimit nuk fillon nga metoda.
Lidhja e fuqishme me prindërit krijon pengesa për më vonë, në përshtatje të botës. Njeriu i cili është rritur duhet të jetë i destinuar për botën, dhe jo të mbetet gjithmonë fëmiu i prindërve të tij. Fatkeqësisht, ka shumë prindër të cilët fëmijët e tyre çdo herë i shikojnë si fëmijë, sepse ata vet nuk duan të plaken dhe nuk duan të heqin dorë nga fuqia dhe autoriteti i tyre prindëror. Mirëpo, kanë ndikim jo të shëndetshëm te fëmijët e tyre, në atë mënyrë që atyre u mohojnë çdo të drejtë për përgjegjësinë individuale. Kjo metodë nuk është e mirë, krijon ose njerëz të varur ose ata të cilët pavarësinë e tyre e fitojnë përmes anashkalimit të rrugëve.
Prindërit tjerë, përsëri për shkak të dobësive të tyre nuk janë në gjendje që fëmijës t’ia ofrojnë autoritetin i cili iu është i nevojshëm për t’i përshtatur botës më vonë.
Do të ishte ndryshe nëse në shkolla do të ishte e rëndësishme sikur fëmijëve materiali t’u transferohet vetëm në mënyrë metodike. Megjithatë, kjo nuk paraqet më shumë se gjysmën e vlerës së shkollës. Gjysma tjetër paraqet më të vërtetë edukimin psikologjik, i cili trasnferohet falë karakterit të mësuesit. Detyra e këtij edukimi është për të dërguar fëmiun në një botë të largët dhe në këtë mënyrë të përmbushet edukimi i prindit.
Tutje edukimi prindëror edhe kur është shumë i kujdesshëm mundet që mos ta kapërcejë njëanshmërinë e caktuar, sepse tablotë mbetën të njejta. Sipas kësaj, shkolla tregon pjesën e parë të vërtetë të botës së madhe me të cilën fëmiu përballët , të cilit duhet ndihmuar që në shkallë të caktuar të ndahet prej tablosë prindërore.
Nëse raporti personal i nxënësit me mësuesin është i mirë, atëherë ka shumë pak rëndësi nëse metoda e tij e pedagogjisë i përgjigjet ose jo kërkesave më moderne. Mëgjithatë, suksesi i ligjërimit nuk fillon nga metoda. Qëllimi kryesor i shkollës nuk është që kokat t’i mbush me njohuri, por të kundërtën, që fëmijët të edukohen nga njerëzit adekuat. Nuk është fjala në atë me sa njohuri dikush del nga shkolla, por a ia ka dalur i riu që të lirohet nga identiteti i pa vetdijshëm i familjes dhe ta bëj vetën të vetdijshëm. Pa atë vetdije për vetën ai asnjëherë nuk do ta dijë se çfarë dëshiron në të vërtetë, por gjithmonë do të mbes i varur duke imituar, me ndjenjën që është dëmtuar dhe kuptuar gabimisht.
Fragmet nga libri ‘Rreth zhvillimit të personalitetit’, Carl Gustav Jung .
