Terapia e gabueshme

Dije Demiri Frangu

Diktatorët janë shumë në këtë botë të vogël
Ata zakonisht  ecin lakuriq dhomave  të atdheut
I heqin  lëkurat për t ‘i zëvendësuar me të ujqve
Shtrihen mbi kufomat e vjetra  mbi ato të rejat  
Vetëm flamujt  
I mbajnë për prezervativ  të sigurt

Turmat  të padhambta
Vuejnë nga sëmundjet kardiovaskulare nga anemia
Ulçerat u shpërthejnë disa herë në ditë nga të ngrënit e idealeve
Dikur  s ‘kanë më forcë për ta dashtë
As detin as bjeshkën

Prej herët kur  ëndrrat  nisin të herren
Prej kur mbillen  gozhda në vend të luleve
Mbështjellë  me ambalazhe  idealesh
Njerëzit vdesin nga disa herë në ditë
Nga mungesa  e bukës nga mungesa e ujit 
Dhe nga terapia  e gabueshme me ideale

E ata vazhdojnë lakuriq të ecin dhomave të atdheut
Flamujt i ruajnë si prezervativ të sigurt./ KultPlus.com

‘Varret janë përrallë vetë’

Poezi nga Dije Demiri-Frangu

Lagja që s’flet

Varrezat
Janë dhembje
Aty gjithsecili
Është vet ja
Edhe gjyshi im
Aty mbrëmë fjet

Janë mendime të heshtura
Këngë që pushojnë
Ditë të palosura
Dhembje të vjetruara shumë

Kur nata i mbulon
Mendoj
Gjyshi tani përralla
Yjeve u tregon

Varret janë përrallë vetë
O gjithë ai gaz i gjyshit
Ku mbet
Ku u tret

Ai shkoi
Në lagjen që s’flet / KultPlus.com

Derisa ta vrasim luftën

Poezi nga Dije Demiri-Frangu

E di ju do t’flini me frikën për gjymtyrët e atdheut
Për drekën e fëmijëve lodrat e tyre
Do t’i mbyllni dritaret me perde të trasha
T’mos e shihni qiellin si ua masakrojnë vrasësit
Zemrat do t’i keni shesheve udhëve
Nëpër gjethet e atdheut nëpër lumenjtë e tij
do flini e do zgjoheni me vdekjen
nëpër trosha buke fytyrën do t’ia shihni
Do t’i fusni shtëpitë në valixhe për të ikur nga absurdi
unë nuk e kuptoj luftën
më duket psikologji e komplikume
Po krejt kështu disi ka qenë në Kosovë
E në shumë atdhe të tjerë
Do të jetë
Derisa ta vrasim luftën / KultPlus.com

E nisa një pako duhan për Paris

Poezi nga Dije Demiri-Frangu

I mblodha si gurë të lashtë
foljet që dinë të rrëfejnë e të kallxojnë kujtime njerëzish
I mblodha disi me kujdes që rrëfimi të bëhej I bukur
E nisa rrëfeja para gjetheve të parkut në Prishtinë
Për brezin e humbur të shkrimtarëve
Gjethet më njifnin si trungun e tyre
dhe qanin bashkë me mua
unë qava si nga ndonjë pendesë e madhe
mora forcë e hodha pakon e duhanit në Paris
t’mos mblidhte më bishta cigaresh nëpër rrugica
Orveli
njeriu që jeta i kalonte si kërcim hardhuce
sa i madh ishte e kishte humbur si bubrrec në shkretëtirën jetës
shumë pimë duhan bashkë atë ditë
S’mund e shihja duke mbledhur bishta cigaresh në Paris
I hodha pakon e duhanit përmes ajrit përmes fjalëve
Sa kujtim të bukur bëra për vete
E gjethet vazhdonin të dridheshin nga rrëfimi im / KultPlus.com