Lermëni i lumtur të jem këtë herë, asgjë, askujt s’i ka ndodhur asgjëkund nuk kam shkuar, por, ja që i lumtur jam, deri thellë në zemër i lumtur. Eci, fle a shkruaj, çfardo që bëj, i lumtur ndjehem. Më keq se bari lëndinave jam shkelur, lëkura si lëvore peme m’është bërë i shkon ujët tek rrënjët dhe zogjtë ka në majë, deti si unazë e qarkon jetën time, si tokën, bërë me bukë dhe gurë dhe ajri si kitarrë këndon.
Ti ulur krah meje mbi rërë, si rëra je, këndon dhe je kënga. Bota sot më është shpirti këngë dhe rërë, bota sot në buzët e tua është, lermë mbi buzët e tua dhe mbi rërë i lumtur të jem, të jem i lumtur… sepse jam, sepse marr frymë, merr edhe ti, i lumtur sepse t’i prek gjunjët si trupin e kaltër të qiellit ta prek dhe freskinë e tij. Sot lermëni të jem i lumtur dhe kaq, vetëm o me të tjerë, i lumtur ndjehem me barin dhe rëra e lumtur të jetë me ajrin dhe tokën, të jem i lumtur me ty, me buzët e tua, të jem i lumtur. /KultPlus.com
Ti fillon të vdesësh ngadalë Nëse nuk udhëton, Nëse nuk lexon Dhe nëse nuk i vëzhgon meloditë e jetës Nëse nuk e vlerëson veten. Ti fillon të vdesësh ngadalë Kur e vret vetëbesimin tënd Kur nuk i lë të tjerët më të ndihmu. Fillon të vdesësh ngadalë Nëse bëhesh skllav i zakoneve tua Duke ecur përditë të njëjtat udhë, Nëse nuk e ndërron rutinën tënde Nëse nuk vishesh me ngjyra të ndryshme Nëse nuk u flet të huajve që si njeh. Fillon të vdesësh ngadalë: Nëse u ikë pasioneve tua Dhe emocioneve të tyre trazuara Ato që t’i bëjnë sytë të vezullojnë Dhe zemrën të rrah më shpejt. Fillon të vdesësh ngadalë: Nëse nuk e rrezikon rehatinë për diçka të çastit Nëse nuk shkon pas një ëndrre Nëse nuk e lejon veten Të paktën një herë në jetë Tu shmangësh këshillave të arsyeshme Mos e lërë veten të vdesësh ngadalë, Mos harro të jesh i lumtur! / KultPlus.com
12 Korriku i vitit 1904 është data e lindjes së njërit prej poetëve më të famshëm të shekullit të 20-të, Pablo Nerudës, karriera e të cilit nuk u shua me vdekjen e tij, por vazhdon jehonën edhe në kohën e sotme.
Në një moshë shumë të re hyri në botën e shkrimit, për të vazhduar atë gjer në frymën e fundit. Si një 13 vjeçar, miksoi një sërë stilesh, duke përfshirë poema surrealiste, manifesta politike, epika historike si dhe poema dashurie.
Neruda u shqua si poet, diplomat, politikan si dhe përkthyes në shumë gjuhë të botës, me qëllim të promovimit të gjuhës së tij kiliane.
Veprimtaria e tij poetike u përmblodh në 19 vëllime, shumica prej të cilave u përkthyen në gjuhë të ndryshme të botës, përfshirë edhe gjuhën shqipe.
Disa nga këto vëllime poetike janë: ‘100 sonete për dashurinë’, ‘Fundi i botës’, ‘Mirëseardhja në atdhe’, ‘Unazat’, “Oda elementare’ dhe ‘Duart e ditës’.
‘20 poezi dashurie dhe një këngë dëshpërimi’ është libri i Neradës i publikuar në moshën 20 vjeçare, me anë të se cilit u konsiderua si një ndër poetët më premtues të rinj të asaj periudhe.
Ndërkaq, kohë me vonë doli në pah edhe libri ‘Deti dhe këmbana’, e njohur ndryshe edhe si kryevepra e Nerudës, brenda së cilës autori krijon një kontradiktë mes së bukurës dhe së keqes, të butës dhe të egrës, vdekjes dhe pathyeshmërisë.
Kujtojmë që viti 1971 e gjeti Neruden si fitues të çmimit Nobel për Letërsi. / KultPlus.com
Lermëni i lumtur të jem këtë herë, asgjë, askujt s’i ka ndodhur asgjëkund nuk kam shkuar, por, ja që i lumtur jam, deri thellë në zemër i lumtur. Eci, fle a shkruaj, çfardo që bëj, i lumtur ndjehem. Më keq se bari lëndinave jam shkelur, lëkura si lëvore peme m’është bërë i shkon ujët tek rrënjët dhe zogjtë ka në majë, deti si unazë e qarkon jetën time, si tokën, bërë me bukë dhe gurë dhe ajri si kitarë këndon.
Ti ulur krah meje mbi rërë, si rëra je, këndon dhe je kënga. Bota sot më është shpirti këngë dhe rërë, bota sot në buzët e tua është, lermë mbi buzët e tua dhe mbi rërë i lumtur të jem, të jem i lumtur… sepse jam, sepse marr frymë, merr edhe ti, i lumtur sepse t’i prek gjunjët si trupin e kaltër të qiellit ta prek dhe freskinë e tij.
Sot lermëni të jem i lumtur dhe kaq, vetëm o me të tjerë, i lumtur ndjehem me barin dhe rëra e lumtur të jetë me ajrin dhe tokën, të jem i lumtur me ty, me buzët e tua, të jem i lumtur./KultPlus.com
Është e ndaluar: të qash pa nxjerrë një mësim, të çohesh një ditë pa ditur çfarë të bësh, të kesh frikë nga kujtimet…
Është e ndaluar: të mos u buzëqeshësh problemeve, të mos luftosh për atë çfarë do, të braktisësh gjithçka nga frika, të mos realizosh ëndrrat…
Është e ndaluar: të mos tregosh dashurinë, të bësh dikë të paguajë per dyshimet dhe humorin tënd të keq…
Është e ndaluar: të mos jesh vetvetja para njerëzve, të pretendosh nga njerëz që nuk të interesojnë, të bësh qesharakun me qëllim që të të kujtojnë, të harrosh të gjithë njerëzit që të duan…
Është e ndaluar: të mos bësh gjërat për veten tënde, të mos kesh besim në vetvete, të mos plotësosh fatin tënd, të kesh frikë nga jeta dhe angazhimet e saj…
Të mos jetosh çdo ditë sikur të jetë frymëmarrja e fundit…
Është e ndaluar: t’i japësh dikujt më pak nga sa mundesh, të mos ndjesh lumturinë, të harrosh sytë, buzëqeshjen e tij, gjithçka sepse rrugët tuaja nuk kryqëzohen më, të harrosh të kaluarën dhe ta bësh të paguajë me të tashmen…
Është e ndaluar: të mos përpiqesh të kuptosh njerëzit, të mendosh se jeta jote vlen më shumë se e tyre, të mos kuptosh se gjithkush ka rrugën dhe fatin e tij…
Është e ndaluar: të mos besosh historinë tënde, të mos kesh kohë për njerëzit që kanë nevojë për ty, të mos kuptosh se jeta atë që të jep mund dhe të ta marre prapë…
Është e ndaluar: të mos kërkosh lumturinë, të mos jetosh jetën duke patur një qëndrim pozitiv ndaj saj, të mos mendojmë se mund të përmirësohemi…
Është e ndaluar Të mos mendosh se kjo botë Do mund të ishte e njëjtë pa ty…
Të due me gjendjet e mia shpirtnore aq të shumta që humorin ma ndryshojnë sa tash e mbas për çka tashma ti e di aq mirë: për kohën, për jetën, për vdekjen.
Të due s’bashku me at botë që s’e kuptoj hiç s’bashku me ata njerëz që as i marr vesh fare, s’bashku me dyftyrsinë e shpirtit tim, me mospërputhjen e krejt gjesteve të mia, me pamundsinë e shmangies së fatit, me fshehtësitë e dëshirës, me dykuptimsinë e së vërtetës pse edhe kur të them s’të due të due fort, madje edhe kur të tradhëtoj, s’të tradhtoj aspak pse n’thellsinë ma të thellë, çoj përpara mendimin, me të dashtë sa ma shumë
Të due… pa e mendue, njashtu i pandërgjegje, e i papërgjegjshëm n’mënyrën ma spontane njashtu padashtas, e instinktivisht, njashtu me t’shtyme shpirti, çoroditshëm. pse s’kam asnji arsyetim logjik, as të improvizuem me e ngjizë dashninë që ndiej për ty, që lindi mistershëm prej asgjasë, e me magji s’ka zgjidhë asgja, po që për fat, ca nga ca, pak o hiç e ka përmirësue krejt t’keqen time.
Të due, të due njashtu si njaj trupi që s’mendon asgja, si njajo zemra që s’arsyeton asgja, si njajo koka që asgja s’përputh.
Të due njashtu pa e kuptue as vetë pse pa e pyet kurrë vedin pse të due, pa i dhanë asnji randsi faktit pse të due, pa i futë vedit asnji dyshim n’kuptimin pse të due
Të due thjesht pse të due, pa e ditë as vetë pse të due. /KultPlus.com
Kam uri për gojën tënde, zërin tënd, flokët e tu, dhe shkoj rrugëve i uritur e i heshtur, nuk më ngop buka, agimi me ngasje më çorodit, në kërkim të tingujve të ujshëm të hapave të tu nëpër ditë.
Kam uri për të qeshurën tënde që si lumë rrjedh, për duart e tua në ngjyrë të grurit të pjekur, Për të zbehtën e gurtë të thonjve të tu, Kam uri për lëkurën tënde si bajame e paprekur.
Dua të ha rrufenë e djegur në hijeshinë tënde, hundën kryeneçe të fytyrës tënde të bukur, dua të ha hijen fluturake të qerpikut tënd
shkoj e vij i uritur i muzgut nuhatës, ty duke të kërkuar, në kërkim të zemrës tënde ngrohtësi, si një pumë që endet në të Kitrates vetmi. /KultPlus.com
Le të zbulojmë se kush është Pablo Neruda. Historia e një prej artistëve më të mëdhenj të shekullit XX, i cili. Ka marrë çmimin prestigjioz Nobel për letërsinë.
Pablo Neruda është padyshim një nga personazhet më me ndikim të shekullit XX. Përveç që ishte një pikë referimi e letërsisë së Amerikës Latine, ai ishte politikan dhe diplomat dhe luftoi për Kilin, vendlindjen e tij. Poeti lindi në Parral, me emrin Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto, më 12 korrik 1904. Prindërit e tij. José del Carmen Reyes Morales dhe Rosa Neftalí Basoalto Opazo, ishin punonjës hekurudhe dhe mësuese. Nëna e tij vdiq nga tuberkulozi kur Pablo ishte ende fëmijë.
Interesimi i Pablo Nerudës për letërsinë dhe poezinë erdhi me adoleshencën dhe mbi të gjitha falë inkurajimit të poetes Gabriela Mistral, e cila ishte profesorja e tij. Edhe pse babai i tij ishte kundër këtij pasioni, nga mosha gjashtëmbëdhjetë vjeç poeti filloi të botojë shkrimet nën pseudonimin Pablo Neruda. Emri u zgjodh në nderim të shkrimtarit Jan Neruda, me origjinë nga Republika Çeke, dhe për të mos lejuar që babai i tij ta pengonte të realizonte ëndrrën e tij. Në moshën njëzet e tre vjeç, pasi kishte botuar tashmë vëllimin e parë në vargje të quajtur Crepuscolario, Neruda u transferua në Birmani.
Iu desh të lëvizte për të ndjekur një karrierë diplomatike si konsull. Në vitet e kaluara në Azinë Juglindore ai u martua me bankieren holandeze Maryka Antonieta Hagenaar Vogelzang dhe vazhdoi të shkruajë poezi. U kthye në Kili pasi kishte mbajtur rolin e konsullit në Buenos Aires, Barcelonë dhe Madrid. Në vitin 1945 ai u bë senator i Partisë Komuniste të krahinave kiliane të Antofagastas dhe Tarapacás. Për shkak të një mosmarrëveshje me Presidentin Videla ai u detyrua të largohej nga vendi në 1949 dhe të jetonte në mërgim.
Më 21 tetor 1971 ai u bë poeti i tretë i Amerikës së Jugut, pas profesores Gabriela Mistral dhe Miguel Ángel Asturias, i cili u dekorua me Çmimin Nobel për letërsinë. Rreth dy vjet më vonë, kur qeveria e Augusto Pinochet u krijua në Kili, Pablo Neruda vdiq në Santiago de Kili më 23 shtator 1973. Vdekja e tij është ende e mbështjellë me mister: raportet zyrtare thonë se ai vdiq për shkak të një tumori, por shumë besojnë se poeti ishte viktimë e një vrasje të urdhëruar nga Pinocheti. / bota.al/ KultPlus.com
Të due me gjendjet e mia shpirtnore aq të shumta që humorin ma ndryshojnë sa tash e mbas për çka tashma ti e di aq mirë: për kohën, për jetën, për vdekjen.
Të due s’bashku me at botë që s’e kuptoj hiç s’bashku me ata njerëz që as i marr vesh fare, s’bashku me dyftyrsinë e shpirtit tim, me mospërputhjen e krejt gjesteve të mia, me pamundsinë e shmangies së fatit, me fshehtësitë e dëshirës, me dykuptimsinë e së vërtetës pse edhe kur të them s’të due të due fort, madje edhe kur të tradhëtoj, s’të tradhtoj aspak pse n’thellsinë ma të thellë, çoj përpara mendimin, me të dashtë sa ma shumë
Të due… pa e mendue, njashtu i pandërgjegje, e i papërgjegjshëm n’mënyrën ma spontane njashtu padashtas, e instinktivisht, njashtu me t’shtyme shpirti, çoroditshëm. pse s’kam asnji arsyetim logjik, as të improvizuem me e ngjizë dashninë që ndiej për ty, që lindi mistershëm prej asgjasë, e me magji s’ka zgjidhë asgja, po që për fat, ca nga ca, pak o hiç e ka përmirësue krejt t’keqen time.
Të due, të due njashtu si njaj trupi që s’mendon asgja, si njajo zemra që s’arsyeton asgja, si njajo koka që asgja s’përputh.
Të due njashtu pa e kuptue as vetë pse pa e pyet kurrë vedin pse të due, pa i dhanë asnji randsi faktit pse të due, pa i futë vedit asnji dyshim n’kuptimin pse të due
Të due thjesht pse të due, pa e ditë as vetë pse të due. Përktheu Jozef Radi /KultPlus.com
Është e ndaluar: të qash pa nxjerrë një mësim, të çohesh një ditë pa ditur çfarë të bësh, të kesh frikë nga kujtimet…
Është e ndaluar: të mos u buzëqeshësh problemeve, të mos luftosh për atë çfarë do, të braktisësh gjithçka nga frika, të mos realizosh ëndrrat…
Është e ndaluar: të mos tregosh dashurinë, të bësh dikë të paguajë per dyshimet dhe humorin tënd të keq…
Është e ndaluar: të mos jesh vetvetja para njerëzve, të pretendosh nga njerëz që nuk të interesojnë, të bësh qesharakun me qëllim që të të kujtojnë, të harrosh të gjithë njerëzit që të duan…
Është e ndaluar: të mos bësh gjërat për veten tënde, të mos kesh besim në vetvete, të mos plotësosh fatin tënd, të kesh frikë nga jeta dhe angazhimet e saj…
Të mos jetosh çdo ditë sikur të jetë frymëmarrja e fundit…
Është e ndaluar: t’i japësh dikujt më pak nga sa mundesh, të mos ndjesh lumturinë, të harrosh sytë, buzëqeshjen e tij, gjithçka sepse rrugët tuaja nuk kryqëzohen më, të harrosh të kaluarën dhe ta bësh të paguajë me të tashmen…
Është e ndaluar: të mos përpiqesh të kuptosh njerëzit, të mendosh se jeta jote vlen më shumë se e tyre, të mos kuptosh se gjithkush ka rrugën dhe fatin e tij…
Është e ndaluar: të mos besosh historinë tënde, të mos kesh kohë për njerëzit që kanë nevojë për ty, të mos kuptosh se jeta atë që të jep mund dhe të ta marre prapë…
Është e ndaluar: të mos kërkosh lumturinë, të mos jetosh jetën duke patur një qëndrim pozitiv ndaj saj, të mos mendojmë se mund të përmirësohemi…
Është e ndaluar Të mos mendosh se kjo botë Do mund të ishte e njëjtë pa ty… /KultPlus.com
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë. Të shkruaj, për shëmbull: “Nata është yjësuar, Dhe drithëruesit, të kaltrit yje, atje larg”.
Era e natës sillet në qiell dhe këndon.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë. E doja, dhe ajo më donte nganjëherë gjithashtu.
Në netë si kjo e kisha ndër krahët e mia. E puthja aq shumë herë nën qiellin e pafund.
Ajo më donte, dhe unë e doja nganjëherë gjithashtu. E si të mos doja të tillë sy të mëdhenj tërheqës.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë. Duke menduar që nuk e kam. Duke ndjerë që e humba.
Të dëgjoj natën e pamasë, më e pamasë pa të. Vargjet bien mbi shpirtin si mbi barin vesa. Po ç’rëndësi ka kur dashuria ime nuk mund ta ruante Nata është yjësuar dhe ajo nuk është me mua.
Kjo është e gjitha. Së largu dikush këndon. Atje larg.. Shpirti im nuk ndjehet mirë se e humbi atë.
Si të jenë duke kërkuar sytë e mi vështrojnë për të. Zemra ime vështron, por ajo nuk është me mua.
E njëjta natë që zbardhëllon të njëjtat pemë Ne vetë, ata të atëhershmit, nuk jemi të njëjtët.
Më nuk e dua, është e qartë, por sa shumë e doja Zëri im vështron për erën që të takojë veshin e saj.
E tjetrit. Do jetë e tjetrit. Si para puthjeve të mia. Zëri i saj, trupi i saj i tejdukshëm. Sytë e saj të paskaj.
Unë nuk e dua, është e qartë, por mbase e dua. Është kaq e shkurtër dashuria, dhe kaq i madh harrimi.
Sepse në netë si kjo e mbaja atë mes krahëve, Shpirti im ndjehet keq që e ka humbur.
Megjithëse kjo është dhimbja e fundit që ajo me shkaktoi, Dhe këto janë vargjet e fundit që unë ja shkruaj. /KultPlus.com
Nëse do të dish të më rrish pranë, dhe të mund të jemi të ndryshëm, nëse Dielli do të na ndriçojë të dy, pa u mbivendosur hijet tona, nëse do arrijmë të jemi “Ne”, në mesin e kësaj botë dhe bashkë në botë, të qajmë, të qeshim, të jetojmë. Nëse çdo ditë do të zbulojmë se cilët jemi dhe jo të kujtojmë se cilët ishim, nëse do të dijmë t’i jepemi njëri-tjetrit pa e ditur kush do jetë i pari dhe kush i fundit, nëse trupi yt do të këndojë me timin, se së bashku është gëzimi… Atëherë do të jetë dashuri dhe nuk do të ketë qenë e kotë, kjo pritje e gjatë.
Më pëlqen kur hesht se duket sikur s’je, e më dëgjon së largu, por s’të prek zëri im. Është sikur sytë të t’jenë mërguar diku, e një puthje të të ketë zënë fytin.
Meqë të gjitha, me shpirtin tim janë plot, atëherë ti del mbi gjërat plot me shpirtin tim. Me vete shpirtin më ngjan atëherë, o flutur ëndrre, më ngjan me fjalën trishtim.
Më pëlqen kur hesht dhe je si e largët. Më dukesh se ankohesh o flutur që klloçit. E më dëgjon nga larg e zëri s’të arrin: me heshtjen tënde, lër të heshtë dhe zëri im!
Lërmë që të të flas dhe unë me heshtjen tënde, të kthjellët si një llampë e t’thjeshtë si unazë. Se ti je si nata e heshtur, e yjëzuar. Heshtja jote është prej ylli, e largët dhe e qartë.
Me pëlqen kur hesht se duket sikur s’je. E largët dhe e dhembur, si t’kishe vdekur vetë. Mjafton pastaj një fjalë, një buzëqeshje. E ngazëllehem krejt, që kjo s’është e vërtetë./KultPlus.com
Lermëni i lumtur të jem këtë herë, asgjë, askujt s’i ka ndodhur asgjëkund nuk kam shkuar, por, ja që i lumtur jam, deri thellë në zemër i lumtur. Eci, fle a shkruaj, çfardo që bëj, i lumtur ndjehem. Më keq se bari lëndinave jam shkelur, lëkura si lëvore peme m’është bërë i shkon ujët tek rrënjët dhe zogjtë ka në majë, deti si unazë e qarkon jetën time, si tokën, bërë me bukë dhe gurë dhe ajri si kitarë këndon.
Ti ulur krah meje mbi rërë, si rëra je, këndon dhe je kënga. Bota sot më është shpirti këngë dhe rërë, bota sot në buzët e tua është, lermë mbi buzët e tua dhe mbi rërë i lumtur të jem, të jem i lumtur… sepse jam, sepse marr frymë, merr edhe ti, i lumtur sepse t’i prek gjunjët si trupin e kaltër të qiellit ta prek dhe freskinë e tij.
Sot lermëni të jem i lumtur dhe kaq, vetëm o me të tjerë, i lumtur ndjehem me barin dhe rëra e lumtur të jetë me ajrin dhe tokën, të jem i lumtur me ty, me buzët e tua, të jem i lumtur./KultPlus.com
“Mos fajëso askënd” është një nga poezitë më të bukura të Pablo Nerudës, e preferuara ime. Në thelb, autori do t’i bindë të gjithë se janë përcaktuesit e fatit të tyre. Ne jetojmë siç duam, ose siç e bindim veten se duam, dhe kur diçka shkon keq në të ardhmen, mendojmë se fajin e ka fati ynë i keq. Kjo nuk është e vërtetë. Me zgjedhjet që bëjmë, ne përcaktojmë fatin tonë. Me zgjedhjet e së shkuarës kemi përcaktuar tëtashmen, dhe me zgjedhjet e së tashmes po përcaktojmë të ardhmen. Nisur nga ky përfundim kaq i thjeshtë, autori na nxit të gjithëve të çohemi e të luftojmë për veten tonë sot, pa menduar për fatin, pasi sipas autorit, “fati është pretekst i të dështuarve”.
“Mos fajëso askënd” Mos fajëso kurrë askënd, për asgjë, sepse, thellë-thellë, ke bërë me jetën tënde krejt çka ke dashur.
Pranoje vështirësinë e të përmirësuarit të vetes dhe të kurajos për ta ndryshuar atë. Triumfi i njeriut të vërtetë buron nga hiri i gabimeve të tij.
Mos u anko kurrë për vetminë tënde, apo për fatin tënd, përballu kryelartë dhe pranoje. Në një mënyrë apo në një tjetër, është pasojë e veprimeve të tua dhe e bindjes se ti gjithnjë duhet të fitosh.
Mos u hidhëro me dështimin tënd, as mos fajëso dikë tjetër, pranoje bash tash, ose do të vazhdosh të shfajësohesh si një fëmijë. Kujto se çdo çast është i mirë për të filluar dhe asnjë s’është aq i tmerrshëm sa për t’u dorëzuar.
Mos harro se shkak i të tashmes sate është e shkuara jote, ashtu siç e tashmja do të jetë shkak i të ardhmes sate. Mëso nga të guximshmit. nga të fortët, nga ata që e pranojnë destinin, nga ai që do të jetojë pavarësisht gjithçkaje.
Mendo më pak për problemet e tua e më shumë për punën tënde, dhe problemet e tua, pa i eliminuar, do të vdesin.
Mëso të lindësh nga dhimbja, të jesh më i madh se ajo, më i madh se pengesat. Shihu në pasqyrën e vetes dhe do të jesh i lirë e i fuqishëm dhe do të pushosh së qeni kukull e rrethanave, sepse veç ti je fati yt.
Ngrihu dhe shihe diellin në mëngjes dhe frymoje dritën e agimit. Ti je pjesë e forcës së jetës sate, zgjohu tash, lufto, ec, ji i vendosur dhe do të triumfosh në jetë. Mos mendo kurrë për fatin tënd, sepse fati është pretekst i të dështuarve. /bota.al/ KultPlus.com
Poezi nga Pablo Neruda, përktheu nga anglishtja Enkeleda Suti.
Kur të vdes, i dua duart e tua mbi sytë e mi Dua dritën dhe ngrohtësinë e duarve të tua të dashura Që ta përcjellin freskinë e tyre përmbi mua, edhe një herë Dua të ndjej butësinë që më ndryshoi fatin
Dua që ti të jetosh, ndërsa pres për ty, i fjetur Dua që veshët e tu të dëgjojnë ende erën, Dua që ta nuhasësh aromën e detit që e deshëm bashkë Dhe të ecësh mbi rënën që ku ecëm bashkë
Dua që ajo që dua, të vazhdojë të jetojë Dhe ty që të dua Dhe të këndoj mbi çdo gjë tjetër Të vazhdosh të lulëzosh Me boçe të plota
Që të arrish çdo gjë që dashuria ime e sjell te ty Që hija ime të udhëtojë me flokët e tu Që çdo gjë të mësojë përsenë e këngës sime./ KultPlus.com
Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta, Të shkruaj, për shembull: ”Nata është yjëzuar, Dhe drithërues, të kaltër yjet atje lart”.
Era e natës sillet nëpër qiell dhe këndon.
Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta. E doja dhe nganjëherë edhe ajo më donte.
Në net si kjo e mbaja ndër krahë, E puthja aq shumë nën qiellin e pafund.
Ajo më donte dhe ndonjëherë edhe unë e doja. E si të mos i doje sytë e saj të mëdhenj!
Sonte mund të shkruaj vargjet më të trishta, Duke menduar që nuk e kam. Duke ndjerë që e humba.
Të dëgjoj natën e pamat, më e pamat pa të. Vargjet bien mbi shpirtin si mbi barin vesa.
Po ç’rëndësi ka kur dashuria ime nuk mund ta ruante atë! Nata është yjëzuar dhe ajo nuk është me mua. Kjo është e gjitha. Së largu dikush këndon. Atje larg… Shpirti im nuk ndihet mirë se e humbi atë.
Si të jenë duke kërkuar, sytë e mi vështrojnë për të, Zemra ime vështron, por ajo nuk është me mua.
E njëjta natë që zbardhëllon të njëjtat pemë Ne vetë, ata të atëhershmit, nuk jemi të njëjtët.
Më nuk e dua, është e qartë, por sa shumë e doja! Zëri im vështron për erën që të takojë veshin e saj.
E tjetrit. Do jetë e tjetrit, si më parë e puthjeve të mia. Zëri i saj, trupi i saj i tejdukshëm, sytë e saj të mëdhenj…
Unë nuk e dua, është e qartë, por mbase e dua akoma. Është kaq e shkurtër dashuria dhe kaq i madh harrimi!
Sepse në net si kjo e mbaja në krahë, Shpirti im ndihet keq që e ka humbur.
Megjithëse kjo është dhimbja e fundit që ajo me shkaktoi, Dhe këto janë vargjet e fundit që unë i shkruaj. / KultPlus.com
Po të duash më lër pa bukë edhe pa ajër më lër, veç mos më lër pa buzagazin tënd. Mos më lër pa trëndafilin, pa shigjetën që aq ëmbël shpon, pa ujin që papritmas shpërthen te buzagazi yt, si dallgë e beftë bime që të gjallëron. I paepur luftoj dhe kthehem me sytë këputur së lodhuri sa herë që shikoj tokën që nuk ndryshon, por dije se buzagazi yt në qiell ngrihet e më kërkon e atëherë para meje hapen gjithë dyert e jetës. E dashur, në çastet më të errëta derdhet buzagazi yt, e nëse befas sheh se gjaku im lag gurët e rrugës, qesh, se gazi yt në duart e mia do të jetë si një shpatë e vërtetë. Buzë detit në vjeshtë, le të ngrihet gazi yt si një ujëvarë perçeshkumë, e dashur, buzagazin tënd e dua në pranverë si edhe lulen që mezi pres, lulen e kaltër, trëndafilin e atdheut tim gjëmimtar. Qeshu kur bie nata qeshu kur vjen dita, qeshu kur ka hënë, qeshu me rrugët e shtrembra të ishullit, qeshu me këtë djalë të hutuar që të dashuron, po sa herë që unë hap e mbyll sytë, sa herë që hapat e mia dëgjon, pa bukë më lër po deshe, pa ajër, pa dritë, pa pranverë, veç jo pa buzagazin tënd, sepse pa të nuk jetoj dot.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë. Të shkruaj, për shëmbull: “Nata është yjësuar, Dhe drithëruesit, të kaltrit yje, atje larg”.
Era e natës sillet në qiell dhe këndon.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë. E doja, dhe ajo më donte nganjëherë gjithashtu.
Në netë si kjo e kisha ndër krahët e mia. E puthja aq shumë herë nën qiellin e pafund.
Ajo më donte, dhe unë e doja nganjëherë gjithashtu. E si të mos doja të tillë sy të mëdhenj tërheqës.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë. Duke menduar që nuk e kam. Duke ndjerë që e humba.
Të dëgjoj natën e pamasë, më e pamasë pa të. Vargjet bien mbi shpirtin si mbi barin vesa. Po ç’rëndësi ka kur dashuria ime nuk mund ta ruante Nata është yjësuar dhe ajo nuk është me mua.
Kjo është e gjitha. Së largu dikush këndon. Atje larg.. Shpirti im nuk ndjehet mirë se e humbi atë.
Si të jenë duke kërkuar sytë e mi vështrojnë për të. Zemra ime vështron, por ajo nuk është me mua.
E njëjta natë që zbardhëllon të njëjtat pemë Ne vetë, ata të atëhershmit, nuk jemi të njëjtët.
Më nuk e dua, është e qartë, por sa shumë e doja Zëri im vështron për erën që të takojë veshin e saj.
E tjetrit. Do jetë e tjetrit. Si para puthjeve të mia. Zëri i saj, trupi i saj i tejdukshëm. Sytë e saj të paskaj.
Unë nuk e dua, është e qartë, por mbase e dua. Është kaq e shkurtër dashuria, dhe kaq i madh harrimi.
Sepse në netë si kjo e mbaja atë mes krahëve, Shpirti im ndjehet keq që e ka humbur.
Megjithëse kjo është dhimbja e fundit që ajo me shkaktoi, Dhe këto janë vargjet e fundit që unë ja shkruaj./KultPlus.com
Dua që të dish Një gjë. Ti e di si është kjo gjë: nëse shoh hënën e kristaltë , degën e kuqe të vjeshtës së ngadaltë në dritaren time, nëse prek pranë zjarrit hirin e pakapshëm ose trupin e rrudhur të drurit, gjithçka më çon tek ty, sikur kjo që ekziston aroma,dritë, metale, të ishin anije të vogla që shkojnë drejt ishujve të tu që më presin .
Sidoqoftë nëse pak nga pak ndalon së më dashuri do të ndaloj se dashuri pak nga pak “Nëse papritmas më harron, mos më kërko se tashmë do të kem harruar
Nëse të duket e gjatë dhe e çmendur era e flamujve Që kalon permes jetës time dhe vendos të më lësh në breg të zemrës në të cilën kam rrënjët, mendo se në atë ditë, në atë kohë, do të ngre lart krahët dhe rrënjët e mia do të dalin për të kërkuar tokë tjetër
Por nëse çdo ditë, çdo orë e ndjen se për mua je destinuar me ëmbëlsi të pamëshirshme. Nëse çdo ditë çel në buzët e tua një lule për të më kërkuar, ah, dashuria ime në mua i gjithë ai zjarr përsëritet, në mua asgjë nuk shuhet as harrohet, dashuria ime ushqehet me dashurinë tënde,e dashuruar, dhe derisa të jetosh do të jete në krahët e tu pa dalë nga krahët e mia./KultPlus.com