Etiketë: Poezi nga Janis Ricos

‘Kur ishte e vogël, i shpuan veshët për të mbajtur vëthë…’

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Janis Ricos

Përktheu A.Ç

Histori e parëndësishme

Kur ishte e vogël, i shpuan veshët për, i thanë, të mbajtur vëthë.
Ajo u rrit, u martua, bëri fëmijë. Por vëthë nuk mbante. Një mbrëmje
djali i madh i tha: “Nënë, tani më duhet të iki,
por një ditë – ke për ta parë – do të të sjell një palë vëthë
argjendi, të gjatë sa të të prekin supet.” Nëna
i dha një buzagaz të largët. “Të kthehesh ti shëndoshë, o bir”, i tha.

Vitet shkonin. Djali u martua. Bëri fëmijë. Vëthët nuk po ia sillte.
Nëna po plakej, po kërrusej. Veshët
po i preknin supet. Gjithnjë thosh me vete t’i dërgonte masën,
që vëthët të mos ishin më aq të gjatë. Pastaj, një ditë,
vrimat e veshëve iu hapën befas gjer në fund.
Atëherë e kuptoi që i biri kishte vdekur. / KultPlus.com

‘Gratë vendosin bukën mbi tryezë që të mos ua ndiejmë mungesën, atëherë e kuptojmë se faji ishte yni’

Posted on by Kult Plus

Poezia “Gratë” nga Janis Ricos:

Janë shumë të largëta gratë.
Çarçafët u kundërmojnë natën e mirë.
Vendosin bukën mbi tryezë, që të mos ua ndiejmë mungesën.
Atëherë e kuptojmë se faji ishte yni.
Ngrihemi nga tryeza dhe themi:
“U lodhe shumë sot” apo “rri, do ta ndez unë llambën”.


Kur ndezim shkrepësen, ajo kthehet ngadalë
dhe niset me një vendosmëri të pashpjegueshme drejt kuzhinës.
Shpinën
e ka një sukë të hidhur ngarkuar plot me të vdekur-
me të vdekurit e familjes, të vdekurit e saj dhe të tutë.

Ia dëgjon hapat tek kërcasin dhogave të vjetra,
dëgjon pjatat tek vajtojnë në raft
dhe pastaj dëgjohet
treni që merr ushtarët ne front. / KultPlus.com

Gratë

Posted on by Kult Plus

Poezi nga Janis Ricos
Përktheu: Edon Qesari

Shumë larg na rrinë gratë. Çarçafët e tyre erëmojnë natën e mirë.
Vënë bukë mbi sofër që të mos ua ndjejmë mungesën.
Pastaj kuptojmë se qemë gabim. Ngrihemi nga karriget dhe themi:
«Je shumë e lodhur sot», apo «ja, e ndez unë kandilin».

Kur ndezim shkrepsen, ajo kthen krahët me hijshi, e shkon
me një përkushtim që s’gjen shpjegim drejt kuzhinës. Kurrizi’ saj
është një mal i vogël, i trishtë, përplot me të vdekur –
të vdekurit e oxhakut, të vdekurit e saj dhe të tutë.

Dëgjon hapat e saj të kërcasin mbi shtrojën e vjetër
dëgjon dënesën e enëve brenda bufesë dhe pastaj tingullin
e trenit që merr ushtarët për në brez të luftës.