Presidentja Vjosa Osmani ka përkujtuar sot Betejën e Çabratit, në të cilën betejë kanë rënë heroikisht 26 luftëtarë të UÇK-së, janë vrarë mizorisht 100 banorë dhe janë rrëmbyer me dhunë mbi 300 të tjerë.
Presidentja Osmani ka thënë se Beteja e Çabratit është piedestali i qëndresës dhe lavdisë.
“Në ballë të historisë, aty ku gjaku i lirisë u bë flamur, qëndruan vajzat dhe djemtë e Brigadës 137 “Gjakova”, të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.
Me zemër e besë, ata mbrojtën Gjakovën nga barbaria e regjimit gjenocidal serb.
Në atë betejë të lavdishme ranë heroikisht 26 luftëtarë të UÇK-së, u vranë mizorisht afër 100 banorë dhe u rrëmbyen me dhunë mbi 300 të tjerë.
Çabrati është betim për liri, kujtesë e përhershme dhe thirrje për drejtësi.
Lavdi dëshmorëve! Nderim për të rënët! Drejtësi për të pagjeturit!”, ka thënë Presidentja Osmani./ KultPlus.com
Në prag të 80-vjetorit të Teatrit Kombëtar, ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, Blendi Gonxhja, kujtoi përmes një postimi online, këtë ngjarje të shënuar për një nga institucionet më të dashura dhe më të rëndësishme të kulturës shqiptare.
“Për tetë dekada, Teatri Kombëtar ka mbajtur gjallë frymën e artit dhe ka formuar breza të tërë aktorësh, regjisorësh, dramaturgësh, skenografësh e krijuesish përmes qindra shfaqjeve që kanë lënë gjurmë në kujtesën e publikut. Sot, më shumë se kurrë, ndjejmë mirënjohje të thellë për të gjithë ata që, me përkushtim, pasion dhe profesionalizëm, kanë ndërtuar dhe mbajtur gjallë këtë institucion”, shkroi ministri Gonxhja.
Kreu i MEKI-t ka theksuar se kjo histori nuk duhet vetëm të festohet, por të mbështetet dhe të forcohet më tej. Ai ka premtuar se do të punohet shumë për të krijuar kushte më të mira për artistët, për të nxitur krijimtarinë bashkëkohore, dhe për të garantuar që teatri të jetë gjithmonë një hapësirë e gjallë, dinamike dhe e hapur për të gjithë.
“80 vjet më vonë, përgjegjësia jonë është të ndërtojmë të ardhmen e këtij institucioni me të njëjtin pasion që ka ndërtuar historinë e tij”, e mbylli mesazhin e tij ministri Gonxhja./atsh/ KultPlus.com
Më 7 maj të vitit 2020 u nda nga jeta Maks Velo, piktor, arkitekt, studiues dhe shkrimtar i njohur.
Viti 2025 që përkon me 90-vjetorin e lindjes së tij, është shpallur nga Qendra Kombëtare e Librit dhe Leximit si “Viti Maks Velo”.
Maks Velo lindi në Paris, më 31 gusht të vitit 1935. Pas lindjes së tij, familja Velo u kthye përsëri në qytetin e Korçës, ku Maksi kaloi fëmijërinë. Pas gjimnazit ai vazhdoi studimet pranë Institutit Politeknik, në degën e Inxhinierisë së Ndërtimit. Më pas u specializua për arkitekturë dhe në vitin 1960 mori pjesë në projektimin e parë që u bë në Tiranë.
Vitet ’78-’79 përkojnë edhe me periudhën më të vështirë të jetës së tij, pasi gjatë kësaj kohe, ai arrestohet dhe dënohet me dhjetë vjet burg. Maks Velo vuajti dënimin në burgje gjatë regjimit komunist dhe një pjesë e krijimtarisë së tij i është dedikuar dimensionit të lirisë në diktaturë. Gjatë viteve të fundit mori pjesë gjerësisht në debatet për menaxhimin e hapësirës publike përmes artikujve publicistikë dhe aktiviteteve të tjera
Velo është autor i një sërë botimesh si “Kokëqethja”, “Palltoja e burgut”, “Thesi i burgut”, “Paralele për arkitekturën”, “Kohë antishenjë”, “Betonizimi i demokracisë”, “Hetimi”, “Spaçi”, “Jeta ime në figura”, “Klubi Karavasta” “Përkthyesi”, “Jetë paralele” etj. /atsh/ KultPlus.com
Janë bërë 26 vite nga rënia heroike e luftëtares 17 vjeçare, Yllka Domi, e cila ra dëshmore në Betejën e Çabratit, më 7 maj të vitit 1999.
Yllka u vra bashkë me disa bashkëluftëtarë dhe ushtria serbe, për të fshehur gjurmët, trupin e Yllkës bashkë me trupat e tjerë të vrarë, i dërguan në një varrezë masive në Batajnicë, për t’u gjetur e rivarrosur më 23 dhjetor 2003 në Kodrën e Çabratit, në Gjakovë.
Në kohën kur ajo u vra, ishte në vitin e fundit të shkollës së mesme “Mazllom Këpuska” dhe nuk arriti ta përjetonte diplomimin e saj. Por, Yllka ishte shumë më tepër se kaq. Ajo ishte poete që premtonte të sillte një frymë të re në poezinë shqiptare.
Sipas profesorëve dhe njerëzve që e njohën, vdekja e Yllkës ishte humbje e një kuadri intelektual, e një atdhetareje dhe poeteje, e cila do të ishte prijatare e proceseve te ndërtimit të shtetit, por edhe shtyllë e kulturës dhe letërsisë.
Yllka u rrit në një frymë atdhetare dhe po përballej gjithmonë me padrejtësitë që po i bëheshin atë kohë kombit shqiptar. Prandaj, ajo ishte e interesuar gjithmonë që të informohet saktë se si po lëvizin gjërat. Kudo ishte aktive, në shkollë, në grupe humanitare, në ndihmë banorëve të zhvendosur dhe aty ku e kërkonte nevoja. Si e tillë, ra në kontakt me shumë të rinj e të reja, të cilët ishin kyçur në bërthamat e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Ka kryer kurset për ndihmë të plagosurve në luftë dhe ka ushtruar përdorimin e armëve dhe pastrimin e tyre.
Dita Botërore e Kryqit të Kuq dhe Gjysmëhënës së Kuqe mbahet çdo vit më 8 maj, në shenjë kremtimi të parimeve bazë të Lëvizjes Ndërkombëtare të Kryqit të Kuq dhe Gjysmëhënës së Kuqe.
Kjo ditë nderon përvjetorin e lindjes së fituesit të parë të çmimit Nobel për Paqe dhe themeluesit të Komitetit Ndërkombëtar të Kryqit të Kuq – Henry Dunant.
Vullnetarët e guximshëm të Shoqatave të Kryqit të Kuq Kombëtar dhe Gjysmëhënës së Kuqe kanë qenë në vijën e parë të fatkeqësive të shumta natyrore dhe artificiale.
Së bashku me nderimin e trashëgimisë shekullore paqeruajtëse të lëvizjes, dita gjithashtu rrit ndërgjegjësimin e publikut për parandalimin dhe kurimin e sëmundjeve si tuberkulozi, HIV/AIDS dhe malaria në komunitetet e privuar.
Ideja për një “aksion të përvitshëm që mund të mbahej në të gjithë botën … që do të ishte një kontribut i madh për paqen” u prezantua menjëherë pas Luftës së Parë Botërore. Kjo iniciativë, e njohur si “Armëpushimi i Kryqit të Kuq”, u studiua nga një Komision Ndërkombëtar i krijuar në Konferencën e 14-të Ndërkombëtare të Kryqit të Kuq.
Raporti i tij, i paraqitur në Konferencën e 15-të Ndërkombëtare të Kryqit të Kuq në Tokio në vitin 1934, edhe u miratua nga organet përkatëse. Vetëm pas Luftës së Dytë Botërore, në vitin 1946, propozimi i Tokios u ri-shqyrtua nga Lidhja e Shoqërive të Kryqit të Kuq (LRCS), (riemërtuar në Federatën Ndërkombëtare të Shoqërive të Kryqit të Kuq dhe Gjysmëhënës së Kuqe (IFRC) në vitin 1991).
Dy vjet më vonë, propozimi i një Dite Ndërkombëtare të Kryqit të Kuq u miratua dhe Dita e parë e Kryqit të Kuq u festua më 8 maj 1948. Titulli zyrtar i ditës ndryshoi me kalimin e kohës dhe u bë Dita Botërore e Kryqit të Kuq dhe Gjysmëhënës së Kuqe në vitin 1984.
Mbreti Charles dhe Mbretëresha Camilla kanë zbuluar portretet e tyre të reja shtetërore në Galerinë Kombëtare në përvjetorin e dytë të ditës së kurorëzimit të tyre.
Pikturat do të ekspozohen në Sallën Qendrore të galerisë përpara se të zhvendosen në Pallatin Buckingham në qershor.
Portreti i Mbretit e tregon atë të veshur me Rrobën e Shtetit së bashku me uniformën e tij me medalje, dhe Mbretëresha është portretizuar e veshur me fustanin e saj të kurorëzimit.
Pati duartrokitje në galeri të martën ndërsa çifti hoqi mbulesat për të zbuluar të dy portretet.
Mbreti u pikturua nga Peter Kuhfeld, i cili e njeh atë për më shumë se 40 vjet, ndërsa Mbretëresha u pikturua nga Paul S. Benney.
Presidentja Vjosa Osmani është nderuar nga Sulltani i Bruneit me Urdhrin e Familjes Mbretërore “Laila Utama” dhe titullin e nderit “Datin Laila Utama”, me një nga vlerësimet më të larta që u jepet udhëheqësve të huaj.
Lajmi është bërë i ditur nga Presidentja Osmani përmes një shkrimi në Facebook, ku edhe ka shprehur mirënjohje të thellë për nderimin dhe respektin.
“Nder i jashtëzakonshëm që nga Sulltani i Bruneit mu nda Urdhri i Familjes Mbretërore “Laila Utama” dhe titulli i nderit “Datin Laila Utama”.
Ky është një nga vlerësimet më të larta që u jepet udhëheqësve të huaj, prandaj e konsideroj si një nderim për popullin e Kosovës dhe një dëshmi e miqësisë që po forcojmë me shtetin dhe popullin e Bruneit.
Mirënjohje të thellë për këtë nderim e respekt!”, ka shkruar Presidentja Osmani./ KultPlus.com
Kardinalët katolikë nga e gjithë bota nisin këtë të mërkurë (7 maj) procesin e votimit për një papë të ri, nën afreskun e famshëm të Michelangelo-s, “Gjykimi i Fundit”, në Kapelën Sistine.
Ky është një konklav i veçantë dhe ndoshta më i paparashikueshëm që ka ndodhur ndonjëherë, pas vdekjes së Papa Françeskut në moshën 88 vjeçare.
Një nga trashëgimitë kryesore të Papa Françeskut ishte krijimi i një kolegji kardinalësh të larmishëm dhe shpesh të përçarë, me disa që mbështesin vizionin progresiv të tij dhe të tjerë që dëshirojnë të rihapin diskutimin mbi shumë nga ndryshimet që ai solli në Kishën Katolike.
Termi Konklav rrjedh nga latinishtja “cum clavis”, do të thotë “vend i mbyllur me çelës” ku kardinajtë takohen për të zgjedhur Papën e ri, pasardhësin e 267-të të Pjetrit, në fshehtësi dhe pa asnjë mundësi për të kontaktuar me botën e jashtme. Strehimi është vendosur në Shtëpinë e Shën Martës, në Vatikan. Mbeten vetëm pak ditë deri në fillimin e Konklavit, ndaj pritja për Papën e ri po shtohet. “Populli i Zotit” do ta njohë emrin e tij falë tymit të bardhë dalë nga oxhaku i Kapelës Sikstine.
Komedia `Të Negociosh Paqen`, në të cilën luajnë aktorët nga Kosova e Shqipëria: Shkumbin Istrefi, Meli Qena, Ema Andrea, Dukagjin Podrimaj etj., do të prezantohet në Teatrin e Pergolas në Firencë, më 8 dhe 9 maj.
E frymëzuar nga libri i Richard Holbrooke ‘To End a War’ dhe ‘Gjenerali i Ushtrisë së Vdekur’ i Kadaresë, shfaqja ‘NEGOTIATING PEACE’ tenton të ballafaqojë publikun me prapavijat, sfidat, frikërat dhe shpresën që e shoqërojnë arritjen e një marrëveshjeje të paqes.
E shkruar nga Jeton Neziraj dhe me regji të Blerta Nezirajt, shfaqja pati udhëtime nëpër Evropë duke u prezantuar në vende të ndryshme. Në festivalin Mittelfest në Cividale del Friuli në korrik të vitit të kaluar, aktorja Ema Andrea u shpërblye me çmimin ‘Adelaida Ristori’./KultPlus.com
Dy site të reja me vlera të rëndësishme arkeologjike janë identifikuar në Zagori të Gjirokastrës.
Ka qenë investimi në rrugën Çajup – Zagori, pranë fshatit Sheper, ajo që ka nxjerrë në pah të dhënat arkeologjike për këtë zbulim të rëndësishëm.
Deri më tani raportohet për identifikimin e gjurmëve të një tempulli antik dhe struktura banimi, që datojnë në shekullin 3-2 pas erës sonë.
Ndërsa brenda Majit në këtë zonë do të nisin gërmimet e shpëtimit për të nxjerrë në pah një tjetër sit që pasuron trashëgiminë tonë historike./tvklan/KultPlus.com
Sa të vërteta përballon një mëndje, sa të vërteta guxon te thote ajo? Për mua kjo është bërë gjithnjë e më tepër masa e vërtetë e vlerave njerëzore. Gabimi, besimi në një ideal nuk është verbim, gabimi është paburrëri. Çdo ide, çdo hap përpara drejt njohjes rrjedh nga guximi, nga rreptësia ndaj vetvetes, nga pastërtia ndaj saj, kumton Fridrih Niçe. Nëpër këtë synaps kalon gjithçka që përshkruan simbolikën e këtij gjeniu, kësaj shkrepëtime drite të fillimshekullit.
Masa me e sigurt e çdo force ështe qëndresa që ajo mposht. Kështu, veprimi fillimisht përmbysës, pastaj rindërtues i Zigmund Frojdit kuptohet me të vërtetë vetëm po të përfytyrojmë moralin e një periudhe të mëhershme dhe të tashmes kur merr zë guximi i një mjeku që do të shkundte nga themelet jo vetëm pikpamjet e deriatëhershme për psikoanalizën por do të shtangte gjithë botkuptimin akademik që strukej pas panevojës për ta njohur njeriun me atë çfarë ai është.
“Instinktet nuk lejohen t’i shtypësh, dhe është e kotë të supozosh se kur i shtyp, ata ikin e zhduken përgjithmonë. E shumta, mund t’i ndrydhësh, duke i kaluar nga vetëdija në pavetëdije.
Por duke iu nënshtruar kësaj shmangieje të rrezikshme, ata grumbullohen në thellësi të shpirtit dhe, duke fermentuar vazhdimisht, krijojnë shqetësime nervore, çrregullime dhe sëmundje.
Forca e instinkteve të epshit, të damkosura nga morali, përbëjnë një pjesë të pashkatërrueshme të qenies njerëzore që rilind në çdo embrion, se ky element nuk mund të shmanget kurrë, por në disa raste arrin të zbutet veprimi i tij duke kaluar në vetëdije.
Instinktet mund t’i disiplinojë vetëm ai që i njeh, demonët mund t’i zbusë vetëm ai që i nxjerr nga honi i tyre i errët në dritë dhe i sheh në fytyrë. E rëndësishme nuk është t’i mbytësh në heshtje të fshehtat më të mistershme të njeriut, por t’i detyrojë ata të flasin.”
… dhe ai Zigmund Frojd (6 maj 1856 – 23 shtator 1939) mjeku, neurologu udhe pionieri i psikanalizës, i vetëm kundër të gjithëve, i’a arriti kësaj sfide, e çliroi njeriu nga robëria e kahershme për t’i dhënë lirinë e themeltë si shpërblim.
Idetë e Frojdit për shumë vite vazhuan të trajtoheshin si blasfemi. Ai kishte nxjerrë nga terri një ushtri të pamatë ligësie që fshihej brenda “homo sapiens”. Ai çliroi njeriun nga alogjizmi trashanik sipas së cilës, kur një gjë e fsheh, ajo nuk ekziston. Sipas tij vetëm duke u parë sy më sy me demonin që të mban të nënshtruar mund t’ia dalësh të fitosh vetveten.
***
Në vitin 1923 Zigmund Frojdi u diagnostikua me kancer në gojë dhe për këtë shkak ai bëri me dhjetera operacione që në fillimet e para të sëmundjes në Austri. Pak pasi ai mbërriti në Angli, dhimbjet u rritën aq shumë saqë ndikuan që te kërkonte nga mjeku i tij aplikimin e një doze morfine vdekjeprurëse. Më 23 shtator të vitit 1939 ai shpëtoi nga dhimbjet dhe vuajtja që zgjatonte me agoninë e një fati pa shpresë, duke u shuar.
Ai është në gjithçka i përkorë, edhe në guximin për të ngritur zërin, dhe në kushtrimin që lëshon përbindshëm në kllapinë ku dergjet vetëdija e kohës.
Ai ishte i vetmi që mundi të depërtonte më thellë se askush tjetër më parë në vetëdijen dhe nënvetëdijen e njeriut. Nuk qe aspak e lehtë udha që do të merrte ky Odise i shpërfaqjes së fatit dhe fatalitetit, ku padija e kishte kyçur njeriun, këtë krijesë sa prepotente aq dhe inferiore.
Kaluar mbi një energji të pashtershme angazhimi vetëmohues, ai do të rrëmonte zhguallin e trashë ku njeriu strukej e të nxirrte që andej, ta ç’burgoste prej misterit dhe bestytnishë, frikës për të hyrë brenda vetes dhe ndjellakeqes për ta nxjerrë prej skutave të errëta e për ta shpaluar faqe dritet. Si asnjëherë më parë, si të vetmen shtangie që bota do ta kundronte gojëhapur dhe anatemuese, ai guxoi dhe triumfoi. E denoncoi njeriu e nënvetëdijes dhe vetëdijes, para vetvetes. E shfletoi atë si një libër të dënuar të mbetej i mbyllur. E tregoi me gisht. E përzuri me shqelma nga skutat ku kishte shekuj që strukej. I dha dritë që i duhej për të parë dhe të vërtetën e tronditëse për të ardhur në vete.
Mendimet ushqehen po aq me përgënjeshtrime sa me vërtetime, një vepër ekziston jo më pak nga urrejtja sesa nga dashuria që zgjon. I vetmi triumf vendimtar i një ideje, i vetmi gjithashtu që jemi të gatshëm edhe ta adhurojmë, është shkrirja e saj në jetë. Sepse asgjë, në kohën tonë të një drejtësie të pasigurt, nuk e rindez dhe aq besimin në epërsinë e mendjes sesa shembulli i gjallë i njeriut të vetëm që ka gjithnjë guxim të thotë të vërtetën për ta përhapur në tërë gjithësinë.
Ai ishte Zigmund Frojd. / Nga Albert Vataj / KultPlus.com
Sot u nënshkrua marrëveshja për projektin “MUSIKOS” i cili ka filluar te implementohet nga Shkolla e Muzikës “Amadeus” dhe me mbështetjen e Ambasadës Gjermane në Kosovë, Ambasadës së Francës, Institutit Francez dhe Goethe-Zentrum.
Projekti “MUSIKOS” momentalisht është duke përfshirë në mësime të këndimit koral nxënës të talentuar nga shkollat fillore të Prishtinës. Faza e dytë e projektit do të fillojë në muajin Gusht 2025.
Me Ambasadorët e dy vendeve dhe drejtoreshën Hana Petrovci u diskutua edhe për fazën momentale të implementimit dhe planet e të ardhmes së afërt./KultPlus.com
Sot përkujtohet dita e lindjes së heroit kombëtar, Gjergj Kastrioti Skëndërbeu, përcjell KultPlus.
Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti, nëpërmjet një postimi në Facebook ka shkruar se Skënderbeu është shqiptari për të cilin është shkruar më së shumti në histori dhe njëri nga personalitetet historike në përgjithësi për të cilin janë shkruar më së shumti libra.
Në vijim KultPlus ua sjell postimin e kryeministrit Kurti:
Gjergj Kastrioti ka lindur para 620 vitesh, me shumë gjasë në një ditë sikur sot, në Ditën e Shën Gjergjit, siç na bën të besojmë emri i tij, prej nga mund të jetë pagëzuar “Gjergj”, sipas traditave mesjetare të krishtera. Me origjinë fisnike nga familja e Kastriotëve, Gjergj Kastrioti do të bëhej një nga figurat më të njohura ushtarake dhe politike në Evropë, në shekullin e fundit të epokës së mesjetës.
Për një çerekshekulli, ai i priu kryengritjes dhe rezistencës kundërosmane të arbërve, duke dhënë shembull se si luftohet për liri, atdhe dhe bashkim politik. Ndër shekuj, emri i Gjergj Kastriotit – Skënderbeut, u bë referencë për strategji ushtarake, ideale politike, guxim në veprime dhe konsistencë në rezistencë.
Në këtë ditëlindje të tij, Skënderbeun po e kujtojmë me këtë portret të punuar në vitin 1533. Kjo gravurë është realizuar nga artisti gjerman Hans Weiditz, për të ilustruar botimin e parë në gjermanisht të biografisë për Skënderbeun që e shkroi Marin Barleti.
Skënderbeu është shqiptari për të cilin është shkruar më së shumti në histori dhe njëri nga personalitetet historike në përgjithësi për të cilin janë shkruar më së shumti libra. Në historinë e kombformimit te shqiptarët, figura e Skënderbeut është një nga shtyllat mbi të cilat është ngritur dhe qëndron kombi shqiptar. Gjergj Kastrioti ishte hero për së gjalli dhe do të mbetet heroi kombëtar i shqiptarëve në të gjitha kohërat. U kujtoftë dhe u nderoftë me lavdi Skënderbeu ndër breza!/KultPlus.com
Ka mbyllur siparin edicioni i katërt i panairit ”Kamza Lexon”.
Aktiviteti u organizua nga Bashkia e Kamzës, ndërsa u zhvillua dhe një ceremoni për shpalljen e fituesve të “festivalit” letrar, të kurorëzuar nga juria e përbërë nga Ermir Nika, Alda Bardhyli dhe Arta Marku (Qëndro).
Në aktivitetin e organizuar, kryebashkiaku i Kamzës, Rakip Suli theksoi rëndësinë e promovimit të jetës kulturore në qytet, ndërsa nisma të shumta për mbështetjen e shkrimtarëve të rinjë, por edhe atyre të afirmuar.
Në fjalën e tij kryetari i bashkisë Kamëz, Rakip Suli theksoi se është i vendosur që të vazhdojë ta mbështesë këtë panair, si dhe arsimin në tërësi në territorin e Kamzës.
“Janë mbi 40 objekte arsimore të ndërtuara me të gjithë parametrat bashkëkohore shoqëruar dhe me infrastrukturën e duhur përfshi dhe bibliotekat apo dhe sallat ku mund të bëhen promovime librash apo të llojeve të ndryshme”, bëri të ditur Suli.
Shkrimtari dhe publicisti Ben Blushi kërkoi nga kryetari i bashkisë Kamzë një rrugë të dedikuar për shkrimtarët.
Blushi tha se në Kamëz sot “gjen një panair, shumë lexues, debat për librin, stenda, shkolla të angazhuara, mësues letërsie të qeshur, vajza që kërkojnë autografe, dhe mbi të gjitha një respekt për shkrimtarët të cilët nderohen me çmime. I frymëzuar nga kjo atmosferë e bukur, i propozova kryetarit të këtij qyteti Rakip Sulit, t’i zerojë taksat për libraritë dhe mundësisht të krijojë në këtë qytet të ri një rrugë shkrimtarësh”.
Nata e tretë e Panairit IV të Librit “Kamza Lexon” 2025 u kurorëzua me ndarjen e çmimeve letrare.
Çmimet e Panairit IV të librit “KAMZA LEXON” 2025:
Çmimi “PANTEON” për karrierën i jepet Fatos Kongolit “Për kontributin e jashtëzakonshëm, me gjurmë të pashlyeshme, në shkrimin e një pjese të rëndësishme të historisë së letërsisë shqipe.
Çmimi “LITTERA” për prozën e gjatë i jepet Ben Blushit: “Për mjeshtërinë e rrëfimit, stilin e ndërtuar mes dialogësh që udhëtojnë në të ardhmen, që e bëjnë romanin “Parajsa artificiale” një vepër ku letërsia bashkëkohore shqipe shënjon arritjen e saj më të lartë“.
Çmimi “KOLEKSION” për prozën e shkurtër i jepet Diana Çulit: – Për lëvrimin mjeshtëror të prozës së shkurtër, ndërtimin autentik të subjekteve dhe karaktereve, për stilistikën e përkorë që ekuilibron raportin mes formës dhe strukturës së rrëfimit në vëllimin “I panjohuri”.
Çmimi “KACAMISRI” për letërsinë për fëmijë i jepet Xhevahir Spahiut: “Për muzikalitetin e fjalës, për natyrshmërinë në komunikim me lexuesit e vegjël, për filozofinë e perceptueshme prej tyre, për edukimin e ndjenjave atdhetare… përmes vjershave të librit “Një mijë dashuri””.
Çmimi ”BABEL” për përkthimin i jepet Zija Vukajt: “Për sfidën e përmbushur për të risjellë në shqip një kryevepër botërore të letërsisë për fëmijë, sikurse “Pinoku” i Carlo Collodi-t, duke i qëndruar me dinjitet ballafaqimit me përkthimet më të mira paralele“.
Çmimi “MEHR LICHT” për librin studimor i jepet Ardian Vehbiut: “Për këmbënguljen profesionale dhe intelektuale në funksion të vendosjes së ekuilibrave mbi të vërtetat shkencore lidhur me gjuhën shqipe, të shpalosura në vëllimin “Përrallëtarët e gjuhës shqipe”.
Shkrimtarit dhe publicistit të talentuar Shefqet Meko, i cili jeton dhe punon në Minneapolis (SHBA) i është dhënë “Çmim Nderi”: “Në vlerësim të kontributit të tij të jashtëzakonshëm në letërsinë shqiptare me romanin “Rënia”, një vepër që shndërron kujtesën historike në art të vërtetë, duke ndriçuar me guxim përmbysjen e regjimit komunist.
Çmimi “Shkrimtari në komunitet” i jepet Caush Kullafi për vlerat e krijuara në përshkrimin mjeshtëror të botëkuptimit njerëzor, nëpërmjet artit të fjalës”.
Çmimi Letrar “Horizont” i jepet shkrimtarit të ri Hamdi Skeja si protagonist i spikatur në letërsinë e brezit të ri, për veçanti të stilit dhe këndvështrimin origjinal në trajtimin e realitetit./KultPlus.com
Gazetat amerikane “Washington Post”, “Wall Street Journal” dhe “New York Times” ishin ndër fitueset kryesore të çmimeve “Pulitzer” të këtij viti – duke vlerësuar gazetarinë e shquar.
“Washington Post” mori çmimin për “Raportimin e Lajmeve të Fundit” për mbulimin e tentativës së vrasjes së kandidatit të atëhershëm presidencial të SHBA-së, Donald Trump.
“Wall Street Journal” fitoi çmimin “Pulitzer” për “Raportimin Kombëtar” lidhur me ngritjen e shpejtë të miliarderit të teknologjisë, Elon Musk në politikën amerikane.
“New York Times” kryesoi me katër çmime. Ekipi i saj ndërkombëtar u njoh për “Raportimin e Luftës Civile në Sudan”, ndërsa gazetarët e saj vendas u vlerësuan për “Raportimet mbi rritjen e vdekjeve nga droga midis komuniteteve me ngjyrë në Baltimor, Marilend”.
“Times” gjithashtu mori çmimin për “Raportimin Shpjegues” për një zhytje të thellë në operacionet ushtarake amerikane në Afganistan.
Doug Mills, fotografi i “New York Times”, u vlerësua për fotografitë e tij gjatë tentativës së për vrasje ndaj Trump, duke përfshirë një foto ku plumbi kapej në ajër.
Agjencia e lajmeve “Reuters” mori çmimin “Pulitzer” për “Raportimin Investigativ”, për gazetarinë hetimore lidhur me ndikimin vdekjeprurës të drogës, fentanil.
Gazetarja, Ann Telnaes u vlerësua në kategorinë e “Raportimit dhe Komentimit të Ilustruar” pasi u largua nga “Washington Post” – pas një mosmarrëveshjeje mbi një karikaturë të pabotuar kritike ndaj Trump. Telnaes punoi për gazetën për 17 vjet.
Romani i autorit amerikan, Percival Everett “James”, një riimagjinatë e “Aventurave të Huckleberry Finn”, u vlerësua me çmimin “Pulitzer” për Trillim.
Çmimi i romanit Jo-Trillim iu dha Benjamin Nathans për “Për Suksesin e Kauzës Sonë të Pashpresë”, “To the Success of Our Hopeless Cause”, një kronikë e disidentëve rusë që nga vitet 1960.
Çmimet “Pulitzer” u dhanë për herë të 109-të këtë vit. Fituesit u zgjodhën nga një juri me seli në Universitetin Kolumbia, në Nju Jork./KultPlus.com
Ka një pikë në të cilën të gjithë bien dakord: Qoftë mirë apo i sëmurë, Sigmund Frojdi, më shumë se çdo eksplorues tjetër i psiqikës njerëzore, ka hartuar mendjen e shekullit XX.
Nuk ka neutralë në luftën e Frojdit. Admirimi dhe lajkat në njërën anë; skepticizmi dhe përçmimi në anën tjetër. Nuk ka asnjë hiperbolë. Një psikoanalist që aktualisht po mundohet ta mbajë Frojdin në panteonin e heronjve kulturorë mund të kënaqet vetëm me kritika të pamëshirshme kundër atyre që e kalojnë jetën, duke e shfaqur Frojdin si një sharlatan. Por, ka një pikë, në të cilën të dyja palët bien dakord: Qoftë mirë apo i sëmurë, Sigmund Frojdi, më shumë se çdo eksplorues tjetër i psiqikës njerëzore, ka hartuar mendjen e shekullit XX. Vetë egërsia dhe qëndrueshmëria e diktatorëve të tij ishte një atribut i dhunshëm i faktit që idetë e Frojdit vazhdojnë të jenë në fuqi.
Nuk ka asgjë të re rreth këtyre konfrontimeve të acaruara; ata kanë ndjekur një pas një hapat e Frojdit, që kur zhvilloi vargun e tij të teorive, të cilat i quajti psikoanalizë. Ideja e tij thelbësore, që të gjitha qeniet njerëzore janë të pajisura me të pavetëdijshmen ku potenca seksuale dhe agresive dhe mbrojtja kundër tyre ndeshen me njëri-tjetrin për epërsi sikur të jetonin pas shpinës së një personi, është parë nga disa njerëz si një nocion romantik i paprovuar shkencërisht. Kundërshtimi i tij se, katalogu i sëmundjeve neurotike prej së cilave njerëzit janë shumë të prekshëm, është gati gjithmonë i lidhur me çrregullimet seksuale dhe se dëshira erotike nuk fillon në pubertet, por që në foshnjëri, është komentuar nga të respektueshmit si asgjë më shumë se një paturpësi.
Evokimi i tij dramatik i kompleksit universal të Edipit, në të cilin një djalë i vogël dashuron të ëmën dhe urren të atin, duket më shumë si një mendjemadhësi e thjeshtë se sa një tezë që ia vlen të studiohet shkencërisht nga psikologët.
Frojdi e përdori për herë të parë termin psikoanalizë në vitin 1896, kur kishte mbushur të dyzetat. Ai ishte drejtuar nga ambicia në fillim të karrierës së tij dhe ishte nxitur nga prindërit e tij të marrosur që ta mbivlerëzonte veten. I lindur më 1856, në një familje të varfër çifute në fshatin e vogël Moravian të Freiberg (tashmë Pribor e Republikës çeke), ai u zhvendos me rrymën e shpejtë të emigrantëve në Vjenë. Ai ishte fëmija i parë i nënës së tij, “Djaloshi i saj i Artë”. Pasi arritën të vinin re brilancën dhe gjenialitetin e tij, prindërit e trajtonin si të privilegjuar nga fëmijët e tjerë, duke i dhuruar një dhomë të veçantë ku të mund të studionte në paqe. Natyrisht, që ai nuk e zhgënjeu pritshmërinë e prindërve të tij. Pas një karriere të mahnitshme në shkollë, ai u diplomua në vitin 1873, në Universitetin e Vjenës… /Albert Vataj /KultPlus.com
Në Horën e Arbëreshëve (Piana degli Albanesi), një nga qendrat më të rëndësishme të kulturës arbëreshe në Sicili, ndodhet Muzeu i Kulturës Arbëreshe, i njohur si MusArb. Ky muze shërben si një pikë referimi për ruajtjen dhe promovimin e trashëgimisë kulturore të komunitetit arbëresh.
SHTËPIA E HERSHME ARBËRESHE
( fotot nga një hapsirë banimi arberesh, ekspozuar në muzeun MusArb)
Një shtëpi e hershme arbëreshe nga brenda ishte e thjeshtë, funksionale dhe e ndërtuar për të përballuar jetesën e një familjeje fshatare në kushte të ashpra ekonomike e natyrore, por gjithnjë me një ndjenjë të fortë mikpritjeje.
– Zemra e shtëpisë ishte oxhaku (vatra), zakonisht i ndërtuar prej guri në një qoshe ose në murin qendror të shtëpisë.
Rreth oxhakut vendosej ulësja prej druri ku mblidhej familja për të ngrënë, për të biseduar, e për të kaluar mbrëmjet. Mbi oxhakun ndodhej shpesh një rafte ku vendoseshin vegla të gatimit, kanaçe uji, ose objekte simbolike si ikona fetare apo relike familjare.
– Mobilimi ishte modest: tryezë druri, karrige të punuara me dorë, arkë për ruajtjen e rrobave ose sendeve me vlerë.
Përdoreshin rafte muri për enët prej balte ose qelqi, shpesh të zbukuruara.
Muret zakonisht ishin të suvatuara me gëlqere dhe të bardha, për të ruajtur freskinë dhe pastërtinë. Në mure ndodheshin ikona ose kryqe, që dëshmonin besimin bizantin të familjes.
-Dhomat e gjumit:
Kishte zakonisht një ose dy dhoma gjumi, me krevat prej druri, shpesh me kashtë. Në këtė muze paraqitet vetëm një hapsirë banimi, ku të gjitha elementet janë të komprimuara. Përndryshe dhomat ishin të vogla, me dritare të vogla për të ruajtur nxehtësinë. Në disa raste, fëmijët flinin në dhomë më vete ose në të njëjtin ambient me prindërit, të ndarë me perde ose me mure të pjesshme.
-Ngjyrat dhe tekstilet:
Ngjyrat ishin natyrore: e bardha, kafeja e drurit, ngjyra e gurit, e kuqja e qilimave ose e rrobave popullore. Përdorej tekstil tradicional i qëndisur, i trashëguar brez pas brezi.
Kjo shtëpi, sado e thjeshtë, mbante gjallë shpirtin familjar, kulturën arbëreshe dhe ndjenjën e bashkësisë, duke ruajtur elementë të trashëguar nga Shqipëria e para shek. XV, por të përshtatur me mjedisin e Italisë së Jugut.
Më falni diçkà që më kënaq si puthja e nanës në ballë; më gëzoni nji herë si gëzohet gjethi i njomë në puhí, më shikoni si hana nëpër rremba e kam me u falë gjithçka: mordjen do të puthi ndër buzët e ngrime dhe në zgavrrat e synit të sáj do të derdhi lòt. Avitu, njerí! Nga palci i urrejtjes dëshiroj me dalë si bima prej fare në pranverë. / KultPlus.com
Ramadan Nishori, burri që theu heshtjen për përjetimet e tij gjatë luftës do të mbetet si burri i parë që pranoi publikisht për dh*nimin që i është bërë nga forcat serbe përgjatë luftës në Kosovë.
Në luftën e fundit në Kosovë, numërohen të jenë rreth 20 mijë viktima të dh*nës seksuale, e Ramadani është burri i parë që ka folë për përjetimin e tij të rëndë, e që edhe në rrëfimin e tij me gazetarin Milot Hasimja ai thotë se ajo ditë mbetet si dita më e rëndë në jetën e tij.
KultPlus ju sjell intervistën e Ramadan Nishorit të realizuar nga Milot Hasimja./ KultPlus.com
Eseja e mëposhtme është shkruar nga studentja Ornela Sinameta, bazuar mbi romanin “Kësulëkuqja, përrallë për të rritur”, për të zbërthyer përmasat postmoderniste të tij dhe për të reflektuar mbi transformimin e një përralle fëmijësh në një rrëfim tronditës për realitetin e dhunës dhe përdhunimit.
Përgjatë përkundjes në procesin e leximit të “Kësulëkuqja, përrallë për të rritur”, të ndodh ta gjesh veten shpesh të mbërthyer në grackat e shkapërcimit të kufijve midis fiction-it dhe jo fiction-it. Ndonëse është një roman që të mban pezull gjer në mbarim të tij, nuk mund të thuhet se është lehtësisht i përtypshëm nga çdo kategori lexuesish. Në vepër dallon veçan nga tiparet e tjera defamiljarizimi, pra paraqitja e së panjohurës si e njohur. Të duket sikur e njeh fund e krye përrallën e Kësulëkuqes, mirëpo, kur vihesh përballë me të, variantet e shumta dhe interpretimet që i janë bërë prej studiuesish të ndryshëm, disa prej të cilëve përmenden edhe në vepër (Maria Tatar, Paul Delarue, Charles Perrault) (1) , kupton një të vërtetë të hidhur: që realiteti i fëmijëve nuk na qenka aq i pastër sa e kishe pandehur.
Megjithatë, kjo është vetëm maja e ajsbergut të strukturës narrative të romanit. Në bazën e këtij ajsbergu qëndron konceptimi mbi fenomenin e përdhunimit, në luftën e zhvilluar në vitet e përgjakshme 1998-’99 në Kosovë sidomos. Përmes gjuhës ironike, hera-herës përplasesh me një realitet të pazakontë; ti pret të të shpalohet një variant romantik i përrallës, ashtu siç aludohet në titull, por në vend të kësaj, vihesh para një historie të errët dhe destabilizuese. Përralla e Kësulëkuqes, e cila në rrënjën e saj kishte pasur një histori përdhunimi, përvijohet në tri nivele në roman:
1. Varianti i vjetër: historia e përdhunimit të një vajze para njëmijë vjetësh në Francë. “Kësulëkuqja para se të bëhej përrallë për fëmijë ishte histori për të rritur. E tregonin fshatarët francezë. Argëtoheshin me një histori përdhunimi, ose thjesht me një histori erotike, meqë shumë interpretues thonë se Kësulëkuqja e lejon veten qëllimisht të joshet nga Ujku, dhe kështu, duke ba dashni me të, kalon nga faza e adoleshencës në fazën e pjekurisë. […] Bile, krejt në fillim, antagonisti nuk ishte krejt ujk, po një njeri-ujk, lykantropos, ose werewolf.” (2)
2. Varianti aktual: Përshtatja në përrallën për fëmijë që njohim sot.
3. Varianti i ri: Përralla nga e ardhmja.
“NA ISHTE NJËHERË një vajzë e vogël që mbante kësulë të kuqe, dhe që të gjithë e thërrisnin Kësulëkuqe. Një ditë gjyshja i tregoi që burri dhe gruaja që e rritën nuk ishin prindërit e saj, të cilët i kishte ngrënë një përbindësh i madh. Atë natë, ajo pa pyetur askënd, kishte marrë një shportë me verë dhe keksa, kishte bërë rrotull dyshekun, e kishte vënë në shpinë dhe kishte shkuar te shpella e Ujkut, i cili para ca kohe ishte ligë, por s’ishte i lig. Ata hëngrën keksat, pinë verën, qeshën, vallëzuan së bashku dhe folën për ujq e për gjyshe. […] (3)
Si një vepër përfaqësuese e letërsisë postmoderniste, “Kësulëkuqja” është bartëse e një veçorie tepër të rëndësishme: ka vend leximi për të gjitha kategoritë e lexuesve. Dikush mund të mjaftohet me rikonceptimin e përrallës, me historinë e dashurisë mes Maksit dhe Loritës, dikush mund t’i mbivendosë kësaj të fundit edhe dramën kolektive të historive të përdhunimeve gjatë luftës, e dikush tjetër mund të thellohet deri në trajtesat e inter dhe intratekstualitetit, parimit të brikolazhit, invarianteve të përrallave të tjera, të cilat nganjëherë përzihen me njëra-tjetrën (Borëbardha-Kësulëkuqja-Kapuçkuqi-E Bukura dhe Bisha).
Përgjatë leximit arrin të shquash edhe nota autobiografike, veçanërisht në konceptimin e rolit të shkrimtarit-dramaturgut. Identifikimi me Ujkun, tjetërmendsin, të veçuarin nga turma e tejmbushur me të ngjashëm, është tipar karakterizues të cilin nuk e hasim vetëm te “Kësulëkuqja, përrallë për të rritur”, por edhe tek “Ulurima e ujkut”.Shkrirja e së vërtetës, pra non-fiction me fiction-in, siç u cek më sipër, është një shkapërcim i kufijve që përkthehet në mëdyshje nga pala lexuese, ngase i bashkëngjitet edhe refuzimi i një të vërtete absolute, duke qenë se qëllimi kryesor duket të jetë paraqitja e një bote ku nuk ka një të vërtetë të vetme dhe gjithçka është relative dhe e diskutueshme.
Sa i përket themelit konceptual mbi të cilin ngrihet gjithë struktura narrative, përdhunimit, ky i fundit nuk paraqitet vetëm si akt fizik dhune, por si simbol i pushtetit dhe nënshtrimit të një populli të tërë, pa përkatësi gjinore dhe moshore. Zëri rrëfimtar i referohet përdhunimit si një formë shtetërore e manifestimit të dhunës, e cila prodhon vazhdimisht abuzim dhe bartet në formën e traumës kolektive në çdo individ të shoqërisë, qoftë ai viktimë e drejtpërdrejtë e tij, ose jo. Ky është rasti i Loritës: ajo është gjithnjë e mbërthyer në prangat e pasigurisë dhe krizës, dhe e lidh pa vetëdije ekzistencën e vet me Ujkun. Kjo për shkak se tek ajo është e ngulitur trauma e lindur nga të qenit produkt i një përdhunimi. Në ADN-në e saj është bartëse e pasojave të tij, gjë që reflektohet edhe në gjendjen dhe sjelljet e saj psiko-somatike në të tashmen. Ky është një konceptim i ngjashëm me kujtesën dhe traumën kolektive të brezave post-diktatoriale në Shqipëri. Gjurmët e komunizmit dallohen edhe në qenien tonë, sado që ne nuk e kemi përjetuar për së gjalli atë periudhë. Kështu edhe Lorita është bartëse e një pasoje që nuk e ka hequr drejtpërdrejt në trupin e vet.
Prandaj “Kësulëkuqja” nuk është thjesht një përrallë për të rritur, ajo është një jehonë e një realiteti të errët, një kërcënimi dhe shtypjeje të vazhdueshme etnike, që nuk mund të lihet kurrsesi në hije./ KultPlus.com
Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani, në emër të popullit të Kosovës, ka uruar Kancelarin e Gjermanisë, Friedrich Merz me rastin e marrjes së detyrës.
Urimi i plotë i Presidentes Osmani:
Në emër të popullit të Kosovës, i uroj suksese Kancelarit Friedrich Merz me rastin e marrjes së detyrës dhe fillimit të mandatit të qeverisë së re gjermane.
Në një moment përcaktues për unitetin dhe sigurinë e Evropës, udhëheqja e vazhdueshme e Gjermanisë është më e rëndësishme se kurrë. Si një nga aleatët më të rëndësishëm të Kosovës, presim me padurim forcimin e partneritetit dhe bashkëpunimit tonë për ta çuar përpara rrugëtimin legjitim të Kosovës drejt anëtarësimit në BE dhe NATO./KultPlus.com
Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti, ka përkujtuar heroin Luan Haradinaj në 27-vjetorin e rënies së tij, duke e cilësuar atë si simbol të guximit dhe përkushtimit për liri.
Në postimin e tij, Kurti tha se Luan Haradinaj, ndonëse i ri në moshë, ishte një luftëtar i palodhur për çlirimin e Kosovës. Ai përshkroi jetën e tij si të ndarë mes studimeve dhe aksioneve guerile kundër regjimit serb, të cilat i kryente me përkushtim të plotë ndaj atdheut.
“Guximtar dhe trim, ndonëse në një moshë të re. Student e luftëtar: jeta e tij ishte e ndarë mes zjarrit të dijes dhe zjarrit të luftës. Luani i mbronte shokët, e mbronte atdheun e luftonte për liri”, është shprehur Kurti.
Tutje, ai u shpreh se Haradinaj u vra kur i kishte 23 vjeç teksa kalonte kufirin e ish-Jugosllavisë që ndante shqiptarët në Kosovë dhe Shqipëri, të cilin e përshkonte shpesh për shkak të studimeve por edhe rastit për të realizuar aksione kundër forcave serbe e bartur armatim për të furnizuar luftëtarët e UÇK-së.
Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti, ka përkujtuar 25-vjetorin e vrasjes së intelektualit dhe politikanit të shquar, Fehmi Agani, i cili u rrëmbye dhe u vra nga forcat serbe më 6 maj të vitit 1999, gjatë kohës së luftës në Kosovë.
Në një postim në rrjetet sociale, Kurti kujtoi momentet tragjike të ndaljes së trenit që po udhëtonte drejt Maqedonisë dhe rrëmbimit të pasagjerëve, mes të cilëve ishte edhe Agani. Ai theksoi se humbja e tij përfaqëson një plagë të thellë për popullin shqiptar, duke e quajtur atë një figurë me rëndësi të jashtëzakonshme për politikën dhe shkencën në Kosovë.
“Ishte 6 maji i vitit 1999, pak më shumë se një muaj para mposhtjes dhe largimit përfundimtar të forcave serbe nga Kosova, kur ata e ndalën një tren që po shkonte drejt Maqedonisë. Mes shumë qytetarëve të tjerë që po udhëtonin atë ditë, ishte dhe politikani i shquar dhe sociologu i mprehtë Fehmi Agani, i cili periudhën e atëhershme po e bashkëvuante me të gjithë të tjerët edhe pse angazhimin e kishte të një dinamike dhe rezonance aq të madhe për kohën. Nga ndalja e trenit, ndërrimit të kahjes së tij, kthimit të detyruar në Fushë Kosovë dhe rrëmbimit të pasagjerëve, ishte një çast. Një çast që zgjati sa një përjetësi, e që mori me vete dhe veprimtarin tonë të shtrenjtë. Trupi i Fehmi Aganit u gjet të nesërmen në afërsi të Lipjanit”, ka shkruar Kurti.
Tutje, ai është shprehur se me këto akte kriminale dhe masakra të njëpasnjëshme, regjimi serb tentoi të linte plagë të thella e të na privonte nga mendjet e shquara e të ndritura të vendit.
Kurti ka shtuar se humbja e Aganit ishte më shumë se humbje njerëzore, sepse ishte humbja e një filozofi, magjistri të shkencave politike e doktor shkencash të sociologjisë.
“Krimet e Serbisë nuk falen e harrohen. Plagët janë të pashërueshme. Mungesa e drejtësisë vendore e ndërkombëtare duhet të marrë fund. Lavdi për jetën, veprën dhe sakrificën e Fehmi Aganit!”, ka përfunduar Kurti.
U mbyll edicioni i 8-të i Festivalit Teatror të Shkollave të Mesme të Tiranës, Rin-Art.
Një muaj i mbushur me pasion, kreativitet dhe talent rinor u kurorëzua me sukses në ambientet e Teatrit Kombëtar dhe Teatrit Kombëtar Eksperimental “Kujtim Spahivogli”, ku nxënës nga shkolla të ndryshme të mesme sollën në skenë vepra artistike me nivel të lartë interpretimi dhe përkushtimi.
Gjatë ceremonisë finale u bë dhe ndarja e çmimeve për kategoritë më të spikatura, duke vlerësuar aktorët e rinj, regjisorët dhe trupat teatrale që shkëlqyen në këtë edicion. Në një postim në rrjetet sociale, Teatri Kombëtar uroi të gjitha shkollat pjesëmarrëse si edhe fituesit me fjalët “Ju jeni e ardhmja e artit skenik shqiptar”.
Aktorja më mirë e karakterit u vlerësua Marsela Bicja nga “Petro Nini Luarasi”. Aktori më i mirë i karakterit u vlerësua Gledis Hajdinaj nga shkolla “Sami Frashëri”.
Juria vlerësoi si aktoren më të mirë joprotagoniste Nikol Sula nga shkolla “Sami Frashëri”, ndërsa aktori më i mirë joprotagonist, Arbian Lleshi, nxënës në të njëjtën shkollë.
Aktorët më të mirë protagonistë u shpallën Esli Vahidi e “Arben Brocit” dhe Metis Shaba i “Sami Frashërit”.
Si shfaqja më e mirë u votua “Elektra” e vënë në skenë nga shkolla “Petro Nini Luarasi” dhe regjisori më i mirë, Kleard Gërmenji./atsh/KultPlus.com
