Etiketë: Agron Elezi

“Lutja para Seancës së Kuvendit”

Posted on by KultPlus

Nga poezitë aktuale të Agron Elezit:

(Shkruar nga Muharrem Elezi – shkrimtar, nënkryetar i lidhjes se shkrimtarëve të Kosovës, dega në Gjilan)

Në traditën e poetëve të mëdhenj, nga Homeri te Dante, nga Naimi te Migjeni, poezia nuk ka qenë vetëm zbukurim i fjalës, por një akt profetik edhe i ndërgjegjes shoqërore. Kjo poezi e Agron Elezit, “Lutja para Seancës së Kuvendit”, qëndron në të njëjtën linjë të thirrjes së ndërgjegjes kolektive përballë krizave historike, politike dhe morale.

Në një aktualitet ku institucionet kosovare janë në bllokadë për shkak të egos së ngushtë të liderëve, poeti ngre zërin si zë i ndërgjegjes kombëtare, duke e kthyer lutjen e tij në një manifest politik shpirtëror. Ai e percepton poezinë si lutje, por lutja këtu është një akt publik, një gjest i madhërishëm poetik që i tejkalon muret e parlamentit dhe flet me gjuhën e zemrës ndaj një kombi që rrezikon të vetëshkatërrohet nga Brenda; jo më nga pushtuesi, por nga mosmarrëveshjet mes bijve të vet.

Poema ka një strukturë lutëse, por ritmike dhe e qëndrueshme, si një psalm i shekullit XXI. Ajo përbëhet nga një seri thirrjesh drejtuar Zotit, ku çdo varg është një element moral, institucional dhe filozofik:

“Na jep busullën e së vërtetës
drejt yjeve të mrekullive të mbijetesës”

Kjo është një gjuhë e cila kombinon metaforën biblike me shqipen e gjallë dhe të thellë gegë. Një zgjedhje stilistike që nuk është rastësore, por me vetëdije të qëllimshme, për ta rrënjosur poezinë në realitetin autentik shqiptar.

Thelbi i kësaj poezie është një klithmë, jo vetëm lutje. Një klithmë që ngrihet nga vetëdija e një populli që, edhe pasi ka dalë nga skllavëria shekullore, rrezikon të fundoset nga mosmarrëveshjet e brendshme, nga inati politik dhe nga etja për pushtet.

Pyetja që ngrihet nëntekstualisht është tronditëse:

“Si është e mundur që pas shekujve të dhimbjes, prap po përsëritet historia?”

Poeti, si një orakull modern, paralajmëron se mungesa e burrërisë për të falur, mungesa e dinjitetit për të respektuar, dhe verbëria e lakmisë për pushtet, po i kthen shqiptarët mbrapsht; nga ëndrra e shtetit në makthin e përçarjes.

Ky tekst nuk është vetëm një poezi, por një program etik, një vizion utopik i mundshëm për politikën shqiptare, ku “qeverisjet shërbejnë, e nuk sundojnë”. Kjo është një poetikë e drejtësisë dhe urtësisë, e cila synon të kujtojë se kombi pa drejtësi, pa mëshirë dhe pa përulësi, është një anije pa drejtim.

“Lutja para Seancës së Kuvendit” është një poezi me potencial institucional, e cila mund të lexohet në fillim të çdo seance parlamentare jo si rit fetar, por si akt i vetëdijes kolektive. Ajo është dëshmi se poeti, me intuitën e tij, është më aktual se vetë politikanët. Poeti sheh më larg sepse e ndien më thellë. E pikërisht kjo është vlera e veprës: nuk jep zgjidhje teknike, por jep shpirt dhe busull morale – atë që politikës së sotme shqiptare i mungon më së shumti.

Në fund, kjo poezi është një akt shprese, por edhe një akt ndërgjegjjeje historike. Një pasqyrë e gjendjes sonë politike, por edhe një dritë e mundësisë që zëri i poetit të bëhet zëri i arsyes në Kuvendin e Kombit.

Ashtu qoftë!

Lutja Para Seancës së Kuvendit

O Zot!
Udhëheqna me ernat e arsyes
dhe velat e përgjegjësisë
me ligjet që nuk vrasin, por shërojnë
Udhëheqna drejt ishujve të paqes dhe dashurisë
me qeverisjet që shërbejnë, e nuk sundojnë

Shpëtona o Zot
Nga mjerimi i stuhive mendjemëdha
nga valët e liga të lakmisë dhe mashtrimit
Mos lejo djalli me na çmend e me na përça
me vorbullat joshëse të tradhëtisë dhe tundimit 

Na jep busullën e së vërtetës
drejt yjeve të mrekullive të mbijetesës:
Na jep urtësi me folë
e guxim me vepru
Zemër me shërby
e shpyrt m’u mëshiru
Thellësi me peshë t’votës
e lartësi prej shenjtori
Na jep burrni me falë, Zot
e dinjitet me respektu

Na i bo sytë largpamës si t’shqiponjës
mos me lanë mendjen e ultë n’maxhe t’bukës
Na i bo veshët të mprehtë si t’ujkut
me i dëgju edhe djallëzitë ma t’thella t’nëntokës

Plotësoje o Zot amanetin e rilindasve
fjalët e shenjta të dijetarëve shpyrt-bardhë
që n’këtë risk tonin dhe t’pasardhësve
të ndërtojmë një shtet dhe shoqëri të mbarë
Ashtu u boftë!/ KultPlus.com

Vargjet e Çajupit përjetësohen në këngën e re të kompozitorit Agron Elezi, kënduar nga Bashkim Kërqeli (VIDEO)

Posted on by Kult Plus

Në vazhdimësinë krijuese të kompozitorit të mirënjohur gjilanas Agron Elezi, kënga e radhës e publikuar më 16 gusht 2022 titullohet “Kënga e Mërgimtarit” ku interpretojnë: Bashkim Kërqeli – vokalist (i dyti nga e djathta në foto), Bekim Rexhepaj – saksafonist (i dyti nga e majta), Pajazit Morina – basist, dhe Agron Elezi – pianist (i pari nga e majta).

Miksimi dhe Masteringu është bërë nga Mentor Latifi (i pari nga e djathta) poashtu nga Gjilani.

Për këtë rast kompozitori deklaroi: “Të hysh në shpirtin e mërgimtarit është një përvojë sa ngjethëse aq edhe sfiduese, sa e përmallshme aq edhe trimërore, dhe këtë shpirt e kom ndje më së shumti sa isha me punë në Kandahar, Afganistan, ku edhe zënë fill notat e para të kangës. Mos t’harrojmë se shteti jonë fillestar është formuar falë mërgimtarëve, me punën e tyre plot sfida dhe rezistencë të paimagjinueshme. Në kohën më kritike të shtet-formimeve në Evropë, rilindasët tanë mërgimtarë dhanë kontributin qenësor në ngritjen e vetëdijes kombëtare. Ata shënuan edhe heroizmin kryesor të formimit të shtetit zyrtar Shqiptar që vazhdimisht kanosej me zhdukje të tërësishme nga faqja e hartës Evropiane. Edhe sot, Kosova nuk do të ishte shtet pa ndihmën dhe kontributin e diasporës. Përkundër shtet-formimeve tona, programi i trysnisë politike dhe destabilizuese nga armiqtë shekullor, që copëtuan trojet shqiptare qysh herët, po vazhdon. Mërgimtarët tanë janë ata që akoma dhe vazhdimisht kontribuojnë si shpirtërisht, si materialisht në stabilizimin dhe mundësinë e zhvillimit sa më të shpejt të shteteve tona. Ata janë edhe kritikë qenësor kundrejt shkurtpamësisë së diplomatëve tanë naiv që bien shumë lehtë në grackat politike Serbe, Greke apo aleatëve të tyre.

Kjo kangë i kushtohet mu atyre – mërgimtarëve, mallit të tyre, dhe shpresës së pashuar të tyre për një mëmëdhe të fuqishme dhe stabile. Kënga fillon me vargjet e poetit tonë gjithashtu mërgimtar Andon Zako Çajupi.”

Ndërsa vokalisti Bashkim Kërqeli deklaroi: “Ka qenë privilegj dhe kënaqësi e madhe për të punuar me Agronin, Bekimin, Pajkin dhe Mentorin. Atë qe e kam përjetuar përgjatë punës me ta, ka qenë një emocion dhe mrekulli e papërshkrueshme në artin e muzikës.”

Jam i bindur se kjo vepër do t’mbetet një “evergreen” këngë dhe do t’godasë fuqishëm në shpirtrat e mërgimtarëve tanë.

Nga Bekim Rexhepaj / KultPlus.com

Muharrem Elezi: Poezia e ndaluar e Agron Elezit

Posted on by KultPlus

Më duhet të pranoj që, për ta kuptuar nga syri kritik poezinë e Agron Elezit, edhe pse në dukje mjaft e kapshme, mua si shkrimtar mu desh një kohë.

Ky poet, që fatkeqësisht në mënyrë të prerë dhe të domosdoshme ka qenë gjithmonë i censuruar përgjatë shekullit të XX-të, rrjedh nga fakti i gjendjes sonë të mjerë dhe të imponuar politike që vazhdimisht bënte dhe po bën trysni në ngufatjen e kulturës sonë në përgjithësi dhe zërit artistik të vërtetë shqiptar në nivel botëror në veçanti.

Poetët e paktë dhe të vërtetë shqiptar të shekullit të XX-të të Kosovës kanë mbetur nën hije, ashtu si ka mbetur nën hije edhe çështja e pazgjidhur dhe vazhdimisht e nëpërkëmbur shqiptare në Ballkan.

Gjersa poezia botërore e shekullit XX-të karakterizohet me një vetëdije të krizës shpirtërore që është ngushtë e lidhur dhe ndikuar nga rrjedhat e filozofisë, nga pasojat e revolucioneve industriale dhe rutina monotone e jetës, poezia shqiptare kosovare kryesisht karakterizohej me përsiatjet latente të vetëdijes së krizës ekzistenciale kombëtare duke kaluar më pastaj në përsiatje personale të prozës poetike moderne; që përmes vargut të lirë dhe teknikave të shekullit të XX merrnin kahjen, dhe përkonin në të njëjtën mjegullnajë me krizën e shpirtit modern të lartpërmendur.

Ndërkaq Agron Elezi, me një kulturë grandioze të gjerë, si njohës i thellë i filozofisë dhe artit botëror, aq më shumë si muzikant, dhe duke e kuptuar thellësisht mesazhin e krizës së shpirtit artistik modern si dhe rrugëtimin e shpirtit artistik njerëzor përgjatë epokave, për dallim prej poetëve tanë legjibil të gjysmës së fundit të shekullit të XX-të, ky i sintetizoi me mjeshtri, dhe mjaft guximshëm këta dy shpirtra të krizës në një të vetme, duke i dhënë kështu një madhështi dhe origjinalitet artit poetik.

Poezia “Dua…” e vitit 1989, e botuar më 23 maj 2022 në portalin e respektuar “KultPlus” nga dorëshkrimet e mbijetuara të tij, reflekton mrekullueshëm këtë ndjesi artistike. Aq më shumë, përdorimi mjaft përkatës i figurave stilistike në këtë dimension të dyfishtë, bën që edhe tani pas 33 viteve, në botimin e parë në mediat e teknologjisë së shekullit të XXI, kjo poezi të mbetet aktuale dhe t’i rezistoj kohës duke u mëshiruar me audicionin tonë tashmë shumë më të ngritur për nga niveli i absorbimit artistik.

Vëni re se me çfarë mjeshtërie dhe origjinaliteti këtu sintetizohet misteri i shpirtit universal artistik që kërkon shpëtim, me fatin e mjerimit shqiptar që mbeti i zhveshur dhe nëpërkëmbur përgjatë historisë që kërkon rilindje.

Pra, autori nuk kopjon modele të poezisë moderne nga shkrimtarët botëror që në mënyrë artistike paralajmërojnë për nevojën që kriza të kuptohet dhe të reflektohet, e që asesi nuk gjen zgjidhje, por përkundrazi krijon një model krejtësisht origjinal për një zgjidhje dhe shpëtim me përmasa të dyfishta, e që është specifike për një shqiptar me vetëdije të një artisti botëror.

Ai e fillon këtë krizë në vargjet e para, mandej e refuzon atë duke i fyer poetët modern si shizofrenë të krizave shpirtërore, mandej kalon në përqafimin e vlerave dionisiane jetësore që në mënyrë metaforike simbolizon një anë të mbinjeriut të Niçes.

Në fund, klimaksin e arrin duke udhëtuar në kohë prapa, që t’i vetëdijësoj paraardhësit e tij t’mos përçahen kurrë, por ta mbajnë perandorinë e lavdishme të tyre të bashkuar ashtu që t’i ndryshoj e sotmja e cenuar e vet poetit të censuruar.

Pra, shpëtimin poeti e arrin dhe orienton jo në vlerat humanitare të shprehura në mënyrë artistike qe asesi nuk po e shpëtojnë botën, por në forcën e gjakut të tij, bashkimin, vetëdijesimin dhe rilindjen e kombit të tij të lavdishëm.

Këtu po jua sjellim poezinë e tij të vitit 1998 “ Më trego ti, o hyjnesha ime e mençurisë”, ku edhe këtu në mënyrë të dyfishtë, shprehet artistikisht kriza dhe tendenca e çlirimit nga zgjedha: sa nga barbarët serb, që vazhdimisht në programin e tyre ka qenë përndjekja e shqiptarëve nga trojet e tyre, aq edhe nga përdhunuesi i njeriut industrial grabitqar të shekullit të XX-të që po e cenon ekologjinë dhe mbijetesën e planetit tonë. Nga vargjet “Derrat na kanë vërshu për shumë mote – E s’po mundemi me i largue” që aludon në pushtuesit, vazhdon në vargjet e radhës “Na kanë thye dyert dhe dritaret e gazetave – Na kanë bo pis miellin dhe ujin e kullum” që tani aludon më shumë në njeriun e shprishur të komercializuar industrial që reklamon ushqim dhe pije industriale në njëmijë ngjyra dalldisëse për të tërhequr njerëzimin në konsumimin e tyre, që në fakt janë ndyrësira të sheqerosura dhe mjaft të dëmshme për njeriun.   

Muharrem Elezi – Shkrimtar

M’trego ti, o hyjnesha ime e mençurisë

Agron Elezi (Qershor 1998)

Derrat na kanë vërshu për shumë mote

E s’po mundemi me i largue

Na kanë thye dyert dhe dritaret e gazetave

Na kanë bo pis miellin dhe ujin e kullum

E s’po mundemi me i largue

Na përlyen fytyrën dhe bardhësinë e trurit

Na i kanë coptue ardhmëritë dhe kufomat tona

Na i humbën edhe hijet e gurëve shekullor të zotërave

E s’po mundemi me i largue

M’trego ti, o hyjnesha ime e mençurisë

Se si të shpëtojmë ishullin tonë të virgjërisë

Se si ta shuajmë gjëmimin e borive apokaliptike

Se si ta largojmë kundërmimin e qelbësisë

Se si t ‘shpëtojmë kopshtin tonë dhe planetin e ardhmërisë./ KultPlus.com

Dua…

Posted on by Kult Plus

Agron Elezi

Dua?
Dua thjeshtë të shoh, jo kinse të kuptoj
dua të preki, jo kinse të imagjinoj
dhe nuk dua më kinse të studioj
nuk i dua gënjeshtrat e vërtetësisë
edhe nga ato më të arsyeshmet

Çka dua?
Dua të kem zemrën aq të gjërë
sa t’mund të marr frymë
pafundësisht dhe aq thellë
sa të mund të përthekoj dhe shijoj, ah…
atë thjeshtësi të pakapshme të madhështisë

Çka nuk dua?
Nuk dua të shkruaj dhe të jem poet.
Dua që kjo poezi e pakuptim moderne
kthyer në përsiatjet e shizofrenisë personale
që ejakulojnë papushim dhe paturp
të fryra dhe nxitura nga kritikët e korruptuar
të mbyllen përfundimisht në azilumet jashtëtoksore

Çka dua në të vërtetë unë?
Dua të gjejë të bukurën time të dheut
të çaj virgjërinë e trëndafilit të dalldisë
të zhytem i tëri në vorbullin e dashurisë
të futem me tërë qenien në atë bukuri
të dëgjoj ulërimën e saj prej luaneshe
t’i rrahi vithet e ëmbla afrodiziake
ta shkundulloj dhe më pastaj përqafoj
t’i fus kthetrat e mia prej bishe në tulin e saj
t’i puthë e përthithi buzët përvëluese
deri sa të shkrihemi në llavën eruptive çliruese

Çka dua akoma?
Dua që edhe ana e keqe të jetë e pastër
të jetë vërtetë e keqe dhe e tmerrshme
mirëpo e dëlirë nga të fëlliqurat
nga kundëmimet e pabërballueshme
nga zorrët industriale të truve të kalbura

Çka dua akoma më shumë?
Dua të kthehem prapa
T’i bëjë bashkë paraardhësit e mi
të shpëtoj të ardhmen e tyre
të shpëtoj të sotmen time.

Çka dua akoma edhe më shumë?
Dua të kthehem prapë prapa
Që t’i bëjë edhe njëherë bashkë epirotët e mi
Por këtë herë që t’shpëtoj botën për t’ardhmen tonë
Për të ardhmen tonë të mrekullive të pafundme.

(Zagreb, Mars 1989) / KultPlus.com

“Kënga e Dorës” një këngë e performuar nga të rinjtë, sjell shumë vlera artistike (VIDEO)

Posted on by KultPlus

Kënga e mirëpritur tani më është publikuar në YouTube me titullin “Kënga e Dorës” nga kompozitori Agron Elezi.

Përndryshe ky kompozitor, ne vitin 2018 është klasifikuar si kompozitor elitar dhe finalist ne konkurrencën botërore të konkursit internacional “Creative Composer” të organizuar nga Italia dhe Spanja me kompozimet “Ikja e Vashës Kosovare” dhe “1468”.

Shkruan: Bekim Rexhepaj

Kuptimi i këngës & analiza e lirikës

Këtu kemi të bëjmë me një këngë të gjallë, harmonike, sublime dhe të kapshme, si karakteristikë e kompozitorëve te pastër dhe plotë madhështi të aftësive muzikore. Teksti, që n’dukje është i thjeshtë, duke evokuar mesazhin fisnik shqiptar të trashëguar nga rilindësit, por, në të njëjtën kohë ka thellësi të veçantë, sepse përkon me kahjet humanitare revolucionare të botës moderne.

Kënga fillon në frymën rilindase me vargjet e Naim Frashërit për gjuhën tonë të ëmbël, e që janë familjare për çdo shkollar shqiptar, si të vogël si të madh. Pastaj vazhdon me mesazhin e prejardhjes dhe stërgjyshërve tanë, e që gjithashtu ka qenë temë e vazhdueshme artistike e poetit tone të madh Naimit – në rizgjimin, rikultivimin, mbajtjen gjallë, dhe kujtimin e vendeve tona, dhe heronjve kyç tanë ndër më të ndritshmit, për zgjimin e dinjitetit dhe forcës, mu në kohën e formësimit të shteteve në baza nacionale, kur tokat dhe populli ynë sakatosej nga interesat dhe planet e superfuqive të Evropës në marrëveshje me armiqtë sllav, fqinjë tanë.

Paralelisht, vargjet e para të këngës nxjerrin në pah edhe një kuptim më të avancuar bashkëkohorë. Të kujtosh Naimin dhe vargjet e tij, është sikur të rikujtosh pastërtinë e gjuhës sonë dhe origjinalitetin e shpirtit tonë. Ne ditët e sotme, kur industritë e huaja muzikore të fuqishme ndikojnë me të madhe në rininë tonë dhe kahjet e tyre artistike, ky mesazh ndjell shpresë dhe fuqi në rimëkëmbjen e artit tonë, origjinalitetit tonë që ka për bazë mbijetesën dhe rrënjët e tona të fuqishme historike.

Kujtoj poetin Naim
Dhe Pirron bashkë me Skënderbenë
Këndoj me plot mallëngjim
Epirin me Morenë

Nëse kanë patur guxim dhe vullnet që Pirroja dhe Skënderbeu ynë t’i kundërvihen superfuqive dhe ndikimit të tyre pushtues në ato kohëra, jemi edhe ne, stërnipërit e tyre, që munden të nxjerrin në pah origjinalitetin e tyre artistik përkundër pushtimit dhe ndikimit të superfuqive industriale të artit. Pra kujtoni ata, stërgjyshërit e guximshëm – Pirron dhe Skënderbenë.

Strofat e tjera si më poshtë vazhdojnë të japin mesazhin e prejardhjes sonë fisnike, dhe përkujton të kundërtën e asaj që pushtuesit vazhdimisht janë mundu: të na poshtërojnë dhe shuajnë lavdinë dhe krenarinë tonë, si krijues te zotnave dhe luftëtarë të shquar që nga Akili e deri te Adem Demaçi, duke abuzue me emrat e heronjve tanë në baza fetare, duke cenzurue çdo vlerë shqiptare dhe duke vjedhur historinë tone të pasur, e që fatkeqësisht ka mbet zyrtarisht akoma e shtrembëruar. Aq më shumë, jo vetëm që historia e vërtetë do të dëshmon se luftëtarët më të shquar të historisë njerëzore i takojnë flakës dhe tymit të madhështimit të popullit tonë, por në anën tjetër, mu ky popull ka falur edhe simbolin më të madh të mëshirimit human, Gonxhe Bojaxhiun, Nënën Terezë – qiriun e mishërimit njerëzor. Pra të dy ekstremet e madhështive të karakterit njerëzorë rrjedhin mu nga ky popull, e që sot quhemi populli shqiptar.

S’jem t’pashpirtë as barbarë
As t’mjerë shkatërrimtarë
Jem hiri i Perëndisë
Oh! Bijat dhe bijtë e Arbërisë
S’jem djallëzorë as hileqarë
Përtacë as nepsqarë
Jem qirinj t’mishërimit
Hej! Flaka dhe tymi i madhështimit

Klimaksi dhe tejkalimi i mesazheve të lartpërmendura në një mesazh universal human arrihet në rreshtat:

Kem kodin tonë bujar
Për një botë t’bashkuar dhe të mbarë

Ajo që e dallon popullin shqiptar përkundër përpjekjeve të armiqve në mjegullimin dhe turbullimin e historisë, është kodi mijëvjeçarë i jonë me vlera të larta njerëzore – Kanuni i Lekës. Dhe mu ky popull me traditë për kod dhe civilizim, në kohën kur popujt e tjerë të Evropës shquheshin si barbarë, është më se i gatshëm dhe më së lehti do t’pranojë një botë t’bashkuar dhe të mbarë me ligje të unifikuara. Pra, këtu mesazhi i then barrierat nacionale dhe merr kahjen e mrekullueshme të një mesazhi revolucionar të botës humane moderne. Poashtu me strofën e fundit, autori kalon nga reflektimi nacional në atë universal me një thellësi të filozofisë poetike:

S’jem laikë as t’përçarë
Por unik dhe krenarë
Jem’ brumi i njerëzimit
Oh.. pluh’ri i yj’ve dhe amshimit

Është një fakt ende i gjallë qe shqiptarët janë fetarë të besimeve të ndryshme. Pra ka musliman, katolikë dhe ortodoks, si pasojë e vendit të tyre mu në portën e Perëndimit dhe Lindjes, në vatrën e luftërave fetare dhe racore. Aq më shumë shqiptarët, krijuesit e zotërave si Zeusi, Afërdita etj, nuk mund ti quajmë laik. Mirëpo, përkundër dallimeve fetare, ata mbeten unik me gjuhë, me kod, me plis të bardhë dhe me flamur.

Që nga antikuiteti, e deri në ditët e tona të shekullit 21, influenca e eposit të Homerit ishte jashtëzakonisht i madh. Iliada dhe Odhiseu shprehin arketipet e madhnishme të heronjve të popullit më të vjetër në Ballkan, mu nga fiset tona, ku inspiruan dhe evokuan një mori të panumërt të veprave t’famshme në literaturë, muzikë, art dhe film. Pra, brumi i njerëzimit ngërthen mesazhin e arketipit, gjenezës, pluhurin e yjeve dhe amshimit, apo prototipet pas të cilit vazhdon cikli i pakufishëm i kopjeve njerëzore rrespektivisht heronjve.

Refreni i këngës shprehë vlerat e rëndësisë se mençurisë të njeriut modern.

Rroftë e qoftë mençuria
Dhe shkenca e arti i jonë
Rroftë e qoftë fisnikëria
Me paqe dhe dashni përgjithmonë

Mençuria diplomatike sjell lehtësim dhe komoditet për shtetin tonë. Njeriu jo i duhur, jo i prirur dhe i mençur në krye te çfarëdo detyre, e sidomos të atyre udhëheqëse shtetërore sjell pakënaqësi, zhgënjim, dëme dhe në fund, mjerim. Zhvillimi i shkencës, ekonomisë dhe artit sjell jo vetëm fuqi dhe stabilitet shtetëror, por lumturi dhe mirëqenje të gjithëmbarshme. Pra, mesazhi i refrenit është mjaftë i fuqishëm për kohën tonë aktuale: Kemi nevojë t’a shprehim mençurinë, e jo përçamjen, fanatizmin dhe kështu naivitetin. Dhe ajo mund të arrihet kur i kemi njerëzit e duhur në pozitat e tyre të duhura, e jo anasjelltas. Në anën tjetër, fisnikëria shqiptare është e gdhendur në kodin tonë të kamotshëm. Mu kjo fisnikëri do t’mbahet gjallë dhe do t’rimëkëmbet aq me shumë, sa më shumë të fitojë mençuria dhe pastërtia jonë.
Dhe në fund, aty ku sundon mençuria dhe fisnikëria, aty sigurisht që do t’ketë paqe dhe dashuri.

https://www.youtube.com/watch?v=rBBcK2XXrv0&feature=youtu.be&fbclid=IwAR2uD2zWxtUxZ7OACltcbHTVS_o4e83bfwLU-S_ZByuYHHHho_87rJ1PJnA./ KultPlus.com

Kompozitori Agron Elezi arrin në finale të garës “Creative Composers 2018”

Posted on by Kult Plus

Kompozitori nga Kosova, Agron Elezi, ka arritur që të jetë pjesë e finalistëve në garën “Creative Composers 2018”, shkruan KultPlus.

Dy kompozimet e kompozuesit Elezi : “Ikja e Vashës Kosovare” dhe “1468” janë ekzekutuar live para jurisë së këtij festivali i cili organizohet nga Italia dhe Spanja.

Kompozitori kosovar, Agron Elezi, arriti të kualifikohet në finale e cila mbahet më 26 janar 2019 në Itali dhe Spanjë.

Konkursin ndërkombëtar i kompozimit “Kompozitorët krijues 2018” organizohet nga Shoqata Ravel së bashku me institucionet e tjera. Shoqata ka selinë në Italinë Veriore dhe Spanjën si dhe është përgjegjëse për menaxhimin dhe organizimin e Orkestrës Filharmonike Ravel dhe Akademinë e Muzikës Maurice Ravel. Bordi i Organizatës përfshin disa dirigjentë dhe muzikantë të kompletuar, përveç bashkëpunëtorëve të tjerë të rëndësishëm të cilët janë edhe pjesë e jurisë së festivalit.

Kompozimi “Ikja e Vashës Kosovare”, luhet prej 83 instrumenteve si dhe e veçantë e saj është sepse luhet me harfë kromatike, një kombinim i rrallë. Ky projekt menaxher i të cilit është Bekim Rexhepaj është mbështetur edhe nga Komuna e Gjilanit./ KultPlus.com

Kompozitori Agron Elezi në gjysmëfinale të garës “Creative Composers 2018”

Posted on by Kult Plus

Kompozitori nga Kosova, Agron Elezi, ka arritur që të jetë pjesë e gjysmëfinalistëve në garën “Creative Composers 2018”, shkruan KultPlus.

Dy kompozimet e kompozuesit Elezi : “Ikja e Vashës Kosovare” dhe “1468” janë ekzekutuar live para jurisë së këtij festivali i cili organizohet nga Italia dhe Spanja.
Në mesin e gjysmëfinalistëve në kategorinë “Live Free Orchestra” së bashku me Agron Elezin janë edhe kompozitorët: Gabriele Saro, Lorenzo Rota, Salvatore Testa dhe Riccardo Bogani, të gjithë kwta nga Italia. Pastaj: Izumi Kuremoto, Toshitake Shinomura, Yuna Kurachi dhe Yuri Matsuura, nga Japonia si dhe Feliksas Bajoras nga Lituania dhe Pamela Campos nga Meksika.

Publikimi i finalistëve do të bëhet më 16 dhjetor 2018, ndërsa shpallja e fituesve më 26 janar 2019.

Konkursin ndërkombëtar i kompozimit “Kompozitorët krijues 2018” organizohet nga Shoqata Ravel së bashku me institucionet e tjera. Shoqata ka selinë në Italinë Veriore dhe Spanjën si dhe është përgjegjëse për menaxhimin dhe organizimin e Orkestrës Filharmonike Ravel dhe Akademinë e Muzikës Maurice Ravel. Bordi i Organizatës përfshin disa dirigjentë dhe muzikantë të kompletuar, përveç bashkëpunëtorëve të tjerë të rëndësishëm të cilët janë edhe pjesë e jurisë së festivalit.

Kompozimi “Ikja e Vashës Kosovare”, luhet prej 83 instrumenteve si dhe e veçantë e saj është sepse luhet me harfë kromatike, një kombinim i rrallë. Ky projekt menaxher i të cilit është Bekim Rexhepaj është mbështetur edhe nga Komuna e Gjilanit./ KultPlus.com