Ema Andrea sjell në Teatrin Eksperimental dramën ‘Dua një vend’

Drama “Dua një vend” me regji nga Ema Andrea do të shfaqet per 4 netë në skenën e Teatrit Kombëtar Eksperimental “Kujtim Spahivogli” te “ArTurbina”.

Vepra e autorit grek Andreas Flurakis, “Dua një vend” (I Want a Country), përmbledh ide dhe ndjesi të thjeshta të njeriut të përditshëm për të përshkruar luftën vetjake për mbijetesë të secilit prej atyre që qoftë dhe një herë kanë pyetur veten: “Të rri në këtë vend mes pasigurive, apo të emigroj në një vend tjetër?”

Mirëpo, a ndërtohet një vend i ri, duke bartur në vetvete shembujt e papërsosur të një vendi të vjetër? Askush nuk e di se ç’duhet të bëjë, por kujtimi i përkundjes nën ninullat e gjyshes, në prehrin e saj, i shtyjnë personazhet të flenë një herë, dhe të vendosin të nesërmen se ç’do të bëjnë.

Drama vjen me interpretimin e aktorëve: Loredana Gjeçi, Adriana Tolka, Matia Llupa, Paolo Kadillari, Artemis Beluli, Eva Gjika, Eraldo Malaj, Lindar Kaja.

Shfaqja teatrore këtë muaj të parë të vitit sipas TKES do të jetë në datat 10, 12, 13 dhe 14 janar./atsh/KultPlus.com

Të burgosurit shqiptarë që prodhojnë verë 75 euro shishja

Nga dënimi për vrasje, në histori suksesi brenda burgut.Kjo u ka ndodhur 3 shqiptarëve në Itali, dy 46 vjeçar të quajtur Andrea dhe Astrit si dhe Hasës, 43 vjeç, të cilët punojnë për prodhuesin vendas të verës, Federico Falossi.

Gjithçka ndodh në Gorgona, një ishull 34 km larg Livornos, me shumë pak banorë të mbetur, kryesisht të moshuar, ku ndodhen edhe 95 të burgosur, 24 oficerë burgu, drejtori dhe stafi i mirëmbajtjes. Falë një projekti ekologjik, burgu ka përfituar të drejtën e prodhimit të verës së bardhë në zonë, ku një shishe e saj kushton 75 euro dhe vetëm në vitin 2018 ata shitën 9 mijë të tilla.

“Il Giornale” ka pyetur Andrean, i dënuar për një vrasje në Milano, për të cilën ka vuajtur 11 vite burg në Volterra, para se të transferohej në punishte, 7 vjet më parë, transmeton Dita.

Për 3 vite, Astriti fiton lirinë, por lidhja me vreshtat duket se është e fortë. “Kur të dal, dua të punoj ende këtu, nëse do të më pranojnë”, thotë ai. Pronari i vreshtave shprehet se u kishte thënë të burgosurve që të mos binin në dashuri me këtë projekt, sipas të cilit, të burgosurit për krime të rënda, që janë pranë lirimit, sillen aty për t’u përshtatur më tepër me jetën jashtë hekurave.