Kur ata e pyetën, “Kush është Zoti?”

Kur ata e pyetën, “Kush është Zoti?”

“Zoti është një linjë që hapet”, u përgjigj e bekuara Juana, ajo ishte vetëm 14 vjeç, dhe askush nuk e kuptoi se çfarë po përpiqej të thoshte ajo. Dhe pastaj, të gjithë fëmijët i bën Juanës që po vdiste me dhjetra pyetje:

A kemi vdekur apo jemi të gjallë?

A jemi të lodhur apo jemi të fortë?

A jemi të shëndetshëm apo jemi të sëmurë?

A jemi të mirë apo jemi të këqinj?

A kemi ende kohë apo koha ka mbaruar?

A jemi të rinj apo të vjetër?

A jemi të pastër apo jemi të pisët?

A jemi budallenj apo jemi të zgjuar?

A jemi të vërtetë apo jemi të gënjeshtërt?

A jemi të pasur apo jemi të varfër?

A jemi mbretër apo jemi shërbërtorë?

A jemi të mirë apo jemi të bukur?

A jemi të ngrohtë apo jemi të ftohtë?

A jemi të lumtur apo jemi të verbër?

A jemi të zhgënjyer apo jemi të mbushur me gëzim?

A jemi të humbur apo jemi të gjetur?

A jemi burra apo jemi gra?

“Nuk ka rëndësi”, u përgjigj e bekuara Juana teksa po dergjej në moshën 18 vjeçare.

Në buzë të vdekjes, ajo shtoi me lot në sytë e saj:

“Zoti nuk i lejon vetes të shihet.”

Zoti nuk bërtet.

Zoti nuk pëshpërit.

Zoti nuk shkruan.

Zoti nuk dëgjon.

Zoti nuk bën chat.

“Zoti nuk na ngushëllon.”

Dhe të gjithë fëmijët e pyetën:

“Kush është Zoti?”

Dhe Juana u përgjigj:

“Zoti buzëqesh”.

Dhe vetëm atëherë e kuptuan të gjithë.

Filmi “Papa i Ri” (The Young Pope), Episodi 10, 2016, regjia Paolo Sorrentino

Përktheu Enkeleda Suti / KultPlus.com

‘Dashuria është helmi, Anne’

Poezi nga Erica Jong

E dashur Anne Sexton II

Më e dashura ime Anne
Po jetoj buzë një liqeni
Me një djalë të ri
Që e takova një javë pasi vdiqe ti
Mjekra e tij është e kuqe
Sytë e tij regetijnë si sytë e maceve
Ma ëmbëlson trurin
Ai është si askush
Qëkur e dua unë
Flugeri i tij zhytet
Thellë në zemrën time
Kam disa muaj
Që ta kam borxh një letër
Doja të qortoja
Mënyrën e vdekjes tënde
Mënyrën se si mund të
Kem rishikuar një herë
Poemën tënde
Ti je si askush
Qëkur të dua unë
Dhe ti nuk je më
A mund ta besosh
Që vdekja jote më ka lindur mua?
Jeto ose vdis
Më the ti me këmbëngulje
Ti zgjodhe të dytën
Dhe e para më zgjodhi mua
Të vajtova
Dhe pas një jave
Gjeta atë
A mos është dashuria helmi i veshur me sheqer
Ajo që na zë në fund?
Ne folëm për burrat
Po aq shpesh sa poemat
Ne u përpoqëm të ligjëronim larg
Nevojën për dashuri
Atë të shkuarën në sediljen e pasme
Dhe vdekjen që të përkëdhel
Përse e bërë në pallton e nënës tënde?
(Unë e di
Por e di gjithashtu
Se duhet të pyes)
Nanat tona në kapin në gremc
Më pas na lënë në të ftohtë
Jetime të rritura plotësisht
Të uritura për dashuri
Ti dashuroje një burrë që fliste
“Si kartolinë”
Ai ma bën mirë
Por unë s’mund t’i flas atij”
Ne ndamë atë nevojën e tmerrshme
Për të folur në shtrat
Dashuria nuk ishte dashuri
Nëse ne mund të flisnim vetëm
Me gjuhë
Dhe intensiteti i padashurisë u rrit
Deri kur motorri, motorri që rendte
Nuk mund t’i jepte më fuqi shoferit
Dhe ti, me milje për të bërë
Preferoje më mirë të flije
Ndërmjet pilulave, pilulave të vetëvrasjes
Dhe vodkat tona të qeshura në Algonquin (indigjen kanadez)
Ndërmjet gotave të tua të rrumbullakta si të gjysheve
Dhe sytë e tu blu si akullnajë
Ndërmjet nënës tënde të zymtë, urisë
Dhe nënës tënde guximtare
Ti e dije se ishte vetem një poemë
Që po e shkruanim ne të gjithë
Vdekja jote ishte e imja
Unë e hëngra atë
Dhe u riktheva
Tani ulem buzë një liqeni
Duke të shkruar ty
Unë dua një burrë
Që mi bën gishtërinjtë me dhimbje
Të shkruaj ty
Diku mes reve
I bie tavolinës
Si një spiritualiste
Seksi është pjesë e vdekjes
Kaq gjë e di
Zëri yt ishte tokë
Sytë e ty ishin blu-akullnajë
Busti yt i hollë
Dhe këmbët e gjata amerikane
Varur nëpër
Këtë qiell perëndimor vigan blu
Dua të të them
Prit, mos e bëj ende
Dashuria është helmi, Anne
Por dashuria e ha vdekjen.

Përzgjodhi dhe përktheu: Enkeleda Suti / KultPlus.com

‘Unë e lë ëndrrën time duke qeshur në ujë’

Poezi nga Mahmoud Darwish

Unë dua nga dashuria vetëm fillimin. Velin e pëllumbit
Mbi sheshet e Granadas time, këmishën e kësaj dite
Ka verë në broket tona prej argjile për festën pas nesh
Tek këngët ka dritare: mjaftueshëm që të shpërthejnë çerdhimet
Unë lë jaseminë në vazo, e lë zemrën time të re
Në raftin e nënës sime, e lë ëndrrën time duke qeshur në ujë
E lë agimin në mjaltin e agimit, unë lë ditën dhe të djeshmen time
Në shtegun e Sheshit të Portokalleve ku fluturojnë pëllumbat
A mos zbrita me të vërtetë tek këmbët e tua që të ngriheshin fjalët?
Një hënë e bardhë në qumështin e natës tënde…godasin ajrin
Që unë të mund ta shikoj Rrugën e Flautit Blu…të godasë mbrëmjen
Që unë të mund të shikoj se si vuan ky mermeri ndërmjet nesh?

Përktheu: Enkeleda Suti / KultPlus.com

‘Kur të vdes, i dua duart e tua mbi sytë e mi”

Poezi nga Pablo Neruda, përktheu nga anglishtja Enkeleda Suti.

Kur të vdes, i dua duart e tua mbi sytë e mi
Dua dritën dhe ngrohtësinë e duarve të tua të dashura
Që ta përcjellin freskinë e tyre përmbi mua, edhe një herë
Dua të ndjej butësinë që më ndryshoi fatin

Dua që ti të jetosh, ndërsa pres për ty, i fjetur
Dua që veshët e tu të dëgjojnë ende erën,
Dua që ta nuhasësh aromën e detit që e deshëm bashkë
Dhe të ecësh mbi rënën që ku ecëm bashkë

Dua që ajo që dua, të vazhdojë të jetojë
Dhe ty që të dua
Dhe të këndoj mbi çdo gjë tjetër
Të vazhdosh të lulëzosh
Me boçe të plota

Që të arrish çdo gjë që dashuria ime e sjell te ty
Që hija ime të udhëtojë me flokët e tu
Që çdo gjë të mësojë përsenë e këngës sime./ KultPlus.com