Etiketë: Fridrih Niçe

“Çdo gjë që mendohet shumë bëhet e dyshimt.”

“Kur do të kesh një mik, duhet të jesh gati të luftosh për të; dhe për të luftuar, duhet të jesh i aftë për të qenë armik. ”

“Për një kohë të gjatë u fshehën te gruaja skllavi dhe tirani. Prandaj akoma gruaja s’është e aftë për miqësi; ajo njeh vetëm dashurinë.”

“Në dashurinë e gruas ka padrejtësi dhe verbëri ndaj kujtdo që ajo nuk dashuron. Edhe atëherë kur dashuria e gruas është e mençur, pranë dritës ajo shfaq agresivitet, shkëlqim dhe natë.”

“Akoma s’është e aftë gruaja për miqësi. Por thomëni, o burra, kush prej jush është i denjë për miqësi?

O, sa e madhe është varfëria e juaj, o burra, dhe kurnacëria e shpirtit tuaj. Atë që ju i jepni mikut, unë do të i’a jepja armikut dhe s’do të varfërohesha.”

– Friedrich Nietzsche, “Kështu foli Zarathustra”

“Sa më lart që ngjitemi, aq më të vegjël u dukemi atyre që nuk mund të fluturojnë”

“Unë jam një pyll dhe një natë pemësh të errëta: por ai që nuk ka frikë nga errësira ime, do të gjejë grumbuj me trëndafila nën selvitë e mia”.

“Duhet të jesh gati që të digjesh në flakën tënde; si mund të ringrihesh, nëse nuk je bërë më parë hi”?

“Heshtja është më keq, të gjithë të vërtetat që mbahen të heshtura bëhen helmuese”.

“Njeriu i vetmuar ia shtrin dorën shumë shpejt, kujtdo që takon”.

“Ti e shpërblen mësuesin shumë keq, nëse mbetesh përjetë një nxënës”.

“Ka më shumë urtësi në trupin tënd, se sa në filozofinë tënde më të thellë”.

“Dhe një herë që zgjohesh, do të mbetesh zgjuar përjetësisht”.

“Por armiku më i keq që mund të takosh do të jetë gjithmonë vetja jote; ti rri në pritje për veten tënde, në shpella dhe pyje. I vetmuar, ti do të shkosh rrugës drejt vetes tënde! dhe rruga jote kalon nga vetja jote, dhe përtej shtatë djajve të tu! Ti do të jesh një heretik për veten tënde dhe shtrigan dhe fallxhor dhe budalla dhe dyshues dhe mëkatar dhe i lig. Duhet të jesh gati të djegësh veten tënde në flakën tënde: si mund të bëhesh i ri, nëse nuk bëhesh më parë hi?”

“Por me njeriun është njësoj si me pemën. Sa më shumë që kërkon të ngrihet lart dhe drejt dritës, aq më shumë rrënjët e tij e tërheqin poshtë, në tokë, drejt errësirës, thellësisë – të keqes”.

“Duhet të jesh një det, që të presësh një rrëke të ndotur e të mos bëhesh pis”.

“Ai që ngjitet në malet më të larta, qesh me të gjithë tragjeditë, të vërteta dhe të pavërteta”.

“Nga të gjithë gjërat që janë shkruar, më pëlqejnë ato që njeriu i ka shkruar me gjakun e vet” /KultPlus.com

“Atëherë kur anarkisti, si një zëdhënës i disa shtresave në rënie të shoqërisë, insiston në të ‘drejtën’, ‘drejtësinë’, ‘të drejtat e barabarta’, me një indinjatë të bukur, ai thjeshtë është duke aktruar nën presionin e mungesës së kulturës, e cila nuk mund ta kuptoj se përse ai është duke vuajtur, se përse ai është i varfër.

Një shtysë për të gjetur kauza është shumë e fuqishme brenda tij; dikush duhet të jetë fajtor që ai po ndihet keq… Madje edhe indinjata e tij e bukur i bënë mirë atij: të gjithë të këqinjtë e ngratë kanë qejf të ankohen – kjo u jep atyre një ndjenjë të fuqisë. Ekziston një dozë delikate e hakmarrjes në secilin ankim;

Ai i fajëson të tjerët që janë ndryshe për atë që ai ndjehet keq, dhe në rrethana të caktuara, këtë e sheh edhe si një privilegj të ndaluar. ‘Nëse unë jam i mjerë, i tillë duhet të jesh edhe ti’. Mbi këtë logjikë, ndërtohen revolucionet.

Ankimi nuk është kurrë i mirë për asgjë. Ai vjen nga dobësia.”

– Friedrich Nietzsche, “Perëdimi i idhujve”