Funari, 20 kilometra larg qytetit të Elbasanit, është kthyer vitet e fundit në destinacionin e preferuar të turistëve.
Kryeministri Edi Rama ndau mëngjesin e sotëm pamje nga “Funari i Elbasanit, i cili po kthehet çdo ditë e më shumë në një destinacion turistik të preferuar”.
Në Funar, veç bukurive që ofron natyra mund të ushtrohen sportet e aventurës si parashutizmi, kajake në liqen, hipizëm, çiklizëm malor, ecje dhe ngjitje në shtigjet malore.
Funari është një zonë e pasur me pyje dhe me katër liqene apo rezervuarë, ku dy ndodhen brenda fshatit dhe dy të tjerë të fshehur pas maleve që e rrethojnë atë.
Deri pak kohë më parë, Funari ishte thuajse i harruar për nga vetë infrastruktura e amortizuar, pasi duheshin tri orë për rrugën që sot mund ta përshkosh për 1 orë.
E pasur me pyje pishash dhe dushku, Funari ofron një klimë të shëndetshme që, nëse i shtojmë dhe gatimet tradicionale të zonës, bëhet vendi ideal për të kaluar fundjavën.
Por jo vetëm kaq, kjo zonë mund të jetë një destinacion edhe për të pasionuarit pas peshkimit./atsh/KultPlus.com
Sly Stone, muzikanti amerikan që ndezi për breza të tërë pistat e vallëzimit me këngët e tij të mrekullueshme funk dhe shpeshherë me mesazhe sociale, ka ndërruar jetë në moshën 82-vjeçare.
“Në përfundim të një beteje të gjatë me COPD-në (sëmundje pulmonare obstruktive kronike) dhe probleme të tjera shëndetësore, Sly u nda nga jeta i qetë, i rrethuar nga tre fëmijët e tij, miku më i ngushtë dhe familja e gjerë,” thuhet në një deklaratë të familjes. “Ndërsa vajtojmë mungesën e tij, gjejmë ngushëllim në faktin që trashëgimia e tij muzikore e jashtëzakonshme do të vazhdojë të jetojë dhe të frymëzojë brezat që do të vijnë.”
Me grupin e tij Sly and the Family Stone, Stone bashkoi soul-in, rockun psikedelik dhe muzikën gospel në këngë të fuqishme e ngritëse, duke u bërë një nga figurat kyçe që formësuan tingullin e funk-ut të viteve 1970, krahas James Brown dhe artistëve të tjerë./KultPlus.com
Ironia është kripa e jetës, ka nga ata që nuk e kuptojnë dhe më vjen keq për ta. Në ditët e sotme, polemika ngrihet në faqet e internetit vetëm për të marrë disa klikime më shumë, deklaroi këngëtari italian Albano Carisi, shkruan adnkronos.it.
‘’Shpesh herë hasemi me polemika të bazuara në asgjë dhe e bëjnë këtë edhe me koston e shpifjes së një personi. Gjëja e rëndësishme është që publiku të mos bjerë pre e saj’’, përgjigjet Al Bano ndaj polemikave sociale dhe titujve kryesorë të disa gazetave online, sipas të cilave këngëtari gjatë një koncerti në Sardenjë, kishte ofenduar një grua.
Në një video që është bërë virale, shihet artisti teksa bënte shaka me një zonjë për kilet e saj të tepërta.
“Zonja buzëqeshi me shakanë, unë nuk ofendova askënd. Unë vetë jam në dietë, ku është ofendimi?”, pyet Albano.
“Sapo zonja u ndje keq, e ndalova koncertin, prita që gjithçka të zgjidhej vetë, e detyrova të hynte në një zonë të mbrojtur dhe ndërsa ata po e ndihmonin, unë madje drejtova trafikun. Por çfarë më shumë duhet të bëjë një person?”, pyet Al Bano.
“Për fat të mirë publiku reagoi shumë dhe e kuptoi shakanë time. Në Carbonia në shesh kishte 10 mijë njerëz, për mua kjo është ajo që ka rëndësi”, përfundon ai./KultPlus.com
Visar Kryeziu, Vjosa Sadriu Hamiti e Ridvan Slivova janë një ndër fotoreporterët e kohës së luftës, që nëpërmjet punës së tyre edhe është dokumentuar një pjesë e viteve të vështira të popullit shqiptar.
Që të tre do të tregojnë për përjetimet e tyre përgjatë asaj periudhe, për ngjarjet që i kanë lënduar më së shumti, për rëndësinë e lajmeve në atë kohë…
Kjo ngjarje do të mbahet në kuadër të shënimit të 26-të vjetorit të Çlirimit të Kosovës, dhe mbështetet nga Ministria për Kulturë, Rini dhe Sport.
Takimi me fotoreporterët e luftës do të mbahet më 11 qershor, prej orës 19:00 në KultPlus Caffe Gallery. Hyrja është e lirë./ KultPlus.com
“Tokë e trajtuar me dashuri” është ekspozita personale e Blerta Syla Surroit që do të sjell punën e saj artistike, shkruan KultPlus.
Në këtë ekspozitë do të prezantohen punët e saj të fundit artistike që janë realizuar në qeramikë, dhe po kjo ekspozitë do të sjell një udhëtim estetik përmes materialit natyror, të formuar me ndjeshmëri dhe përkushtim artistik.
Kjo ekspozitë do të hapet më 12 qershor, në ora 20:00 në Vila 1925 në Prishtinë./ KultPlus.com
Me vdekjen e Charles Dickensit në vitin 1870, një epitaf qarkulloi në Londër duke e shpallur shkrimtarin e ndjerë si “një simpatizues me të varfërit, të vuajturit dhe të shtypurit”. Nuk ishte pa arsye. Veprat e tij mbeten sinonim i pjesës së poshtme të shoqërisë viktoriane, një peizazh i banuar nga jetimët, punëtorët e fabrikave, prostitutat dhe ata që ishin zhytur në kohë të vështira. Dickensi u dha atyre një zë, u dha dinjitet. Dhe kjo trashëgimi mbizotëroi. Disa dekada më vonë, kritiku GK Chesterton e etiketoi Dickensin “zëdhënësin e të varfërve”. Shumë besonin se romanet e tij kishin ribërë pjesërisht axhendën politike dhe sociale.
KRITIKA
Por, jo të gjithë e mendonin kështu. George Orwell ishte ndër kritikët më të mprehtë kur ishte fjala për përkushtimin real të Dickensit ndaj reformës sociale. Orwelli thoshte se pjesa më e madhe e aksionit në romane zhvillohet në mjedise të klasës së mesme, që paraqesin “borgjezinë tregtare londineze dhe vendet ku ata rrinin”. Të varfërit e vërtetë, pretendonte Orwell, ishin lënë pas dore nga shkrimtari. “Ai nuk ka portret të një punëtori në bujqësi dhe vetëm një (Stephen Blackpool tek “Kohë të Vështira”) të një punëtori industrial.” Duke shkruar në vitet 1930, Orwelli pohoi se “nëse pyet një lexues të zakonshëm se cilin nga personazhet proletarë të Dickensit mund të kujtojë, tre nga ata që është pothuajse e sigurt se do të përmendë janë Bill Sikes, Sam Weller dhe Zonja Gamp. Një hajdut, një shërbëtor dhe një mami e dehur – jo tamam një grup përfaqësues i klasës punëtore angleze.”
Orwelli shkoi më tej, duke e dënuar Dickensin se nuk ishte një shkrimtar mjaftueshëm revolucionar. Pavarësisht imazhit të tij popullor si një kampion i të varfërve, ai nuk bëri thirrje për ristrukturimin e shoqërisë, për të krijuar një klimë më të barabartë. “Në realitet, objektivi i tij nuk ishte dhe aq shoqëria, se sa “natyra njerëzore”, argumentonte Orwelli. “I gjithë ‘mesazhi’ i tij është klishe: nëse njerëzit do të silleshin mirë, bota do të ishte e denjë.
Pavarësisht mungesës së atributeve dhe përcaktimeve të renditura nga Orwelli, Dickens ishte jashtëzakonisht popullor tek të varfërit, madje edhe anëtarët analfabetë të shoqërisë që paguanin për t’ua lexuar dikush tjetër, pjesën e re të veprës së tij të fundit. Duke vendosur një pjesë të mirë të skenave të librave të tij në mjedise të njohura për ta, Dickensi nxiti një etje për letërsi serioze që dikur e kishin humbur.
Dhe Dickensi i njihte vendet për të cilat shkruante. Ndryshe nga Orwelli, Etoniani i Vjetër, ai kishte përvojë më të drejtpërdrejtë me jetën në kohë të vështira. Në vitin 1824, i dërrmuar nga borxhet në rritje, babai i tij Xhon, u dërgua në një burg debitorësh, ku iu bashkua gruaja dhe fëmijët e tyre më të vegjël. 12-vjeçari Charles jetonte në një sërë banesash nëpër qytet; ai më vonë do të mbështetej tek pronarët dhe pronaret e tij, kur i popullonte romanet me londinezët e pasur.
Ai detyrohej gjithashtu të punonte 10 orë në ditë në një magazinë – “një shtëpi e vjetër e çmendur, e rrënuar… e tejmbushur me minj” – duke u ngjitur etiketat vazove me lustër çizmesh. Kjo përvojë, e zhvendosur në një fabrikë shishesh, do të rivizitohej tek David Copperfield. Atje ai punoi së bashku me fëmijë të varfër të klasës punëtore, duke përfshirë një farë “Bob Fagin” – një emër që do ta huazonte tek Oliver Twist – duke i dhënë atij një pasqyrë rinore në një anë krejtësisht të ndryshme të shoqërisë.
Dickensi tregoi padiskutim empati të pamatë ndaj të varfërve që punojnë dhe atyre në shtresat më të ulëta të shoqërisë, që luftojnë për të përmirësuar veten në një sistem të manipuluar, qofshin këta fëmijë jetimë apo gra, siç është prostituta Nancy tek Oliver Twist. Ky vështrim dhe shqetësim nuk u shtri tek ata që nuk bëjnë mirë që përdorin krimin për të mbijetuar, apo për të përparuar në kurriz të të tjerëve. Ai nuk ishte admirues i turmës, e parë në portretizimin e rebelëve – pjesëmarrës tek trazirat antikatolike të Gordonit të vitit 1780 – tek Barnaby Rudge.
PISLLËK DHE SHKATËRRIM
Pavarësisht nga dështimet e tij të perceptuara, kur i popullonte romanet me njerëz nga shtresat më të varfra të shoqërisë dhe cialtdo qofshin dështimet e tij të perceptuara, për të ofruar zgjidhje për zhdukjen e varfërisë, vepra e Dickensit megjithatë hodhi një dritë të fortë në qoshet më të errëta të shoqërisë angleze – dhe, më së shpeshti, të Londrës.
Këto ishin qoshe të injoruara shumë kollaj nga bashkëkohësit e Dickensit. Letërsia e tij shkon në lagje të pa vizituara kurrë nga penat e të tjerëve. Shihni jetën reale të ishullit Jacob në bregun jugor të Tamizit, të përshkruar në faqet e Oliver Twist, se si përmban shtëpi “aq të ndyra, aq të mbyllura, sa ajri do të dukej se ishte shumë i ndotur edhe për papastërtitë dhe mjerimin”.
Në minimumin e tyre absolut, veprat e Charles Dickensit u ofruan shumë prej lexuesve të tij bashkëkohorë një dritare në një shtresë të shoqërisë përndryshe të padukshme për ta, një botë të fshehur. Romanet e tij mund të mos kenë çuar në reforma sociale në nivelin që është perceptuar zakonisht, por prodhimi i tij artistik me siguri e drejtoi vështrimin kolektiv drejt sëmundjeve shoqërore të Anglisë Viktoriane. / bota.al / KultPlus.com
Në Akademinë e Shkencave u mbajt forumi shkencor me temën “Programet e studimit të doktoraturës në fizikë e kimi; Vlerësime e mendime për të ardhmen”.
Veprimtaria u organizua nga Komisioni i fizikës e kimisë, pjesë e Akademisë së Shkencave, në kuadër të procesit të shqyrtimit dhe vlerësimit të kërkesave për të aplikuar në studimet pasuniversitare, cikli i tretë (shkollat e doktoraturës), në drejtimet përkatëse të departamenteve të fizikës, kimisë, kimisë industrial dhe inxhinierisë fizike.
Seanca nisi me punimin e prof. asoc. Dhurata Premti e prof. dr. Spiro Drushku, të cilët trajtuan informacionet aktuale lidhur me standardet, arritjet dhe problematikat potenciale të kërkimeve shkencore në studimet e doktoratës.
Gjatë këtij forumi prof. dr. Ilirjana Boçi, prof. asoc. Gerti Xhixha, prof. as. Altin Gjevori, prof. asoc. Anila Dhroso trajtuan eksperiencat aktuale të departamenteve, mbi metodologjinë e vlerësimit të aplikantëve në programet e doktoraturës në fiizikë, kimi, prodhim industrial & inxhinieri dhe inxhinieri fizike.
Prof. dr. Rozana Troja paraqiti një këndvështrim mbi të kaluarën e përzgjedhjes dhe vlerësimit të kandidatëve për doktoraturë, për të ofruar qasje të ndryshme pozitive, kontribuuese edhe për të ardhmen.
Prof. dr. Luljeta Pinguli, prof. dr. Ilirjana Boci, msc. Megi Çaushi, msc. P. Drazho ofruan eksperiencat e doktorantëve në proces dhe udhëheqësve respektivë, për të promovuar arritjet dhe propozuar zgjidhje për problematikat e evidentuara.
Prof.dr. Margarita Ifti, prof. prof. dr. Altin Mele, prof. dr. Arjan Korpa paraqitën punimin “Shkollimi i doktoratës në BE, strukturat dhe modelet e reja”. Akad. emeritus Floran Vila paraqiti një punim për doktoraturat e përbashkëta ndërkombëtare. Prof. dr. Partizan Malkaj paraqiti punimin me temën “Njohja me eksperiencat individuale të doktoraturave jashtë vendit, në BE dhe vende të tjera.
Në fund, u zgjodh një komision që do të bëjë përmbledhjen e të gjitha propozimeve dhe problematikave të trajtuara./atsh/KultPlus.com
Një prej grupeve më të mira shqiptare ishte ‘Djemtë e Detit’.
I krijuar në Lezhë, muzika e grupit kishte ndikime ndoshta nga hard-rroku dhe metali, që ishte shumë aktual në mesin e viteve ‘80 në të gjithë botën.
Prezent në skenën e muzikës, tani për më shumë prej 20 vjet, hiti i tyre më i madh mund të konsiderohet kënga “Mos qaj”, por pa përjashtuar hite të tjera si Lamtumire, Jo Tani, Kohë pa ty, Baladë Për Jakup Ferrin etj.
‘Djemtë e Detit’ kanë marrë pjesë në shumë koncerte dhe festivale dhe ku janë kurorëzuar dhe me shumë, kanë dalë në krye në festivale rroku, si dhe janë vlerësuar nga vetë publiku, shkruan KultPlus.
Sot pjesëtarët e grupit janë Valentin Markvukaj (kompozitor) që jeton në Australi dhe Gent Demaliaj (këngëtar/tekst shkrues) që jetonte në Tiranë, por që më 27 janar 2015 ndërroi jetë për shkak të një sëmundjeje të rëndë. / KultPlus.com
Miguel Ángel Asturias lindi më 19 tetor 1899 në qytetin e Guatemalës. Ai u rrit në një mjedis ku legjendat indigjene, padrejtësitë sociale dhe tensionet politike ishin pjesë e përditshmërisë. Këto elemente do të përshkonin veprën e tij për gjithë jetën, transmeton KultPlus.
Pas përfundimit të studimeve në vendlindje dhe më pas në Paris, ku u ndikua nga surrealizmi dhe teoritë e Freud-it, Asturias nisi të formësojë stilin e tij unik: një përzierje mes mitologjisë indigjene, realitetit brutal dhe elementeve të magjisë dhe ëndrrës. Ai ishte një nga pararendësit e realizmit magjik – një stil që më vonë do të përfaqësohej nga emra si Gabriel García Márquez dhe Mario Vargas Llosa.
Romani i tij më i njohur, “El Señor Presidente” (Zoti President), është një akt rebelimi kundër diktaturës. I ndaluar për vite me radhë në vendin e tij, libri përshkruan atmosferën shtypëse të një regjimi tiranik, duke denoncuar abuzimin e pushtetit dhe dhunën shtetërore.
Një tjetër kryevepër e tij, trilogjia “Hombres de maíz” (Njerëzit e misrit), i jep zë popujve indigjenë dhe filozofisë së tyre për jetën, duke e shndërruar natyrën dhe mitin në protagonistë të një bote që ekziston paralel me realitetin perëndimor.
Në vitin 1967, Asturias u nderua me Çmimin Nobel në Letërsi, duke u bërë shkrimtari i dytë latinamerikan që e fiton këtë çmim, pas Gabriela Mistral. Juria e përshkroi veprën e tij si “të rrënjosur thellë në mentalitetin dhe realitetin e Amerikës Latine”, dhe e vlerësoi për “forcën poetike me të cilën e ka ndriçuar jetën e popullit të tij”.
Përveç si shkrimtar, Asturias shërbeu edhe si diplomat dhe ambasador i Guatemalës në Francë. Por mbi të gjitha, ai mbeti gjithmonë një zë kritik dhe një mbrojtës i të shtypurve.
Miguel Ángel Asturias vdiqmë 9 qershor 1974 në Madrid, por u varros në Paris, në varrezat e famshme të Père Lachaise, aty ku prehen edhe figura të tjera të mëdha të kulturës botërore. Trashëgimia e tij vazhdon të frymëzojë breza të rinj shkrimtarësh, studiuesish dhe aktivistësh./KultPlus.com
Henry Charles Bukowski ka qenë një poet dhe shkrimtar i njohur. Ai ka lënë pas 6 romane, disa tregime, dhjetëra poezi dhe aforizma që citohen kudo në rrjetet sociale, apo në portale të ndryshme.
Në vazhdim do të keni mundësinë të lexoni disa nga thëniet më të bukura të Bukowskit.
Problemi i kësaj botë është se njerëzit inteligjent janë plot dyshime, kur idiotët janë të mbushur me vetëbesim.
Nuk e di për të tjerët, por kur unë zgjohem në mëngjes dhe vesh këpucët, mendoj: Zot, po tani çfarë?
Do të të duhet të vdesësh disa herë përpara se të jetosh me të vërtetë.
Shumë shpesh njerëzit ankohen se ata nuk kanë bërë asgjë me jetën e tyre; dhe pastaj ata presin që dikush t’ju thotë se kjo nuk është kështu.
Gjenialitet do të thotë të kesh aftësinë për të thënë një gjë mjaft të thellë në mënyrë të thjeshtë.
Ne të gjithë do të vdesim, të gjithë ne, çfarë cirku. Kjo duhet të na bënte të gjithë të donim njëri-tjetrin por jo. Ne jemi të terrorizuar nga rivaliteti me njëri-tjetrin.
Pa letërsi, jeta është një ferr.
Disa njerëz nuk bëjnë asnjëherë çmendurira, sa të tmerrshme duhet të jenë jetët e tyre.
Nëse do ta provosh me të vërtetë, shkoi deri në fund. Ndryshe, as nuk e ke filluar fare. Nuk ekziston një ndjenjë më e mirë se sa ajo. Do të jesh vetëm me Zotat. Një luftë e vërtetë
Ne jemi këtu për t’i jetuar jetët tona aq mirë, sa që vdekja të trembet për të na marrë.
Unë do të doja një dhjetor me dritat e fikura dhe njerëzit e ndezur.
Të shkruash poezi nuk është e vështirë. Të jetosh është e vështirë.
Secili ka të metat e tij, dihet. Por unë isha tri herë më lart se persekutorët e mi.
Kaloja para dyqind vetave dhe nuk arrija të shikoja qoftë dhe një qenie njerëzore.
Mendoni për miliona veta që jetojnë së bashku edhe pse nuk iu pëlqen, e urrejnë punën por kanë frikë ta humbasin, nuk ka pse të çuditësh që e kanë atë fytyrë të cilën e kanë.
Jam i sigurtë që do të më jepet një minutë për t’i menduar të gjitha herët që doja ta ulërija atë që ndjeja, por kam heshtur nga frika se nuk do të kuptohem, dhe do të pendohem për synimet të cilat i kam braktisur ngaqë frika se do të dështoja më ka ndaluar t’i vazhdoja.
Kjo jetë është një e përdalë. Shkon kështu çakërqejf, sepse ka çaste që të lënë shije të hidhur në gojë, e të tjera çaste aq të bukura sa të bëjnë të harrosh paudhësitë e pafundme të jetës.
Ndryshimi midis një demokracie dhe një diktature është se në një demokraci ti voton një herë e pastaj i merr urdhrat; në një diktaturë nuk e shpenzon fare kohën duke votuar.
Nëse një ditë më dëgjoni të flasë për dashuri, e yje… ju lutem, më vrisni!
Filloni ta shpëtoni botën duke shpëtuar një njeri çdo herë; gjithçka tjetër është romantikë madhështore ose politikë.
Është e mundur të dashurosh një qenie njerëzore nëse nuk e njeh atë më tepër se duhet.
Ka gjithmonë diçka që na i rrënon jetët tona. Gjithçka varet se cila prej tyre nga bie hise e para.
Ne të gjithë jemi pengje dhe jemi të gatshëm të merremi peng.
Skllavëria nuk u shfuqizua kurrë, ajo vetëm u shtri për të përfshirë të gjitha ngjyrat. / KultPlus.com
Historia na ka dhënë pjesën e saj të mirë të letrave thellësisht prekëse të këshillave atërore, ndër to gurë të çmuar në xherdanin e magjisë epistolare mbeten ato të Sherwood Anderson, Ted Hughes, F. Scott Fitzgerald, John Steinbeck dhe babai i Jackson Pollock. Por mbështetuni dhe konsiderojeni atë çfarë mëton Charles Dickens (7 shkurt 1812–9 qershor 1870) për të ngritur në sublimitet me butësi dhe mençuri të pashoqe këshillimin, predikimin e një shpirti që pa thellë në botën e fëmijëve siç i ngërtheu egërsisht rrënjët në botën e ashpër të kapërcyellit të epokave.
Kur djali i tij më i vogël dhe i preferuar, Edward Bulwer Lytton – i mbiquajtur Plorn dhe referuar shpesh nga babai i tij si “fisniku Plorn” dhe “Plorn i dashur” – u nis për në Australi, më 26 shtator 1868 për të ndjekur universitetin, Dickens pati një ndijim spazmik të fortë dhe të papritur. Ishte reagim emocional ndaj largimit të tij, ndarjes së djalit nga babai. Në një letër drejtuar gruas së tij, e gjetur në Letrat e Charles Dickens, ai i rrëfen së shoqes skenën e ndarjes me të birin:
Mund të ju them, sinqerisht se ai u largua, i gjori i dashur, si dhe mund të pritej. Ai ishte i zbehtë dhe kishte qarë, dhe (tha Harri) ishte dërrmuar në vagonin e hekurudhës, gjë e cila u konstatua pasi doli nga stacioni i Higham; por vetëm për një kohë të shkurtër.
Pak para nisjes së trenit ai qau shumë, por jo me dhimbje. … Këto janë gjëra të vështira, të vështira, por ato mund dhe duhen bërë pa mjete apo ndikim, dhe atëherë do të ishin shumë më të vështira. Zoti e bekoftë!
Më 4 tetor, Dickens vështirë se mund ta përmbajë trishtimin në një letër drejtuar mikut të tij të mirë Charles Fechter:
Por Plorn ka shkuar në Australi. Ishte një ndarje e vështirë në fund. Ai m’u duk se u bë edhe një herë fëmija im i vogël, më i vogël dhe i preferuar, me afrimin e ditës dhe nuk e mendoja se mund të isha tronditur kaq shumë.
Dhe më 11 tetor, ai ankohet:
E gjej veten duke menduar vazhdimisht për Plorn.
Përfundimisht, në ditën e Krishtlindjeve të atij viti, ai shkruan djalit të tij Plorn këtë letër të bukur dhe të përjetshme këshillimi si një at’ i lartë misioni:
Plorni im më i dashur,
Unë e shkruaj këtë shënim sot sepse largimi juaj është shumë në mendjen time dhe sepse dua që ju të keni disa fjalë ndarëse nga unë për t’i menduar herë pas here në momente të qeta. Nuk kam nevojë të të them se të dua shumë dhe më vjen shumë, shumë keq që të ndahem me ty. Por kjo jetë është gjysma e përbërë nga ndarje dhe këto dhimbje duhen përballuar. Është ngushëllimi im dhe bindja ime e sinqertë që ju do të provoni jetën, për të cilën jeni më i përshtatshëm. Mendoj se liria dhe egërsia e jetës, janë më të përshtatshme për ju, se çdo eksperiment në një studim apo zyrë; dhe pa atë trajnim, nuk mund të kishit ndjekur asnjë profesion tjetër të përshtatshëm.
Ajo që keni dashur tashmë deri më tani ka qenë një qëllim i vendosur, i qëndrueshëm dhe konstant. Prandaj ju këshilloj që të këmbëngulni në një vendosmëri të plotë për të bërë gjithçka që duhet të bëni sa më mirë që mund ta bëni. Unë nuk isha më i rritur sa ju jeni tani, kur më duhej të fitoja bukën e gojës për herë të parë dhe ta bëja këtë nga kjo vendosmëri, dhe që atëherë nuk jam lodhur kurrë në të.
Asnjëherë mos përfitoni nga fatkeqësia e dikujt, në asnjë transaksion dhe kurrë mos jini të ashpër me njerëzit që janë më të dobët se ju. Mundohuni t’u bëni të tjerëve, ashtu siç do të dëshironit të bënin me ju dhe mos u dekurajoni, nëse ndonjëherë dështojnë këto sipërmarrje virtyti. Është shumë më mirë për ju që ata të dështojnë në respektimin e rregullit më të madh të vendosur nga Shpëtimtari ynë, sesa ju.
Unë vendosa një Testament të Ri midis librave tuaj, për të njëjtat arsye, dhe me të njëjtat shpresa, që më bënë të shkruaj një rrëfim të lehtë për të, për ju, kur ishit fëmijë; sepse është libri më i mirë që ka qenë ose do të njihet ndonjëherë në botë, dhe sepse ai ju mëson mësimet më të mira, me të cilat mund të udhëhiqet çdo krijesë njerëzore, që përpiqet të jetë e vërtetë dhe besnike ndaj detyrës. Ndërsa vëllezërit tuaj janë larguar, një nga një, unë i kam shkruar secilit fjalë të tilla që po ju shkruaj tani juve dhe i jam lutur të gjithëve që të udhëhiqen nga ky libër, duke lënë mënjanë interpretimet dhe shpikjet e njerëzve.
Ju do të mbani mend se nuk jeni lodhur kurrë në shtëpi, për ritet fetare apo thjesht formalitetet. Gjithmonë kam qenë në ankth, që të mos i lodh fëmijët e mi me gjëra të tilla, para se të rriten mjaftueshëm, për të krijuar mendime duke i respektuar ata. Prandaj, do ta kuptoni më mirë që unë tani ju lartësoj në mënyrën më solemne të vërtetën dhe bukurinë e fesë së krishterë, siç erdhi nga vetë Krishti, dhe pamundësinë për të gabuar shumë, nëse e respektoni atë me përulësi, dhe me gjithë forcën e zemër.
Vetëm një gjë më shumë në këtë kokë. Sa më shumë të jemi të zellshëm për ta ndier atë, aq më pak jemi të prirur të rendim përpara për të. Mos e braktisni kurrë praktikën e shëndetshme të thënies së lutjeve tuaja private, në darkë dhe në mëngjes. Unë kurrë nuk e kam braktisur atë vetë dhe e ndjej komoditetin e saj, atë frymë të shenjtë që përshkon dhe më mbush.
Shpresoj se do të mund të thuash edhe kur të jem më, se ke pasur një baba të sjellshëm. Ju nuk mund të tregoni dashurinë tuaj për të aq mirë, ose ta bëni atë aq të lumtur, sa duke bërë detyrën tuaj.
”Luani i artë” për Karrierën në Festivalin e 82-të të Filmit në Venecia, nga 27 gushti deri më 6 shtator 2025, i është dhënë aktores legjendare amerikane Kim Novak.
Vendimi për aktoren e ”Vertigo”, ”Picnic” apo ”The Paradise Witch” u mor nga Bordi i Drejtorëve të Bienales, i cili mbështeti propozimin e drejtorit artistik të Festivalit, Alberto Barbera.
“Jam shumë, shumë e prekur që marr çmimin prestigjioz ‘Luani i artë’ nga një festival filmi kaq i respektuar. Të njihem për të gjithë punën time në këtë kohë të jetës sime është një ëndërr e bërë realitet”, komentoi aktorja 92-vjeçare.
”Kim Novak, e cila u ngrit në rolin e divës pa e pasur ndërmend, ishte një nga protagonistet më të dashura të një sezoni të tërë të kinemasë hollivudiane, që nga debutimi i saj i rastësishëm në mesin e viteve ’50 deri në largimin e saj të parakohshëm dhe vullnetar nga Los Anxhelesi, jo shumë kohë më pas”, deklaroi Barbera.
E pavarur dhe jokonformiste, ajo krijoi kompaninë e saj të prodhimit dhe hyri në grevë për të rinegociuar një pagë shumë më të ulët se ajo e partnerëve të saj meshkuj.
Bukuria e saj e ekzagjeruar, aftësia e saj për t’u dhënë jetë personazheve naivë dhe diskretë, por edhe sensualë dhe të torturuar, shikimi i saj joshës dhe ndonjëherë i dhimbshëm, u vlerësua nga disa prej regjisorëve më të mëdhenj amerikanë të momentit, nga Billy Wilder te Otto Preminger dhe nga Robert Aldrich te George Sidney, me të cilët krijoi disa komedi romantike të paharrueshme si ”The Nightmare Before Christmas”, ”The Witchcare in Paradise” apo ”The Two Strangers”.
Por, imazhi i saj do të mbetet përgjithmonë i lidhur me personazhin e dyfishtë të Vertigos së Hitchcock-ut, i cili u bë roli i jetës.
“Do ta çmoj çdo moment të kaluar në Venecia. Do ta mbush zemrën time me gëzim”, komentoi Kim Novak pasi pranoi propozimin./KultPlus.com
Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani, ka caktuar datën 12 tetor 2025 për mbajtjen e zgjedhjeve të rregullta lokale në Republikën e Kosovës.
Ky vendim është marrë pas shqyrtimit të kujdesshëm të propozimeve të subjekteve politike, si dhe pas një analize të plotë, në përputhje me afatet kushtetuese dhe ligjore.
Caktimi i kësaj date synon të mundësojë përgatitje të plotë të procesit zgjedhor nga institucionet përgjegjëse, përfshirë Komisionin Qendror të Zgjedhjeve dhe institucionet e tjera relevante, me qëllim të respektimit të standardeve më të larta të administrimit zgjedhor.
Kjo datë siguron hapësirën e nevojshme për organizimin teknik dhe logjistik për të gjitha format dhe procedurat e votimit sipas përcaktimit ligjor.
Presidentja Osmani u ka bërë thirrje të gjitha subjekteve politike, organizatave të shoqërisë civile dhe qytetarëve që t’i qasen këtij procesi me përgjegjësi të plotë në funksion të garantimit të një procesi gjithëpërfshirës, të rregullt dhe të drejtë./KultPlus.com
Në Kuvendin e Përgjithshëm të rrjetit evropian Trans Europe Halles, organizata kulturore 7Arte nga Mitrovica u përzgjodh me shumicë votash për të organizuar edicionin e vitit 2027 të TEH Camp Meeting – një nga ngjarjet më të rëndësishme të bashkëpunimit kulturor në Evropë.
Në vitin 2027, Mitrovica do të mirëpres rreth 200 organizata kulturore nga mbi 40 shtete, duke e shndërruar qytetin në një qendër të shkëmbimit artistik, rrjetëzimit profesional dhe bashkëpunimit ndërkombëtar.
Ky zhvillim përfaqëson një moment historik për 7Arte dhe për gjithë skenën e pavarur kulturore të Kosovës, duke ofruar një mundësi të jashtëzakonshme për promovimin e vlerave lokale, forcimin e ekonomisë kulturore dhe rigjallërimin e Mitrovicës në të dy anët e lumit Ibër.
Trans Europe Halles është një rrjet me rreth 200 qendra kulturore të pavarura, që mbështet transformimin e hapësirave të braktisura në qendra të gjalla për artin dhe komunitetin.
Përmes kampit të vitit 2027, 7Arte synon të vendos Mitrovicën në hartën evropiane të qendrave kulturore, duke shndërruar hapësirat kulturore e publike në një burim të ri për zhvillim të qëndrueshëm, kreativitet dhe bashkëjetesë./KultPlus.com
Me rastin e Ditës së Çlirimit të Kosovës, më 11 qershor, duke filluar nga ora 11:00, në Bibliotekën Kombëtare të Kosovës do të hapet ekspozita “Nga lufta në liri: Çlirimi i Kosovës në dokumente, kujtime dhe medie”.
Ekspozita organizohet nën patronazhin e Ministrisë së Kulturës, Rinisë dhe Sportit (MKRS), në bashkëpunim me Bibliotekën Kombëtare të Kosovës, Institutin për Krime të Kryera gjatë Luftës në Kosovë (IKKL), Agjencinë Shtetërore të Arkivave të Kosovës (ASHAK) dhe Muzeun Kombëtar të Kosovës.
Në këtë ekspozitë do të prezantohen libra, monografi dhe periodikë nga fondi i BKK-së, dokumente, fotografi dhe video të periudhës së luftës nga IKKL, arkiva nga ASHAK, si dhe eksponate të veçanta nga Muzeu Kombëtar i Kosovës.
Ekspozita synon të sjellë në vëmendje rrugëtimin e Kosovës drejt çlirimit përmes materialeve historike dhe kulturore të ruajtura ndër vite./KultPlus.com
Aktori i njohur Timo Flloko është nderuar me titullin “Qytetar Nderi” nga Komuna e Pejës, për kontributin e tij të jashtëzakonshëm në artin shqiptar, si aktor, regjisor dhe poet.
Kryetari i Komunës së Pejës, Gazmend Muhaxheri, dhe Kryesuesi i Kuvendit Komunal, Rexhep Kurtbogaj, i dorëzuan këtij artisti të madh titullin për përfaqësimin e denjë të Kosovës dhe Shqipërisë në skenat ndërkombëtare, si dhe për punën e tij në promovimin e vlerave kulturore të Pejës.
“Është nder për ne të ndajmë këtë titull, si një mirënjohje për punën tuaj të madhe,” tha Muhaxheri gjatë ceremonisë.
Ndërkaq, Timo Flloko u shpreh i emocionuar dhe falënderues për nderimin, duke theksuar lidhjen e fortë që ka me Pejën, qytetin e tij të lindjes dhe rritjes. “Kam një rrugë me emrin tim në Pejë, por ky titull është maja e piramidës. Rrënjët janë këtu dhe për mua Peja ka një vend të veçantë në zemër,” tha ai.
Ky nder vjen si një falënderim për jetën dhe veprën artistike të Timo Fllokos, i cili ka dhënë një kontribut të rëndësishëm në kulturën shqiptare dhe më gjerë./KultPlus.com
Në Amfiteatrin e Bibliotekës Kombëtare të Kosovës, do të mbahet promovimi i tre librave të rinj të poetit, kritikut, prozatorit dhe dramaturgut tonë të njohur Sabri Hamiti., promovim që do të mbahet të martën, në ora 10:00, shkruan KultPlus.
Në këtë ngjarje letrare do të paraqiten këta libra të botuar së fundmi:
“Prishtina mon amour” – një antologji poetike që i kushtohet Prishtinës si hapësirë identitare, kulturore dhe shpirtërore. Përmbledh poezi nga shtatë libra të mëhershëm të autorit, duke sjellë figura dhe fenomene kyçe të kryeqytetit në një rrëfim poetik liriko-metafizik.
“Maja” – dramë në tri akte e dy kohë, e shkruar më 2007 dhe botuar tani për herë të parë. Tematizon luftën për çlirimin e Kosovës përmes historisë së një artist të kthyer në luftëtar që bie dëshmor në betejën për liri.
“The Literary Canon” – përmbledhje tekstesh kritike në gjuhën angleze, frënge dhe sllovene, përzgjedhur nga botimet e tij të 25 viteve të fundit.
Për librat do të flasin Prof. dr. Muhamet Hamiti dhe Prof. dr. Nysret Krasniqi
Ngjarja organizohet në hapësirat e Bibliotekës Kombëtare të Kosovës dhe është e hapur për publikun, studiuesit, studentët dhe të gjithë të interesuarit për letërsinë dhe mendimin estetik./ KultPlus.com
Sot në Prishtinë nis edicioni i nëntë i Javës së Krenarisë, një javë e dedikuar promovimit të të drejtave të komunitetit LGBTQI+, barazisë dhe përfshirjes. Kjo javë do të zgjasë deri më 14 qershor dhe do të përfshijë aktivitete të ndryshme kulturore, artistike, diskutime publike dhe ngjarje të hapura për mediat dhe qytetarët.
Hapja zyrtare e Javës së Krenarisë mbahet sot, në ora 18:00, në Ndërtesën e Qeverisë së Kosovës, ku pritet të marrin pjesë përfaqësues të institucioneve, organizatave të shoqërisë civile, aktivistë dhe qytetarë.
Sivjet, Java e Krenarisë mbahet nën moton “Asnjë Hap Mbrapa”, që sipas organizatorëve përfaqëson angazhimin e palëkundur për të qëndruar të fortë ndaj çdo përpjekjeje që synon të kufizojë të drejtat dhe liritë e komunitetit LGBTQI+, si në nivel lokal ashtu edhe global.
“Përballë rritjes së urrejtjes, diskriminimit dhe përpjekjeve për të fshirë identitetet tona, ne nuk do të tërhiqemi. Kjo Javë e Krenarisë është një rikujtim se ne, personat LGBTQI+ në Kosovë, kemi bërë rezistencë dhe arritje të mëdha. Përparimi ynë nuk do të kthehet mbrapsht,” thuhet në komunikatën zyrtare të lëshuar nga organizatorët.
Ata shtojnë se kjo javë është një thirrje për veprim kolektiv, për të qëndruar të bashkuar dhe për të mos lejuar që të drejtat e fituara me përpjekje të rrezikohen. “Lëvizja jonë është e rrënjosur në qëndrueshmëri, në besimin se lufta për barazi dhe drejtësi nuk mund të ndalet.”
Agjenda e plotë e Javës së Krenarisë përfshin ekspozita, panele diskutimi, shfaqje artistike dhe ngjarje publike, me pjesëmarrje të aktivistëve vendorë dhe ndërkombëtarë. Të gjitha aktivitetet janë të hapura për qytetarët dhe mediat, ndërsa informacionet e detajuara janë të përfshira në materialet e shpërndara nga organizatorët./KultPlus.com
Teatri i Mitrovicës do të jetë pjesë e një prej festivaleve më të mëdha të teatrove që mbahet në Rumani, e që në këtë festival do te prezantohen me shfaqjen “Kontesha Arduini”, shkruan KultPlus.
Për këtë pjesëmarrje kanë njoftuar nga Teatri I Mitroviës dhe njoftimin e plotë e sjellim më poshtë.
Me emocion të veçantë ju njoftojmë se shfaqja “Kontesha Arduini”, produksion i Teatrit “Muharrem Qena” – Mitrovicë, është përzgjedhur të marrë pjesë në një prej festivaleve më të mëdha ndërkombëtare të teatrit – Festival Babel Târgoviște, Rumania!
Në këtë ngjarje të madhe artistike, ku takohen 34 shtete nga të gjitha kontinentet, Kosova do të jetë krenarisht në mesin e tyre – përfaqësuar nga një trupë e përkushtuar, kreative dhe profesionale që me dashuri e guxim ka ndërtuar një botë teatrale unike në “Konteshën Arduini”.
Ky është më shumë se një sukses – është një mision artistik, një zë i kulturës sonë që dëgjohet larg, një urdhër për të çuar artin tonë në skenat që tejkalojnë kufijtë dhe gjuhët.
Ekipi i Teatrit “Muharrem Qena” nuk po merr vetëm një shfaqje me vete – por gjithë shpirtin e Mitrovicës, historinë tonë, dhe ëndrrat kolektive të një populli që jeton me artin!
Urime dhe suksese gjithë ekipit artistik dhe teknik që me përkushtim të palëkundur e solli këtë projekt deri këtu!
Rumania, ndonëse ende nuk e ka njohur zyrtarisht pavarësinë e Kosovës, por hap dyert për artin dhe krijimtarinë tonë skenike.
Urime gjithë ekipit të Teatrit “Muharrem Qena” për këtë arritje të jashtëzakonshme!
Ju jeni ambasadorët tanë më të mirë – pa pasaporta diplomatike, por me pasaportën më të fortë: ARTIN!
Falënderim i veçantë për Kryetarin e Komunës së Mitrovicës dhe DKRS për mbështetjen e vazhdueshme që i japin Teatrit “Muharrem Qena” dhe artistëve të këtij qyteti. Kjo përkrahje është jetike për ruajtjen dhe zhvillimin e një skene të gjallë kulturore që tashmë po dëgjohet edhe ndërkombëtarisht./ KultPlus.com
Drejtoresha e Kulturës në Komunën e Prishtinës, Sibel Halimi, ka njoftuar se është përuruar hapësira e rifunksionalizuar e degës së Bibliotekës “Hivzi Sulejmani” në Ulpianë. Ajo theksoi se ambienti i rinovuar është tashmë i hapur për komunitetin dhe ofron kushte më të mira për qasje në dije dhe kulturë.
“Fëmijët pushtuan me gëzim hapësirën e degës së Bibliotekës “Hivzi Sulejmani” në Ulpianë, ku përuruam dhe rifunksionalizuam një ambient të rikthyer për komunitetin”, ka shkruar Halimi.
Hapësira u mbush me gëzimin dhe energjinë e fëmijëve, të cilët ishin pjesë e aktivitetit përurues. Sipas Halimit, kjo bibliotekë po bëhet sërish një vend i dashur për të gjitha moshat./KultPlus.com
Të apasionuarit pas kulturës dhe artit, tashmë kanë edhe një tjetër aplikacion të ri të quajtur Almanart Events. Bëhet fjalë për një platformë të re kulturore që synon të lidhë publikun me ngjarjet artistike në Shqipëri.
Promovimi i kësaj platforme të re kulturore u bë në mjediset e KUB Francë në Tiranë (pranë Piramidës) dhe u zhvillua në kuadër të programit Challenge Fund, me pjesëmarrjen e ambasadorit të Suedisë në Shqipëri, Niklas Ström dhe përfaqësuesve të Partners Albania, duke theksuar mbështetjen ndërkombëtare për inovacionin në sektorin kulturor.
Prezantimi i aplikacionit u prit me interes nga publiku i pranishëm, që përfshinte aktorë të skenës kulturore, përfaqësues të startup-eve shqiptare e dashamirës të artit.
Ky projekt zbatohet në Shqipëri në bashkëpunim me Ministrinë e Kulturës dhe Inovacionit (MEKI). Almanart ishte një nga startup fituese të konkursit “Challenge Fund” e mbështetur nga “EU for Innovation”.
Almanart Events është një aplikacion ku gjenden informacione të ndryshme mbi eventet kulturore si shfaqje teatri, filma, festivale, koncerte, ekspozita, thirrje për projekte apo dhe jeta e natës. Fokusi i platformës është rritja e vizibilitetit të industrisë kreative, duke treguar rëndësinë e marrjes së informacioneve për publikun, për artdashësit vendas apo turistët e ndryshëm./atsh/KultPlus.com
Poezia “Për atë që është duke më lexuar” nga Jose Luis Borges, sjellë në shqip nga Albert Bikaj.
Ti je i pamposhtur. A nuk ta sollën forcat që fatin tënd kontrollojnë sigurinë e pluhurit? A s’mund të ishte koha jote e pakthyeshme a nuk është ai lum qe me ndriçimin e te cilit pasqyron Heraklitin duke lexuar shkurtësine? Një pllakë mermeri është ruajtur Per ty, një që nuk ke per ta lexuar, Tashmë e varrosur me qytetin, epitaf, me datat e të vdekurit Dhe njerëz te tjerë janë gjithashtu Ëndrra të kohës, Dhe jo të perforcuar në bronz, [apo] ar të pastër. Ata janë pluhur Si ti; dhe universi është Proteus. Hije,do të udhetosh te ajo çfarë te pret, Hija fatale duke të pritur në cep. Dije këtë: në njëfarë mënyre ti tashmë ke vdekur./ KultPlus.com
