Octavio Paz

Përktheu: Elvi Sidheri

Mes vajtje-ardhjesh dita mëdyshet,
e dashuruar me tejdukshmërinë e vet.

Mbrëmja rrotullake shndërrohet në gjire detare:
ndër baticat dhe zbaticat e saj të paqta bota luhatet.

Gjithçka është krejt e dukshme, gjithçka sidoqoftë tejet bishtnuese,
gjithçka kaq afër, gjithçka e pakapshme.

Letrat, libri, gota, lapsi
shullehen nën hijen e emrave të tyre.

Ta fshikullosh kohën, që në faqen time përsërit me ngulm
të njëjtën rrokje kokëfortë përgjakje.

Teksa drita e përvijon murin shpërfillës
në një teatër të shajnitur shëmbëlltyrash.

E pikas papritmas veten në zemrën e një syri;
ndonëse ai nuk më shikon, sepse e shikoj unë veten të
ravijëzuar në atë vështrim.

Çasti ndërkaq tretet. Pa u çapitur fare
nuk i resht unë ecejaket: jam një prehje mirëfilli./ KultPlus.com