Fahredin Gunga lindi në Mitrovice më 1936. Ai ishte njëri nga poetët më të shquar të poezisë bashkëkohore shqiptare, të brezit që u shfaq nga fundi i viteve të ’50-ta dhe brenda viteve të ’60-ta, shkruan KultPlus.
Brezi të cilit i takonte poeti Fahredin Gunga, ishte i përbërë nga Azem Shkreli, Ismail Kadare, Rrahman Dedaj, Dritëro Agolli, Din Mehmeti, Fatos Arapi, Ali Podrimja, Adem Gajtani, Hivzi Sylejmani e të tjerë.
Gunga e ka nisur vargimin poetikë që nga libri i parë me poezi “Pëshpëritjet e mëngjesit” (1961), duke i mbetur besnik deri te librat e fundit “Mallkimet zgjuara” dhe “Kepi i shpresës së mirë” të viteve të 80-ta.
Sot bëhen 24 vite nga vdekja e poetit Fahredin Gunga, i cili vdiq më 1 prill të vitit 1997./ KultPlus.com
1. Vetëm deshta ta quaj vetëvetën poet E asgjë tjetër, më besoni, asgjë tjetër- Se kam lindur në ditët e krahnezta të një tetori. Dhe, i vogël jam për ta pasur trajtën e heroit e – Në vargje vetëvetën vetëm desha ta shtroj, të bëhem Fortesë prej fjalëve e – shkëndi në qiellin e paanë, Që në qiellin e vendlindjës sime, me zemra të ndezura flakë Në baklada të shumënngjyrta, në Olimpin e gjakut – Të shkruaj qenjen time, biografinë vetëvetes, Mikut dhe blozës së trollit tim Për ditëlindjen tonë të dytë, gjakut të mallkuar në mallkim; Njerëz me flakime në sy jemi – e, Vetëm deshta ta quaj vetëveten poet: Lumit të ja marrë kaltrimin për vargjet e mija, Shkëmbit t’ja jap zemrën e diellit, Skyfterin ta bëj me zemër të blybylit – e Vetëm deshta ta quaj vetëvetën poet, Vetëm poet – flakanda që e ruajnë zotërat e lindjeve, E, vetëm poet – nektar që përtrin jetën, Më besoni, vetëm poet: të ndërtoj Urën e Fshejtë Prej fjalëve që ujiten me gjakun në muza: Ku miku mikut zemrën ja fal në shenjë nderimi E i panjohuri të panjohurit dorën e pranverave ja shtrin, Ku dielli shtegtar ndalet të pushojë – E, zemra me zemër kthehet në trandofille, e Stuhitë vallen e prillave të blertë e luajnë, e – unë, Vetëm deshta vetëveten ta quaj poet, Asgjë tjetër, më besoni, asgjë tjetër – e, Vargu le të jetë dashuria ime dhe mbarimi im.
I vogël jam për ta pasur trajtën e heroit.
2. Pas çdo vargu është nga një lindje e re (se ditëlindja ime në letër të njoftimit Nuk është ditëlinde dhe emri im i vërtetë).
I bëra lutje diellit që e mbylla në nofullën e fjalës – Dhe, aq jam i vogël dhe i pafuqishëm para fjalës, Aq jam i uritur e i ngrirë për Dashurinë e fjalës, e – Vargu është tmerr, është dhembje, është jetë, E – vetëvetën deshta ta emrërtoj: Lum i paemër – Atëherë, plasi krenaria e shkëmbi prej marazit, Vetëvrasje bëri dashuria e fjalës, një vetëvrasje të thjeshtë, Të cilën e vorrosa në zemrën e mikut Ku ndeshen prore, në ecjet e tyre – qeshja dhe vaji. Secili kemi nga nje ditëlindje dhe nga një emër, Nga një dashuri dhe nga një ringjallje. Atëherë, Si ta emërtoj pastaj vetëveten Kur pas çdo vdekje të thjeshtë është nga një lindje e re (Se ditëlindja ime ne letër të njoftimit Nuk është ditëlindja e as emri im i vërtet)?…
Fahredin Gunga lindi në Mitrovice më 1936. Ai ishte njëri nga poetët më të shquar të poezisë bashkëkohore shqiptare, të brezit që u shfaq nga fundi i viteve të ’50-ta dhe brenda viteve të ’60-ta, shkruan KultPlus.
Brezi të cilit i takonte poeti Fahredin Gunga, ishte i përbërë nga Azem Shkreli, Ismail Kadare, Rrahman Dedaj, Dritëro Agolli, Din Mehmeti, Fatos Arapi, Ali Podrimja, Adem Gajtani, Hivzi Sylejmani e të tjerë.
Gunga e ka nisur vargimin poetikë që nga libri i parë me poezi “Pëshpëritjet e mëngjesit” (1961), duke i mbetur besnik deri te librat e fundit “Mallkimet zgjuara” dhe “Kepi i shpresës së mirë” të viteve të 80-ta.
Sot bëhen 21 vite nga vdekja e poetit Fahredin Gunga, i cili e la këtë botë më 1 prill të vitit 1997./ KultPlus.com
