Dëshira të thjeshta

Poezi nga Gioconda Belli

Përktheu: Manjola Brahaj 

Sot i kisha dashtë gishtat e tu me më shkrue histori në lkurë
e kisha dashtë puthje në shpindë
me më marrë para duersh,
me më thanë të vërtetat ma të mëdha
o ma të mëdhatë gënjeshtra.
Me më thanë për shembull
që jam gruja ma e bukur e botës
që më do shumë,
gjana si këto,
aq të thjeshta,
aq të përsëritshme.
Që me më rrethue ftyrën
e me më ndejtë tue më pa sytë,
sikur jeta jote të varej prej buzëqeshjes së të mive
tue ngatërrue të gjitha pulëbardhat në shkumë.
Due gjana, si me ecë në trupin tim
udhë e pyllëzume dhe kundërmuese
me qenë ti shiu i parë i dimnit
me të lanë me ra kadalë,
e ma pas në breshën.
Gjana due, si nji vorbull të madhe ambëlsie
tue u zhdukë
nji zhurmë e nji kërmilli,
nji akuarium me peshq në gojë.
Diçka të tillë,
të njomë e lakuriqe
si nji lule në prag të dhanies së dritës parë
të agimit
ose thjesht nji farë, nji pemë
pak barë
nji përkdhelje që të më bâjë me harrue
kalimin e kohës
luftën
rreziqet e vdekjes. / KultPlus.com

Për mësuesit, jo vetëm një ditë, por një jetë

Nga Manjola Brahaj

 “Ai njeri që i bën të lehta gjërat e vështira është vetëm mësuesi”, thotë Ralph Waldo Emerson. Dhe sot në këtë ditë të veçantë ne si shoqëri duhet t’i kthejmë sytë dhe të reflektojmë sadopak për vlerën e këtyre njerëzve që gjërat e vështira na i kanë bërë të lehta. Kur them duhet t’i kthejmë sytë kam parasysh, një kthim të vëmendjes ndaj tyre, me respekt dhe përulje, sepse pa ata ne nuk do të ishim këta që jemi. Fatkeqësisht kjo gjë në shoqërinë tonë, nuk ndodh, pra respekti ndaj këtyre personave, nuk është i duhuri as në ditën e tyre. Pse them kështu? Për çdo 7 mars, për 8 vite me radhë që kam punuar si mësimdhënëse e Gjuhës shqipe dhe letërsisë në gjimnaze të ndryshme të qytetit të Tiranës, kur vinte kjo ditë kisha një lloj ankthi të pashpjegueshëm. Dhe kjo gjë më ndodhte vetëm për shkak të trajtimit jo dinjitoz që u bëhej mësuesve nëpër media, për shkak të talljes në mënyrat më të këqija, vetëm pse ata, mësuesit, për këtë ditë pranonin një tufë me lule, ndonjë fotografi të printuar ose ndonjë detaj si dhuratë në shenjë respekti dhe dashurie nga nxënësit e tyre. Minutazhi që iu rezervohej mësuesve nëpër televizione, nuk ishte që t’i uronin dhe që të tregonin një model për t’u ndjekur në këtë fushë të dijes, por vetëm për t’i nënçmuar, për t’i ulur, për t’i bërë të ndihen si të pa vlerë, kur në fakt janë vlera më e çmuar e një shoqërie. Ndaj nga kjo dukuri nga viti në vit më binte të shikoja mësues që edhe pse do donin që në një ditë në vit, të çmohej dhe vlerësohej tërë ai mund dhe ajo sakrificë që kanë bërë gjatë gjithë jetës së tyre si mësues, iknin, shmangeshin ose refuzonin “dhuratat”, lulet apo detajet sado të vogla dhe simbolike që nxënësit kishin zgjedhur për ta.

Gjatë leximit të këtij shkrimi e di që do ketë nga ju të cilët do të thoni, pse a nuk ka mësues që janë të korruptuar dhe pranojnë dhurata nga më të shtrenjtat? Po kjo gjë është e vërtetë, ja po ju përgjigjem paraprakisht, por në një ditë në vit sado mësues jo dinjitoz të ketë në të gjithë shoqërinë, nuk duhet të fyhen të gjithë, e as të publikohen e promovohen vetëm modelet e këqija. Nuk duhet “të futen të gjithë në një thes”, kur shumë mirë e dimë që më të shumtë në numër janë pikërisht ata të mirët. Media ka fuqi të jashtëzakonshme në realizimin e trushpërlarjes shoqërore dhe në manipulimin e masave, ndaj do duhej që me këmbëngulje të promovohen modelet pozitive, modelet shembullore dhe të veçanta që ekzistojnë dhe janë të shumtë në stafet e ndryshme të shkollave të ndryshme. Gjatë përvojës sime si mësuese kam arritur të shoh mësues që sakrifikojnë edhe nga koha jashtë mësimore dhe nga jeta e tyre për mirëqenien dhe arritjet e nxënësve, kam parë mësues që u kanë shpëtuar jetën nxënësve të tyre, që i kanë ndihmuar, jo vetëm shpirtërisht, por edhe financiarisht në raste të ndryshme, kam parë mësues fisnikë dhe shembull të dijes dhe përçimit të saj, kam parë mësues miqësorë dhe të aftë, që në radhë të parë janë humanë, që të gjithë dijen e tyre në procesin e mësimdhënies e bazojnë në radhë të parë mbi dashurinë që kanë dhe transmetojnë. Ndaj jam që sot, por edhe çdo herë që t’i kujtojmë mësuesit tanë t’i kujtojmë me përulje, sepse misioni i tyre ngjan me Sizifin që i duhet të bartë gurin nga humbnera për në majë dhe sapo e bart atij i bie prapë në humbnerë. E megjithatë, siç thoshte Kamy, Sizifin duhet ta imagjinojmë të lumtur, kështu duhet t’i imagjinojmë dhe mësuesit, në punën e tyre fisnike dhe plot sakrifica. Këta sizifë, sapo përcjellin një brez nxënësish dhe i nxjerrin në majë, ia fillojnë prapë bartjes për në majë me brezin tjetër të nxënësve, dhe prapë gjatë gjithë asaj malorje, me vështirësitë dhe pengesat që hasin ata janë të lumtur, sepse vetë procesi i dhënies së dijes është lumturi, sepse vetë fakti që ti po realizon dhe mundëson që një njeri të bëhet më i ditur dhe më i aftë se sa ishte kur erdhi përpara teje, është lumturi.

Kështu, mësuesit, në këtë lloj procesi janë, jo vetëm transmetues, por edhe shokë që e ndjejnë botën e nxënësve bashkë me problemet dhe shqetësimet e tyre. Ata janë prind që japin dashuri dhe përkrahje të vazhdueshme, janë artistë që të bënjnë për vete me fjalët që i thonë dhe me mënyrën se si i thonë, duke na ndryshuar dhe na bërë që të piqemi, jo vetëm profesionalisht, por duke na dhënë, mbi të gjitha, mësime për jetën.

Prandaj, ata meritojnë, jo vetëm një ditë të dinjitetshme dhe një trajtim fisnik, por një për respekt dhe përunjësi që zgjat gjatë gjithë jetës së tyre.

Faleminderit mësues!

Gëzuar 7 marsin! / KultPlus.com

Manjola Brahaj, fituese e çmimit të parë në Mitingun e 54-të të Poezisë në Gjakovë

Dje në Gjakovë, në kuadër të Mitingut të 54-të të Poezisë, u ndanë çmimet për më të mirët e këtij edicioni.

Poetja Manjola Brahaj, mori çmimin e parë si poete debutuese në këtë ngjarje, shkruan KultPlus.

Mitingu i Poezisë në Gjakovë, organizohet nga Klubi Poetik “Gjon Nikollë Kazazi” dhe u mbajt në datat 18, 19 dhe 20 tetor 2018./ KultPlus.com

Mendjemadhi

Roque Dalton, përktheu Manjola Brahaj.

Unë do isha një i vdekur i madh.
Veset e mia atëherë do shëndrisnin si stoli antike
me ngjyrat e ëmbla të helmit.
Do kishte lule të gjitha ngjyrave në varrin tim
dhe adoleshentët do imitonin gjestet e mia gazmore,
të errtat fjalët e mia të ankthshme.
Ndoshta dikush do të thoshte që isha besnik e i mirë.
Por vetëm ti do të mbash mend
mënyrën time të parit në sy. /KultPlus.com

NANËS

Poezi nga Manjola Brahaj.

Nanë!
Âmi ato duer të dangosuna prej lodhjes,
T’i puthi me tanë dashninë time prej bije,
Të ndjej lodhjen e tyne kur mue m’kanë mbajtë
Në terr e në dritë, –
-Liman dashnie i mbushun prej vitesh

Nanë!
Âma ata krye tash do vjet të filluem me u thíjë
Âma se e due ngat!
Me e pa, me e prekë, me e puthë
E me e dashtë, e me e dashtë, e me dashtë…
Ma këndo nji kangë nanë e vnom në gjumë
Due me pushue, e me pushue, e me pushue..
Në krahët e tu
Ma jep krahnorin të ngjeshem aty –
Strofkulla ime ma e nxehtë
Dashnia me të cilën harrrnohem
Kroni ku jam la e jam ngi ujë t’bekuem
Nuk më duhen krahë të tjerë
Jam Aguliçe e pranverës së sapoleme mbramë
Due me m’lidhë në djep edhe njiherë.
E burgueme qenies tande si e marrë
Jam e strukun
Sytë e tu i due – dritë parajsash që shpesh s’i shoh

Nanë!
Zotit dit’ e nat kam me ju lutë me të rujtë
Për dhé kam me ra e me t’i puthë gjujt

Nanë!
Më kap si dukur n’grykë
e prekmi flokët e mi t’pabindun
t’ngatërruem sot prej lotësh e malli blu
Kryet m’asht ba arë me lule e gurë
Në t’cilët f’tyra jote asht e skalitun me
nji daltë dashnie të naltsueme
Dhe rrin e kapërthyeme n’kupë t’qiellit prej lulesh që ia zanë frymën

Randë asht me qenë edhe grue edhe burrë
Edhe shkamb edhe dhé i hedhun zguerve të veshtrimit
Të nji mali të errët!

Nano!
Kanga jonë asht nji përqafim ernash
Të bardha, të njoma shumë të njoma
Ku mbytet cegëmi i fjalës së thanun me tepri
Andaj kam me ardhë
e me këndue, e me këndue, e me këndue..
Kangën tonë

Në altarin tand kam me rrnue sa t’kem frymë
Mbajem me veti, nuk due me u rritë
Vetëm prehni yt m’nxjerr prej hutimit t’lyem me brymë
Shpirti yt asht gjella që m’ngop e m’mban gjallë
Asht kanga e zjarmit – furrë

Nanë!
Për ty kam me i thirrë e me i lutë perënditë
Nuk kam me të t’u nda kurrë

MANJOLA BRAHAJ nga “Çka nuk tregohet nuk ka ekzistue”

Dashnia âsht vetja e lanun për nji t’dytë

Fatbardha Hasi

(Manjola Brahaj, “Çka nuk tregohet nuk ka ekzistue”, Om, Prishtinë, 2017)

Në ditët e sotme është bërë një lloj trendi i shtresave të ndryshme shoqërore të cilat bëjnë thirrje për të drejtat e barabarta të grave. Të ashtuquajturit feministë në kryeqytetin tonë, shumica ia kanë huqur idesë feministe dhe kanë filluar t’i shtyjnë kufijtë përtej të lejueshmes. Kjo ka bërë që një frymë e tillë të përcillet edhe në letërsi. Kohet e fundit po krijohet një letërsi feministe e cila duke dashur lartësojë femrën, ta bëjë më të fuqishem zërin e saj në letërsi, po e ngufat krijimtarinë letrare, duke futur një lloj misioni në letërsi, ku burri duhet të jetë detyrimisht ai, i dhunshmi, i padrejti para të cilit revoltohen gratë. Këto krijime më tepër të ngjajnë me një luftë ndër gjinish sesa me një letërsi që jep kënaqesi gjatë leximit.

Kur m’u dhurua libri i fundit i Manjola Brahajt, kisha bindjen që do të hasja në fenomenin e lartcekur. Por nuk ndodhi ashtu. Te ky libër them se gjeta pikërisht llojin e poezisë e cila përcjell ndjenjën më fine femërore. Poezinë ku relacioni grua – burrë është i asaj natyre që i bën ata ta plotësojnë njëri-tjetrin, duke ecur në vija paralele, ani pse uni i shpirtit të subjektit vuan për dashurinë në njëmijë mënyra por, asnjëherë si e nënvlerësuar, apo e shtypur nga gjinia e kundërt, konkretisht nga burri.
Poezia veçohet nga zhanret e tjera letrare për praninë e shquar të subjektivitetit të autorit brenda saj. Kështu, edhe brenda poezive të Manjola Brahajt kemi të ndërtuar shpirtin e subjektit lirik, subjekt lirik ky feminist, por që përmbushet me prezencën e burrit. Mungesa e tij e bën jetën të rëndë, të vetmuar dhe vështirë të përballueshme.

Titulli, “Çka nuk tregohet nuk ka ekzistue” (2017) ishte ngacmuesi kryesor që më shtyri menjëherë të shëtisja në faqet e librit. Ekzistencën e kujt don ta dëshmojë Manjola Brahaj?
Struktura e librit ndahej në cikle, fillimisht është, Në vend të parathenjës, ku poetja deklarohet se çka e shtyn atë të shkruaj, ku, përveç të tjerash, ajo shprehet se, misioni i saj në tokë është të shkruarit. Te parathënja kemi të bashkëngjitur vetëm një poezi që mban edhe titullin e librit, më pas variojnë ciklet e tjera që janë: “shpirti i pulëbardhtë”, me njëzet e tri poezi, dy ciklet e mesit, “pika malli t’mbledhuna n’dorë” dhe “trans form” me nga katërmbëdhjetë poezi dhe cikli i fundit “jem’ udhë” ka njëzet e katër poezi.

Secili cikël është i veçantë nga tjetri. Poezitë ndjekin një rrjedhë e cila i lidh me emërtimin e cilkit. Te “shpirti i pulëbardhtë”, kemi shpirtin femëror të revoltuar, i cili gjatë gjithë kohës është në luftë të vazhdueshme me veten. Ka raste kur poetja vetes i flet edhe nga këndvështrimi i tjetrit sikur në vargjet: “Ajo vdes çdo natë n’syte e tij /për me i dhanë veten e saj ma t’mirë”(Çaste), apo vargjet e tjera: N’sytë e saj luheshin krejt dramat e jetës së shkurtë,/…/N’sytë e saj dimnat ishin ngulë,/ për më mbjellë/ nji valle t’çmendun harresash t’largëta (Sytë e akullt). Edhe poezia “Askush”, është e shkruar e gjitha në një frymë të tillë.

Grindja e subjektit lirik me unin e brendshëm është e shpeshtë në letërsi, por këtu na vjen më ndryshe. Poetja dhe vetja e saj e brendshme, duhen e urrehen njëkohësisht, vuajnë e dashurojnë, e kur njëra ngre krye të ikë nga vuajtjet dhe sfidat e jetës, është pikërisht ajo vetja e dytë që i bart kujtimet dhe çdo ikje bëhet e kotë.

“Shpirti i pulëbardhtë” është shpirti i pafajshëm i cili përcillet në çdo poezi të këtij cikli. Ai shpirt di veç me dashtë, pa kushte, pa kompenzim: Tash e ke shpirtin tim,/…/ Çka të duesh ban me të,/ mos ma kthe mbrapsht, /âsht e vetmja gja që kisha me t’dhanë/ Mbaje,/ Jetës ka me ta ndriçu udhën,/ Si e plota Hanë/ ( Shpirti i pulëbardhtë).

Manjola Brahaj është përherë në kërkim të dashurisë, si e vetmja gjë që e përmbush shpirtërisht dhe e bën të plotë botën e saj femërore: eja dhe mbij n’mue/ atëherë kam me ditë me jetue/ ( Eja), Ndiq vijat e dorës sime ti Zot i shpirtit tim,/ ke me ndeshë në nji fat t’zi e t’pakthim./ Aty ku nji fije drite do doket me gjasë, n’vorrin e krejt puthjeve tua ke me hasë (Zoti i shpirtit tim).

Shpirti, i trazuar nga dashuria deri në çmenduri, di të revoltohet e të bëhet egoist. Ajo e do mashkullin e saj larg çdokujt tjetër, dëshiron ta zhdukë çdo copëz jete e përjetimi që ai ka pasur me dikë tjetër: due me këto duer me fshi çdo dorë që t’ka prekë,/ me e zhveshë lkurën tande prej ernave tjera,/ me i la buzët e tua veç me gjakun tim,/… ish’ dashtë me puthë veç buzët e mia/ ish’ dashtë më t’prekë veç duert e mia,/ ish’ dashtë me vdekë veç n’kurmin tim,/ ish’ dashtë me u dashtë deri n’agim. Këtu “agimi” kapërcen matjen kohore të një dite, bëhet i tejkohshëm, niset këtu e tash e synon përjetësinë. Për poeten dashuria e shpirtit është flijim dhe ajo është e gatshme për t’u flijuar në emër të dashurisë. (Jo rastësisht e përzgjodha këtë varg antologjik në filim të këtij recensioni: Dashnia âsht vetja e lanun për nji t’dytë).

“Pika malli t’mbledhuna n’dorë” përbëhet nga poezi të cilat përgjithësisht janë dedikesa për babën, nanën, dajën dhe të dashur të tjerë të poetes, mirëpo dominojnë ato për nënën. Faktikisht edhe i gjithë libri i ështe dedikuar nënës, sepse që në fillim kemi mbishkrimin: Nënës, dashnisë së dashnive. Nëse për babanë e mundon fakti se, a do të ndihej ai krenar më bijën e tij, atëherë lidhja me nënën, raporti bijë – nënë, është i një natyrë krejt tjetër. Te këto poezi derdhet gjithë ndjeshmëria, emocioni, vuajtja dhe dhimbja del si akt më i lartë për dashurinë ndaj nënës. Subjekti lirik pranon të marrë çdo vuajtje, brengë, dhimbje e plagë vetëm që shpirti i nënës të jëtë i qetë, e buza t’i qeshet: Nanë!/ Ami ato duer të dngosuna prej lodhjes,/ t’i puthi me tanë dashninë time prej bije,/ të ndjej lodhjen e tyne kur mue më kanë mbajtë/ në terr e në dritë,….Nanë! Zotit ditë e nat’ kam me ju lutë me të rujtë,/ për dhé kam me ra e me t’i puthë gjujtë (Nanës), kurse për mungesen e babait, uni i saj revoltohet ndaj zotit, kujtojmë refrenin i cili përsëritet gjatë gjithë poezisë ,“A je krenar për mu”: Zoti ma ka borxh përqafimin tand.

Manjola Brahaj krijon poezinë e saj ku derdh ndjenjat e përjetuara, vuajtjen e ndjerë deri në asht, dhimbjen që e shpon, por nuk e mbyt as atëherë kur nuk e do jetën. Ajo në secilën pjesë të qytetit, në secilën rrugica ka një kujtim, që e mban peng. Shpeshherë shpirti i saj kërkon të ikë të arratiset larg që të gjejë shpëtim prej dashurisë, e cila sa e lumturon, dyfish e han përbrenda: Për me pshtu prej tejt/ m’duhet me ndërru lkurë,/ me zhgulë me rrajë erën tande,/ me i zhbi puthjet e mbime n’mu,/ me hapë nji tokë të re,/ shpirtin me jetë me e plugu (Për me pshtu prej teje), por pesha e kujtimit është ajo që bart subjekti lirik në supe, sikur secili që ban kryqin e vet në shpinë.

Poezia e Manjola Brahajt kumbon nga muzikaliteti. Përsëritja e anaforës, asonancës dhe aliteracionit i japin poezisë ritëm dhe bukurtingëllim. Poezitë të krijojnë përshtypjen që po rrëfen përmes syve, syve të përlotur, syve të trishtum, sytë e akullt, syve të ulinjtë. Pra, sytë janë figura zotëruese e saj në poezi, duke mos lënë anash më pas, nënën, dritën, errësirën, zjarrin, dimrin, zotin, e duke shkuar deri te figurat mitologjike, Odisea, Eva, Helena, Medea, Meduza, Penelopa, që e pasurojnë vargun e poetes dhe e bëjnë shumështresor.

Krijimi i titujve metaforikë si “Çka nuk tregohet nuk ka ekzistue”, “T’i thërrasim fëminisë”, “Jam pyll i errët”, “Secili ban kryqin e vet n’shpinë”, “Sa kanë me folë udhët për ne”, theksojnë zgjuarsinë e poetes dhe dellin e saj letrar, që i ka dhënë poezisë së saj shumëkuptimësi dhe e ka bëra atë universale. Manjola Brahaj i shfrytëzon mundësitë sintaksore që ofron gjuha shqipe dhe krijon vargje të arrira artistikisht. Gegërishtja e thjeshtë që shkon kah e folmja e përditshme i ofron poezisë frymimin e lirshëm dhe rrjedhshmërinë e vargut.

Manjola Brahaj dëshiron të lërë dëshmi shkrimin si mision të saj për çka ka ardhë në këtë botë, dëshiron të lërë dëshmi se ajo ka dashuruar me shpirt edhe kur ajo dashuri i ka shkaktuar dhimbje të forta, dëshmon që përqafon jetën sado që ajo është e zezë si kafeja. Manjola Brahaj, pra, lë dëshmi unin e saj përmes poezive në librin “Çka nuk tregohet nuk ka ekzistue”

E nisem që në titull me një varg antologjik edhe po e mbyllim në të njëjtën formë, me disa të tillë: “Pika e shiut jep shpirt n’dorën time e vorroset n’buzën tande”, “Puthjet e derdhuna n’shpirt e t’lidhuna nye”, “Kam qa si fëmija kur kam kuptu se kurrë ma fëmijë s’kam me u ba” dhe “Terri e tmerri kanë lkurë t’njejtë janë vllazën t’nji gjaku”. /KultPlus.com

Manjola Brahaj vjen me librin e saj të tretë “Çka nuk tregohet nuk ka ekzistue”

Në Panairin e 20-të të librit në Tiranë, librave të letërsisë shqipe do ju shtohet edhe një titull “Çka nuk tregohet nuk ka ekzistue” i poetes Manjola Brahaj, shkruan KultPlus.

Ky vëllim është i treti në radhë që vjen pas “Vajtimit të Kalipsosë” dhe “Na nuk jena t’ktuhit” që të dy këto vëllime të vlerësuara me çmime kombëtare dhe ndërkombëtare. Sipas vlerësimeve të bëra nga kritika ky libër i saj vazhdon të ruajë frymën dhe brumin e autenticitetit të menjëherëkapshëm nga lexuesi, ndaj këtu po sjellim edhe mendimet e Primo Shllakut dhe të Ag Apollonit për poezitë e poetes Manjola Brahaj.

“Ka ma se nji dekadë e gjysëm që në rrafshin e letrave shqipe asht shfaqë nji çetë poetesh, ose ma mire me thanë, poeteshash të cilat, në njifarë mënyre po shkruejnë nji letërsi “feministe”. Mbas zhvillimit të nji revolucioni gjinor ktu tek na, mbas viteve ’90, marrëdhaniet ndërgjinore u liberalizuen në të mire të çlirimit të energjive krijuese dhe lirive personale. Kjo çetë poeteshash që sot janë shumëzue në numër e që unë kam pas dëshirën me i quejtë “amazona”, amazona letrare gjithsesi, pa e matë se deri ku mund të ketë avancue ky revolucion gjinor, pa e ditë se ku ata ndodhen në raport me frontin e tij praktik, lëshojnë klithmen e tyne vetmitare ndaj lexuesit, me bindjen e plotë se të paktën janë ato që po e përçojnë këtë “revolucion” në sferën kulturore si sanksionim i nji statusi social që ai ka marrë edhe bekimin e arteve. ManjolaManjola Brahaj që ka librin e saj të tretë me poema, asht konseguente sa ndaj vetes aq edhe ndaj rrymës së “amazonave”, të cilës i përket me cilësinë e një elementi të skeletit të saj. Ajo sjell në vargje nji frymë të ngjeshun erotizmi konsumativ, plot me afrime deri në të gjitha zonat e rreptësisë së ksaj tabuje jo shum të vjetër të struktures mendore të shqiptarit. Manjola Brahaj buron kulturalisht nga nji zone folk-tradite ku vargnimi erotik asht ma i avancuemi i të gjithë trevave shqiptare, ajo buron prej nji gjuhë-tradite ku risitë letrare u shfaqen ma së pari e ma së forti se askund tjetër. Mbi shpinën e Manjolës Brahaj shtyjnë me brinat e tyne dy tradita lokomotiva : ajo e sensualitetit të guximshëm e sugjestiv dhe ajo e gjuhës kapilare që “ia merr saktë masën mendimit”. Manjola Brahaj e ka plot koshin me fruta të nxehtë të Shqipnisë së Epër. Manjola asht femën edhe në letërsi…”, shkruan Primo Shllaku për librin e Manjola Brahajt.

Ndërsa shkrimtari Ag Apolloni, thotë se Manjola Brahaj ka krijuar stilin e saj autentik në poezinë më të re shqipe.

“Manjola Brahaj poezinë e artikulon si palimpsest gjinocentrik, duke ia bashkuar zërit të saj edhe jehonën e zërave femërorë që vijnë nga miti për t’i folur njeriut bashkëkohor. Poezia e saj është lirikë e thelbit, jo e gëzhojës, prandaj shpërthen emocionalisht, duke shpërfillur skemat morale, strukturat formale dhe standardin gjuhësor. Në këtë mënyrë poetja Manjola Brahaj ka krijuar stilin e saj autentik në poezinë më të re shqipe”, ka shkruar Ag Apolloni./ KultPlus.com