Burrat

Poezi nga Maya Angelou

Përktheu: Orjela Apolloni

Kur isha e re, e kisha zakon
me shiku’ përtej perdeve
se si burrat ecnin lart e poshtë në rrugë. Burra të dehur, burra të vjetër
burra të ri e të mprehtë
I shikoja ata. Burrat gjithmonë
shkojnë dikund.
Ata e dinin që isha aty. Pesëmbëdhjetë
vjeç dhe e uritur për ta.
Poshtë dritares sime, ata pushonin,
shpatullat e tyre të larta
si gjinjtë e një vajze të re,
e cepat e xhaketave përplaseshin mbi
pjesën e pasme,
Burrat.

Një ditë ata do të të mbajnë
në pëllëmbë të dorës, butë, sikur
ti të ishe veza e fundit e freskët në botë. Pastaj
shtrëngojnë. Vetëm pak. Shtrydhja
e parë është e këndshme. Një përqafim i shpejtë.
Butë në pafuqinë tënde. Pak
më shumë. Dhimbja fillon. Nxjerr një
buzëqeshje që rrëshqet rreth frikës. Kur
ajri zhduket,
mendja jote kërcet, duke shpërthyer ashpër, shkurt
bash siç merr flakë një shkrepëse në kuzhinë. E shkatërruar.
Është lëngu yt
që rrëshqet në këmbët e tyre. Duke njollosur këpucët e tyre.
Kur bota kthehet prapë mbarë,
dhe shija tenton të kthehet në gjuhë,
trupi yt është mbyllur me kërcitje. Përgjithmonë.
Asnjë çelës nuk ekziston.

Pastaj dritarja shfaqet e plotë në
mendjen tënde. Atje, bash prapa
perdes që lëkundet, burrat ecin.
Duke ditur diçka.
Duke shkuar dikund.
Por këtë herë, unë thjesht
do të rri dhe do t’i shoh.
Ndoshta. / KultPlus.com

Maya Angelou is pictured in her home in this undated photo. (Moneta Sleet, Jr./ Ebony Collection)

Kopshti

Poezi e shkruar nga Ezra Pound.
Përktheu: Orjela Apolloni.

Si nji lamsh mëndafshi që lulëzon kundrejt murit
Ajo ecë përgjatë rrethojave të rrugës në Kopshtet Kensington
Dhe po vdes pak nga pak
Prej nji lloj anemie emocionale.

Dhe rrotull âsht nji turmë
E flliqsinave, e të fuqishmëve, e foshnjeve të pavdekshme të ma t’mjerëve.
Ata kanë me e trashëgu’ tokën.
Në tê âsht fundi i shumimit.
Mërzia e saj âsht elegante dhe e teprueme.

Asaj kishte me i pëlqy’ që ndokush me folë me tê
Dhe gjithmonë ka frikë
Se mos unë kam me e bâ ket pamatuni.

Të dua në dhjetë të mëngjesit

Poezi e shkruar nga Jaime Sabines.

Të dua në dhjetë të mëngjesit,
edhe në njëmbëdhjetë dhe në dymbëdhjetë të ditës.
Të dua me gjithë shpirt dhe me gjithë trup,
ndonjëherë në mbasditet me shi.
Por në orën dy të mbasdites, ose në tre,
kur mendoj për ne të dy
dhe ti mendon për ushqimin ose për punët e përditshme,
ose për zbavitjet që të mungojnë,
ia nis të të urrej shurdhërisht,
me gjysmën e urrejtjes që ruaj për veten.

Pastaj të dua sërish, kur shtrihemi
dhe ndjej se je bërë për mua,
që në njëfarë mënyre ma thonë gjuri dhe barku yt,
që duart e mia më bindin për atë
dhe nuk është asnjë vend tjetër ku unë të vij,
apo ku unë të shkoj, më i mirë se trupi yt.
Ti vjen e plotë në takimin me mua
dhe të dy zhdukemi për një çast,
i bindemi Urdhrit të Zotit
deri kur unë të të them se kam uri, apo më vjen gjumë.

Të gjitha ditët të dua dhe të urrej pandreqshëm.
Dhe gjithashtu, ka ditë, ka orë në të cilat nuk të njoh,
kur më je e largët si gruaja e tjetrit.
Më shqetësojnë njerëzit, shqetësohem unë, më shpërqendrojnë dhimbjet e mia.
Ka mundësi që shpesh nuk mendoj për ty.
Tashmë e sheh. Kush mund të të dojë më pak se unë, e dashura ime?

Përkthyer në shqip nga Orjela Apolloni./KultPlus.com