‘Jashtë është mot i vrenjtur, qielli ngjan si i zgërlaqur plot me re të shpërndara’

Poezi nga Liridon Mulaj

Babait, “krifa” e bardhë
derdhur supeve po i rrallohet.
Dhe nuancat e verdha të nikotinës,
për çudi po ia mveshin të tërën
Tashmë thotë po bëhem biond,
siç nuk kam qënë kurrë, as në ëndrra.
Dhe pa përfunduar fjalën e pyes:
A ke pasur ëndrra?
Nuk qesh babai,
shtrëngon grushtet
kruspullohet si gjarpër shtëpie
e nëpër dhëmbë,
shpall se Po!
-Kam ëndërruar, ndryshe do të
isha i vdekur!
E teksa më vështron me sytë e
ujëzuar ,
nis e qesh duke më thënë serish se po,
tani duhet të qeshim.
(Ka një kohë për të qeshur dhe një kohë për të qarë)
Dhembët e vënë me material industrial
e bezdisin,
duhani ia shkatërron frymëmarrjen,
por ai e puth cigaren e dredhur siç
puthet e dashura e jetës.
(Se di, mamaja apo në mos ndonjë tjetër!)
Ja dhe një tjetër dashuri që vret,
siç vritet hapi ynë drejt amshimit,
që ngjason me theqafjet e fëmijës
në tentativë për të ecur.
Ai nuk e kupton se momenti
i qëndrimit drejt
është çasti kur ia ka prerë vetes biletën
për në humnerë…

Jashtë është mot i vrenjtur
qielli ngjan si i zgërlaqur plot
me re të shpërndara
Një fëmijë në oborr, ha një misër të pjekur
dhe herë pas here fshin qurret me mëngë.
Babai nuk qesh,
bashkë me flokët,
i janë rralluar dhe shokët.
Ndërsa unë ,këtë çast pa asnjë motiv
e kthej në poezi , për të mos ia plasur vajit… / KultPlus.com

‘Ti vogëlush nuk i njeh rranjët e tua’

Poezi nga Liridon Mulaj

Ti vogëlush
nuk i njeh rranjët e tua,
me fasada baroku je
rrit e ndër streha të bardha
të Europës, belbëzove tingujt
e parë të panjohun për ne.
Nuk të vranë zingjirët e kolonizimit ,
e as rrethprerjet e detyrueme ,
tradicionale , me gjase rite krejt
idiote.
Kurbat e statistikave,
nuk ta zbehen lumtuninë,
e mbi ne gjithmonë Zoti pati nji emen.
As lindjen e mesme nuk e dijte,
globit i re vizë aty ku lapsi
yt i zi, si gjaku i yne , ndaloi.
Në Algjeri, Marok, Shqipni, Berlin
apo Athinë.
kudo ku besohet jeta post vdekjes.
E prapë në gjuhën e parë mu gjegje:
” Merci” kur ti putha duart.
Terrorit nuk i dhamë emen as kombësi,
se njeriu qe vret njeriun
asht vetja kundër
vetes,
i kredhun në pasqyrën e së shkuemes.
“Allahu Akbar”
“Santa Maria”
“Jesus Christo”
“Nel nome del padre , del figlio,
e dello spirito santo”
E ne njisoj kjajmë,
e po njisoj vrasim
në ajrin e trandun ,
në tokën e mysët
e nën të njëjtin qiell,
përsërisim vetveten:
“Allahu Akber versus Dio”
Ne , të zhbamunit e Babelit,
me gjuhen, ndërruem dhe shpirtin… / KultPlus.com

Vdes çdo ditë

Poezi nga Liridon Mulaj

Unë çdo ditë vdes nga pak.
Në malle zemrash të thyera.
Një arkivole pa kapak,
I pashpirt sa herë unë hyra.

Ç’do ditë të Zotit humbas dinjitet.
Këmbët më shpien në mungesë
E siç një lumë në det humbet.
Trupi im pa lindur, vdes.

Ankthi shok, më vret çdo ditë.
Dy-tre herë brënda një ore.
Një demon që më zë pritë.
Bashkë me engjejt dorë për dore

Siç mëngjesi më pret me gjëmë.
Sot në të gdhirë nuk ndjeva më.
E mu kujtua, unë që mbrëmë.
Kisha vdekur, s’dija gjë. / KultPlus.com

Ditën qi të mos më duesh ma, ma thuej….

Poezi nga Liridon Mulaj

A m’premton?
Ditën qi të mos më duesh ma,
ma thuej….
Çastin kur të mos e ndish me m’puth
ma thuej…
Flokun e parë qi t’mos e krehsh për mue
ma thuej…
edhe buzët e kuqe alli,
kur ti lyesh për tjetërkend
a kjoftë për inat tem’
Ma thuej…

A m’premton qi kur t’ikësh,
për së dyti s’ke me u kthy?
se zemna e vogel sa nji guralec
s’duron dy t’vrame…

(Janar 2019) / KultPlus.com

Prishtinë motër, Kosovë o nanë

Poezi nga Liridon Mulaj

Prishtinë,
sa herë ajrit tand u enda,
kambësor i vonë , në rruginat
me shenja lufte ,
e vraga t’ndukta nën harresë
Mbrujtun andrrat n’sy vocërrakësh
qi rrëfimet e babës nuk i besojnë
madje kjeshin me to
siç kjesh nana me t’ritë e saj
t’harruem ,
me gazin e saj
me dashninë e saj
t’cilat lufta i fshiu prej qënies gjallë.
Kosovë ( Dardani a nanë, çka due vetë
i thirri )
Në sa rranjë lisash shënjove
kryqa e hana gjysmake?
Vijëzime kujtese përmbi eshna pa
Zot,
N’tokë pa Zot
n’dheun e TenZot.
Prishtinë zemër e trandun
Sa kthime odiseje t’duhen drejt
vetes?
E sa Uliksa me shpresa djerrun
kanë me mujt nji ditë me
ia mbrri Itakës
t’etun si unë për ty ,
si biri për nanë , Prishtinë motër
Kosovë o nanë… / KultPlus.com

Kur e gjitha kjo të marrë fund…

Poezi nga Liridon Mulaj

Kur e gjitha kjo të marrë fund
do zgjedh një qoshk të hapur
të horizontit
e do shtrihem të kundroj yjet në natën e gjatë
Nuk do e urrej më vëndin tim
as njerëzit dhe do të kujtoj
përherë me trishtim sytë e tyre të fikur
nga dyshimi

Kur gjithçka të ketë marrë fund
më e pastër do jetë toka
dhe këmbët e zbathura
do shkelin mbi të lehtë pa e rënduar
se aty poshtë prehen gjyshërit
tanë, teksa luftuan pa armë

Një ditë do marrë fund gjithçka,
ajri do nuk do të na dehë më
dhe britmat e zërave do jenë simfonia
e njerëzimit.
Më fort do përfaqemi
do duhemi
do puthemi
do dashurohemi
e në fund, dashtë Zoti
më pak do urrehemi.