“Qëllimi i vetëm i ekzistencës njerëzore,” shkroi Carl Jung në fletoret e tij , “është të ndezësh një dritë në errësirën e qenies së thjeshtë”. Në një univers pa qëllim në kuptimin njerëzor, në të cilin ne jemi vetëm një aksident kozmik. Errësira e qenies së thjeshtë mund të na pushtojë lehtësisht, dhe megjithatë ne vazhdojmë të godasim ndeshjen e kuptimit. “Sado e madhe të jetë errësira,” kumtoi Stanley Kubrick në një intervistë të vitit 1968 , “ne duhet të japim dritën tonë.”
Mënyra se si ne e sigurojmë atë dritë është ajo që eksploron psikiatri i madh ekzistencial, Irvin D. Yalom (lindur më 13 qershor 1931) në një pjesë të librit klasik të vitit 1989 plotësisht ndriçues, Ekzekutuesi i dashurisë dhe tregime të tjera të psikoterapisë, Yalom ka bërë për psikoterapi atë që ka bërë Oliver Sacks për neurologjinë, duke përdorur studimet e rasteve si një trampolinë tregimi, për të menduar disa nga pyetjet më të mëdha dhe më të përhershme njerëzore. Përmes tregimeve të dhjetë pacientëve, ai shqyrton se cilat janë katër aspektet kryesore të psikoterapisë; pashmangshmëria e vdekjes, liria për të formësuar qëllimin themelor të ekzistencës, vetmia jonë përfundimtare dhe mungesa e ndonjë, vlerësimi apo kuptimi i dukshëm për jetën.
E fundit nga katër, të cilën Yalom e konsideron si dilemën ekzistenciale njerëzore të “një qenie që kërkon kuptimin dhe sigurinë në një univers që nuk ka asnjërën”, është edhe më e pakapshme dhe më pjellore, sepse të ngulitura në të janë tre të tjerat. Ai shkruan:
Nëse vdekja është e pashmangshme, nëse të gjitha arritjet tona, në të vërtetë i gjithë sistemi ynë diellor, një ditë do të shndërrohet në gërmadha, nëse bota është e kushtëzuar (domethënë, gjithçka mund të ishte ndryshe), nëse qeniet njerëzore duhet të ndërtojnë botën dhe dizajni njerëzor brenda asaj gjithçka, atëherë çfarë kuptimi të qëndrueshëm mund të ketë jeta? … Ne jemi krijesa që kërkojnë kuptim. Biologjikisht, sistemet tona nervore janë të organizuara në atë mënyrë që truri i grumbullon automatikisht stimujt që vijnë në konfigurime. Kuptimi siguron gjithashtu një ndjenjë zotërimi: duke u ndjerë të pafuqishëm dhe të hutuar përballë ngjarjeve të rastësishme, të pamodeluara, ne kërkojmë t’i renditim ato dhe, duke e bërë këtë, të fitojmë një ndjenjë kontrolli mbi to. Edhe më e rëndësishmja, kuptimi lind vlerat dhe, për rrjedhojë, një kod sjelljeje. Pra përgjigja e pyetjet (Pse jetoj?) jep një përgjigje për pyetjet se si (Si jetoj?).
Në të vërtetë, e gjithë historia e njerëzimit për të menduar se si të jetojë është e rrënjosur në këtë çështje të kuptimit. E megjithatë Yalom argumenton se ne mund të kërkojmë kuptimin vetëm në mënyrë indirekte. Në një ndjenjë që të kujton Virginia Woolfin për paradoksin e të shkruarit për shpirtin, ai pohon:
Kërkimi i kuptimit, ashtu si kërkimi i kënaqësisë, duhet të kryhet në mënyrë të pjerrët. Kuptimi rrjedh nga aktiviteti kuptimplotë: sa më shumë ta ndjekim qëllimisht, aq më pak ka gjasa që ta gjejmë atë; Pyetjet racionale që mund të parashtrohen rreth kuptimit do të zgjasin gjithmonë më shumë se përgjigjet. Në terapi, si në jetë, kuptimi është një nënprodukt i angazhimit dhe predispozitës, dhe pikërisht këtu duhet t’i drejtojnë terapistët përpjekjet e tyre, jo se angazhimi jep përgjigjen racionale për pyetjet e kuptimit, por bën që këto pyetje të mos kenë rëndësi.
Si në terapi ashtu edhe në jetë, ky shkëlqim anësor i kuptimit kërkon kultivimin e një niveli rehatie me pasiguri dhe pyetjen e vazhdueshme të asaj që Hannah Arendt i quajti në mënyrë kaq të paharrueshme “pyetjet pa përgjigje” që na bëjnë njerëz; më pas kërkon që, për të parafrazuar fjalët e pavdekshme të Rilke , ne t’i jetojmë ato pyetje. Yalom shkruan:
Aftësia për të toleruar pasigurinë është një parakusht… Tundimi i fuqishëm për të arritur sigurinë përmes përqafimit të një shkolle ideologjike dhe një sistemi të ngushtë terapeutik është i pabesë: një besim i tillë mund të bllokojë takimin e pasigurt dhe spontan të nevojshëm për terapi efektive.
[…]
Më duhet të supozoj se të dish është më mirë se të mos dish, të bësh sipërmarrje sesa të mos bësh sipërmarrje; dhe ajo magji dhe iluzion, sado i pasur, sado tërheqës, në fund të fundit dobësojnë shpirtin njerëzor.
Si t’i shpërndani ato iluzione dhe të forconi shpirtin njerëzor përmes pasigurisë kuptimplote, është ajo që Yalom eksploron në pjesën e mbetur të Ekzekutuesit të Dashurisë krejtësisht zbuluese. Plotësojeni këtë pikë të veçantë qendrore me Parker Palmer se si të dalloni qëllimin tuaj, Viktor Frankl për kërkimin njerëzor për kuptimin dhe Hannah Arendt për ndryshimin thelbësor midis së vërtetës dhe kuptimit.
Përgatiti: Albert Vataj/ KultPlus.com
