Poezi nga Aleksandër Pushkini
Të zbraztën “ju” ajo me “ti”,
Në kuvendim e ngatërroi,
Dhe ëndërra plot lumturi,
Në shpirt të ndezur seç më zgjoi.
I heshtur para saj qëndroj,
Vështrimn’ e dhembshur pa ja ndarë;
E shtrenjtë jeni,- i shqiptoj,-
Të dua! – shpirti flet me zjarr./KultPlus.com
Poezi nga Aleksandër Pushkini
Kujtoj me mall një çast gëzimi
Përpara sysh m’u çfaqe ti,
Si vezullim i një vegimi
Si ëngjëll plot me bukuri.
N’andralla jete zhurmëkote
Në dhembje brengash e mërzi,
Më grishte larg fytyra jote
Dhe zëri yt plot ëmbëlsi.
Nga shoqt’ e kohrave që shkaun
Kështell’ e ëndrrave m’u shemb
Me mjegull vitet më mbuluan
Fytyrën tënde, zërin tënd.
Ç’i ngrysa ditët gjithë me brengë,
I zymtë dhe në shkretëti,
Pa perëndi, pa shpres’ e këngë,
Pa lotë, jet’ e dashuri.
Në shpirt më shkrepi prapë agimi,
Dhe ja, sërish m’u shfaqe ti,
Si vezullim i një vegimi,
Si ëngjëll plot me bukuri.
Dhe rreh me gaz kjo zemra ime,
Sepse iu kthyen përsëri,
Dhe perëndi dhe frymëzime,
Dhe lotë, dhe jet’ dhe dashuri./KultPlus.com
Poezi nga Aleksandër Pushkini
Të zbraztën “ju” ajo me “ti”,
Në kuvendim e ngatërroi,
Dhe ëndërra plot lumturi,
Në shpirt të ndezur seç më zgjoi.
I heshtur para saj qëndroj,
Vështrimn’ e dhembshur pa ja ndarë;
E shtrenjtë jeni,- i shqiptoj,-
Të dua! – shpirti flet me zjarr./KultPlus.com
Poezi nga Aleksander Pushkin
LULJA
Lulen e vyshkur dhe pa erë,
Në mes të një libri e vështroj.
Dhe shpirtin tim prapë këtë herë,
Një varg me ëndrra se ç’e zgjoi.
Kur lulëzoi? Ç’pranverë thua?
Kush e këputi edhe ku?
Një dorë e njohur a e huaj?
Dhe pse e vuri vallë këtu?
A për kujtim të një takimi?
Apo për ndarjen plot trishtim?
A për një ëndje pikëllimi,
Në heshtje fushash pa mbarim?
Ai, ajo jetojnë vallë?
Ku vallë janë, ku bredhin, ku?
Apo mos vallë janë tharë,
Si dhe kjo lulezë këtu?
Poezi e shkruar nga Aleksander Pushkin.
Ne kemi kohë që nuk flasim,
Por s’jemi ndarë përgjithmonë.
Ne që të dy kërkojmë çastin,
Që të harrojmë zënkën tonë.
Ky zemërim prej fëmije,
Nuk më le një çast të qetë.
Nga malli i madh i dashurisë,
Ti lozonjare më vjen vetë.
Kur zemërohesh ti me mua,
Edhe më shume unë të dua.
Se dhe më tepër nga shikimi,
Te paska hije zemërimi.