Poezi nga Rainer Maria Rilke
Këngë dashurie
Si ta mbaj këtë shpirtin tim, që
të mos preket në tëndin? Si t’a
ngre tej teje në diçka më të mirë?
Ah sa dëshiroj t’a vë
diku të humbur n’errësirë,
në një vënd të qetë, të huaj nga
s’ndihen dridhje, kur dridhet e jotja thellësirë.
Dhe gjithçka na prek, afër e larg,
na merr së bashku si një hark,
që nga dy tela një tingull të vetëm nxjerr.
Në ç’instrument jemi tendosur vallë?
E ç’violinist na ka në dorë te gjallë?
O këngë e ndjerë./ KultPlus.com
Poezi nga Rainer Maria Rilke
Ti largohesh prej meje, ti orë.
Plagë më hap rrahja e flatrave të tua.
Vetëm: ç’më duhet e imja gojë?
Nata ime, dita ime ç’më duhen mua?
Unë s’kam të dashur, as zgjua,
s’kam shtëpi ku të vdes e të tretem
gjithçkaje i falem, gjithçkaje i jepem
pasurohet, e pastaj paguan me mua./KultPlus.com
Përkthyer nga Petraq Kolevica
Përzgjedhur nga Bujar Meholli
Si mund ta mbaj, pra, shpirtin tim
që mos e prekë tëndin? Vallë si
ta ngre mbi ty të gjej gjë më të mirë?
Ah, do ta fshija shpirtin pa ngurrim
Pranë diçkaje të humbur në errësirë,
a në vend të huaj në qetësi,
që të mos dridhet, kur ti dridhesh në thellësirë.
Porse gjithçka që ne na prek, mua dhe ty,
si ndonjë hark lodron me ne të dy
dhe nga dy tela nxjerr një zë ai.
Në ç’instrument jemi tendosur ne?
Ç’artist na mban në dorë dhe i bje?
O këngë e ëmbël, ti. / KultPlus.com