Gëzim Gashi me rrëfim inspirues në DiasporaTalks: Nëse dyert ku ju trokitni nuk hapen, krijoni një derë tuajën

I lindur më 29 qershor të vitit 1990, vetëm pak ditë para se Kosova të deklaroi pavarësinë nga parlamenti i Serbisë, Gëzim Gashin qysh në ditët e para të jetës e përcolli një dramë jetësore.

Ky vendim i Kosovës shkaktoi gjenocid, ku më pas ushtarët serbë shkuan në spital ku Gëzimi i posalindur ishte ende me nënën e tij, e kjo e fundit nga frika thirri bashkëshortin dhe vëllain e saj për ta marrë dhe e larguan nga dritarja. Është pikërisht kjo histori që Gëzimin e ka inspiruar gjatë gjithë jetës e sot ai vazhdon të inspiroj njerëz nga e gjithë bota, shkruan KultPlus.

I rritur në Suedi, Gëzim Gashi u bë i pari shqiptar që hapi një institut të shkollës së mesme në Shtetet e Bashkuara (OCS Institute of Arts and Innovation) dhe përmes kompanisë së tij të suksesshme të marketingut ka punuar me kompani legjendare si Walt Disney Company dhe Quincy Jones Productions ku ai shërben si Këshilltar menaxhimi.

Gezim Gashi, një sipërmarrës i drejtuar nga qëllimi, mentor, folës, menaxher i marketingut, autor bestseller dhe partner në Institutin OCS për Artet dhe Inovacionin në Los Angeles, Kaliforni, së fundi ka sjell librin e tij debutues “Unlocked: The Power of You”, ku e ka kanalizuar historinë e tij personale të suksesit në një libër vetë-ndihmë.

Ai ishte folës edhe në Universitetin e Harvardit, por kthimi në vendlindje për të mbetet një ndër qëllimet kryesore.

Së fundmi, Gashi u bë pjesë e #DiasporaTalks organizuar nga ICK Kosova. Në këtë prezantim, të pranishmit panë një djalë shumëdimensional, por i veshur me një modesti të paparë.

Historinë e tij frymëzuese, Gëzimi e ndau me të pranishmit në këtë event, të cilët u ndanë të ngazëllyer me gjithë fjalët inspiruese që ai i përcolli.

Nga jeta prej refugjati e deri të libri i tij debutues në Amerikë, Gashi ka ndarë sekuenca nga jeta dhe karriera duke dhënë shembull se jeta mbi të gjitha është një dramë e bukur që duhet jetuar në të gjitha mundësitë dhe shfrytëzuar përtej asaj që e mendojmë.

Rruga drejt botimit të librit

Kisha një moment që më ndryshoi jetën. Duke qenë shqiptar nga Kosova, i rritur në Suedi ku të gjithë kishin flokë bionde, sy blu, padyshim që ndonjëherë ndjehesha jo rehat sepse nuk isha si gjithë të tjerët. Por, më kujtohet kur isha 10 vjeç që i thashë mamasë sime që po mendoja të shkoj në Amerikë, mamaja ime më uli dhe më tregoi gjithë historinë time se si i shpëtova gjenocidit serb. Dhe kjo histori dukej vërtet si një film. Ajo më bëri të kuptoj se kam një qëllim dhe kjo ishte edhe pika ku më erdhi ideja për librin. Unë besoj se kam një qëllim dhe se ka një arsye që jam këtu. Kur mamaja ma tregoi atë histori, më bëri vërtet të patrembur. Që atëherë, kam qenë gjithmonë i pasionuar për të bërë shumë gjëra. Unë nuk vij nga asnjë pasuri, nga asnjë lidhje me njerëz apo asgjë, kështu që më duhej të gjeja diçka në të cilën besoj dhe t’ia tregoja botës.

Pasi ideja e librit u pëlqye dhe unë sigurova një marrëveshje botimi, libri arriti të botohet më 29 nëntor dhe më pas debutuam numër një në Amerikë. Pas kësaj, thjesht po shkon lart e më lart.

Libri flet më shumë për zhvillimin individual dhe gjërat që kam kaluar. Librin vendosa ta nxjerrë përmes “Amazon” sepse 50 për qind e librave në Amerikë po shiten atje, dhe më pas ne bëmë shumë marketing përmes mediave sociale.

Jeta në Suedi

Në shkollën ku kam shkuar, mbaj mend që një ditë, njëra nga mësueset na vendosi një e nga një të gjithëve para klasës, ku duhej të tregonim se çfarë duam të bëjmë kur të rritemi. Kur erdhi radha ime unë thash që dua të shkoj në Amerikë dhe fola për të gjitha gjërat që dua të bëj. Të gjithë heshtën dhe më shikuan çuditshëm, ata nisën të flasin me njëri-tjetrin sikur unë të isha i çmendur. Ishte një energji e keqe në klasë. Atëherë mësuesja ime e muzikës më nxori nga klasa dhe më tha ta takoja më vonë. Ajo padyshim e pa se si më trajtuan mua, kjo ndodhë edhe për faktin se vjen nga një vend tjetër, kështu që më takoi pas mësimit dhe erdhi me një portofol me revista, me CD dhe gjithçka tjetër dhe pastaj më uli dhe më tregoi për një tjetër emigrant, Rami Yacoub i cili kisha arritur shumë gjëra dhe tani sapo ka bërë një album për Beyoncen. Kështu që mora Ramin si shembull. Pastaj i kam shkruar në ‘MySpace’ dhe i tregova historinë time dhe ai më pyeti se çfarë mund të bëj për ty, kështu që ne qëndruam në kontakt dhe tani pas shumë kohësh ai fluturoi nga Amerika për të qenë me mua në Kosovë për katër ditë dhe ai sapo u largua dje, kjo ishte çmenduri për mua dhe mbaj mend se si e kaloja çdo verë në Kosovë dhe gjithmonë mendoja se çfarë kishte arritur.

E pyeta se çfarë të shtyu të besosh tek unë dhe ai më tha: Historia jote dhe mënyra se si u afrove e fole me mua, më bëri të besoja se ka diçka këtu.

Tani, unë besoj se gjëra të mëdha mund të bëhen përmes mediave sociale. Dhe unë besoj se gjëra të mëdha ndodhin kur frymëzoni njëri-tjetrin. Unë kurrë nuk kam zgjedhur rrugën drejt mundësive, por kam zgjedhur gjithmonë njerëz që besojnë në të njëjtin mision si unë.

Përfundimi në industrinë e argëtimit

Ky libër ka të bëjë më shumë me një zhvillim personal dhe të kuptuarit se ne kemi një mision, kemi një qëllim, por edhe të kontrollojmë narrativen tonë. Për shembull, në këtë libër unë tregoj se nëna ime më dha rrëfimin tim. Kaloj shumë kohë me nxënësit e mi dhe ata më thonë që prindërit e tyre u thonë “Mos e bëni këtë”, “Ne nuk besojmë në ty”, dhe unë e di sa i bekuar jam, por nga ana tjetër kjo është pse në këtë libër unë vërtet u përpoqa të punoja shumë për të gjetur mënyra se si dikush mund të fillojë të bëjë pyetje sepse në këtë libër ka shumë përgjigje. Është një libër “self-help”.

Rëndësia e ndërtimit të marrëdhënieve të shëndetshme

Është shumë e rëndësishme të ndërtoni një marrëdhënie të shëndetshme e cila mund të kthehet në diçka që mund të zhvillohet në biznes. Unë gjithmonë përpiqem të përqendrohem në takime autentike, ashtu si me ju këtu. Por nuk mund të duket si oportuniste, dhe më kujtohet Quincy Jones kur më tha “Mos harroni se gjëja më e rëndësishme në këtë industri është të jesh etik, sepse kjo është ajo që të bën vërtet të paharrueshëm.” Ai ka qenë aktiv në industrinë e muzikës për më shumë se tridhjetë vjet dhe nëse do të kishte pasur gjëra joetike, nuk mendoj se mund të qëndronte aq gjatë në këtë industri. Pra, gjithçka ka të bëjë me të qenit autentik, por edhe të dish të bësh gjënë e duhur.

Ndryshimet/ Dallimet mes Suedisë dhe Amerikës

Mendoj se ndihem shumë mirë në Amerikë, sepse kultura e tyre është shumë e ngjashme me ne. Kur vendosim diçka, është si të flasim me murin dhe ata janë gjithashtu të tillë. Kjo është arsyeja pse unë jam shumë mirë në Amerikë. Por të gjithë miqtë e mi suedezë që u shpërngulën në Amerikë, e kanë të vështirë sepse në Suedi ekziston një energji që nuk është e sinqertë. Ne jemi mësuar të jemi të mirë me të gjithë, por industria nuk funksionon kështu. Nuk mund të jesh besnik ndaj të gjithëve, duhet të zgjedhësh besnikërinë tënde dhe vetëm ti mund të vendosësh vetë, ndaj mendoj se për mua ishte vërtet një luftë në Suedi sepse ata thoshin një gjë, dhe unë e dëgjoja ndryshe në një vend tjetër.

Kontrollimi i rrëfimit tonë

Pra, ne e kemi këtë punëtori që e bëj me studentët e mi dhe është gjithashtu mbi librin. Unë po shoh një brez që është shumë i dëshpëruar dhe ata ndihen jo mjaftueshëm mirë, ndihen sikur duhet të bëjnë disa gjëra për të marrë pëlqime dhe shumë prej tyre mendojnë se duhet të bëjnë diçka për t’u pranuar në shoqëri. Kur ne u rritëm, shoqëria jonë nuk ishte në mediat sociale, por kjo është ajo që ata mendojnë që të mund të përshtaten në mediat sociale.

Për shembull, nëse hyjmë në një debat dhe ndihem sikur jam pothuajse i keq me ju, duhet t’ju them se nuk jam një person i poshtër, por ndjenjat e mia janë lënduar sepse më keni bërë diçka që nuk është e drejtë. Gjëja më e rëndësishme është se ky është identiteti im dhe unë kam zgjedhur identitetin tim. Kam zgjedhur të jem optimist, pasionant dhe besnik dhe të kem një karakter që i sjell dobi brezit të ri.

Ju duhet ta shihni jetën si një qiell blu me diell, dhe kur vijnë stuhitë dhe retë, ato janë vetëm të përkohshme.

Kur ndihem i shqetësuar mbyll sytë dhe mendoj qiellin blu me diell dhe më pas shoh retë, por gjëja më e bukur është kur shoh retë që po largohen. Kjo është një imagjinatë që bëj për veten time, por po më ndihmon shumë.

Disney Channel

Unë isha 24 vjeç dhe fillova të punoja në një shkollë muzikore në një qytet të vogël në Suedi, ku u bëra shef i marketingut dhe më pas sapo shihja studentët, shihja rastet e tyre dhe si ëndërrimtar, përpiqesha të mendoja gjithmonë sa më lartë që mundesha, ndaj u përpoqa të mendoj për një bashkëpunim të dobishëm dhe pyeta veten se ku duhet të aplikoj. E dija që nxënësit e shkollës së mesme shikonin Disney Channel dhe ata gjithmonë donin të ishin veçmas aty, kështu që kisha një ide për të gjetur gjashtë studentë dhe të bënim një shfaqje. Pastaj, kontaktova dikë dhe i tregova idenë dhe ata u interesuan dhe thanë nëse do të mund të shkonim në Londër. Ne shkuam atje dhe takuam disa njerëz dhe u desh të qëndronim para tyre për të luajtur në fushë dhe njerëzit e Mbretërisë së Bashkuar me të vërtetë nuk dhanë asnjë shprehje fytyre, kështu që unë vërtet nuk e dija se çfarë po ndodhte.

Pas një jave na thanë se duhet ta fillojmë këtë dhe na dhanë udhëzime me një aparat fotografik. Krejt papritur në natën e Vitit të Ri, ata thanë se do të fillonim xhirimet në janar. Dhe unë u befasova vërtet. Ne xhiruam një episod “pilot” në janar dhe më pas në maj e publikuan në Disney Channel dhe me të vërtetë eci shumë mirë e suksesshëm.

Kjo ishte para se të shkoja në Amerikë.

Gjithmonë e kam ditur se do të shkoj në Amerikë dhe e kam ditur që puna është ajo që do të mund ta bëjë këtë. Kështu, kur lashë punën time në Suedi në vitin 2017, unë thjesht ndoqa intuitën time.

Këshilla më e mirë

Unë mendoj se këshilla më e mirë që dikush më ka dhënë është të mos ndryshosh veten për të arritur diçka të suksesshme.

Mendoj se ajo që më mban të motivuar është se thjesht e di qëllimin tim dhe e di që dua të bëj diçka të madhe në jetë dhe këtë e ndjej çdo ditë.

“Libri im ka të bëjë me gjetjen e qëllimit”

Unë ndaj disa gjëra dhe gjithashtu ndaj disa nga historitë e miqve të mi në libër kështu që vërtet u përpoqa të bëja një libër edukativ që nuk është shumë larg të qenit thjesht opinione.

Unë gjithashtu e di se sa e rëndësishme është të përpiqesh të tregosh histori reale dhe autentike.

Mediat sociale

Përmes mediave sociale lidhem me njerëzit dhe gjithmonë përpiqem të dërgoj ‘email’ dhe të flas me njerëzit. Kjo është mënyra se si u futa në lajmet e NBC dhe thjesht vazhdoj edhe nëpër tjera mediume dhe nuk ndaloj asnjëherë.

Edhe nëse marr një “jo”, tani unë jam ai që kam ndërtuar një rrëfim për mua se meritoj një “po” kështu që edhe nëse nuk beson dikush, ndihem sikur është përgjegjësia ime që t’ju bëj të besojnë në mua.

Nuk mund të kesh ego sepse po e bën për një mision dhe është një mision më i madh se vetvetja.

I famshëm apo jo i famshëm

Nuk ndihem i famshëm dhe them se shpresoj të jem një njeri ndikues sepse janë dy gjëra të ndryshme. Ju jeni ose i famshëm ose njeri me ndikim. Unë dua të jem shembull dhe është e vërtetë që kënaqem sa herë që përmendet emri im.

Por, unë definitivisht nuk ndihem i famshëm.

Krejt në fund të kësaj bisede inspiruese për të pranishmit, Gashi dha edhe një mesazh të fuqishëm. Duke u nisur nga përvoja personale ai u shpreh se nëse dyert ku ju trokitni nuk hapen, atëherë krijo derën tënde. Mos u dorëzo asnjëherë. Lufto për ëndrrat dhe puno shumë në atë drejtim. / KultPlus.com

Video e plotë:

Themeluesi i kompanisë “Gjirafa”, Mërgim Cahani rrëfen për suksesin: Dorëzimi është një marrëzi

Rrëfimet inspiruese janë bërë pjesë e ngjarjeve që po zhvillohen në KultPlus Caffe Gallery me idenë që të rinjtë të frymëzohen për ndërtimin e një karriere të suksesshme dhe marrjen e forcës për përballimin e sfidave që i shfaq rruga, shkruan KultPlus.

Themeluesi i kompanisë së madhe “Gjirafa”, Mërgim Cahani, ishte figura e radhës që shpalosi rrëfimin e tij inspirues në KultPlus, për platfromën e tij e cila përmban video dhe studio të produksionit prandaj edhe njihet si kompani lidere e shitjes online në Kosovë.

Por për të arritur aty ku është sot, nuk ishte e lehtë. Mërgimi ka rrezikuar, sakrifikuar, ka përjetuar dështime e sfida që ndoshta edhe nuk i kishte pritur, por mbi të gjitha nuk i është ndarë qëllimit.

“Gjirafa Inc.”, është kompania me rritjen më të shpejtë në Ballkan që ofron shërbime të internetit dhe një nga start-ups me investimin më të madh VC nga investitorë me reputacion në Evropë. Po ashtu Gjirafa është cilësuar në pozitën e 11 në listën ‘Deloitte Technology Fast 50 ranking’ për Evropën Qendrore dhe në pozitën e parë në regjion, me rritje 1,500% në katër vitet e fundit.

Mërgim Cahani, përkundër sfidave dhe dështimeve në fillim, arriti të krijojë kompaninë më të suksesshme në vend, e ky rrugëtim nisi qysh në fëmijëri fillimisht me ato ëndrrat e secilit nga ne si fluturimi, frymëmarrja nën ujë e pastaj në vazhdimësi me dëshirën për lëndën e matematikës duke iu shmangur sa më shumë të shprehurit e të folurit pasi që vetë ai ishte një tip i mbyllur në vetvete.

I lindur dhe rritur në Gjakovë, ai për herë të parë pati mundësi të pronësojë një kompjuter i cili ishte nga modelet më të vjetra, nga ato modelet pa wifi, pa ‘maus’ dhe me ekranin bardh e zi. Kjo dhuratë që i erdhi nga babai, i dha atij hapin e parë të përshëndetjes me teknologjinë por që nuk pati shumë interes për arsye se ai u orientua në Shkollën e Mesme të Mjekësisë, profesion të cilin e barte edhe e ëma. Periudha gjatë asaj kohe kishte qenë e mirë por pastaj për shkak të numrit të limituar të të pranuarve, siç është problem edhe sot, ai nuk u pranua në Fakultetin e Mjekësisë as në Prishtinë, por as në Tiranë e Sarajevë.

Pas dështimit në pranimin e këtyre universiteteve, ringjallja e tij gjeti shtëpinë e fushës së matematikës dhe pranimit të tij duke u listuar në vendin e dytë në listën e të pranuarve në universitet.

Rrugëtimi i formimi të platformës Gjirafa, nisi në fundin e vitit 2001 ku Mërgimi aplikoi në një universitet në ShBA në drejtimin e shkencave kompjuterike dhe u pranua me një bursë të pjesërishme dhe pastaj me 5 janar 2002 në New York, ku edhe jetoi për 12 vite, filloi fokusi i tij intensiv në disa kompani dhe profesioni si mësimdhënës në lëndën e shkencave kompjuterike në njërën nga universitetet në ShBA.

“Nëse nuk do të kisha qenë për 12 vite në New York, ndoshta nuk do e kisha pasur intesivitetin e motivit të njëjtë e ndoshta i gjithë ky plan do të kishte marrë kahje tjetër”, thotë Cahani.

Reflektimi i tij ndodhi në një moment duke u motivuar nga thënia e një filozofi, ‘Çdo njeri i ka dy jetë dhe e dyta fillon kur e kupton se e ke vetëm një’, ku ai e gjeti veten duke menduar se aspekti emocional është më i rëndësishëm se ai ekonomik.

“Më është dukur se arrita një stabilitet nga aspekti ekonomik të cilën e quaja ‘American Dream’, një punë e cila nis nga e hëna në të premten nga ora 9:00 në 17:00. Ke një veturë të mirë dhe mund të shëtitësh”, kujton Cahani.

Periudha e mësimdhënies është një proces që merr kohë pavarësisht se është një punë fleksibile dhe me të ardhura të mira financiare. Kjo sakrificë shihet se i ka hyrë në punë Cahanit i cili iu përkushtua kompanisë së tij më një fokus të pa krahasueshëm.

Teksa ai fliste për rrugëtimin të quajtur ‘jetë’, tregon edhe për një moment të veçantë ku ai përfundoi Masterin në New York, dhe ku punoi me profesorin dhe shkencëtarin kryesor të Yahoo.com. Së bashku me të, punuan në një makinë kërkimore për Zelandën e Re. Por njohuria teknike nuk mjaftonte për të qenë i përmbushur në aspektin profesional, prandaj ai filloi të mendonte disa hapa përpara dhe kështu gjatë vizitave të tij ai nisi të krahasonte tregun në Kosovë me atë në New York.

Në mesin e rrëfimit të tij ai shfaq edhe një shembull ku në kohën e tij mund të bënte porosinë për një picë në New York, por jo edhe në Kosovë, prandaj përdorimi i internetit dhe zbulimi i një diçkaje të re me një mundësi me vlerë të madhe ishte e domosdoshme sepse tregu në Kosovë ishte një dekadë më vonë se ai në New York.

“Tërhoqa pensionin në New York dhe brenda 2 jave likuidova të gjitha çka kisha në pronësi por jo librat, dhe u ktheva në Kosovë për të krijuar një kompani teknologjike e cila ofron shërbime të cilat nuk ekzistonin asokohe, prandaj edhe sot kur flas me investitorë të huaj e përmend se aspekti i teknologjisë është i lënë pas dore në këtë rajon të Evropës për shkak të kompleksitetit që sjell”, tregon Cahani.

Vizioni i tij për të ardhmen e kompanisë “Gjirafa” ishte në një nivel të lartë, por kapaciteti i arritur tani, është menduar që të arrihet edhe më herët, por kjo nuk ndodhi. Në vitin 2021 është menduar që kompania të jetë e radhitur në tregjet financiare publike siç është New York Stock Exchange por sipas Cahanit, ky synim mendohet të arrihet në vitin 2025.

Rrezikimi i kthimit nga New York në Kosovë, nuk mund të quhet edhe plotësisht një rrezik sepse puna e bërë me zemër i tejkalon kufijtë e çmimit që një njeri paguan. Prandaj edhe principi i tij momentalisht është që nëse punën e adhuron duhet të punosh ‘full time’, e cila edhe e ndihmoi atë në suksesin e tij.

Nën moderimin e gazetares Xhemile Hysenaj dhe pjesëmarrësve, u formua një atmosferë e ngrohtë dhe e afërt me vetë themeluesin e kompanisë, i cili kur tregoi sfidat nëpër të cilat ka hasur dhe vështirësitë, duke filluar nga aspekti praktik dhe ideologjik, ai specifikon atë ideologjike sepse dedikimi për një vizion ka nevojë për një siguri totale.

Pasioni dhe dashuria për punën janë kriteret kryesore të cilat i bëjnë ballë dështimeve të cilat edhe ndodhin herë pas here sepse asnjë sukses nuk arrin në maja pa prekur tokën disa herë.

Durimi dhe kohëzgjatja për të mbërritur në fundin e shkallëve, ndonëse shkallët asnjëherë nuk kanë fund, janë diçka e domosdoshme dhe këshilla e Cahanit për njerëzit që nuk i përkushtohen punës 100%, është se puna dhe jeta private duhet të integrohen së bashku në një dhe jo ndaras në vetvete. “Just start, vetëm fillo. Pick your hard, zgjedh vështirësinë tënde”, potencon ai.

Sipas Cahanit, dorëzimi pas një gabimi, është një marrëzi e cila është prekur nga të gjithë prandaj edhe ndërrimi i planit është i domosdoshëm ose vazhdimi me një gjallëri të re. Kompania “Gjirafa” ka ende një rrugëtim të gjatë përpara, edhe pse me 200 punëtorë, delikatesa e saj në biznes ekziston.

“6 muaj nga sot ose do të jemi tre herë më të lartë ose do të zhdukemi përherë”, sugjeron shembullin Cahani i cili “Gjirafën” e konsideron larg suksesit prandaj përpara se të arrihet në sukses, e rëndësishme mbetet procesi deri në atë pikë.

Kur flasim për suksesin e të gjitha copëzave të “Gjirafës”, përmendim edhe disa nga ato të cilat janë nën hije ose nuk janë të përmendura zakonisht por që secila në vetvete ngërthen një ide të hershme pas vetes. Disa nga to janë: Gjirafa.biz dhe Gjirafa.video.

Prodhimtaria e kategorisë ‘Gjirafa.biz’, sipas Cahanit, lindi nga një projekt i dështuar sepse nuk ka qenë problem i Google por sepse orari nuk ishte publikuar për arsye se nuk ekzistonte në atë kohë. Prandaj lindi edhe ideja e digjitalizimit të tregut në online duke përfshirë hartat e nevojshme të cilat në fillim nuk ishin stabile dhe saktësia nuk ishte e qëndrueshme.

Ndërsa prodhimtaria e kategorisë ‘Gjirafa Video’, ka filluar si një ide me aktoren Doresa Rexha dhe profesorin Shkumbin Istrefi, ku aktori kishte treguar se si është ndërprerë seriali ‘Kafeneja jonë’, dhe nga kureshtja e Mërgimit pasoi edhe plani i kompanisë për rikthimin e serialit pa kamera, pa regjisorë dhe pa platformë. Të dy aktorët punuan rreth 10 episode dhe para lansimit të tyre u krijua edhe platforma ‘Gjirafa Video’, ku u lansuan episodet.

“Fituam rreth 200 mijë shikime për 3 orë, dhe pas 10 minutave, rrjeti ra për shkak të shikueshmërisë së madhe. Premiera u konsiderua tejet e suksesshme në atë kohë edhe pse platforma nuk ishte stabile”, kujton Cahani.

Kurse sot ekziston një staf me orar të plotë të produksionit me regji nga Valter Lucaj dhe shumë pjesëmarrës të cilët punojnë pa ndalur për projekte të reja.

Njëra nga sukseset e veçanta të kompanisë dhe kryeshefit ekzekutiv ishin edhe investimet direkte të cilat vinin për herë të parë në Ballkan nga kompania “Gjirafa” e cila me karakteristiken e saj dhe aftësinë e adaptimit, mbijeton me format e saja gjitare dhe në fillim ka rrumbullakuar rreth 2 milionë, e pastaj në 7 milionë, kurse tani kompania po punon për arritjen e saj deri në 15 milionë. Kompania po ashtu momentalisht me motivin e dalluar nga shtetet e tjera ballkanike, po digjitalizon vendin tonë për arsye se kompania Amazon ende nuk synon që të hedh një sy tek Kosova.

Ndërsa qëllimet e Cahanit për të ardhmen është që të fillojë replikimin e proceseve të Kosovës edhe në Maqedoni pasi që tanimë ka filluar edhe në Shqipëri. Po ashtu kompania ka filluar një vijë të re të biznesit e cila quhet ‘Gjirafa.tek’, e cila merret vetëm me teknologji dhe krijon produkte teknologjike për media dhe tregun global.

Për fund, falënderimet nuk munguan nga Cahani për KultPlus duke e vlerësuar lartë për punën dhe seriozitetin si dhe për të gjithë pjesëmarrësit të cilët patën mundësi të bashkëbisedojnë me të rreth temave të ndryshme. Përveç rrëfimit, gjatë mbrëmjes së djeshme të pranishmit u shoqëruan edhe me nga një gotë verë e muzikë të lehtë. / KultPlus.com

Një rrugë përplot sfida deri në skenat ndërkombëtare, Elbenita Kajtazi: Kam qëndruar edhe pa bukë

Suada Qorraj

Fotografitë Valbon Tishukaj

Historitë e jashtëzakonshme të suksesit jo çdo herë fillojnë në rrugët e lehta nëpër të cilat përballë ecjes nuk ke pengesa. Ndonjëherë pikërisht rrugët më të vështira, ato të cilat të hedhin sa në një skaj në tjetrin, janë rrugë në të cilat ndërtohet e ardhmja. E pikërisht e tillë është edhe historia e sopranos, Elbenita Kajtazi, dikur vajzës së vogël që shiste qumësht në lagje, kurse sot gruas, zëri i së cilës ka pushtuar teatrot ndërkombëtare.

Sikurse në çdo vit tjetër, edhe këtë herë KultPlus, Ditën e Gruas e shënoi pikërisht me rrëfimin e jetës, fëmijërisë, sfidave, por edhe magjinë e majës së suksesit, të sopranos Elbenita Kajtazi, shkruan KultPlus.

Nën moderimin e gazetares Xhemile Hysenaj, sopranoja Kajtazi me një modesti të jashtëzakonshme dhe një oratori për lakmi, nisi të shpaloste kujtimet e fëmijërisë, tregoi se si kur ishte fëmijë, ruante lopën, dashurinë ndaj së cilës nuk hezitonte ta shprehte. Madje ajo rrëfeu edhe kohën kur për të ndihmuar familjen, rrugët e lagjes ku banonte i kishte shfrytëzuar si vendin ku qumështin e lopës, të cilës i kishte vënë dhe emër, e shiste.

“Pas luftës, nga shtëpia e madhe ku jetonim së bashku me axhallarët, tashmë jetonim ndaras, dhe si në çdo familje tjetër ishte bërë edhe ndarja e gjërave. Ne gëzuam një nga dy lopët e familjes. Unë e kam dashur shumë atë lopë, aq sa s’mund ta përshkruaj me fjalë, Larukë i kam thënë. Me të kam shkuar në arat e fshatit. Qumështin të cilin nëna e merrte nga lopa unë e kam shitur në lagje dhe për këtë jam shumë krenare”, kujton kështu Kajtazi një pjesë nga fëmijëria e saj.

Sopranoja thekson rrugët që bënte së bashku me lopën e familjes, nga shtëpia tek arat, kalonin edhe përmes qytetit ku ajo shpesh herë takohej me nxënësit e tjerë të shkollës, të cilët pa hezituar e përqeshin faktin që ajo kujdesej për lopën. “Mua s’më ka interesuar edhe aq shumë kjo sepse unë e kam dashur lopën time aq shumë sa fjalët e tyre nuk më lëndonin”, vazhdoi rrëfimin e saj me përplot nostalgji e komplekset nuk kishin vend te kjo artiste e madhe.

Meqë ky event po mbahej pikërisht në Ditën Ndërkombëtare të Gruas, Kajtazi kishte vendosur që në rrëfimin e jetës së saj të ndalej tek tri gratë që ja ndryshuan përgjithmonë rrjedhën e jetës.

Nëna ishte udhërrëfyesi i parë në jetën e saj. Duke e drejtuar atë vetëm drejt shkollimit, dhe insistimi i saj që Elbenita t’i ndjek ëndrrat, kishin qenë forca e parë që asaj i dhanë guxim për të provuar çdo sfidë.

Andaj, Kajtazi nuk rresht së përmenduri përkrahjen e madhe që ka marrë qysh si fëmijë nga nëna e saj. Ajo thotë se ndihet krenare për faktin se nëna e ka shtyrë gjithmonë atë dhe gashtë motrat e saj drejt shkollimit, pavarësisht kushteve të vështira në të cilën gjendej familja. Dhe pikërisht nëpërmjet kësaj shtytjeje të vazhdueshme, Elbenita Kajtazi hodhi hapat e parë drejt një karriere të suksesshme në muzikë. Fillimisht ajo përfundoi shkollën e mesme të muzikës në qytetin ku kishte lindur. Për të udhëtuar më pas drejt Prishtinës dhe për të zënë vendin e saj në Fakultetin e Arteve në kryeqytet.

Por, edhe ardhja në kryeqytet nuk ishte e lehtë. Kajtazi tregon se si për të vazhduar studimet dhe për të ja lehtësuar sado pak familjes barrën, ajo kishte filluar punën në një dyqan të rrobave.

“Në muajin e parë kur kam ardhë në Prishtinë, babai më ka ndihmuar duke më dhënë paratë e nevojshme për pagesën e konviktit dhe mensës dhe kjo ishte shuma që unë kisha për tërë muajin. Ka pasur raste kur s’kam shkuar në mense për shkak të ligjëratave të vonshme dhe kështu kam qëndruar dhe pa bukë. Por, pas një muaji kisha gjetur një punë në një butik, ku punova diku rreth një muaj e gjysmë”, deklaroi Kajtazi.

Kajtazi kujton edhe një nga ditët në këtë punë ku edhe kishte takuar një nga profesorët e saj, të cilit disa herë i kishte munguar në orën e mësimit. Teksa flet për të, Elbenita tregon se si ai i kishte kërkuar që ta linte punën ngase ai do të bënte të pamundurën që Elbenitës t’i siguroi një vend në Filharmoninë e Kosovës, ngase ajo posedonte një zë e talent të jashtëzakonshëm.

Pranimi në Filharmoninë e Kosovës dhe përfundimi me sukses i studimeve shënon ëndrrën e çdo prindi për fëmijën e tyre, njëlloj sikurse edhe për prindërit e Elbenitës. Por, ëndrrat e sopranos nuk ndaleshin këtu, ajo synonte të arrinte më tepër, të ndërtonte karrierën e saj jashtë kufijve të vendit.

Elbenita tregon se si në atë kohë gjendej përballë një dëshpërimi ngase kishte marrë një refuzim nga një këngëtar i famshëm shqiptar, dhe madje kishte menduar që të ndryshonte profesionin dhe të bëhej avokate. Por, ishte pikërisht intervista e Ermonela Jahos në njërin nga televizionet shqiptare, që Elbenitës i dha guximin t’i shkruaj asaj dhe t’i kërkoj ndihmë.

“E kam marrë telefonin dhe po i shkruaj në Facebook me një mesazh shumë të gjatë, ja dërgova disa video, duke i shpjeguar se nuk po i kërkoj t’më nxjerrë nga Kosova, por thjeshtë të më tregoj se sa vlejë. Ermonela ma ka kthyer mesazhin brenda dy minutave dhe më ka thënë se ngase i pëlqen zëri im ajo dëshiron të më ndihmoj”, tregon kështu me përplot emocione sopranoja, e ku nuk i munguan as lotët.

Këtë bisedë që ajo e bëri me Ermonelën, e konsideron si një nga bisedat që i ka ndryshuar jetën më së shumti dhe për të mirë. Tutje ajo shpjegon dhe takimin e saj të parë me Ermonelën dhe këngën që ka kënduar për të.

“Ermonela Jaho më ka dhënë një qafore me zemër dhe ka thënë që zemra e saj do jetë gjithmonë me mua”, rrëfen tutje Kajtazi.

Ishte Ermonela ajo që e ndihmoj Elbenitën që të konkurroj në një garë në Itali. Teksa rrëfen peripecitë e këtij rrugëtimi, ajo thotë se kur kujton këtë kohë, e mendon veten mjaft të guximshme sepse duhet guxim të shkosh nga një vend ku nuk ka as sallë të operës, në një garë ku marrin pjesë artistë nga e gjithë bota.

“Kam shkuar tre herë në atë garë, deri sa kam zënë vendin e parë”, thotë Kajtazi duke na dëshmuar për këmbëngulësinë e saj drejt suksesit.

Por, ndryshimi më i madh në jetën e Elbenitës ende nuk kishte ndodhur, ngase ditët e kaluara në Amerikë, kur kishe shkuar të përfaqësonte Kosovën, i dhanë kahje tjetër jetës së saj. Kajtazi tregon se si kishte menduar të mos largohej nga Amerika, të qëndronte atje dhe të bënte një ndryshim në jetën e saj, duke lënë pas familjen, nënë babin, por edhe Ardianin, që tashmë është edhe bashkëshorti i saj.

“Në Amerikë takova regjisoren Vera Kalabria ku në njërën nga ditët teksa qëndronim bashkë në kamp i thashë se kam vendosur që të mos kthehem në atdhe por të qëndroj në Amerikë, në atë kohë kisha një ambicie të madhe por një pjekuri shumë të vogël. Ishte Vera ajo që më këshilloi që të kthehesha në Kosovë, duke premtuar se në momentin që unë do marr shengen vizën ajo do më ndihmonte”.

Duke qenë një vajzë luftarake, Kajtazit nuk ju deshën më shumë se një muaj që të siguronte vizën dhe t’i shkruante Verës, gruas së tretë në jetën e saj që i dha shtysën e fundit ndoshta për nisjen e një karriere të suksesshme. Ajo tregoi me përplot emocione teksa e shpjegonte edhe me duar reagimin befasues që kishte marrë nga Vera Kalabria.

Fillimisht Kajtazi kishte shkuar në Vjenë ngase aty kishte dhe familjarë të saj, ku dhe fitoi bursë studimi që në audicionin e parë, por për shkak të kushteve jo të mira ekonomike ajo duhej ta refuzonte atë.

Një gjë e tillë nuk ndali dot shpirtin luftarak dhe kërkues të Elbenitës, me ndihmën e Verës ajo udhëton për në München, ku do të mbante audicion në teatrin e këtij qyteti.

“Kur shkova në München drejt e në audicion me pantallona dhe atlete, teksa teatri ishte aq i madh dhe po aq i bukur”, rrëfen sopranoja.

Teatri i Münchenit kishte pranuar pa hezitim që Elbenitën ta bënte pjesë të ekipës së vet, mirëpo pikërisht itendanti i atij teatri, që e kishte përkrahur Kajtazin që në momentin kur kishte hyrë brenda e kishte udhëzuar që të mos pranonte një gjë të tillë sepse më pas do të kishte një karrierë të shkurtër operistike duke i siguruar asaj një tjetër audicion në Operën Gjermane të Berlinit. Madje ai i kishte ndihmuar edhe me pagesën e rrugës duke i lënë dhe një letër në të cilën i uronte fat.

Shkuarja në Berlin e takoi prapë Elbenitën me Verën ku këtë herë i kishte ndihmuar sopranos që në audicion të mos shkonte e veshur me pantallona siç kishte bërë deri atëherë. Dhe nga këtu fillon dhe karriera e saj e suksesshme në botën e operës ngase ajo tashmë ishte pranuar në Operën Gjermane të Berlinit.

Kajtazi madje tregon se si në provën e parë kishte shkuar dhjetë minuta me vonesë, e të cilën e konsideron si një nga mësimet më të mëdha të jetës sepse nga ajo ditë ajo kishte mësuar kulturën e të arriturit me kohë në prova.

Kajtazi rrëfen edhe për paraqitjen e saj të parë në skenën e operës, emocionet por dhe frikën që ka përjetuar, ngase për të ishte hera e parë që luante në një skenë aq të madhe e me një publik aq të madh. Ajo e konsideron shumë të rëndësishme faktin që pavarësisht hezitimeve të saja se nuk kishte arritur të luante si duhej në shfaqje, ishte pikërisht regjisorja ajo që e kishte frymëzuar dhe bërë më të fortë e duke e vënë në pah punën e mirë që kishte bërë.

Në mbrëmjen e organizuar nga KultPlus, Elbenita i kishte të pranishëm edhe familjarët, por një gjë të tillë nuk i has shpesh ta përjetojë edhe në skenat ndërkombëtare.

Shkaku i vizave, familjarët e saj rrallë kanë qenë të pranishëm, por që pjesërisht ata kanë arritur të shohin shfaqje të Elbenitës në skenat ndërkombëtare e ky për të mbetet një emocion i veçantë.

Kajtazi, përkundër suksesit, një bashkëpunim të mirë vazhdon ta mbajë me Filharmoninë e Kosovës dhe festivalet klasike në vendin tonë. Sopranoja tregoi se nuk përjashton mundësinë e mbajtjes së një koncerti në Kosovës së shpejti, mirëpo që sipas saj ende nuk ka ndonjë gjë definitive në këtë aspekt ngase akoma janë në bisedime e sipër.

Krejt në fund të këtij rrëfimi inspirues, ishte edhe publiku ai i cili me pyetjet e tyre u interesuan më tepër edhe për faktin nëse Elbenita ka mirësinë dhe vullnetin që tu ndihmonte studentëve, njëjtë si Ermonela që i kishte ndihmuar asaj dhe publiku vetëm sa e kuptoi që Elbenita tashmë e kishte bërë një gjë të tillë e do të vazhdonte ta bënte sa herë që të kishte mundësi.

Të pranishmit, të emocionuar pafund nga ky rrëfim, pas përfundimit të ngjarjes, e takuan nga afër Elbenitën duke e përgëzuar për guximin e ku nuk mungonin as fotografitë e shumta. / KultPlus.com