Nëntë mësimet e Konfucit për jetën

Çdo entuziast i filozofisë me siguri e njeh Konfucin dhe mësimet e tij. Ai ishte filozofi më i madh lindor i të gjitha kohërave, mësimet e të cilit ndikuan thellë jetën dhe mendimin e Azisë Lindore.

Mësimet e dhëna nga filozofi ende janë duke u mësuar në brezat që vijnë. Shumica e mësimeve të Konfucit vërtiten rreth gëzimeve dhe përmbushjes së jetës.

Më poshtë janë disa mësime që do të jenë jashtëzakonisht të dobishme në jetën tënde:

Bëj progres vazhdimisht

Identifikimi i shtegut të drejtë dhe vazhdimisht avancimi i saj deri në fund do t’ju çojë në qëllimin tuaj të dëshiruar. Me përpjekje të vazhdueshme dhe punë të vështirë, suksesi është i pashmangshëm dhe ju do të arrini objektivat tuaja.

Miqtë dhe cilësia e rrethit tënd shoqëror kanë shumë rëndësi

Të rrethoheni me miq pozitivë, të cilët shtyjnë kufijtë tuaj dhe ju ndihmojnë të bëheni një person më i mirë, do t’ju mbushin me energji pozitive dhe gjithmonë do t’ju mbajnë të motivuar.

Miqësia është një rrugë me dy kalime dhe ju duhet t’i trajtoni miqtë tuaj në të njëjtën mënyrë si ata.

Hulumtimi kanë provuar po ashtu se shokët luajnë një faktor kryesor në lumturinë e një individi dhe kështu një rreth i shëndetshëm shoqëror dëshmon të jetë i dobishëm.

Gjërat e mrekullueshme do të të kushtojnë diçka

Për të mbrojtur veten nga kërcënimet, truri ynë është përshtatur për të menduar negativisht në lidhje me disa skenarë. Kjo mund të jetë e dëmshme nëse bëhet praktikë e rregullt.

Megjithatë, përshtatja e qasjes sonë me vetëdije në drejtim të mendimit pozitiv mund të na ndihmojë të kapërcejmë këtë keqpërdorim. Të gjitha gjërat e mira vijnë me një çmim.

Pa përpjekje dhe vendosmëri për të menduar pozitivisht, aftësia për të arritur gjëra të mrekullueshme zvogëlohet ndjeshëm.

Një qasje e përkushtuar gjatë një periudhe kohore do t’ju ndihmojë të zhvilloni një pikëpamje pozitive ndaj gjërave.

Nuk ka gjë të jesh gabim

Një pjesë shumë e çmuar e kohës dhe fuqia e trurit harxhohet duke u fokusuar në dilemat e kaluara ose të tashme me të cilat ballafaqoheni.

Në vend të kësaj, duke u fokusuar në pjesët më të ndritshme dhe duke përqendruar mendjen rreth saj, jo vetëm që do t’ju ndihmonte të vendosni qëllime për të ardhmen, por do t’ju jepte mundësi të reflektoni mbi gabimet dhe do t’ju ndihmojnë t’i ndreqni ato për të ardhmen.

Bashkë me këtë udhëtim, shumë pengesa, të tilla si kritika, do të përpiqeshin të bllokonin progresin tënd drejt qëllimit përfundimtar, por duhet të neglizhon dhe individi duhet të vazhdojë të përparojë përpara.

Mbaj gjithnjë në mendje pasojat e veprimit që po kryen

Ligji i tretë i Njutonit thotë: “Çdo veprim ka një veprim të njëjtë dhe të kundërt“.

Ky ligj shkon krah për krah me mësimin e Konfucit:

“KUR ZEMËRIMI RRITET, MENDONI PËR PASOJAT”

Zemërimi nuk hap rrugën për ndonjë avancim pozitiv.

Në fakt, mund t’ju kushtojë shumë nëse nuk keni marrë masat e duhura. Në vend të ndërmarrjes së një hapi prapa, duhet që me durim dhe taktikë të mendoni për një reagim të kujdesshëm është një vepër e vlefshme.

Mëso të përshtatesh dhe të “ndreqesh”

Duke kontrolluar progresin tuaj, do të identifikoni faktorët që e ndalojnë atë.

Gjithashtu ju ndihmon të shihni nëse planet tuaja po punojnë siç pritej. Nëse pritjet nuk po përmbushen, atëherë bëni një hap prapa dhe ndryshoni qasjen tuaj.

Dështimi për t’u përshtatur dhe rregulluar do të çonte në dështim. Duke pyetur veten, “A kam sukses?” në intervale të rregullta, sigurohuni që ju të ecni mirë në rrugën e drejtë.

Nëse ka ndonjë pengesë, menjëherë ndaluni dhe përshtatuni dhe rregulloni strategjitë tuaja. Kjo do t’ju çojë në një udhëtim më të shpejtë dhe pa pengesa drejt qëllimit tuaj përfundimtar.

Dituria mund të fitohet nga të gjithë

Çdo individ ka përvojat e veta në jetë. Këto përvoja mund të ndryshojnë nga një individ tjetër, i cili është i hapur ndaj mundësive për të mësuar më shumë.

Përshtatja e një qasjeje, ku këto përvoja shërbejnë si mësime, do t’ju ndihmonin të merrni pika të mira (që mund të aplikohen në jetën reale) dhe pika të këqija (të cilat mësoni t’i shmangni).

Kjo i hap rrugë mundësiaë për të mësuar më shumë dhe gjithashtu ju rrit mundësitë, ju që jeni të interesuar me të vërtetë në atë që personi tjetër dëshiron të komunikojë.

Gjithçka ose asgjë

Arritja e suksesit për çdo gjë përfshin parimin e dhënies së 100% të saj. Qasja me gjysmë zemre dhe pamjaftueshmëria për të dhënë në çdo gjë është e barabartë me atë që nuk jepet fare.

Një përpjekje e vërtetë drejt një qëllimi ju ndihmon të përparoni përpara dhe gjithashtu ju motivon të punoni më shumë.

Ky parim duhet të përshtatet gjerësisht në të gjitha aspektet e jetës duke përfshirë marrëdhëniet.

Mprehi” gjithmonë mjetet

Për të evoluar dhe për të krijuar një grup të caktuar aftësish, kërkohet një masë e madhe praktike, aspirimi dhe integriteti. Dështimi për t’i akomoduar ato do t’ju kushtonte qëllimet tuaja.

Për të përdorur me efikasitet një laps, duhet të mprehni majën duke e bërë sa më të mprehtë. Vetëm një laps i mprehur do të sigurojë rezultate të sakta.

Në mënyrë të ngjashme, për të siguruar rezultate në jetën aktuale, është e nevojshme të nxisni veten tuaj, të përdorni mjetet tuaja më të mira. Të bërit kështu përmirëson aftësitë e tua dhe të shtyn më afër qëllimeve të tua. /KultPlus.com

Vallja e Dua Lipës “shqetëson” serbët, vjen reagimi i medias serbe

Dua Lipa padyshim është kthyer në një yll botëror tashmë, e cila tërheq shumë vëmendje me muzikën e saj të veçantë por jo vetëm pasi së fundmi ka filluar t’i kushtojë shumë vëmendje edhe vendlindjes së saj Kosovës ku këto ditë ka bërë një vizitë e shoqëruar nga i dashuri i saj Anëar dhe njëkohësisht edhe nga e ftuara speciale Miley Cyrus.

Por vizita e yllit me famë botërore ka tërhequr edhe vëmendjen e mediave serbe ku portali Telegraf.rs, ka shkruar për prezencën e Dua Lipës në netët e festivalit “Sunny Hill”, duke u fokusuar në flamurin kombëtar të cilin këngëtarja shqiptare e mbante në duar dhe vallëzoi me të së bashku me reperin e njohur Gashi.

Shkrimi nis kështu:

Këngëtarja britanike me origjinë shqiptare, Dua Lipa, ishte një nga yjet e festivalit “Sunny Hill” në Prishtinë.

Ajo nuk e fshehu lumturinë dhe kjo dukej në videot e postuara nga ajo.

Konkretisht, Dua së pari bëri shqiponjën duke simbolizuar “Shqipërinë e Madhe” gjë që i kënaqi fansat e saj në Prishtinë.

Më pas ajo ngriti flamurin e Shqipërisë dhe kërceu vallen që është shumë e njohur për shqiptarët e Kosovës.

“Një natë duhet të ngrihesh dhe të tregohesh sa shqiptar je”, ka shkruar këngëtarja.

Në këtë mënyrë mediat serbe po aludojnë se këngëtarja shqiptare po përdor simbolin e flamurit shqiptar për të dhënë sinjale se shqiptarët po mendojnë bashkimin e dy vendeve në një të vetëm. /KultPlus.com

Piktura “Madonna” e Da Vinçit dhe stërmbesa e Gjergj Arianitit

Muzeu Historik Kombëtar në bashkëpunim me Institutin Italian të Kulturës organizuan ekspozitën “Leonardo – Opera Omnia”, të kuruar nga historiani i artit prof. Antonio Paolucci dhe e prodhuar nga RAICom.

Ekspozita – e cila ka udhëtuar nëpër botë – është pjesë e një programi promovues ndërkombëtar për artin dhe edukimin e mbështetur nga Ministria e Punëve të Jashtme dhe Bashkëpunimit Ndërkombëtar dhe mbledh riprodhimet, të stampuara në kanavacë në shkallë reale dhe me rezolucion shumë të lartë të kryeveprave të Leonardo-s të ruajtura në 11 prej muzeve më të rëndësishëm në botë. Falë përpjekjeve dhe teknikës së RAI Com, studiuesit, studentët dhe të gjithë dashamirësit e artit të Rilindjes do të mund të admirojnë në të njëjtin vend dhe në një distancë të afërt pikturat gjeniale të Leonardo-s.

Në këtë ekspozitë paraqeten 17 riprodhime të 17 veprave të Leonardos, të zgjedhura me mjeshtri dhe profesionalizëm. Falë teknikave dixhitale të sofistikuara dhe përdorimit me zgjuarsi të dritave, vizitori vendoset virtualisht përpara veprës origjinale, duke përjetuar përvojën emocionale që përjetimi i kryeveprave të mëdha shkakton. Kuratori i ekspozitës, Antonio Paolucci, njihet si një prej ekspertëve më të shquar të artit ndërkombëtar. Kjo ekspozitë, së bashku me atë të krijuar vitin e kaluar mbi Caravaggio-n dhe aktivitetin e planifikuar për vitin e ardhshëm mbi Raffaello-n, rrjedh nga një reflektim mbi temën e përdorimit të kryeveprave të mjeshtërve të mëdhenj.

Në vende të ndryshme ku ka udhëtuar ekspozita janë zgjedhur imazhe të ndryshme të tablove të Leonardo Da Vinçit si imazh kryesor i ekspozitës. Kështu p.sh në Poloni në Muzeun Historik Kombëtar në Varshavë si imazh kryesor në afishe ishte përzgjedhur Zonja me ermelino për shkak se origjinali i kësaj vepre ndodhet në Muzeun e Arteve në Krakovë. Po në Shqipëri dhe në Tiranë përse kuratorët kanë vendosur si imazh kryesor pikturën e papërfunduar Kokën e një gruaje apo e njohur dhe ndryshe si Flokë prishura? A kemi të bëjmë me një zgjedhje rastësore apo se ka një lidhje historike e kulturore me Shqipërinë? Sigurisht që kur flasim për Leonardo Da Vinçin nuk mund të shpëtojmë dot pa kërkuar në nëntekstet dhe kontekstet kulturore. Vepra Koka e një gruaje me përmasa të vogla, ka qënë i varur në dhomën e gjumit të Margherita Paleologës, gruaja e Frederik Gonzagës-dukë i MantovësNë veprën themelore për studimin e mesjetës arbëre, Breve memoria de li discendenti de nostra casa Musachi të Gjon Muzakës, të shkruar në 1510 dhe të botuar nga mesjetaristi dhe historiani Karl Hopf në Chroniques gréco-romaines, Paris 1873,fq. 270–340, lexojmë se Angjelina Araniti , vajza e Gjergj Arianitit e martuar me Despotin serb Stefan Brankoviç pati një vajzë Maria që u martua me Boniface Paleologu III, Marquess of Montferrat. Ata patën sëbashku dy fëmijë William IX (1486-1518), i cili u bë  Markez i Montferrat midis viteve 1494 dhe 1518, dhe John George(1488-1533) i cili u bë Markezi i fundit i Montferratit, midis viteve 1530 dhe 1533. William IX u martua me Anne of Alencon një fisnike franceze dhe patën sëbashku tre fëmijë, një prej të cilave ishte Margherita Paleologa në dhomën e së cilës ndodhej vepra e Leonardo Da Vinçit. Margherita Paleologa (11 gusht 1510 në Casale Monferrato – 28 dhjetor 1566 në Mantua) ishte stërmbesa e Gjergj Arianitit dhe Maria Muzakës  dhe një nga zonjat fisnike më të rëndësishme të Italisë.  Kësisoj mesjeta arbëre jehon sërish nëpërmjet ekspozitës së Leonardo Da Vinçit në Muzeun Historik Kombëtar. Në të gjitha veprat e tij, Leonardo da Vinçi sjell një mesazh të madh njerëzimi, duke na provokuar që, edhe sot, të mos mbetemi në sipërfaqe, por të hetojmë thellësitë e botës, të njeriut, të jetës, për t’u rritur nga pikëpamja e njerëzimit dhe të jemi të hapur ndaj të ardhmes. Portreti Koka e një gruaje i Leonardo Da Vinçit shquhet për detajet artistike të veçanta. Ajo u porosit tek Leonardo Da Vinçi në vitin 1501 nga Markezja Margherita Paleologa e martuar me Federico II Gonzaga, kryezotin e Mantovës. Në një letër të vitit 1501 Markezja i drejtohej Pietro Novallara-s nëse Leonardo Da Vinçi mund të pikturonte një Madonna për studion e saj private.

Kritiku i njohur i artit Aleksander Nagel shkroi në Katalogun “Leonardo da Vinci: anatomical drawings from the Royal Library, Windsor Castle” botuar nga The Metropolitan Museum of Art për pikturën “Madonna” se : “Sytë nuk përqendrohen në ndonjë objekt të jashtëm, dhe japin përshtypjen se do të qëndrojnë aty ku janë: ata shohin përmes filtrit të gjendjes së brendshme, në vend që të marrin përshtypje të menjëhershme nga bota e jashtme.  Është qëndrimi i të qënit i pezulluar në një gjendje mendore përtej mendimit të veçantë – i pavetëdijshëm, madje, ndaj trupit të tij … këtu, një jetë e brendshme është sugjeruar nga një rend i ri i efekteve ilustruese, pa iu adresuar veprimit ose të rrëfyerit.A ka ndonjë ngjashmëri midis Margarehta Paleologës, stërmbesës dhe pikturës që varej në studion e saj? Për këtë gjë nuk mund të themi asnjë gjë të sigurtë por për aeralin tonë kulturor kjo pikturë është një shenjë një simbol i rëndësishëm i përfshirjes së aristokracisë arbëre në dukuritë më të rëndësishme kulturore të kohës. /KultPlus.com

“Miss Bjeshka 2019”, organizuar në Koritë të Malësisë

Në Koritë është zhvilluar manifestimi tashmë tradicional Logu i bjeshkës – “Miss Bjeshka 2019”, organizuar nga SH.K.A “Besa”, Misioni Françeskan në Tuz dhe QKI “Malësia.

Ky eveniment u ndoq nga një numër i konsiderueshem i qytetarëve nga Malësia dhe bashkëatdhetarë të shumtë nga diaspora, të cilët fillimisht morën pjesë në meshën e shenjtë, e pastaj ndoqën manifestimin argëtues.

Ashtu edhe si vitin e kaluar as këtij viti përzgjedhja për bukuroshen e bjeshkës nuk kishte karakter garues, vetëm karakter revial.

Të pranishmit në emër të organizatorëve i përshëndeti Gjokë Dukaj.

Pastaj, programi vazhdoi me muzikë, ku të pranishmit i argëtoi këngëtari, Arton Nikprelaj dhe këngëtarja Marija Lajçaj. /KultPlus.com

Timo Flloko: I kërkoj falje publikut për ‘krimet’ tona në filma

Periudha komuniste në Shqipëri, la pas shumë plagë për popullin shqiptar. Në kohën kur akoma nuk është kërkuar falje për krimet komuniste të kryera ndaj popullit, aktori Timo Flloko, ka kërkuar falje publike për ato role që ka luajtur gjatë viteve të diktaturës dhe kanë cenuar sensibilitetin e shtresave të ndryshme të shoqërisë.

“Publiku duhet ta dijë se për atë faj apo krim në aspektin krijues që ne kemi bërë, kërkojmë falje”,- u shpreh Timo Flloko në “News 24”. Flloko ka folur për rolin e tij të fundit në Teatrin Kombëtar, atë të Martin Dysartit në dramën “Equus”, me regji të Dino Mustafiç, për kritikën, por edhe për debatin në lidhje me ndalimin e disa prej filmave të realizuar përpara viteve ’90.

Flloko e pranon se në disa syresh, sidomos në filmat me partizanë, ka elemente qesharake dhe se Balli Kombëtar dhe kleri është trajtuar në mënyrë tendencioze e tallëse, por, sipas tij, ka edhe filma që nuk përbëjnë asnjë problem. “Po ç’të keqe ka filmi me Ismail Qemalin, po qoftë edhe ata filma me partizanë, si te “Malet me blerim mbuluar”, me atë dasmën, që për mua është një film i mirë? A ka pasur tendencë skematike, keqtrajtuese? Në disa drejtime, sigurisht që po. Jemi tallur e stërtallur me ballistët.

Ata kanë qenë kundërshtarë politikë, ne i kemi bërë qesharakë. Kjo është për mua një gabim, sepse nuk i kemi evidentuar si kundërshtarë të denjë politikë, sepse ashtu kanë qenë, madje në krye të tyre kanë qenë edhe personalitete të kulturës shqiptare. Por edhe qëndrimet ndaj kulteve fetare, priftit, hoxhës, kanë qenë ekstremisht tendencioze dhe të gabuara. Po të kujtoj rolet e mia si partizan, te Meço, për shembull, mbaj mend që hidhja një bombë dhe i vrisja të gjithë gjermanët. Kjo është qesharake”, tha Flloko. /KultPlus.com

Edhe Dua Lipa performon në “Sunny Hill”

Mbrëmë Dua Lipa para publikut kosvarë, ne festivalin Sunny Hill, perfomojë këngën e saj One Kiss në bashkëpunim me Calvin Harris.

Kjo këngë numëron miliona klikime në Youtube dhe është mjaft e pëlqyer në botë. Dua, në konferenën për shtyp nuk ka konfirmuar se do të performojë në festival, por mesa duket, ka qenë një surprizë e këndshme për fansat e saj.

E mbrëmë, ishte edhe përfundimi i këtij festivali të madh, që tashmë është bërë festival i përvitshëm. /KultPlus.com

57 vjet nga vdekja e Marilyn Monroe, ikonës së filmit

Sot (5 gusht) mbushen 57 vjet nga vdekja tragjike e ikonës së filmit botëror, Marilyn Monroe. Norma Jeane Mortenson, emri i saj i lindjes, ishte një aktore amerikane, modele dhe këngëtare.

E famshme për interpretimin e personazheve komike “biondinat-bombë”, ajo u bë një nga simbolet më të njohura të seksit të viteve 1950 dhe fillimin e viteve të gjashtëdhjeta.

Edhe pse ajo ishte një aktore me çmime më të larta për vetëm një dekadë, filmat e saj fituan 200 milionë dollarë, ekuivalent me dy miliardë dollarë në vitin 2018, deri në kohën e vdekjes së saj të papritur në vitin 1962.

Më shumë se gjysmë shekulli më vonë, ajo vazhdon të jetë një ikonë kryesore e kulturës popullore.

Lindur dhe rritur në Los Angeles, Monroe kaloi pjesën më të madhe të fëmijërisë në shtëpi strehimore dhe një jetimore, dhe u martua në moshën 16-vjeç. Ndërsa punonte në kompaninë ‘Radioplane’ në 1944, ajo u prezantua me një fotograf nga First Motion Picture Unit dhe filloi një karrierë të suksesshme të modelimit.

Pas një seri rolesh të vogla filmike, ajo nënshkroi një kontratë të re me Fox në vitin 1951. Gjatë dy vjetëve të ardhshme, ajo u bë një aktore e njohur dhe pati role në disa komedi, duke përfshirë “As Young As You Feel” dhe “Monkey Business”, si dhe në dramat “Clash by Night” dhe “Don’t Bother to Knock”.

Monroe u përball me një skandal kur u zbulua se ajo kishte pozuar nudo para se të bëhej yll, por historia nuk e dëmtoi karrierën e saj dhe në vend të kësaj rezultoi në rritjen e interesit për filmat e saj.

Në vitin 1954 ajo u martua me legjendën e bejsbollit Joe DiMaggio. Edhe kjo ishte një martesë e dështuar, pasi zgjati më pak së një vit, kjo për shkak se DiMaggio donte një grua me kohë të plotë në shtëpi, ndërsa Marilyn donte t’i përkushtohej karrierës në kinematografi.

E lodhur nga rolet e saj të të njëjtit zhanër, Monroe kërkoi të provonte veten në një interpretim ndryshe. Ajo u zhvendos në Nju Jork dhe u regjistrua në Studio Aktorësh të Nju Jorkut duke studiuar nën drejtorin, Lee Strasberg.

Monroe u lidh shumë me Strasberg, dhe në njëfarë kuptimi, ai u bë babai që nuk e kishte pasur kurrë.

Në 1956 Marilyn ishte kthyer në Hollywood për të punuar në “Bus Stop Josh Logan”. Ajo u fut në dramën Arthur Miller, të cilin e kishte takuar vite më parë në një festë.

Milleri mishëronte gjithçka që Marilyn dëshironte në jetë. Ai ishte një mendimtar serioz, i arsimuar dhe një shkrimtar shumë i respektuar. Ai prezantoi Monroen me rrethin e tij shoqëror, shkrimtarët e njohur Truman Capote, Carl Sandburg dhe Saul Bellow.

Monroe dhe Miller u martuan në qershor 1956, por lidhja e tyre nuk zgjati shumë dhe u ndanë. Pasi interpretoi në “Let’s Make Love” (1960), Monroe nisi një lidhje të re me një nga bashkëpunëtorët e saj, Yves Montand.

Por, problemet me pagjumësinë ndikuan në përkeqësimin e shëndetit të saj dhe ajo nisi të marrë qetësues dhe amfetaminë.

Të dhënat mjekësore të zbuluara nga autopsia, konkluduan se mjeku i kishte dhënë asaj ilaçe si Nembutal dhe Chloral Hydrates, që nëse merren bashkë, këta qetësues mund të jenë fatal.

Sipas të dhënave, rezulton se Monroe ka marrë dozë më të lartë të njërit prej qetësuesve, Nembutal, aksidentalisht ose qëllimisht duke çuar kështu në vdekjen e saj, në moshën 36-vjeçare. /KultPlus.com


Jeto sikur do vdesësh nesër, mëso sikur të duhet të jetosh gjithmonë!

Mohandas Karamchand Gandhi, i lindur më 2 tetor 1869, njihet si udhëheqës ideologjik e politik i Indisë.

Kontribuoi në pavarësinë e Indisë, por veprimtaria e tij ndikoi për liri dhe të drejta të njeriut në të gjithë botën. Njihet shpesh edhe me emrin Mahatma, që në shqip do të thotë “shpirtmadh”. Gjithashtu, në Indi është quajtur edhe me emrin Bapu, që do të thotë “Atë”, duke e konsideruar atë si Ati i Kombit.

KultPlus ju sjell disa nga thëniet e tij më të famshme. /KultPlus.com

Veprimet që bën, tregojnë prioritetet e tua.

Ruaj gjithmonë sensin e humorit!

Duhet të jesh gjithmonë në shërbim të të tjerëve!

Shëndeti është pasuria jote e vërtetë.

Aty ku ka dashuri, ka edhe jetë.

“How to Lose a Guy in 10 Days” do të shndërrohet në serial

Një prej komedive më të popullarizuara romantike, “How to Lose a Guy in 10 Days”, së shpejti do të shndërrohet në një serial televiziv.

Serialin e bazuar në filmin e vitit 2003 me Kate Hudson dhe Matthew McConaughey në rolet kryesore, e zhvillon platforma e re ‘streaming’, Quibi, ndërsa skenarin do ta shkruajë Guy Branum.

“Quibi dhe Paramount janë pajtuar që të më lejojnë ta shkruaj ‘How to Lose a Guy in 10 Days’”, ka shkruar Branum në Twitter.

Nuk dihet shumë në lidhje me ekipin e aktorëve, por nuk përjashtohet mundësia që Hudson të paraqitet sërish në rolin e Andie Anderson, ndërsa McConaughey në rolin e Benjamin Barry.

Kujtojmë që ngjarja e komedisë së vitit 2003 lidhet rreth Barrit, një drejtor ekzekutiv i një kompanie marketingu, i cili vë bast me shefin e tij se mund ta detyrojë një femër të dashurohet në të brenda dhjetë ditësh.

Në të njëjtën kohë, gazetarja Andie Anderson shkruan një artikull se si të ndahesh nga një djalë brenda dhjetë ditësh. /KultPlus.com

“Si një popull i vogël si shqiptarët ka mujt me nxjerr kaq shumë rrugaça”

Tashmë që janë mbushur 12 vjet nga vdekja e tij, At Zef Pllumi na rikthehet në kujtesë, jo vetëm si martiri i Kishës Katolike, si njeriu që u shpëtoi gjallë burgjeve të komunizmit, por edhe si njeriu i shqetësuar për ardhmërinë e Kishës dhe të njerëzve të vet.

E gërryente ideja që populli i tij nuk ngrihej kundër atyre gjërave që i dukeshin të padrejta.

A ka aktualitet kjo thënie e tij edhe sot? /KultPlus.com

Isabel Allende, shkrimtarja kiliane që mahniti botën me realizmin e saj magjik

Njohja jonë me të filloi me “Shtëpia e shpirtrave” dhe mbeti shpirtërore atë ditë e sot lidhja me krijimtarinë e bujarshme që ajo endi me fijet e holla të shpirtit të ndjeshëm të një gruaje që luftoi me zemër e me penë.

Isabel Allende sot është 77 vjeç. Galerinë e saj krijuese e përbëjnë 24 libra, të përkthyer në 35 gjuhë të ndryshme të botës. Numëron 70 milionë libra të shitur. Është vlerësuar plot 60 herë në 15 vende të botës. Mbi bazën e romaneve të saj janë realizuar dy filma të vleresuar nga publiku dhe kritika.

Allende, që i përket brezit të autorëve të realizmit magjik. Ajo është një nga autoret e para të suksesshme në Amerikën Latine. Romanet e Allende shpesh bazohen në përvojën e saj personale dhe ngjarjet historike dhe bëjnë homazhe për jetën e grave, ndërsa gërshetojnë elementë të mitit dhe realizmit. Ajo ka ligjëruar dhe ka vizituar shumë kolegje amerikane për të dhënë mësim letërsi. E rrjedhshme në anglisht si gjuhë e dytë, Allende iu dha nënshtetësia e Shteteve të Bashkuara në 1993, pasi jetoi në Kaliforni që nga viti 1989, së pari me burrin e saj amerikan (nga i cili tani është ndarë). Është thënë që “Ndikimi i Allende në letërsinë e Amerikës Latine dhe botërore nuk mund të mbivlerësohet.” “Los Angeles Times” e quajti Allende “një gjeni”, dhe ajo ka marrë shumë çmime ndërkombëtare, përfshirë Çmimin Dorothy dhe Lillian Gish , vlerësime që u bëhet shkrimtarëve “të cilët kanë kontribuar për bukurinë e botës”.

Isabel Allende lindi në 2 gusht 1942 në Lima, si bija më e madhe e një diplomati kilian. Meqenëse prindërit e saj qenë ndarë, ajo e kaloi pjesën më të madhe të fëmijërisë në shtëpinë e gjyshit të saj. Më vonë ajo jetoi në Bolivi dhe në Liban dhe pastaj u kthye në Kili. Atje ajo punoi si gazetare, u martua dhe bëri dy fëmijë – vajzën Paula dhe djalin Nicolas. Së bijës, e cila vdiq në moshën 28 vjeçare për shkak të një sëmundjeje metabolizmi, ajo i kushtoi në vitin 1992 romanin e saj me të njëjtin emër, shumë personal, i cili ka në qendër vdekjen e saj.

Forcimi i të drejtave të grave

Që herët u angazhua Allende për të drejtat e grave. Në vitin 1968 ajo themeloi revistën feministe “Paula”, në të cilën ajo mbështeste edhe xhaxhanë e madh të saj, Salvador Allende. Që atëherë ajo shkruante pjesë të ndryshme teatrale dhe fitoi famë si moderatore televizori. Meqenëse gjatë diktaturës ushtarake të Pinoçetit ajo nuk ndihej më e sigurtë, ajo emigroi me gjithë familjen e saj në Venezuelë, shkruan DË.

Në mërgim ajo nisi të shkruajë një letër imagjinare, drejtuar gjyshit të saj. Letra e gjatë u kthye në një dorëshkrim, dhe nga dorëshkrimi lindi romani “Shtëpia e Shpirtrave”. Që në veprën e saj të parë ra në sy stili i pazakontë tregimtar i Isabel Allendes, në të cilin fiksioni dhe realiteti janë të ndërthurur me njëri-tjetrin, i ashtuquajturi “realizëm magjik”. Vërtetësinë mizore ajo e lidhi me një botë fantazie plot magji, e cila herë pas here përmbante gjurmë shprese.

Që prej më shumë se dy dekadash Isabel Allende jeton në SHBA, ku u martua edhe për herë të dytë. Por Kili mbetet atdheu i saj, thotë ajo në intervistë me DË. “Unë vazhdoj të ndihem kiliane. Prindërit e mi janë kilianë, familja ime është kiliane dhe unë i kam jetuar vitet e para të jetës sime në Kili, vite që lënë gjurmë”. Në novelën e saj më të fundit, “Përtej dimrit” bëhet fjalë për një migrante illegale nga Guatemala dhe për një gazetare të guximshme dhe optimiste, në të cilën pasqyrohet qëndrimi i Isabel Allendes.

Këto janë faktet që ofron Isabel Allende në faqen e saj në internet në rubrikën “Biografi”. Me sa duket që për këtë të mos flitet më. Sepse në thelb, për të është irrituese që ta vështrosh jetën në këtë mënyrë: “Kemi të bëjmë vetëm me një listë të dhënash, ngjarjesh dhe arritjesh. Në realitet, gjërat e rëndësishme të jetës sime zhvillohen në dhomat e fshehta të zemrës sime dhe nuk kanë vend në një biografi”.

Nuk janë librat sukseset më të mëdha të saj, por dashuria, që e lidh atë me disa njerëz dhe momentet, në të cilat ajo është përpjekur të ndihmojë të tjerët. Për shembull kur u angazhua gjatë diktaturës ushtarake të Pinoçetit për të përndjekur politikë ose si feministe, për të luftuar deri sot për të drejtat e grave në fondacionin e saj “Isabelle Allende Foundation”.

“Shtëpia e Shpirtrave” – vepra e saj e famshme

“Shtëpia e shpirtrave”, është një sagë familjare ku pasqyrohet historia dhe fati i një populli të tërë, i popullit të Kilit, përmes rrëfimeve të grave të një familjeje të rëndësishme dhe ekstravagante. Një afresk i bukur që për nga joshja dhe emocioni i kujton lexuesit që adhuron realizmin magjik vetëm “100 vjet vetmi” te Márquez.

Është fitues i një numri të pafund çmimesh ndërkombëtare, është një libër i shkëlqyer i letërsisë bashkëkohore, i cilësuar si një ndër 100 më të lexuarit e letërsisë së sotme.

Në roman përshkruhen në mënyrë marramendëse ngjarjet e vërteta të historisë, fshehur pas një fasade letrare. Në këtë sfond historik, të mirëpërcaktuar, hap krahët ngjarja në formën e një legjende. Dhe rrëfimi brilant shpalos historinë në tre breza të familjes së Esteban Truebës, i cili bie në dashuri me Rozën e bukur. E këtu nis e gjithë historia e kësaj familjeje…

Fletoret e vjetra të Klarës, të shkruara gjatë periudhave të gjata të heshtjeve të saj, shpalosin historinë e familjes e të vendit, të komploteve, dashurive dhe urrejtjeve, fajeve dhe hakmarrjeve, paudhësive dhe mirësive. Ëndrrat, shpresat, dashuritë, trashëgimitë shpirtërore dhe lidhjet mes njëri-tjetrit, të cilat bëjnë që faqet e librit të fluturojnë njëra pas tjetrës.

Ky roman të lë gojëhapur për fuqinë shprehëse dhe bukurinë e përshkrimit. Pa dyshim ai është një roman që mban edhe peshën e përshkrimit të ngjarjeve historike të vendit, perms të njëjtit talent letrar që e bënë Isabel Allende-n shkrimtare të famshme.

Por megjithë angazhimin e saj, janë natyrisht librat e saj, që e kanë bërë të famshme në të gjithë botën autoren kiliane. Në radhë të parë, vepra e saj e parë “Shtëpia e Shpirtrave”. /Albert Vataj /KultPlus.com

Isabel Allende

“Streets of London” jehon edhe gjysmëshekulli pas

Ralph McTelli e quan “Streets of London”-in “shkëndijën në diafragmën e tij”. Është kjo deri më sot kënga e tij më e suksesshme, më e famshme dhe më e dashur, njëra prej atyre që kanë frymëzuar shumë versione coveri kudo përreth botës. Gjysmëshekulli pas lansimit, kënga tingëllon ende po aq relevante sa ishte kur u lansua. Por pse ka një ndikim kaq afatgjatë?

“Streets of London” fare lehtë mundë të quhej “Streets of Paris”. Ishte frymëzuar pjesërisht nga të pastrehët e shtrirë përpara ngrohëseve në portat e metrosë së kryeqytetit të Francës, duke i vendosur çizmet nën koka në mënyrë që të mos u vidheshin tek flinin. Tema preku McTellin dhe njëmend ishte goditëse. “U mundova t’i prek njerëzit që i pashë nëpër rrugët e Parisit me këta tinguj”, kujton ai.

Kur e shkroi këngën, McTelli ngërtheu aty edhe vetë përvojat e tija të të rriturit në Angli dhe e ndryshoi lokacionin në titullin e saj. Por kjo nuk ishte një ode për kryeqytetin anglez. “Tregu i mbyllur” ku burri i moshuar me noshalancë “shqelmon letrat/me këpucët e tija të tejveshura” për të gjetur pemë të hedhur nga tezgat, ishte në fakt tregu i Croydonit, në Londër, afër vendit ku u rrit McTelli.

Arsyeja pse kënga ka pasur kaq jehonë të madhe është se i reflekton disa të vërteta të palëkundshme njerëzore. Më saktësisht, frikën nga të përfunduarit si të vetëm, si rrëfimi zemërthyer i plakut që rri në një kafene gjithë natën e gjatë, duke pirë çaj ngadalë dhe pastaj duke bredhur deri në shtëpi fikall vetëm… /KultPlus.com

Gashi publikon këngën “Never Forget”

Reperi i mirënjohur kosovar, Gashi ka publikuar këngën e tij më të re “Never Forget”.

J. Mike është producent i kësaj këngem, ka bërë të ditur ai.

Kujtojmë se Gashi mbrëmë ka performuar para publikut kosovar në “Sunny Hill Festival”, që po mbahet në Prishtinë. /KultPlus.com

“Sunny Hill” dhe “Dokufest” rrisin numrin e turistëve dhe të hyrat e bizneseve në Kosovë

Festivali Sunny Hill dhe ai Dokufest, kanë mbushur Prishtinën dhe Prizrenin me turistë. Shumica e bujtinave e hoteleve në të dy qytetet janë të mbushura.

E kjo po vlerësohet pozitive, si për promovimin e vendit dhe kulturës, ashtu edhe për ekonominë lokale.

Vizitorët e huaj thonë se kanë ardhur në Kosovë për këto dy festivale, por po ashtu për t’u njohur nga afër me historinë e vendit.

Në Prizren thonë se Dokufesti ka bërë që numri i vizitorëve në qytet të rritet, duke i rritur kështu dhe të hyrat e bizneseve.

SunnyHill mbyll edicionin e tij të dytë sonte, në Parkun e Gërmisë në Prishtinë.

Derisa, Dokufesti vazhdon me shfaqje të filmave deri më 10 gusht. /Ktv /KultPlus.com

Dokufest

“Festa e Lakrorit” një copë korçe që synon promovimin e traditës

Lakrori i pjekur në saç, një gatim i spikatur i zonës së Korçës përcillet si një manifestim i traditës së kësaj zone përmes Festës së Lakrorit.

Në fshatin Polenë janë mbledhur qindra vizitorë vendas dhe të huaj të cilët kanë zgjedhur të festojnë dhe sigurisht të provojnë shijen e veçantë të lakrorit të gatuar nga amvisat e Polenës dhe sigurisht të pjekur në saç, raporton Top Channel.

Qindra lakrorë u gatuan dhe u poqën mbrëmjen e së shtunës për të gjithë ata që kishin vendosur të shijonin një “copëz” korçe.

Kjo festë është sjellë si një paketë e Bashkisë së Korçës për të promovuar traditën e kuzhinës korçare dhe për të gjallëruar verën. Festa e cila është kthyer në traditë, është një alternativë e mirë jo vetëm për banorët e zonës por edhe turistët e shumtë të cilët zgjedhin Korçën. /KultPlus.com

Më mungon hija e tij!

Jeta e gruas së ve në mjedisin tonë nuk është e lehtë, ngase këtë e dikton mendësia jonë. Me humbjen e burrit, veçan në moshë të re, fillon një etapë plot kundërthënie; gratë kryesisht nuk martohen më, u mbetet të kujdesen për fëmijët, ndonëse në rastet e pavarësisë ekonomike, situata është më e lehtë. Mirëpo, sa është e zymtë kjo jetë tek ne?

Shkruan: Burbuqe Rushiti

Me vellon e bardhë, në çastin e kurorëzimit, atëherë kur të drithëron zemra duke bërë hapin e parë në rrugëtimin e jetës së bashku me njeriun e përzgjedhur, betohesh `për besnikëri në të mira dhe në të këqija, në shëndet dhe në sëmundje`, fillon jetë e re, me teposhtëzat dhe tenaltëzat e veta, me gëzime e hidhërime, si vetë jeta. Kalojnë vitet, bashkëshorti të bëhet shoku dhe miku më i mirë. Dhe ai çdoherë është aty, në të mira dhe në të këqija, është aty supi i tij, kur ke nevojë për mbështetje, është dora e tij për të ta fshirë lotin, për ta ndarë gëzimin me ty, është buzëqeshja e tij për të të dhënë forcë. 
Por, çka ndodh kur një ditë ky mik të ikë përgjithmonë? Çasti kur e bardha e tëra bëhet zi, kur sikur bota të rrënohet mbi supe, është ai çast kur mijëra pikëpyetje të zymta shtrohen në kokat e nënave, familjareve…
Në vendin tonë, gjeneratat më të vjetra të grave, pas vdekjes së bashkëshortit, kryesisht janë mbyllur në `kullat e tyre të fildishit`, thjesht e kanë `burgosur` veten në kultin e zisë. Kanë vuajtur për humbjen e të shoqit, i cili kishte ikur atëherë kur ato kishin pasur nevojë më së shumti për ta. Jetën pa bashkëshortin e shihnin dhe vazhdojnë ta shohin edhe si perëndim të jetës së tyre, meqë në horizont nuk lind më asgjë e bukur për to. Kjo mbyllje në vetvete fillon të thurë gardhin për jetën tutje, ato mendojnë vetëm për sëmundjet, fillojnë ta shfletojnë gazetën nga fundi, brengosen mos flasin `hallku` dhe vazhdimisht përsëritet e njëjta thënie, që nuk ka rrugëdalje – `po të ishte tash ai, çdo gjë do të ishte ndryshe.` Por, jeta është vetëm një, dhe, ashtu, si thonë shumica e psikologëve – `Ose do ta shikosh gotën si gjysmë të zbrazur ose si gjysmë të mbushur`, pos këtyre dy opsioneve, opsion të tretë nuk ka. Prandaj, këshilla e tyre për secilin prej nesh është opsioni i dytë. Këtë opsion të dytë e kapën ato gra, të cilat, kur e vërejtën se nga rrëfimet e tyre të vazhdueshme për dhembjen që kanë, për problemet dhe sëmundjet e tyre, filluan t`i largojnë nga vetja një nga një edhe shoqet e tyre, rrethin e familjes së gjerë, me të vërtetë nisën të sëmuren. Kur vërejtën se edhe tek fëmijët filloi të bëhej barrë fjalori i njëjtë e vajtues dhe vetmia të thellohej përditë e më shumë, ato vendosën që dhembjen ta lënë diku thellë në zemër dhe të ecin përpara për hir të vetvetes, për hir të fëmijëve. I përvolën mëngët dhe nisën ta kthejnë buzëqeshjen në fytyrën e tyre. Duke e kthyer buzëqeshjen, edhe miket sërish nisën të ktheheshin në rrethin e tyre. Më kujtohen fjalët e një gruaje, ekonomiste, e cila në moshë relativisht të re kishte mbetur pa bashkëshortin e saj, e cila pat thënë: `Në Kosovë ka pasur aq shumë vuajtje, njerëzit kanë aq shumë probleme dhe, po qe se unë filloj t`i ngarkoj me humbjen e burrit tim, ata do të më dëgjojnë një herë, dy herë, do të mundohen të më ngushëllojnë, por të tretën herë, po qe se përsëritem, do të ikin të gjithë nga unë! Ndërsa unë kam nevojë për njerëz. Prandaj, vendosa të mos e ngarkoj askënd me dhembjen dhe me problemet e mia. Kështu, e theva murin e vetmisë së plotë.` Ashtu, si shikimi dhe përjetimi i jetës që janë `bardhezi` apo të `ngjyrë-ngjyrshëm`, ashtu edhe jeta pas vdekjes së bashkëshortit në Kosovë po përjetohet deri diku në këto dy mënyra. Mirëpo, në të dy rastet, edhe pse dallojnë nga njëri-tjetri për nga shprehja e përjetimit të dhembjes nga vdekja e bashkëshortit, kryesisht mbretëron e njëjta ndjenjë te të gjitha këto gra – `Më mungon hija e tij`. Por, kjo `hije’ që mungon le të jetë hije e imagjinuar e forcës në mendjen dhe zemrat e nënave, të familjareve, mikeve tona, që patën fatin e tillë ta vazhdojnë jetën pa bashkëshortët e tyre, forcë për të ecur para kokëlarta, për hir të vetvetes, të të afërmve dhe për hir të atij që iku përgjithmonë. `Kulti i zisë`, i cili ishte mjaft i theksuar në Kosovën e paraluftës, filloi të zbehet pas përjetimeve shumë tragjike gjatë luftës. U pa se, ashtu si e mira, që nuk ka kufij, as e keqja nuk kishte kufij. Populli ynë ka shumë fjalë, përplot urtësi, që ngërthejnë në vete shumë filozofi, si ajo Mos të raftë me harru.

© REVISTA TEUTA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.

Ndërroi jetë gazetarja dhe poetja Burbuqe Rushiti

Sot ndërroi jetë gazetarja dhe poetja e njohur Burbuqe Rushiti.

Burbuqja ka punuar disa vjet në ish Radio Televizionin e Prishtinës, në Redaksinë e Kulturës, ndërsa më pas ishte korrespodente e disa mediave në Turqi përfshirë edhe televizionin NTV, shkruan rtv21.tv.

Burbuqe Rushiti është autore e disa përmbledhjeve me poezi. Burbuqja është marrë edhe me përkthime në prozë dhe në poezi, si dhe me kritikë letrare.

Varrimi i Burbuqe Rushitit bëhet nesër në orën 17:00 në varrezat e qytetit në Prishtinë.

“Once Upon a Time… in Hollywood” dhe dashuria për kinemanë

Për filmbërësin Quentin Tarantino nuk ka dashuri më të sinqertë sesa dashuria e një burri për kinemanë. Në filmin e tij të ri, “Once Upon a Time… in Hollywood”, skenaristi-regjisori vë një lidhje platonike po aq të fortë midis një aktori fiktiv, të quajtur Rick Dalton, i njohur në radhë të parë për filma uestern dhe sozise së tij fiktive, Cliff Booth, që është në të njëjtën kohë shofer dhe ndihmës i Daltonit.

Kipci banon me qenin e tij në një rimorkio, prapa një parkingu në Van Nuys të Kalifornisë; Daltoni jeton në Benedict Canyon, afër regjisorit Roman Polanski dhe bashkëshortes së tij shtatzënë, aktores Sharon Tate.

Është viti 1969. Ditëve të famës së Daltonit – ai ishte bërë yll pas serialit televiziv të quajtur “Bounty Law” – i kanë zënë vend pasiguria, alkooli, ashtu si edhe një neveri e përgjithshme, shumëdrejtimëshe për kulturën hipi dhe të ashtuquajturin Hollywood i ri. Ku ta gjejë ai veten?

Ashtu si edhe shumëçka në kulturën amerikane, prej “All About Eve” e deri tek “Hamilton”, ky film ka të bëjë me figurat egocentrike dhe përshtatjen në rrethana. Në një segment në “Once Upon a Time… in Hollywood”, Dalton është në skenën e një filmi dhe nis një bisedë të pazakonshme me një vajzë tetëvjeçare (Julia Butters), po ashtu aktore. Dalton është duke e lexuar një novelë midis xhirimit të skenave. Për çfarë flet libri, pyet ajo? Paj, thotë ai, për një burrë “që duhet të mësohet me të qenit i padobishëm për çdo ditë e më shumë”. Me fjalë tjera, ky është edhe vetë preokupimi i Daltonit dhe pika bosht e filmit. /KultPlus.com

“Të bëhet një teatër i mirë dhe t’i lëmë ata aktorë ta ushqejnë popullin me emocione”

Ky është mendimi i aktorit Reshat Arbana rreth çështjes së Teatrit Kombëtar. Mendimin e tij e bën publik kreu i qeverisë, Rama përmes një postimi në rrjetin social Facebook.

“Raportin me vlerat e historisë dhe respektin mjeshtrat e skenës, ai nuk e sheh aspak të lidhur me muret prej tallashi të karakatinës së sotme të Teatrit Kombëtar. Aktori i madh mbështet prej shumë kohësh ndërtimin e Teatrit të Ri Kombëtar, në hapësirën ku i vjetri e ka kryer e humbur përfundimisht funksionin e tij”, shkruan Rama.

Postimi i plotë i Ramës:

Njëri ndër idhujt e publikut shqiptar, aktor i gjeneratës së yjeve të një kohe kur mjeshtëria artistike i jepte kuptim kornizës së absurdit socrealist, Reshat Arbana i përket historisë së skenës e të ekranit. Por raportin me vlerat e historisë dhe respektin mjeshtrat e skenës, ai nuk e sheh aspak të lidhur me muret prej tallashi të karakatinës së sotme të Teatrit Kombëtar. Përkundrazi, njësoj si të tërë artistët e vërtetë të skenës, aktori i madh mbështet prej shumë kohësh ndërtimin e Teatrit të Ri Kombëtar, në hapësirën ku i vjetri e ka kryer e humbur përfundimisht funksionin e tij.

Reshat Arbana:

Të bëhet një teatër i mirë dhe t’i lëmë ata aktorë të ushqejnë me emocione popullin. Të shohim teatër që të ngacmojë spektatorin në zemër. /KultPlus.com

“Durrësi mesjetar” vazhdon kërkimet në amfiteatrin romak

Bashkëpunimi shqiptaro-italian për projektin “Durrësi Mesjetar” 2019 vazhdon. Kërkimet janë përqendruar në amfiteatrin romak të qytetit. Monumenti është një prej më të mëdhenjve në Gadishullin e Ballkanit dhe me shumë gjasa është ndërtuar në epokën e perandorit Trajan, në pjesën perëndimore të qytetit antik.

“Projekti Durrës: Kërkime arkeologjike dhe vlerësim i pasurisë arkeologjike të Durrësit dhe territorit të tij, financuar nga Ministria e Jashtme Italiane, është një mision i Universitetit të Chietit ‘Gabriele D’Annunzio’, nën udhëheqjen e prof. Sonia Antonelli”, shkruhet në njoftimin e bartësve të projektit. “Durrësit Mesjetar” është vijim i aktiviteteve kërkimore të Universitetit të Parmës në vitet 2003-2009. Projekti synon rifillimin e gërmimeve arkeologjike në amfiteatrin e ndërtuar në fund të shekullit 1 pas Krishtit, punimet në strukturat e gjetura, si dhe dokumentimin e konsolidimin e tyre.

Pjesë e gërmimeve do të jenë edhe studentë shqiptarë dhe studentë italianë nga Universiteti “G. D’Annunzio”, Chieti-Pescara.

Misioni Arkeologjik Italian ka nisur punën e tij në qytetin e Durrësit që prej vitit 2001, me qëllim realizimin e hartës së rrezikut arkeologjik, si dhe evidentimin e aktivitetit të gërmimit dhe projektimit të vlerësimit të monumenteve urbane, veçanërisht të amfiteatrit romak. /KultPlus.com

Në Berlin, transporti publik falas për të gjithë nxënësit e shkollave

Duke filluar dita e enjte, të gjithë nxënësit e shkollave në Berlin mund të shfrytëzojnë transportin publik të kryeqytetit falas, si me tramvaj ashtu edhe me autobus. Qëllimi i këtij vendimi është të lehtësojnë familjet dhe të rinjtë nga kostot e lëvizjes e njëkohësisht të ndihmojnë mjedisin.

Po ashtu edhe qytetet e tjera në mbarë vendin kanë bërë plane për të rritur përdorimin e transportit publik për të zvogëluar bllokimet e trafikut dhe për të mbrojtur mjedisin. Qyteti i vogël Monheim në Gjermaninë perëndimore do të fillojë të ofrojë një shërbim autobus falas për të gjithë në prill të vitit 2020.

Qytetet e tjera, të tilla si Bon, Essen, Herrenberg, Mannheim dhe Reutlingen janë gjithashtu të lidhur me idenë për të bërë transportin publik më të lirë raportojnë mediat gjermane. /KultPlus.com

Pattinson dhe Dafoe në trailerin e tensionuar për “The Lighthouse”

Robert Pattinson dhe Willem Dafoe luftojnë me shëndetin e tyre mendor në një ishull të braktisur në trilerin e parë për horror-dramën fantastike “The Lighthouse”.

Filmi e tregon historinë e dy rojave të farit në një ishull të largët dhe misterioz, armiqtë më të mëdhenj të të cilëve bëhen vetmia dhe frikët e tyre më të mëdha, ndërsa ngjarja është e vendosur në vitin 1890.

Thomas (Dafoe) dhe Ephraim (Pattinson) janë të vetmit në ishull, duke e kaluar kohën me alkool, duke e luftuar motin e stuhishëm, duke kërcyer, bërtitur, duke u ngufatur dhe endur nëpër farin e braktisur. Ngjarja në dukje e zakonshme ndërpritet nga shfaqjet surrealiste të një femre misterioze (Valeriia Karaman) nën ujë dhe një përbindëshi të çuditshëm, i cili shfaqet mbi karakterin e Pattinsonit. Histeria dhe vetmia bëjnë që Thomas ta humbasë konceptin e kohës.

Regjisori i filmit horror “The Witch”, Robert Eggers, e bën regjinë edhe të këtij filmi, dhe e ka shkruar skenarin me vëllanë e tij Max Eggers. Filmi e pati premierën në maj, në Festivalin e Filmit në Kanë, ku u prit mirë nga kritikët që e vlerësoi aktrimin e dy aktorëve, si dhe aspektet regjisoriale dhe teknike. Filmi do të shfaqet gjithashtu në Toronto, në shtator, në festivalin ndërkombëtar.

“The Lighthouse” mbërrin në kinematë amerikane në mes të tetorit. /KultPlus.com

Fjala e fundit

Poezi nga Sylvia Plath

Mua nuk më duhet një kuti e rëndomtë,
më duhet një sarkofag
Me lara tigri dhe me fytyrë sipër kapakut.
I rrumbullt, si hëna që ta shihnin të gjithë
ç’përposh.
Dua t’i shoh të gjithë ata, kur të vijnë,
Duke depërtuar përmes gurëve memecë dhe rrënjëve.
Tashmë i shoh, – fytyra të zbehta, të largëta,
si yjet.
Tanimë ata janë një hiç, madje as foshnja.
I përfytyroj pa nëna e baballarë, si zotat e parë.
Ata pyesin, në duhet t’isha vallë.

Prej fundjavës sime duhet të ziesh reçel, si
prej frutash!
Pasqyra ime mbulohet mjegullishtë.
Edhe një hukamë tjetër dhe në të nuk mbetet
pasqyrim.
Lulet dhe fytyrat lëbardhen asisoj, sa shndërrohen
në çarçafë.

Nuk ia kam besën. Ai zhduket, si avull
Në ëndrra përmes vrimës së syve ose gojës.
Unë nuk mund ta ndaloj.
Një dite të bukur ai nuk do kthehet. Gjërat janë
sajuar tjetërsoj.
Ata mbeten, madhështitë e tyre të veckla
Të ngrohura janë me përçikje të shpeshta.
Kur më mërdhijnë këmbët,
Syri blu i bruzit tim më ngroh.
M’i jepni kotruvet e bakërta, jepuni kutive me
pomadë
Të shpleksin rreth meje lulet kundërmuese të natës.
Ata do të më mbështjellin në fasha, ata do ta vënë
zemrën time
Në një bohçe të pastër te këmbët e mia.
Zor se do ta njoh veten. Ka me qenë errët.
Dhe drita e këtyre vogëlimave është më e mrekullt
se fytyra e Ishtar-it* .