Konkursi i Këngës Eurovision 2025 do të hapet të dielën, me një paradë ku marrin pjesë konkurrentë nga 37 kombe.

Por gara fillon në të vërtetë të martën, kur gjysmëfinalja e parë ku do të largohen pesë vende konkuruese.

Gjashtë të tjerë do të largohen në gjysmëfinalen e dytë të enjten, përpara se Finalja e Madhe të zhvillohet në Bazel të Zvicrës, të shtunën, më 17 maj.

Pjesëmarrësit e këtij viti përfshijnë dy konkurrentë që rikthehen, një këngëtar profesionist opere, një aludim të fshehur fin ndaj emisioneve seksuale, si dhe një himn vallëzimi.

Për t’ju ndihmuar të përgatiteni, BBC ka hartuar një udhëzues për të 37 këngët në konkurs, të cilat i ka renditur në kategori të përafërta muzikore.

Pop post emigrantë

Këtë nëntitull BBC e ka marrë nga Shkodra Elektronike.

Sipas shkrimit, ata janë një dyshe shqiptare që jeton në Itali, të cilët bashkojnë muzikën etnike të qytetit të tyre të lindjes, Shkodrës, me një tingull elektronik progresiv.

Kënga e tyre Zjerm (Zjarri) imagjinon një kohë kur mirëkuptimi ndërkulturor do të çonte në paqe dhe harmoni – një botë pa nevojë për ushtarë dhe ambulanca, dhe ku “vaji do të mbante erë jargavani”.

Hyrja e Greqisë, Asteromáta , është gjithashtu e rrënjosur në histori dhe kujtesë, ndërsa Klavdia përshkruan lidhjen e pathyeshme që refugjatët ndajnë me atdheun e tyre.

” Edhe nëse kalojnë detet / Ata kurrë nuk do ta harrojnë tokën e shenjtë që e quanin shtëpi “, këndon ajo, në një baladë rrëqethëse që përzien elementë tradicionalë grekë dhe pontikë me instrumente me tela që ngrihen lart.

Një qasje më optimiste ndjek këngëtari holandez Claude. Një refugjat nga lufta e përgjakshme civile në Republikën Demokratike të Kongos. Ai u zhvendos në Holandë në moshën nëntë vjeç dhe u dashurua me Eurovisionin ndërsa priste në qendrën e refugjatëve.

Kënga e tij, C’est La Vie, është një homazh për nënën e tij, e cila e mësoi të shihte anën pozitive në situatën e tyre.

Ai kombinon elementë të shansonit dhe zouk-ut franko-karibian, dhe duket se do të renditet në 10 vendet e para.

Magji, magji dhe djem gotikë me humor të keq

Suksesi i “shtrigës gotike gremlin” Bambie Thug në Eurovisionin e vitit të kaluar ka krijuar një grup të vërtetë imituesish në vitin 2025.

Këngëtarja polake Justyna Steczkowska, e cila përfaqëson vendin e saj për herë të dytë, madje përfshin një magji sllave në këngën e saj, Gaja – duke thirrur shpirtin e Tokës nënë për ta “pastruar” atë nga një marrëdhënie toksike.

Është një performancë mjaft intensive, me Justynën që këndon nota të gjata dhe të qëndrueshme dhe luan një solo violinë të tërbuar, përpara se të ngjitet në trarët e ndërtesës me një palë litarë.

Këngë popi të nivelit të majtë

Fitore apo humbje, konkurrentët nga Britania e Madhe kujtojnë të hënën se u kanë dhënë shkrimtarëve kryesorë një dhuratë me titullin e punimit të tyre: Çfarë ndodhi, sapo?

Një himn pop i sforcuar dhe me ritëm të plotë, ai përzgjedh me kujdes pjesët më të mira të Queen, Andrew Lloyd Webber dhe Beatles, me sa duket për t’u kujtuar votuesve trashëgiminë e pasur muzikore të Britanisë.

Me tetë ndryshime tempo, mund të jetë e vështirë për t’u kuptuar nga votuesit, por harmonitë yjore dhe personalitetet e shkëlqyera të grupit do t’i përcjellin ato.

Çështja kryesore është se kënga shmang klishetë e Eurovisionit të himneve të vallëzimit me çekiç dhe baladave të valëvitura – diçka që “Remember Monday” e kanë të përbashkët me këngët e preferuara të këtij viti.

Në krye të renditjes janë përfaqësuesit suedezë KAJ, kënga e të cilëve “Bara Bada Bastu” është një odë për fuqitë rigjeneruese të saunës, e shoqëruar nga valltarë të veshur me peshqirë të hollë.

Tepër tërheqëse, kënga ka fituar miratimin e Bjorn Ulvaeus të grupit Abba, i cili e ka kënduar këngën në saunën e tij private.

Konkurrencë e fortë vjen nga këngëtari austriak JJ dhe balada e tij operistike Wasted Love.

Një histori e vjetëruar për dashuri të pashpërblyer, që mbështetet në stërvitjen e tij si kundër-tenor, përpara se të shpërthejë në një krizë të papritur tekno.

Një këngë e preferuar nga agjencitë e basteve, thembra e vetme e Akilit të saj është ngjashmëria e saj me fituesin e vitit të kaluar, Nemo.

I veçantë në një mënyrë të ndryshme është kënga e Irlandës, Laika Party – një himn trance-pop i viteve ’90 për një qen që u dërgua në hapësirë ​​nga Rusia dhe u la të vdiste atje.

Këngëtarja Emmy synon t’i japë një kthesë shpresëdhënëse një historie tragjike, por, pavarësisht një performance energjike, është paksa dekurajuese.

Më e këndshme është Laura Thorn e Luksemburgut, La Poupée Monte Le Son e së cilës është një thirrje për hyrjen fituese të France Gall në 1965, Poupée De Cire, Poupée De Son.

Ndërsa origjinali fliste për një “kukull mode” të drejtuar nga kompozitori Serge Gainsbourg, përgjigjja e Thorn ka të bëjë tërësisht me marrjen e kontrollit.

«Nëse mendon se një burrë si ti mund të më manipulojë, kthehu te mamaja jote », qorton ajo.

Vende të tjera që po i afrohen Italisë

Roma duhet të jetë në turp. Këtë vit nuk ka një, por dy këngë rreth kulturës së gjallë të Il Bel Paese.

E para vjen, jo çuditërisht, nga San Marino – mikroshteti i pavarur që ndodhet brenda Italisë veri-qendrore.

E titulluar Tutta L’Italia , ajo feston gjithçka, nga ekipi i futbollit të qarkut dhe vreshtat e tij, deri te Mona Lisa (nën emrin e saj italian Gioconda).

E shkruar nga Gabry Ponte – një nga ideatorët e këngës “Blue” (Da Ba Dee) të Eiffel 65 – është një përzierje e lehtë, por argëtuese, e ritmeve të vallëzimit, të luajturit në fizarmonikë tradicionale dhe valleve popullore të Kalabrisë.

Megjithatë, skenografia mund të jetë rrënimi i saj, me Gabryn e izoluar pas platformave të tij të DJ-it, ndërsa këngëtarët, të cilët për ndonjë arsye dëshirojnë të mbeten anonimë, i mbulojnë fytyrat e tyre me maska.

Më i paharrueshëm, por padyshim më i çrregullt, është Espresso Macchiato i Estonisë.

E interpretuar nga Tommy Cash (i vetmi konkurrent i Eurovision që është shfaqur në një album të Charli XCX ), është një karikaturë paksa e dashur e stereotipeve italiane, me vargjet e pashlyeshme: ” Jeta është si spageti, është e vështirë derisa t’ia dalësh “.

Ka përpjekje për të hequr dorë nga aludimet seksuale, por Eurovision po e bën shumë… të vështirë.

Një treshe artistësh po përpiqen t’i shmangin censurës përmbajtjen erotike, të udhëhequr nga Miriana Conte nga Malta, me një këngë pulsuese për klube të quajtur Serving.

Në formën e saj origjinale, refreni i këngës sillej rreth frazës “shërbim ndaj kantit” – fjala kant në maltezisht do të thotë “të këndosh” dhe është homofon për një term në anglisht që definitivisht nuk do të thotë të këndosh.

Është një referencë për një frazë të njohur në botën e drag/ballroom; por disa vende u ankuan se ajo shkeli udhëzimet e transmetimit, duke nxitur një rishkrim të nxituar të tekstit.

Nëse ky veprim kishte për qëllim të gjeneronte tituj kryesorë, funksionoi, por tani që Miriana ka vëmendjen, ajo nuk do të lëshojë pe.

Performanca e saj, ku shfaqet një top diskoje gjigant i vendosur midis dy buzëve të kuqe, është jashtëzakonisht e këndshme dhe ajo ka një palë pipëza për t’u pasur zili. Sa keq që kënga është e mbushur me klishe të muzikës europop.

Një tjetër konkurrent që po i dyfishon interpretimet e tij është Go-Jo i Australisë, i cili dëshiron që të “pihet një gllënjkë” milkshake nga “kupa e tij speciale”.

Me një sasi të vogël të muzikës disco funk të Electric Six, Milkshake Man është mjaftueshëm i shijshëm për ta rikthyer Australinë në finale, pasi arriti vetëm një gjysmëfinale vitin e kaluar.

Së fundmi, është Erika Vikman nga Finlanda, kënga e së cilës “Ich Komme ”, cilësohet si një “mesazh i gëzueshëm kënaqësie, ekstazie dhe gjendjeje transi”.

I strukturuar për të imituar realitetet pneumatike të të bërit dashuri, ai sjell në mendje himne ikonike gejsh, siç janë “Your Disco Needs You” e Kylie-t dhe “Hot Stuff” e Donna Summer – dhe përfundon me Erikën që fluturon drejt qiellit mbi një mikrofon masiv prej ari.

 Tre këngë të frymëzuara nga kanceri

Pak gjëra në jetë janë më shkatërruese se shprehja “Kam frikë se është kancer”.

Sëmundja do të prekë një në dy prej nesh dhe, megjithëse normat e mbijetesës janë përmirësuar ndjeshëm, ndikimi mund të jetë shkatërrues.

Këtë vit, tre konkurrentë të ndryshëm të Eurovisionit janë prekur nga kanceri, duke frymëzuar këngë me pikëllim dhe reflektim të pakrahasueshëm.

Këngëtarja franceze Louane e kap më së miri këtë. Kënga e saj “Maman ” është një bisedë intime me nënën e saj, e cila vdiq kur ajo ishte vetëm 17 vjeçe.

Gjatë tre vargjeve, Louane përshkruan “boshllëkun” që ndjeu; dhe se si e mbushi boshllëkun me sjellje të këqija dhe histori dashurie pa kuptim. Por, ndërsa kënga përparon, ajo i thotë mamasë së saj se është qetësuar dhe ka gjetur një qëllim… duke u bërë vetë nënë.

Ajo e këndon bukur, me një përzierje keqardhjeje dhe force. Dhe kur zëri i vajzës së saj shfaqet në momentet e fundit të këngës, do të duhej një zemër e fortë për të mos derdhur asnjë lot.

Në Norvegji, 19-vjeçari Kyle Alessandro ndau një histori të ngjashme, kur nëna e tij u diagnostikua me kancer në vjeshtën e vitit 2023. Diçka që tha gjatë trajtimit të saj e frymëzoi pjesëmarrjen e tij në Eurovision: “Mos e humb kurrë dritën tënde”.

Kyle e mori atë frazë dhe e shndërroi në një këngë pop që flet për mbijetesën ndaj vështirësive. “Asgjë nuk mund të më djegë tani,” këndon ai. “Unë jam çakmaku im .”

Ndërkohë, Klemen Slakonja është një komedian i njohur më së miri në Slloveni për përshtypjet e tij për Donald Trump dhe Vladimir Putin – por balada e tij, Sa kohë kemi mbetur, u shkrua pasi gruaja e tij, aktorja Mojca Fatur, u diagnostikua me kancer të palcës së kockave.

Ndërsa ai këndon, valltarët e Klemen e ngrenë në ajër dhe e mbajnë përmbys, për të përfaqësuar çorientimin që ndjeu familja.

“Kur ajo lexoi diagnozën e saj, bota jonë u përmbys dhe ndjeva atë vërshim gjaku në kokën time, të njëjtin që ndiej sa herë që jam përmbys në performancë”, tha ai për Eurovision World .

Duke sfiduar të gjitha gjasat, Mojca mbijetoi dhe i bashkohet atij në skenë në Eurovision. Është një moment thellësisht intim dhe prekës.

Bops

Duke dëgjuar formacionin e këtij viti, është sikur të gjithë konkurrentët dëgjuan këngën “Evacuate the Dancefloor” të Cascada-s dhe thanë, “Jo, jemi mirë, faleminderit”.

Ka këngëtarë të klubeve kudo, me Red Sebastian-in e Belgjikës (i cili e ka marrë emrin nga gaforrja në filmin “Sirena e Vogël”) që paraqet një këngë të tërë rreth çlirimit të një rave në mbrëmjeje që zgjat gjithë natën.

Sissal i Danimarkës merr një tingull të ngjashëm, me një këngë të lashtë Euro-bop të quajtur Hallucination që evokon pa mundim fituesen e dyfishtë të Eurovisionit, Loreen.

Sissal tha se qëllimi i saj më i madh ishte që publiku të ndiente se nuk mund të ulej gjatë këngës.

Ndërkohë, Gjermania po përpiqet të shënojë një “home run” me “Baller” , një himn super tërheqës i muzikës trance që nuk do të tingëllonte i papërshtatshëm në superklubin e Berlinit, Berghain.

E interpretuar nga vëllezërit e motrat austriakë, Abor dhe Tynna, kënga po mbetet në mes të listës, pasi Tynna sëmuret me laringjit, duke ia hequr dyshes mundësinë për të impresionuar fansat në festat e ndryshme parapërgatitore të Eurovisionit. Por tani që ajo është shëruar, kënga mund të ngjitet në renditje.

Kjo ka më pak të ngjarë për Væb , të njohur edhe si Jedward islandez. Kënga e tyre energjike dance-rap, Roá , ka të bëjë tërësisht me varkën nga Islanda në Ishujt Faroe, “sepse pavarësisht se çfarë ndodh në jetë, ti thjesht vazhdon të nagsësh varkën përmes valëve”.

Ylli spanjoll Melody performon më mirë me “Esa Diva”, një këngë house plot gjallëri me një dozë kitare flamenko, që dokumenton udhëtimin e saj drejt famës.

Dhe kënga “Mamagama” e Azerbajxhanit imiton tërësisht Maroon 5 në “Run With U”, një këngë e butë pop e shoqëruar me një rif vezullues në saz – një instrument i ritmit me qafë të gjatë i ngjashëm me lahutën.

Ndërkohë, Marko Bošnjak po përgatit një tortë helmuese për t’ua dhënë torturuesve të tij – kryesisht njerëzve që e bombarduan me mesazhe urrejtjeje homofobike pasi u zgjodh për të përfaqësuar Kroacinë.

Kritikat ishin aq të forta sa ai humbi zërin dhe nuk mundi të dilte nga shtëpia për pesë ditë.

Kënga e tij është melodramatike, plot me sintisajzerë grykë-grykë dhe këngë të frikshme për shesh lojërash. Është pak e ekzagjeruar, por prapëseprapë duhet të kalojë në finale.

Një qasje më eterike po ndjek grupi letonez Tautumeitas, kënga e të cilit Bur Man Laimi përkthehet si “një këngë për lumturinë”.

Duke kujtuar këngët Bjork dhe Enya, harmonitë e saj folklorike që mbivendosen bazohen në këngë tradicionale letoneze dasmash, duke e bërë atë një nga këngët më tërheqëse të këtij viti.

Një mister i mëtejshëm ofrohet nga Theo Evan , përgjigja e Qipros ndaj Nick Jonas. Teksti i këngës së tij, Shh , është një enigmë, e shkruar nga ish-tenisti Elke Tiel, “e vërteta e fshehur e të cilit do të zbulohet vetëm në skenën e Eurovisionit në maj”.

Ai e hap performancën e tij i ulur midis dy skelave në një rikrijim të skicës së famshme të Njeriut Vitruvian të Leonardo da Vinçit – kështu që ka një të dhënë.

“Shh” është një nga një numër këngësh pop gotike, e kënduar nga të rinj të zymtë me flokë interesantë.

Ndër më të mirat është “Kiss Kiss Goodbye” , nga Adonxs i Çekisë , i cili kalon nga një falseto engjëllore në një bariton shqetësues ndërsa përballet me të atin që mungon.

Grupi lituanez Katarsis është një eksperiment interesant, me një këngë roku qëllimisht pesimiste që deklaron se “themelet e gjithçkaje kanë filluar të kalben”.

I titulluar Tavo Akys (Sytë e tu), kënga arrin një kulm bindës, por është e vështirë ta parashikosh si fituese të votave, përveç nëse Eurovision tërheq papritur një audiencë adoleshentësh emo të depresionuar.

Këtë listë e plotësojnë këngëtari armen Parg, me këngën “ Survivor ” të frymëzuar nga Imagine Dragons, dhe këngëtari serb Princ, balada e të cilit e stërholluar quhet Mila.

Të dy interpretuesit japin gjithçka nga vetja, por këngët nuk ndihen mjaftueshëm të forta për të mbijetuar në gjysmëfinale.

Rikthime në modë roku të viteve ’70

Katër vjet pas fitores së Måneskin, ringjallja e muzikës rock në Eurovision vazhdon me shpejtësi.

Italia është rikthyer sërish në këtë rol, falë Lucio Corsi -t – mendoni për David Bowie-n si Pierrot – dhe baladës së tij glam rock Volevo Essere Un Duro (Doja të isha i fortë).

Një himn delikat për njerëzit që ndiejnë se nuk përshtaten, kujton se si Lucio u ngacmua kur ishte fëmijë dhe si është rritur duke përqafuar brishtësinë e tij. Në një moment, ai këndon: “Në vend të një ylli, [Unë jam] vetëm një teshtimë.”

Është një pjesë e përjetshme e shkrimit të këngëve që realizon atë trukun thelbësor të Eurovisionit duke tingëlluar e re dhe e njohur në të njëjtën kohë.

Grupi indie portugez Napa gjithashtu ka një atmosferë të viteve ’70, duke kanalizuar këngën Wings të Paul McCartney në këngën e butë rock, Deslocado (pa vend).

Është një tjetër këngë për migrimin, e shkruar pasi grupi u detyrua të zhvendosej nga Madeira në Portugali për shkak të krizës ekonomike.

“Edhe pse kemi qenë këtu për disa vite, gjithmonë kemi atë dëshirë për t’u kthyer dhe atë ankth për t’i thënë lamtumirë familjes”, tha këngëtari Guilherme Gomes.

Të fundit, por jo më pak të rëndësishme, janë Ziferblat e Ukrainës , të cilët vazhdojnë serinë mahnitëse të pjesëmarrjeve me cilësi të lartë të vendit në mes të një lufte me Rusinë.

Kënga e tyre, Bird Of Pray , është një përzierje e papritur e grupit të viteve 70 të muzikës new wave, Cars, këngës së zogjve dhe riff-it të kitarës nga kënga Sweet Dreams My LA Ex e Rachel Stevens – ndërsa teksti është plot shpresë për një ribashkim paqësor me të dashurit e tyre. Është më mirë nga ç’duket kështu.

Baladat

Ku do të ishte Eurovision pa një grua me flokë të kuqërremtë që ulërinte në një makinë ere të vendosur në “uragan”?

Izraeli ka një formë të fortë në këtë kategori dhe e vendos përsëri standardin me “ New Day Will Rise” , një baladë melankolike për piano e kënduar në një përzierje gjuhësh angleze, frënge dhe hebraike.

Kënga është interpretuar nga Yuval Raphael , një 24-vjeçare që shpëtoi për pak në festivalin e muzikës Nova 2023, ku një sulm nga Hamasi mori jetën e 378 personave dhe shkaktoi ofensivën e vazhdueshme të Izraelit në Gaza.

Është e vështirë të mos i interpretosh tekstet e saj si një përgjigje ndaj këtyre ngjarjeve – “të gjithë qajnë, mos qani vetëm”. Si rezultat, pjesëmarrja e saj nuk ka marrë të njëjtin nivel kritikash si Eden Golan, i cili përfaqësoi Izraelin vitin e kaluar.

Kjo nuk mund të thuhet për konkurrenten e Gjeorgjisë, Mariam Shengelia , e cila është fishkëllyer gjatë paraqitjeve para Eurovision për mbështetjen e saj të supozuar të partisë autoritare, pro-ruse dhe anti-LGBT të vendit, Ëndrra Gjeorgjiane.

Shengelia i ka mohuar akuzat, duke theksuar se kënga e saj – një baladë emocionuese, kuazi-militariste e quajtur Freedom – është rreth “lirisë së zgjedhjes, lirisë për të dashur, lirisë për të jetuar siç dëshiron të jetosh”.

“Asnjë sasi urrejtjeje e fabrikuar nuk do ta ndryshojë këtë”, i tha ajo faqes së fansave të Eurovisionit Wiwibloggs .

Nina Žižić nga Mali i Zi trajton abuzimin në familje në Dobrodošli , një baladë orkestrale e menduar dhe e rafinuar.

Këngëtarja, e cila më parë u paraqit në Eurovision në vitin 2013 me këngën e çuditshme cyborg pop, Igranka, i interpreton tekstet e saj me pasion dhe sinqeritet, por disi kënga nuk merr kurrë sukses të plotë.

Së fundmi, por jo më pak e rëndësishme, kemi kampionen në fuqi Zvicrën, e përfaqësuar nga 24-vjeçarja Zoë Më, e cila e përshkruan veten si një “zanë e vogël”.

Në mënyrë të përshtatshme, kënga e saj e shkruar vetë, Voyage, është delikate si krahët e një zane, duke valëvitur me një lutje të butë për ta trajtuar njëri-tjetrin me mirësi.

Duke u kualifikuar automatikisht për në finale, është një oaz i mirëpritur qetësie mes seancave me avull të saunës, prerjeve të flokëve gotike me humor të keq dhe aludimeve provokuese.

Por ky është Eurovision. E gjithë jeta njerëzore është këtu. BBC/ KultPlus.com