Futbolli kosovar u rrit falë yllit që nuk shuhet kurrë, Fadil Vokrrit

Përktheu: Uranik Emini (8 shtator 2021)

Gazeta spanjolle “El Pais” ka shkruar një artikull të gjatë për futbollin kosovar, duke vënë në fokus legjendën Fadil Vokrri.

Më poshtë gjeni shkrimin e plotë të El Pais:

Ëndrra e Fadil Vokrrit

Futbolli kosovar u rrit falë figurës së sulmuesit të tyre historik

Në mesin e viteve tetëdhjetë të shekullit të kaluar, sulmuesi Fadil Vokrri (Podujevë; 1960-2018) u nominua si lojtari më i mirë i ish-Jugosllavisë. Vdiq në moshën 57-vjeçare, viktimë e një sulmi në zemër, stadiumi kombëtar i Prishtinës, mban emrin e tij.

Është e pamundur të ndash futbollin në Kosovë nga figura e asaj që quhej Maradona shqiptar i Kosovës. Në pension, si president i Federatës së Futbollit të Kosovës, në vitin 2016 ai arriti ta bëjë Kosovën të njihet nga FIFA dhe UEFA dhe kësisoj tani edhe mund të merrte pjesë në garat ndërkombëtare. “Pas ditës së shpalljes së pavarësisë, ai ka qenë momenti më i rëndësishëm për vendin tonë të ri. Babai im punoi shumë për të. Futbolli ishte jeta e tij dhe ai donte të promovonte vendin përmes lojërave, të bënte një projekt për të rinjtë në mënyrë që ata të shpëtonin familjet e tyre”, thotë djali i tij, Gramoz Vokrri.

Babai i tij është një simbol kombëtar, akoma protagonist i përditshëm i bisedave familjare në të cilat brezat që e panë atë të luante me numrin nëntë të Prishtinës u thonë më të vegjëlve se çdo të diel ai i bëri ata të harrojnë vështirësitë që kanë kaluar, përfshirë urinë. “Për një skuadër si Spanja, me të gjithë yjet e saj, të luash në stadiumin tonë është një ëndërr që i bën të gjithë kosovarët të lumtur,” vazhdon Gramozi.

Si futbollist, ndër bëmat që Vokrri udhëhoqi me Prishtinën është një fitore në Maracanën e vogël në Beograd kundër Yllit të Kuq (Zvezdës). Një arritje në atë kohë për futbollin kosovar. “Mendoj se njerëzit e adhuronin babanë tim sepse në stadium ishte i vetmi vend ku ata mund të ndiheshin shqiptarë. Ishte diçka më shumë se futbolli që e bëri atë të donte njerëzit, “thotë djali i tij. Para dhe gjatë konfliktit me Serbinë, futbolli ishte simbol i rezistencës për popullatën kosovare. Autoritetet serbe po bënin çmos për të parandaluar që kosovarët ta praktikonin atë. Një lojë në rrugë ose në një stadium klandestin ishte një mënyrë për të rebeluar dhe përforcuar ndjenjat kombëtare.

Pranë derës kryesore të hyrjes në stadium ka një statujë që nderon figurën e idhullit kosovar. Ajo u përurua më 23 korrik, data e ditëlindjes së Vokrrit, me nderime shtetërore. Kryeministri, Albin Kurti, në fjalën e tij shpjegoi pozën që zgjodhi skulptori për të përshkruar futbollin e Vokrrit, trungun e përkulur, kokën e lartë dhe topin të ngjitur në këmbën e djathtë. “Ai ishte krenaria e gjithë Kosovës dhe kur gjërat ishin shumë të vështira në aspekte të tjera, Fadili u shpall futbollisti më i mirë në ish-Jugosllavi. Kjo statujë përfaqëson momentin kur Fadil Vokrri merr topin para se të hyjë në zonë duke shikuar këmbët e lojtarëve kundërshtarë që do të driblojnë, dhe ka shumë të ngjarë, sa herë që ai shënonte dhe hynte ose shënonte një gol ose kishte një penallti ”, tha Kurti.

Më e fortë se politika

I rekrutuar nga Partizani i Beogradit, me të cilin fitoi një ligë, Vokrri u mbyll 12 herë nga ish -Jugosllavia. Ai ishte pjesë e Hadzibegicit ekbetik dhe të shquar të tjerë si Srecko Katanec dhe vëllezërit Vujovic të brezit para atij të Prosinecki, Boban dhe Savicevic. “Kur u zgjodh ai tregoi se futbolli është më i fuqishëm se politika ose çështjet etnike,” thotë i biri i tij. Besimi në Kosovë është se Vokrri nuk ishte zgjedhur më nga ish Jugosllavia për të qenë kosovar.

Fama e Vokrrit kaloi kufijtë dhe e çoi fillimisht në Fenerbahçen turke, dhe më pas në Nimes në Francë. “Babai im ishte i impresionuar nga tifozët turq, por edhe se nuk kishte probleme për të luajtur futbollistët e të gjitha kombësive dhe kulturave,” vazhdon Gramoz Vokrri. Juventusi gjithashtu e vuri re atë, por transferimi nuk mund të finalizohej.

“Ëndrra e Fadilit”

I pensionuar në Francë, pas luftës mes Kosovës dhe Serbisë , Vokrri u kthye në Prishtinë. “Ai u kthye për të punuar për të rinjtë, ai është krenar për atë që bëri, por tani ne duhet të krijojmë më shumë idhuj. E ardhmja është shumë e rëndësishme për ne. Unë mendoj se kur rezultatet nuk janë të mira, lojtarët tanë më të rinj preferojnë të luajnë për Zvicrën ose Gjermaninë ”, përfundon djali i një futbollisti i cili sonte do të kishte realizuar ëndrrën e tij të madhe, për të parë Kosovën të konkurronte kundër njërës prej skuadrave të mëdha evropiane.

“Futbolli kosovar u rrit falë figurës së sulmuesit të tij historik, Fadil Vokrri”, shkroi El Pais. /KultPlus.com

25 dhjetor 1914, dita kur futbolli mposhti luftën

25 dhjetor 1914, Krishtlindje. Një nga më të paharruarat që kujton historia njerëzore. Prej pesë muajsh bota është në luftë. E ardhmja e njerëzimit është në dyshim, e zymtë, plot me të papritura. Në sytë e njerëzve lexohej vetëm urrejtje dhe hakmarrje.

Nuk ka vend për dashuri. Asgjë nuk dukej se mund të largonte errësirën që mbizotëronte gjatë Luftës së Parë Botërore. Futbolli në ato vite ishte në fillimet e saj, duke u zhvilluar si një sport popullor, që kishte fuqinë për të bashkuar njerëzit dhe idealet, për të shkuar përtej kufijve dhe dallimeve. Në luftë gjithçka tjetër kalonte në plan të dytë. Sporti nuk mund të shpëtonte jetë njerëzish, të ushqejë dhe të strehojë, të parandalojë tmerrin. Në atë Krishtlindje, megjithatë, diçka po ndryshonte.

Diçka ndoshta e papërshkrueshme me fjalë, e papërcaktuar, por që dukej se bashkonte anglezët dhe gjermanët, dy ushtri që ishin përfshirë në luftë. Në frontin perëndimor ishte një çmenduri, luftohej për të mbijetuar. Futbolli? Një mirazh, thjesht një përrallë e bukur.

Në ato ditë, megjithatë, diçka kishte ndryshuar. Ndoshta për shkak të nostalgjisë për të afërmit, për dëshirën për t’u ndjerë afër, të paktën për disa orë, duke lënë mënjanë armët, britanikët dhe gjermanët filluan në mënyrë të papritur të shkëmbejnë urime, këngë madje dhe dhurata. Kishte nga ata që kaluan llogoren nga njëra anë në tjetrën për të nderuar “armikun” me dhurata. Qirinj dhe dekorime në gurë, duke sjellë shpresë për të ardhmen.

Në vigjiljen e asaj nate, megjithatë, ushtarët guxuan më shumë. Të lodhur nga luftimet, lanë llogoret dhe u takuan në atë që quhet “tokë neutrale”. Buzëqeshje, vëllazëri. Koncepte që ishin të panjohur deri në ato momente. Dhe pastaj ishte futbolli. Ndoshta, gjëja e vetme që mund ti qetësonte. Në frontin perëndimor, atë Krishtlindje, futbolli tregoi se mund të mposhte luftën. Po zhvillohej një ndeshje futbolli, midis anglezëve dhe gjermanëve.

Dukej e paimagjinueshme, por ndodhi me të vërtetë. Disa orë, disa çaste, për tu ndier akoma burra të aftë për të buzëqeshur dhe për të jetuar, përpos mendimeve të gjeneralëve, përpos idealeve dhe konfliktit. Lotët u lanë mënjanë, dhe befas një top leckash u bë epiqendra e çdo gjëje. Në ato minuta, futbolli ishte më e fortë se gjithçka. Lufta, pavarësisht gjithçkaje, përfundoi vetëm katër vjet më vonë.

Sidoqoftë, episodet mbetën të gdhendura në gurët e asaj fushe, në zemrat e atyre njerëzve, në histori. Për të demonstruar se me një top midis këmbëve tona, ndonjëherë, ne mund të jemi të pathyeshëm. Duke mposhtur, edhe pse vetëm për disa minuta, edhe vetë luftën. /gazetasi.al/ KultPlus.com

Asllani me Suedinë në çerekfinale të Lojërave Olimpike

Kosovare Asllani me përfaqësuesen e Suedisë në futboll ka arritur në çerekfinale të turneut olimpik në “Tokio 2020”.

Suedia të martën triumfoi 2:0 ndaj Zelandës së re, duke përfunduar në pozitën e parë në Grupin G me pikë maksimale, 9 sosh.
Anna Anvegaard (17’) dhe Madelen Janogy (29’) shënuan golat për Suedinë. Asllani në këtë ndeshje u aktivizua në minutën e 85-të.

Suedia në çerekfinale do të përballet me nikoqiren, Japoninë, që përfundoi e treta në Grupin E.

Në çerekfinale nga Grupi G arriti edhe kampionja olimpike SHBA-ja. SHBA-ja barazoi pa gola me Australinë sot. Në çerekfinale do të përballet me Holandën. Dy çiftet tjera çerekfinale janë Kanada – Brazil dhe Britani e Madhe – Australi. / KultPlus.com

Shkollat angleze u kishin thënë nxënësve: Mund të vini me vonesë të hënën, shijojeni finalen e futbollit

Fëmijët që e duan futbollin, në disa shkolla angleze të hënën në mëngjes, kanë qenë në gjendje të shkojnë më vonë në klasat e tyre.

Dhe kjo, sipas mediave të huaja, ishte bërë në mënyrë që të mund të qëndrojnë zgjuar dhe të shikojnë Anglinë kundër Italisë në finalen e Euro 2020 të dielën në mbrëmje, përcjell KultPlus.

Megjithatë, skuadra e tyre nuk pati fat as në finalen e tyre të parë të madhe që nga fitimi i Kupës së Botës 1966, një përvojë unike në jetë, jo vetëm për fëmijët e shkollës, por edhe për shumë prej prindërve të tyre.

Sidoqoftë, fillimi i lojës në orën 20:00 sipas kohës lokale (Mbretëria e Bashkuar) do të thoshte një dilemë për prindërit: të përpiqen të marrin fëmijët e tyre të ngazëllyer në shtrat para lojës ose t’i linin ata të shikojnë dhe të rrezikojnë një të hënë të lodhur?

Kështu, në njoftimet për prindërit e nxënësve, drejtorët e disa shkollave u përpoqën ta bënin atë zgjedhje pak më të lehtë duke ofruar një fillim opsional të klasave në 10:30 të mëngjesit me kohën lokale. / KultPlus.com

60 vjet nga lindja e legjendës së futbollit shqiptar, Fadil Vokrrit

Fadil Vokrri njihet si “Legjenda e futbollit shqiptar” dhe mbetet futbollisti më i njohur dhe i adhuruar në Kosovë.

Në vitet ’80 Fadil Vokrri arriti kulmin e karrierës se tij. Ai e filloi karrierën e tij si futbollist me KF Llapi të Podujevës dhe më vonë kaloi tek KF Prishtina dhe luajti për një periudhë edhe me KF Partizani i Beogradit. Ai pati mundësi të arrinte edhe më shumë në karrierën e tij. Në vitin 1987 klubi i futbollit Juventus ishte i interesuar për të dhe i propozoi nënshkrimin e një kontrate disa vjeçare. Në atë vit Fadil Vokrri ishte vlerësuar si futbollisti më i mirë i vitit në Jugosllavi. Mirosllav Bllazhevic, trajneri i KF Prishtina  e vlerësonte Fadil Vokrrin si sulmuesin e qendrës më të mirë në Jugosllavi. Mirëpo, në atë kohë Fadil Vokrri u thirr për të kryer shërbimin e detyruar ushtarak. Sipas ligjit jugosllav, sportistët jugosllavë nuk mund të luanin jashtë Jugosllavisë në qoftë se ata nuk kishin kryer shërbimin e detyruar ushtarak përpara moshës 27 vjeç.

Fadili i rrethuar nga tifozët

Gjatë periudhës së shërbimit ushtarak ai luajti për KF Partizani i Beogradit. Në atë kohë Fadil Vokrrit iu propozua të luante edhe për Dinamo e Zagrebit. Fadil Vokrri e shpjegon kështu pse vendosi të luante për KF Partizani dhe jo Dinamo e Zagrebit: “Pikërisht “Partizani”, ka qenë ekipi i parë që ka shprehur interesim për mua. Arsyeja për të kaluar në radhët e “Partizanit”, së pari ka vendosur afërsia kilometrazhe Prishtinë-Beograd, pastaj siç dihet atëbotë të ish-Jugosllavisë, “Partizani”, ka pasur shumë simpatizues në Kosovë, sepse ky ekip gjithnjë kishte ndonjë shqiptar të aktivizuar në klub. Për nga shikueshmëria “Partizani” ka pasur Kosovën, Malin e Zi, Maqedoninë, tri qendra kryesore për rekrutimin e lojtarëve. Edhe unë si fëmijë, si çdo moshatar i imi isha simpatizues i “Partizanit” të Beogradit, d.m.th. si shumica e kosovarëve, andaj këto ishin arsyet që unë kalova në radhët e ekipit të “Partizanit”. Kushtet që më pat ofruar ky ekip ishin shumë të mira, e qe besa edhe “Prishtina”, me transferimin tim tek “Partizani”, nuk është ndarë keq për nga “leku”, kështu që të gjitha komponentët u përmbushën që unë të bëhem lojtar i ekipit të “Partizanit”. Kam kaluar mirë në këtë ekip, mirëpo nuk kanë munguar edhe provokimet e ndryshme. Si p.sh. atëbotë kur minatorët e Trepçës, hynë në zgafellë, TV Vesti nga Beogradi, në emisionin në gjuhën shqipe në orën 17:00, më kanë ftuar që unë të bëja thirrje, që minatorët të dalin nga zgafella (kjo është hera e parë që këtë po e bëj publike), më janë paraqitur dy-tri herë emra të ndryshëm të sferës së politikës, mirëpo unë u thashë se nuk merrem me politikë dhe se janë politikanët të cilët mund të bëjnë thirrje …”.

Flamurtari – Partizani i Beogradit

Petro Ruci, lojtar i Flamurtarit të Vlorës e kujton kështu atë ndeshje dhe Fadil Vokrrin: “Detyra që na dha trajneri Leonidha Çuri ishte që unë dhe Rrapo Taho të koordinojmë veprimet tona për të ruajtur mirë sulmuesit më të rrezikshëm të Partizanit të Beogradit Milko Gjurovski dhe Fadil Vokrri. Për vetë mënyrën e lojës, që u krijua, më takoi mua të luaj ndaj bashkatdhetarit tim Vokrri. Ai ishte një lojtar i shpejtë, i fortë fizikisht, kërcente shumë në ajër dhe e godiste mjaft mirë topin me kokë. Ai ishte një futbollist mjaft i vështirë për çdo mbrojtje kundërshtare. Si i tillë, ai ishte i vështirë edhe për ne.”

Fadil Vokrri kujton nga këto 2 ndeshje: “Në takimin e parë që e zhvilluam në Vlorë, ekipi i “Partizanit”, ka qenë shumë i dobët, ku humbëm 2:0. Në Kavajë i kam 30 familje kushëri, babai im komunikonte me ta nëpërmjet letrave dhe ekipi ynë më të arritur në Vlorë, një natë para ndeshjes, kanë qenë 2000 tifozë, që më prisnin. Për mua ishte diçka madhështore, me këtë rast dua të falënderoj trajnerin tim në atë kohë Fahredin Jusufin (ish-trajner i Partizanit), i cili më dha leje speciale që të dal dhe të përshëndetem me atë tifozëri që më prisnin. Tani kur po flas po më rrëqethet trupi dhe bashkë me ta kam bërë dikund 1000 fotografi, ndoshta dikush brenda nga klubi më ka përcjellë, mirëpo lejen ma dha Jusufi. Ndërsa sa i përket lojës ““Flamurtari”, me plotë meritë fitoi 2:0″, ndërkaq në ndeshjen e kthimit në Beograd, Fadil Vokrri, shënoi golin e dytë, si dhe në Vokrrin shkaktohet penalltia, “Partizani” udhëheq 2:0, ekipi ynë luan shumë mirë, e po ashtu edhe Fadil Vokrri, njëri ndër lojtarët më të mirë në terren, mirëpo në fund të takimit Sokol Kushta shënoi gol, pastaj portieri i “Flamurtarit”, Arapi, ka qenë në formë shumë të mirë, kështu që “Partizani”, u eliminua nga garat. Humbja e “Partizanit” ka qenë shumë e rëndë, u pasqyrua shumë keq, ku thuhej se si është e mundur që një ekip si “Flamurtari”, ta eliminojë ekipin e “Partizanit” të Beogradit, me famë të madhe, kështu që vërtet humbja në Beograd, u përjetua shumë rëndë. Kjo u pasqyrua menjëherë në lojën për Kupën e ish-Jugosllavisë, kundër “Iskres” (anëtar i Ligës së Dytë), ku humbëm, kështu që humbja ndaj “Flamurtarit”, na destabilizoi në tërësi”.

Fadil Vokrri ka luajtur 12 ndeshje me ekipin përfaqësues të Republika Socialiste Federative e Jugosllavisë dhe ka shënuar 5 gola.

Fadil Vokrri luan për një periudhë kohe për NIM, Francë.

Fadil Vokrri në vitet 1990-1992 luajti për ekipin e futbollit Fenerbahçe të Turqisë dhe korri shumë suksese për këtë ekip.

Pas përfundimit të karrierës si futbollist, Fadil Vokrri u vendos me banim në Francë, ku u bë trajner i një ekipi futbolli të ligës së dytë.

Pas një kohe të suksesshme atje, Fadili u kthye në Kosovë dhe u bë president i Federatës së Futbollit Kosovar, FFK.

Vdiq në Prishtinë papritmas më 9 qershor 2018, pas një ataku kardiak. Stadiumi i

Pas vdekjes së Vokrrit, stadiumi në vitin 2018 u riemërtua nga Stadiumi i Qytetit në Stadiumin “Fadil Vokrri”. / KultPlus.com