Poezi nga Gili Hoxhaj
Prej bjeshkës e pashë qysh digjet fshati,
qysh niset lufta
e qysh ndalet kanga.
Qysh u shpërndanë zogjtë prej krismave
kur para syve na e vodhën pranverën.
—
Tu e pa tymin që dilte prej shpisë,
mu duk’ që po ma djegë fmininë e djalit,
krenarinë e burrit,
e mundin e plakut që
ma s’kollitej, por lutej për ata që si kish pranë.
—
S’kisha ba kurrë kaq hapa larg shpisë,
se çdo ditë
aty e kam tymos oxhakun
për t’i dhënë ngrohtësi shpisë,
e shije gjellës.
Atë ditë mendoja se a do t’i gjejmë të paktën themelet
e
ndoshta ata nga larg do ta paguajnë për neve biletën e kthimit.
—
Sa e vështirë ish me i pa ditët tua tu u djegë,
qysh hapat bahen ma të randë
se pesha e çantave në shpinë,
e gjërave që doja t’i shpëtoja;
edhe
ajri ish ma i randë
se fëmija që e mbaja ngrykë.
Ai veç sa kish msu me ecë,
nuk i harroj
hapat e tij të parë mbi rrugën e pasigurtë,
ato ditë kur dukej se të gjithë kishim harru qysh ecet.
—
S’kujtonim se kush ishim:
Shtegtarë të lirsë,
a të vdekjes.
Krejt ishim përmbledhur në një identitet,
e ashtu
rrugën e morëm bashkë,
disa i pamë të vdekur,
e disa i pamë tek vinin në jetë
pranë zjarrit të ndezur shpejt.
Aty pranë, njërit ia vunë emrin Çlirimtar e tjetrit Atdhe,
duke shpresuar se do të ktheheshim në atdheun e çliruar,
por
A do të çlirohemi ndonjëherë nga ndjesia e tmerrshme e kujtimit?
—
Flinim ma pak se sa që flisnim,
plaku i shpisë ndezi të fundit cigare
derisa rrudhat ia bënë shikimin më të butë,
‘do ta ndërtojmë shtëpinë e re
mbi kujtimet e vjetra’,
Në fyt më janë pllakosur fjalët
që kurrë si kam përbi:
‘Shtëpinë e ndërtojmë
por dhomat me çka t’i mbushim’.
