E di që po e lexon këtë poezi vonë, para se të lësh zyrën tënde me të vetmen llampë të verdhë dhe një dritare që nxin në plogështinë e një ndërtese të zhytur në qeti kur ora e pikut ka kaluar me kohë. E di që po e lexon këtë poezi në këmbë, në një librari larg oqeanit në një ditë të hirtë fillim pranvere, flokë të lehtë dëbore degdisen mes hapësirave të pamata të rrafshirave përreth. E di që po e lexon këtë poezi në një dhomë ku ka ngjarë shumë më tepër nga ç’mund të durosh ku një lëmsh çarçafësh dergjen amullt mbi shtrat dhe valixhja e hapur flet për arrati por ende s’mund të largohesh. E di që po e lexon këtë poezi ndërsa metroja ngadalëson shpejtësinë, para se të rendësh nëpër shkallë drejt një dashurie të re që jeta kurrë s’ta fali. E di që po e lexon këtë poezi nën dritën e televizorit, ku shfaqen pandalur imazhe pa zë, ndërsa pret lajmet e fundit mbi intifadën. E di që po e lexon këtë poezi në një sallë pritjeje me sytë që ndeshin vështrime të huajsh që të panjohur do mbeten.
E di që po e lexon këtë poezi nën dritën e neonit me mërzitinë e të rinjve që ndihen të përjashtuar, që në moshë shumë të re vetëpërjashtohen. E di që po e lexon këtë poezi me shikim të turbullt: xhamat e trashë të syzeve t’i zmadhojnë gërmat përtej çdo kuptimi e ti prapëseprapë vazhdon të lexosh ngase edhe alfabeti i çmuar është. E di që po e lexon këtë poezi në kuzhinë teksa ngroh qumështin, me një fëmijë që të qan mbi supe dhe një libër në dorë, sepse jeta është e shkurtër dhe ti etje ke. E di që po e lexon këtë poezi që nuk është në gjuhën tënde domethënien e disa fjalëve nuk e di, ndërsa të tjerat të ngasin të vijosh leximin dhe unë dua të di cilat janë. E di që po e lexon këtë poezi në pritje që diç të dëgjosh, e mëdyshur mes hidhësisë dhe shpresës, që mandej t’u kthehesh detyrave që s’mund t’i refuzosh. E di që po e lexon këtë poezi sepse nuk ke tjetër ç’të lexosh, aty ku ke ngecur, lakuriq siç je. / KultPlus.com
Në Durrës vijon puna për rikonstruksionin tërësor të Galerisë së Arteve Pamore “Nikolet Vasia”.
Kryeministri Edi Rama, ndau sot pamje nga punimet që po zhvillohen për rikonstruksionin e galerisë, teksa e cilëson projektin inovativ, që përmirëson cilësinë e kësaj galerie si nga ana teknike, dhe nga ajo funksionale, në shërbim të të gjithë artistëve dhe artdashësve durrsakë
“Galeria e Arteve Pamore “Nikolet Vasia” në Durrës po rilind nga e para, me një projekt inovativ që synon të përmirësojë cilësinë e kësaj galerie si nga ana teknike dhe funksionale në shërbim të të gjithë artistëve dhe artdashësve durrsakë që do të bëhen pjesë e eventeve që do të zhvillohen aty”, shkruan Rama në postimin e tij në rrjetet sociale.Recently Spotted Asteroid Set for Near Miss With EarthKeep WatchingKeep Watching
Më herët, kryetarja e bashkisë së Durrësit, Emiriana Sako u shpreh se “pas rreth 50 ditësh kjo galeri do të mirëpresë në ambientet e saj moderne si artistët ashtu edhe artdashësit durrsakë në eventet e shumta që zhvillohen aty.”
Galeria e arteve pamore në Durrës që nga viti 2011 mban emrin e piktorit Nikolet Vasia, duke përjetësuar kështu një nga artistët me emër të Durrësit.
Nikolet Vasia la pas një sërë veprash kryesisht në pikturë, një cikël me disa mijëra skica të objekteve arkeologjike të Durrësit, si dhe disa punime mozaikësh në Durrës dhe në Krujë./tema/KultPlus.com
Puna për ndërtimin e Teatrit të Ri Kombëtar në kryeqytet po vijon, ndërsa ky projekt synon të kthehet në një simbol të ri të artit dhe kulturës shqiptare.
Ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, Blendi Gonxhja, së bashku me arkitektët e “Bjarke Ingels Group” dhe nënkryetaren e bashkisë së Tiranës, Frida Pashako, inspektuan sot punimet në këtë kantier.
Gonxhja bëri të ditur se deri tani kanë përfunduar punimet për mbrojtjen e gropës së themeleve, betonimi i pllakës së themelit, pjesërisht elementët vertikalë dhe një pjesë e soletës.
“Godina e re, e konceptuar me standardet më moderne, do të ofrojë hapësira funksionale dhe kreative për artistët, publikun dhe administratën, duke krijuar një përvojë unike dhe gjithëpërfshirëse. Po ashtu, ambiente të dedikuara për aktivitete të ndryshme”, tha ministri.
Sipas tij, “projekti synon të sjellë një dimension të ri në përjetimin e artit skenik”.
Teatri i ri do të ketë disa ambiente të posaçme për shfaqjet dhe aktorët. Më konkretisht, do të ketë një hapësirë prej 750 metrash katrorë auditor dhe me mbi 600 vende, me ballkon. Gjithashtu do të ketë një skenë teatri prej 630 metrash katrorë dhe dy salla Black Box prej 200 metrash katrorë secila.
Për artistët do të ketë një hapësirë prej 200 metrash katrorë që do përdoret si sallë ndërrimi, një sallë provash prej 200 metrash katrorë, tualete dhe dushe, si dhe një dhomë të gjelbër. Në shërbim të shfaqjeve të ndryshme artistike do të ketë një dhomë instrumentesh muzikore, një depo materialesh skenike, një depo dekori, sallë teknikësh, etj. Gjithashtu do të ketë sallë kursesh dhe të gjitha lehtësirat për publikun./atsh/KultPlus.com
Të jetoje vetëm me muzikë pa të ardhura të tjera të tërthorta, për gjeniun e muzikës klasike do të thoshte varfëri. Po, varfëri në kuptimin më të pamëshirshëm të shprehjes.
Gruaja e sëmurë, një fëmijë për të rritur, ishte për të një sfidë e vështirë, një plagë që e mundonte mizorisht shpirtin e tij të drobitur nga vështirësitë. Ngado dyer të mbyllura për mjeshtrin e madh. Kompozitori i oborrit, i emëruar me urdhër perandorak, nuk i siguronte të ardhurat që i duheshin për të shlyer doktorin, farmacistin, kreditorët, jetesën. I kishin shteruar të gjithë mundësitë dhe miqtë.
I vetmi që do ti gjendej gjithnjë pranë ishte miku i tij Johann Michael von Puchberg (21 shtator 1741- 21 janar 1822, Vienna ), një tregtar i thjeshtë vjenez tekstilesh, të cilit më 12 korrik 1789 ai i shkruan një letër mbushur me tragjizëm të thellë dhe brengë, ku citohet:
“Zot, jam në një gjendje të vështirë, të cilën s’do t’ia uroja as armiqve të mi më të këqij, dhe në qoftë se ju vëllai dhe miku im më i mirë, do të më braktisni, unë fatkeqi do të dënohem pa faj bashkë me të mjerën grua time të sëmurë dhe djalin.
Që herën e fundit kur isha te ju, desha t’ju hap zemrën, por me mungoi vendosmëria!
Dhe a do ta kem vallë tani që po ju shkruaj?!
Vetëm duke u dridhur guxoj të hedh këto fjalë në këtë letër. Nuk do të kisha kurajë tu drejtohesha as me shkrim po të mos isha i sigurt se ju më njihni, se ju i dini fort mirë rrethanat e mia, se ju jeni absolutisht i bindur që unë jam pa asnjë faj, që fatkeqësisht kam rënë në këtë gjendje kaq tragjike.
O perëndi!
Në vend të falënderimeve unë do tu mërzis me lutje të reja, me përgjërime mjeruese. Në vend të pagesës që kam të të bëj për borxhin që të kam, po të shkruaj për një borxh të ri, kërkesa të reja.”/ KultPlus.com
– Një model i ri i motit i bazuar në inteligjencën artificiale mund të japë parashikime 15-ditore me saktësi dhe shpejtësi të pakrahasueshme – përmes aplikacioneve që mund të shpëtojnë jetën ndërsa ndryshimet klimatike rriten, tha sot Google.
“GenCast”, i shpikur nga laboratori kërkimor i inteligjencës artificiale me qendër në Londër, “Google DeepMind” shfaqi aftësi më të mira parashikimi krahasuar me modelin aktual, tha sot kompania.
Qendra Evropiane për Parashikimet e Motit me Distanca të Mesme (ECMWF) ofron parashikime për 35 vende dhe konsiderohet si një pikë referimi globale për saktësinë meteorologjike.
Por “DeepMind” tha që “GenCast” e tejkaloi saktësinë e parashikimeve në më shumë se 97% të 1320 skenarëve të botës reale nga viti 2019.
Detajet e gjetjeve të tij u botuan në “Nature”, një revistë kryesore shkencore.
Shefja e ECMWF Florence Rabier tha se projekti ishte një “hap i parë” drejt integrimit të IA-së në parashikimin e motit.
“Ne po përparojmë vit pas viti. Çdo metodë e re që mund të përmirësojë dhe përshpejtojë këtë progres është jashtëzakonisht e mirëpritur në kontekstin e presioneve ekstreme të ndryshimeve klimatike”, tha ajo.
Modeli u testua për katër dekada dhe mund të ofrojë një parashikim 15-ditor në vetëm tetë minuta – krahasuar me orët që duhen aktualisht.
“GenCast” ofron parashikime më të sakta të motit të përditshëm dhe ngjarjeve ekstreme sesa sistemi kryesor operacional deri në 15 ditë përpara”, tha “DeepMind”.
Shkencëtarët kanë paralajmëruar se moti ekstrem po bëhet më i zakonshëm dhe më i rëndë – si rezultat i ndryshimeve klimatike të shkaktuara nga njeriu./KultPlus.com
S’do mend që pulbardhat rajonale pritën së koti thërrmijat e bukës që hidhja në ballkonin tënd me shpresën se ti do dëgjoje këlthitjet e tyre edhe pse e kyçur në gjumë.
Sot nuk paraqitet në takim asnjëri prej nesh dhe mëngjesin tonë e ka zënë ngrica mes pirgjeve të librave pa dobi në rastin e tim dhe në tëndin reliktesh që s’di: kalendarë, kutiçka, shishka dhe kremëra.
Mbresëlënëse fytyra jote ngulmon sërish, e shqueshme mbi themelet gëlqerorë të mëngjesit; porse një jetë pa flatra s’e arrin dot dhe zjarri i saj i mbytur është flakërima e çakmakut.
Një vit më parë, në moshën 75 vjeçare ka ndërruar jetë aktori i njohur, Mirush Kabashi. Ai ishtë aktor i më se 100 roleve në teatër dhe kinematografi, ku ndër to më i veçanti është ai i Sokratit tek “Apologjia e fundit e Sokratit”.
Kabashi përgjatë viteve të fundit ka interpretuar poezi dhe monologje duke u bërë një nga interpretuesit më të mëdhenj shqiptar, me të cilat do të mbetet i paharruar në mendjen e publikut.
Sot në një vjetorin e vdekjes e tij, KultPlus jus sjell interpretimin e tij “Në qofsh burrë i menqur”:
Më 5 dhjetor shënohet Dita Ndërkombëtare e Vullnetarizmit.
Në Kosovë, kjo ditë do të shënohet me aktivitete të ndryshme.
Duke filluar nga ora 11:30, në Galerinë Kombëtare të Kosovës do të organizohet ngjarja për shënimin e Ditës Ndërkombëtare të Vullnetarizmit në Kosovë, me moton “Volunteer Noë For Our Common Future”.
Ngjarja do të organizohet në bashkëpunim mes MKRS-së dhe Zyrës së UNICEF-it në Kosovë.
Në ngjarje do të marrin pjesë Hajrulla Çeku, Ministër i Kulturës, Rinisë dhe Sportit, Ulrika Richardson, Koordinatore e OKB-së për Zhvillim.
Në kuadër të ngjarjes do të shpallen edhe vullnetarët e vitit./KultPlus.com
Qendra Kombëtare e Librit dhe Leximit mbajti një aktivitet kushtuar 100-vjetorit të lindjes së figurës së njohur Petër Priftit.
Eleni Karamitri, hartuesja e një monografie për Petër Priftin nxori në pah vlerat e kësaj figure me aktivitete të shumta në diasporë, veçanërisht në SHBA, ku jetoi dhe punoi. Petër Prifti u cilësua si burim kulture dhe ambasador i saj në diasporë. Ai ka qenë aktivist patriot, krahas Fan Nolit, At Artur Liolin etj.
Thuajse të gjithë veprat e Peter Priftit, në filozofi, gjuhësi, letërsi e histori, janë në gjuhën angleze, ndonëse shumë kanë subjekte nga vendi ynë.
Profesor Xhevat Lloshi ngriti lart figurën e Petër Priftit dhe kontributin në linguistikë dhe studimet letrare. Sipas tij, shqipja standarde edhe si nocion i atribuohet atij, në një studim të kryer vite më parë. Petër Prifti, sipas pjesëmarrësve në këtë takim, ishte etaloni i akademikut të studimeve shqipe në Amerikë dhe në botë.
Gjithashtu ai ishte një atdhetar i spikatur, jo me fjalë, por me studimet e tij, të cilat u mbështetën dhe nga shoqata patriotike shqiptaro-amerikane Vatra, si dhe organi i saj, gazeta Dielli./atsh/KultPlus.com
Për herë të parë në vendin tonë do të ekspozohen veprat e piktorit surrealist, Salvador Dali, një nga emrat më të njohur në mbarë botën.
Ekspozita do të qëndrojë e hapur nga sot, 5 dhjetor e deri më 12 shkurt 2025, në galerinë Naan. Ekspozita me veprat e Dali, titullohet “Sogno divino” (Ëndërr hyjnore) dhe përmban 100 vepra origjinale të artistit shumëdimensional, si një ilustrim i “Komedise hyjnore” të Dante Alighieri-t.
“Sogno divino” ka për kuratorë Zef Pacin dhe Ajola Xoxën. Galeria Naan do të presë artdashësit çdo ditë, përveç të hënave.
Salvador Dali pati një repertor artistik që përfshinte pikturën, skulpturën, filmin, artet grafike, animacionin, modën dhe fotografinë, ndonjëherë edhe në bashkëpunim me artistë të tjerë.
Ai gjithashtu shkroi poezi, autobiografi, ese dhe kritikë. Temat kryesore në punën e tij përfshijnë ëndrrat, subkoshiencën, seksualitetin, fenë, shkencën dhe marrëdhëniet e tij më të ngushta personale.
Përveç artit, ai bënte bujë edhe për sjelljen e tij të çuditshme që shpesh tërhoqi vëmendjen më shumë sesa veprat e tij artistike. Jeta dhe vepra e tij patën një ndikim të rëndësishëm në surrealistët e tjerë, në pop art, kulturën popullore dhe artistë bashkëkohorë si Jeff Koons dhe Damien Hirst./ KultPlus.com
Me performancën e kampiones ende në fuqi të “Këngës Magjike”, Marsela Çibukaj, u çel nata e parë gjysmëfinale. Me këngën “I paftuar”, artistja që ngriti siparin e edicionit të 24-ët, kësaj radhe në skenë nuk ishte vetëm, por erdhi me tre “sozi” të saj.
Kryefjalë e natës së parë, padyshim ishte muzika dhe interpretimet potente të 22 artistëve, 8 prej të cilëve në kategorinë “New” dhe 14 në kategorinë “Big”, të cilët ndanë emocionet pas performancës në skenën e rëndësishme muzikore shqiptare.
“Duke qenë se është hera e parë për mua në Këngën Magjike, qenka vërtetë magjike, dhe jam shumë e lumtur që mora vendimin të sillja një këngë”, Kamela Islamaj.
“Është ndjesi e madhe, ju betohem. Biles akoma më shumë kur t’i supozohesh që je profesioniste. Është përgjegjësia vrastare”, Blerina Braka.
“Performancën e shijova shumë. Mund ta kisha shijuar edhe një çik më shumë, por prap jam shumë e kënaqur”, Arsi Bako.
“Do thoja që ishte një peshë goxha e madhe në supe, sidomos që dhe e hapja këtë festival. Jam shumë-shumë i gëzuar që publiku më priti aq mirë”, Martin Pano.
“Performanca ishte shumë e bukur. Jam ndjerë si në shtëpi. Absolutisht një ndjenjë e paharrueshme”, Eldis Arrnjeti.
Por mbrëmja nuk ishte vetëm e etheve të artistëve, por edhe publikut që mbushi sallën, duke ndjekur dhe ndjerë emocionet e çdo performance në Pallatin e Koncerteve, madje duke u bërë edhe pjesë e spektaklit me një moment mjaft romantik. Adi, i ardhur nga Gjermania, zgjodhi që propozimin partneres së tij, mos t’ia bëjë në asnjë prej qyteteve romantike, por nga skena e “Këngës Magjike”.
Surpriza kishte dhe për partneren e skenës së Ardit Gjerbreas, gazetaren Matilda Mcini, që u prezantua në skenë nga djali i saj.
E po ashtu në skenën e madhe të “Këngës Magjike”, ndau një monolog emocionues.
Të tjera surpriza na presin edhe në natën e dytë gjysmëfinale, ndërsa producenti Ardit Gjebrea, skenën do ta ndajë me bashkëprezantuesen tjetër, Selin Bollati.
Mbrëmja e sotme do të sjellë të tjerë emra të mirënjohur për t’u ngjitur në skenë, të tjerë artistë të rinj që do të duhet të bindin jurinë për të fituar të drejtën për të votuar dhe për t’u votuar dhe shumë emocione./Tv Klan/ KultPlus.com
Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sportit ka njoftur që Festivali “Art Without Limit International Film Festival”, kushtuar personave me aftësi të kufizuar është mbyllur të martën, me ndarjen e çmimeve për filmat më të mirë.
50 filma nga vende të ndryshme të botës janë shfaqur gjatë këtij edicioni, ndërsa filmi “Cowad” nga Franca ka marrë Çmimin për “Filmin më të mirë për të drejta e personave me aftësi të kufizuar”.
“Art Without Limit International Film Festival”, mbështetet nga Ministria e Kulturës. Ky festival është një ngjarje e rëndësishme që vë në qendër filma që pasqyrojnë realitetin e jetës së përditshme për personat me aftësi të kufizuara. Ai ofron gjithashtu një mundësi për të diskutuar mbi çështjet e aftësisë së kufizuar dhe për të promovuar një qasje gjithëpërfshirëse ku të gjithë të kenë zërin e tyre.
Në ceremoninë përmbyllesë të festivalit mori pjesë edhe ministri i Kulturës, Hajrulla Çeku./ KultPlus.com
Në kuadër të Javës së Teatrove të Maqedonisë së Veriut në Tiranë, sot në ArTurbina vjen “Daja Vanja”, një dramë e sjellë nga Teatri Shqiptar i Shkupit, bazuar mbi veprën e Anton Çehovit.
“Daja Vanja” vjen me regjinë e Vladimir Millçin dhe hyrja do të jetë e lirë në teatër, për çdokënd.
Drama është padyshim një nga majat dramatike të Çehovit, i nevojshëm për të kuptuar çnjerëzimin e atyre që janë të pafuqishëm për t’u humanizuar në një botë që në mënyrë të pashpresë fundoset në barbarizmin e kohëve moderne. Trajtimi që i bëhet veprës thekson zhdukjen e idealeve e bashkë me to edhe të heronjve.
“Heronjtë e rënë i ka mbuluar harresa, heronj të rinj nuk ka, kurse vendin e tyre e kanë uzurpuar barbarët e rinj që u pasuruan brenda natës”, shkruan Teatri Kombëtar në rrjetet sociale.
“Daja Vanja” nuk është vodëvil (variete argëtuese) dhe ajo që në të është komike apo absurde nuk buron nga ndërtimi dramatik, por përkundrazi, ndërtimi dramatik rrjedh nga vëzhgimi lucid dhe i pakorruptueshëm i jetës. Ajo që ndodh në dramë është vetëm një tablo besnike e jetës siç na shfaqet kur e vëzhgojmë pa paragjykime dhe skrupuj letrarë./ KultPlus.com
Sot është dita botërore e kafesë turke, e cila është një nga elementët e pazëvendësueshëm të trashëgimisë kulturore të kuzhinës tradicionale turke.
Kultura dhe tradita e përgatitjes dhe konsumimit të kafesë turke u përfshi në Listën Përfaqësuese të UNESCO-s të Trashëgimisë Kulturore Jomateriale të Njerëzimit në vitin 2013 dhe 5 dhjetori u shpall “Dita Botërore e Kafes Turke”.
Kafeja turke bëhet nga kokrrat e kafesë me cilësi të lartë me origjinë nga Brazili dhe Amerika Qendrore, në shumicën e rasteve të pjekura ngadalë dhe më pas të bluara shumë shumë imët.
Besohet se kjo lloj pije është ndër llojet më të konsumuara të kafesë në botë, së bashku me ekspresin.
Pija shërbehet në gota të vogla së bashku me një gotë ujë. Vetë tradita është një simbol i mikpritjes, miqësisë dhe argëtimit që përshkon të gjitha sferat e jetës. Kafja turke luan një rol të rëndësishëm edhe në raste të ndryshme si fejesa dhe të gjitha llojet e festave. Sedimenti i mbetur në filxhanin bosh përdoret shpesh për të parashikuar fatin e një personi.
Kafeja turke besohet se është futur në Stamboll nga Jemeni në vitin 1543 nga Özdemir Pasha, i cili ishte vali i Jemenit.
Në një kohë shumë të shkurtër, falë tregtarëve, udhëtarëve dhe diplomatëve që vizituan Stambollin, kafeja turke u përhap fillimisht në Evropë dhe më pas në të gjithë botën.
Sipas të dhënave të Universitetit Aydan në Stamboll, vitet e fundit ka pasur një rritje të konsiderueshme të konsumit të kafesë turke në Turqi. Ndërsa në vitin 2011 konsumi mesatar vjetor i kafesë për person në vend ishte 350 gramë, në vitin 2021 konsumi u trefishua në 1.1 kilogramë për person./ KultPlus.com
Edicioni i dytë i ekspozitës, “Grafika Bashkëkohore e Grafistëve të Rinj Kosovarë” me kurator Basri Mekollin, do të mbahet nesër në ambientin e KultPlus Caffe Gallery, duke filluar nga ora 19:00.
Ky edicion përfshin grupin prej njëzetekatër grafistëve të përzgjedhur, të cilët me fragmente nga portfoliot e fletëgrafikave të tyre artistike, shpërfaqin të arriturat e tyre individuale më aktuale dhe më të fundit në artin e grafikës artistike, të cilët njëkohësisht përfaqësojnë edhe skenën e artit grafik kosovar dhe më tej.
Në përbërjen e edicionit të dytë – Grafika Bashkëkohore e Grafistëve të Rinj Kosovarë, pjesëmarrës janë grafistët nga trevat e ndryshme të vendit, të cilët me artin e tyre e kompletojnë mozaikun e shtyp-bërjes së grafikës artistike, si në aspektin e kreativitetit vizual poashtu edhe në shtrirjen gjeografike nga trevat prej nga vijnë këta grafistë.
Organizimi i kësaj ekspozite grafike është prezantimi i një ngjarjeje të artit vizual e rezervuar vetëm me veprat e kësaj shprehjeje artistike të artit grafik, të cilat në Kosovë këto lloje të ekspozitave të fushave të specializuara nga lëmia e artit janë të rralla.
Ekspozita si kjo e këtyre grafistëve të rinj para artdashësve tanë, mëton të mbaj ndezur shpirtin e tyre krijues, për të vazhduar edhe më tutje me krijimtaritë e tyre në “oazet e veta”./ KultPlus.com
Atmosfera në ambientin historik të Hamamit në Prishtinë mbrëmë ka qenë në nivel të lartë. Krejt kjo për të parë nga afër punën e dy artisteve të njohura; Mjellma Goranci-Firzi dhe Shqipe Kamberi, të cilat kanë sjellë veprat e tyre para publikut në një format tejet unik. “Ky është një Titull Shumë i Fuqishëm!”, titullohet ekspozita që u shpalos nën petkun e fushatës “16 Ditët e Aktivizmit Kundër Dhunës me Bazë Gjinore” e që erdhi nën kurimin e Vullnet Jakupit, shkruan KultPlus.
Mbrëmë, akoma pa shënuar ora 19:00, artdashësit e artistë të njohur mbushën vendin jashtë Hamamit, teksa i ftohti mbështolli qeniet e pranishme. Një nga një, nëpërmjet një dere të ngushtë, ata hynin brenda si zakonisht për të përcjellë ceremoninë hapëse.
Drejtoresha e Drejtorisë së Kulturës në Komunën e Prishtinës, Sibel Halimi ka thënë se ekspozita “Ky është një Titull Shumë i Fuqishëm!”, vjen si thirrje për të gjitha gratë dhe vajzat që të kenë vendimmarrje për trupat e tyre.
“Hamami ka shërbyer si hapësirë për të diskutuar për tema të ndryshme. Në kohërat kur është ndërtuar Hamami, gratë kanë pasur një mundësi për të i ikur përditshmërisë dhe iu është ofruar një mundësi që mendja dhe trupi i tyre të jenë bashkë. Kjo ekspozitë është një shenjë mirënjohjeje për të gjitha gratë artiste që i kanë shërbyer emancipimit dhe fuqizimit të grave dhe vajzave me veprat e tyre. Ju ftojmë në këtë ekspozitë që ka një peshë jashtëzakonisht të madhe që e kanë krijuar këta artistë. Për mua, si drejtoreshë për kulturë, ky është një moment i mirë për të reflektuar për pozitën e grave dhe vajzave në shoqërinë tonë. Kjo ekspozitë është një thirrje për të gjitha gratë dhe vajzat që të kenë vendimmarrje për trupat e tyre dhe kur gratë iu rikthehen trupave të tyre me mendjen e tyre, e trasojnë rrugën për liri”, thotë Halimi.
Tutje, të pranishmit u përballën me një performancë që ishte pjesë e këtij projekti e që nisi fiks në orën 19:04. Brenda një rrethi të vendosur në qendër të tokës u zhvillua gjithçka. Artistja Agnesë Nokshiqi bënte rreth-rrotullime, teksa britmat e saj kohë pas kohe shprehnin emocione e ndjesi të ndryshme që përkonin me qenien e gruas. Hapësira e mbuluar me zall e krijonte një atmosferë të këndshme, ndonëse ftohti nuk u hoq fare.
Uji pikonte pika-pika mu në mes të atij rrethi ku po jepej performanca prej pesë minutave dhe reflektorët në ngjyrë portokalli po ndriçonin poshtë rrethit duke simbolizuar edhe fushatën “16 Ditët e Aktivizmit Kundër Dhunës me Bazë Gjinore”. Kori Zanat dhuroi melodinë e “Një lule që m’ka çil’ tash”, dhe zëri i tyre i pastër jehonte në katër muret e vendit. Harmonia e tyre të jepte ndjesinë e fuqizimit, e të bukurës, me ç’rast u portretizua në plotësi zëri i gruas.
Gjithashtu, fokusi kryesor ishte i vendosur mbi veprat e Mjellma Goranci-Firzi dhe Shqipe Kamberi. Instalacioni i Shqipe Kamberit ka shpalosur një reflektim mbi trashëgiminë e Kanunit të Lekë Dukagjinit, duke portretizuar thirrjen për ndikimin e traditave të mëhershme në shoqërinë e sotme. Si gjithmonë, figura e gruas dominon në punën e saj, dhe sigurisht që edhe këtë herë, ajo nuk mungoi. Instalacioni që shfaqte veshjet tradicionale në kombinim me plumbin e vendosur poshtë, futi publikun brenda mendimit se çfarë do të thotë të jesh prezent sot, me një të kaluar të hidhur. Të gjitha veshjet ishin qëndisje të grave të cilat janë krijuar për të vetmin qëllim, për të ia dhanë nuses kur martohet, dhe ato “lecka” ishin e vetmja gjë që ato merrnin me vete. Ndërsa, plumbi paraqitej si simbol i heqjes së të drejtës për të jetuar që i jepej burrit të nuses.
Në anën tjetër, dy pikturat e Mjellma Goranci-Firzi erdhi me një fokus krejt ndryshe nga ajo e artistes Kamberi. Dukej se e kaluara dhe e tashmja po ndesheshin brenda një vendi. Bashkëkohorja dhe tradita ishin jetësuar mbrëmë bukur nën kurimin e Vullnet Jakupit. Pikturat e Goranci-Firzit e trajtuan figurën e gruas në mënyrë të veçantë. Qasja eksperimentale e saj na shfaqi një grua moderne, të lirë dhe plotësisht të nderuar me qenien e saj dhe kuptimin që ka një grua në këtë botë. Bota e saj erdhi me plot ngjyra, plot kuptime të fshehura brenda materialit lin.
Veprat e shfaqura në përmasa të mëdha arritën të shfaqin një ritëm të ngjashëm, ku gruaja është çelësi i gjithçkaje brenda hapësirës, dhe nëpërmjet saj, arrihet të kuptohet esenca e ekspozitës “Ky është një titull i fuqishëm”.
Vullnet Jakupi, kuratori i ekspozitës për KultPlus tha se punimet e dy artisteve i kushtohen atyre grave të cilave historinë ua dimë por pluhuri i ka mbuluar ato histori e nuk janë dëgjuar më.
“Fillimisht titulli i ekspozitës i referohet titullit të gruas si nënë, si motër, si vajzë që e kanë marr prej shumë vitesh. Është një titull i fuqishëm për arsye se e ka një peshë shumë të madhe, e ndonjëherë harrojmë me i rikujtu këto histori. Ekspozita ku ndodhemi sot është në Hamamin e Prishtinës, një objekt që ka shërby si vendtakim mes grave e burrave, mirëpo rifunksionalizmi i kësaj hapësire me idenë që kjo hapësirë të shërbejë si pikëtakimi mes gjeneratave të ndryshme, po jep jetë edhe një herë në një formë tjetër ndaj historikut të Hamamit. Ekspozita është ndriçuar në këto ngjyra për shkak se mbahet në kuadër të ‘16 Ditët e Aktivizmit Kundër Dhunës me Bazë Gjinore’, përmes punimeve të Shqipes që flet për të kaluarën, duke ngrehë paralele në punimet e Mjellmës e cila flet për gratë në kohët e sotme, duke ngrehë pyetjet të shumta pas shumë ngjarjeve që i kemi parë viteve të fundit. Kjo ekspozitë i kushtohet krejt atyre grave të cilave historinë ua dimë por pluhuri i ka mbuluar ato histori e nuk i kemi dëgjuar më”, thotë ai.
Piktorja Shqipe Kamberi në anën tjetër për KultPlus potencoi se ndonëse ajo ka paraqitur diçka nga e kaluara, e tashmja nuk do të thotë që është total në ndryshim.
“Kjo vepër prapa meje është paja e Kanunit, ku jam munduar me e vizualizu një nen të Kanunit i cili i jep të drejtë burrit me e vra gruan. Është një nen kur babai e qon vajzën për martesë, me gjithë pajën ia jep edhe një fishek. Si figurë kryesore, unë dhe Mjellma e kemi pasur gruan, andaj dhe jemi mundu me u përballë, unë me gruan e kaluar dhe Mjellma me gruan e sotme. Grua e Mjellmës është një grua e pavarur, krenare, e fortë dhe e imja është një grua totalisht e varur nga të tjerët, e shtypur. Ne e kemi ballafaqu të kaluarën me të tashmen por kjo nuk do të thotë që kjo e imja nuk përkon sot, pasi që akoma kemi fenomene të tilla në shoqërinë tonë”, thotë Kamberi.
Sipas saj, ajo tenton që si artiste të reflektojë mbi këto çështje, jo për të rregulluar situatën por për të vetëdijesuar sadopak dikë.
Piktorja Mjellma Goranci-Firzi për KultPlus tregoi se është ndjerë e nderuar me ftesën për të qenë pjesë e ekspozitës. Ajo tha se nëpërmjet mediumeve të ndryshme, së bashku me Shqipen, kanë tentuar të tregojnë dy kohë të ndryshme, një realitet të hidhur dhe një realitet bashkëkohor.
“Së pari dua të theksoj që kjo ekspozitë është iniciativë e Komunës së Prishtinës, në krye me drejtoreshën e kulturës Sibel Halimi e cila ka insistu me ndodhë kjo ekspozitë. Jam ndje e nderuar kur e mora ftesën por kam qenë shumë e gëzuar që ekspozita do të ndodh në Hamamin e Prishtinës, në këtë ndërtesë që ka vlerë shumë të madhe historike. Koha ka qenë e shkurtër por me ndihmën e kuratorit, Vullnetit, kam arrit me e prezantu artin tim dhe të Shqipes. Nëpërmjet mediumeve të ndryshme dhe kohërave të ndryshme, ne kemi bazë figurën e gruas. Unë përballë një realiteti të dhimbshëm, e prezantoj një femër bashkëkohore e cila është një figurë e fuqishme që ka shumë përgjegjësi e sakrifica. Nëpërmjet kohës, gruaja është avancuar dhe ka pozitë shumë më të mirë. Sot, një femër e fuqishme është ajo që udhëheq shtetin, institucionet, që krijon art, dhe paralelisht krijon punën e njëjtë me gjininë e kundërt. Unë jam krenare me figurën e gruas shqiptare”, ka thënë Goranci-Firzi.
“Ky është një Titull Shumë i Fuqishëm!”, sjellë një reflektim të thellë mbi fuqinë transformuese të artit në luftën kundër dhunës gjinore.
Ambienti Historik i Hamamit përforcon mesazhin e fuqishëm që arti mund të jetë një forcë e ndryshimit, duke ndihmuar në ndërprerjen e cikleve të dhunës dhe promovimin e respektit ndërmjet gjinive./ KultPlus.com
Bitcoin arriti vlerën e 100,000 dollarëve të mërkurën, për herë të parë që nga krijimi, duke prekur një rekord të ri vetëm pak pas zgjedhjes së Donald Trump si President.
Emrat e zgjedhur prej Trump për të qenë pjesë e administratës që nis nga puna në Shtëpinë e Bardhë në janar shihen si njerëz kyç për aplikimin e politikave miqësore ndaj kriptomonedhave dhe kjo ka ndikuar në forcimin e Bitcoin.
Kryesuesi midis të zgjedhurve është Paul Atkins, të cilin Trump synon ta emërojë për të udhëhequr Komisionin e Letrave me Vlerë dhe Shkëmbime (SEC), i cili rregullon tregun e kriptovalutave.
Atkins, një avokat i përdorimit të kriptove dhe ish-komisioner i SEC, pritet të rregullojë këtë treg me një prekje më të lehtë se Gary Gensler, i cili drejtoi komisionin nën administrimin e Biden.
Gensler, i cili luftoi në mënyrë agresive zgjerimin e industrisë në SHBA, do të japë dorëheqjen në Ditën e Inaugurimit, ndërsa Bitcoin arriti në 100,000 dollarë vetëm disa orë pasi Atkins u shpall si i zgjedhuri i Trump për kryetar i SEC.
Rritja e Bitcoin vijon prej 6 nëntorit, kur u pa se Trump po shkonte drejt fitores në garën presidenciale, gjë që nxiti një rritje prej 6,000 dollarësh njëditore, ndërsa një javë më vonë, kjo kriptomonedhë arriti në 90,000 dollarë.
Bitcoin është rritur me 130% për 2024, me kohën pas zgjedhjeve që përbën një pjesë të konsiderueshme të fitimeve të tij.
Trump, dikur një skeptik i kriptove, e kishte quajtur Bitcoinin “jo para”, duke e etiketuar “si shumë të paqëndrueshme dhe të bazuar në ajër”.
Por ai bëri një kthesë 180 gradë disa muaj para rizgjedhjes së tij, teksa u përpoq të tërhiqte votues më të rinj meshkuj, të cilët priren të zotërojnë më shumë kripto në krahasim me grupet e tjera demografike.
Në korrik, Trump kryesoi konventën më të madhe të kriptove në Nashville, ku ai u zotua të krijojë një “magazinë strategjike kombëtare të Bitcoin” dhe të mbajë Bitcoin që qeveria ua sekuestron kriminelëve në vend që ti nxjerrë ato në ankand.
“Nëse kriptomonedhat do të përcaktojnë të ardhmen, unë dua që ato të prodhohen në SHBA”, tha Trump.
Më pas, në shtator, Trump nisi biznesin e tij të kriptomonedhave të quajtur World Liberty Financial. Atë muaj, ai bleu gjithashtu hamburgerë nga një bar në Manhatan, i frekuentuar nga entuziastët e kriptove që përdornin Bitcoin.
“Po bëjmë historinë“, deklaroi ai. Për më tepër, kompania mediatike e Trump, e cila zotëron Truth Social, thuhet se është në bisedime për të blerë forumin e tregtimit të kriptove, Bakkt, sipas Financial Times.
“Nëse ju pëlqen Bitcoin në 100,000 dollarë, do ta doni atë më shumë kur të shkojë 1 milion dollarë”, tha Anthony Pompliano, një mbështetës dhe themelues i njohur i kriptove dhe CEO i Professional Capital Management./ KultPlus.com
Aktori i mirënjohur i teatrit dhe kinemasë shqiptare, Mirush Kabashi u shua pas mesnate, në orët e para të datës 5 Dhjetor 2023, në moshën 75-vjeçare.
Mirush Kabashi ishte një aktor shqiptar i cili numëron rreth 100 role në teatër dhe filma. Mirush Kabashi tek publiku mbahet mend veçmas për interpretimet artistike të poezive të ndryshme.
Me interpretimet e tij të disa poezive shqipe, ai ka dëshmuar potencialin e rrallë të një interpretuesi. Shumë poezi janë gjetur, rilexuar pikërisht si pasojë e interpretimit të aktorit Mirush Kabashi. Tonaliteti e përjetimi i tij në secilën strofë arrin të krijoi një komunikim tejet të afërt me publikun.
Sot, KultPlus ju sjell recitimin madhështor të Mirush Kabashit, vargjet ‘Jam shqiptar, kosovar’ të cilat jehojnë përmes zërit të tij kumbues. Inçizim ky i vitit 1998, në periudhën më të vështirë për popullin e Kosovës. / KultPlus.com
Një vit më parë ndërroi jetë aktori i mirënjohur i teatrit dhe kinematografisë shqiptare, Mirush Kabashi.
Ai lindi më 17 prill 1948 në Shkodër, por u rrit në Durrës. Origjina e familjes Kabashi ishte nga Gjakova.
Mirush Kabashi dha një kontribut të madh në kinematografinë shqiptare ndërsa numërohen rreth 100 role në teatër dhe filma. Gjithashtu, është cilësuar si një nga interpretuesit më të mëdhenj të poezisë shqipe.
Në 1970 u diplomua për aktrim në Institutin e Lartë të Arteve në Tiranë dhe filloi punë në teatrin “Aleksandër Moisiu” të Durrësit. Aty vazhdoi deri në vitin 1994, duke pasur edhe rolin e drejtorit, 1991-1993. Më pas punoi në Televizionin Shqiptar, në departamentin e Programeve Artistike si ideator dhe prezantues, kurse nga 2002 e në vijim në Teatrin Kombëtar. Nga viti 1985, me periudha të ndërprera u aktivizuar si pedagog i “Mjeshtërisë së Aktorit” pranë Akademisë së Arteve.
Një pjesë të jetës së tij ia kushtoi edhe teatrit me rolet e tij të larmishme, ku ndër to më i veçanti ka mbetur ai i Sokratit tek “Apologjia e fundit e Sokratit”. Roli i Sokratit është ndoshta kulmi i tij artistik.
Kabashi është vlerësur me titujt “Nderi i Kombit”, “Artist i Merituar” dhe “Mjeshtër i Madh i Punës”.
Ndërkohë Bashkia Tiranë ka vendosur të nderojë legjendën e artit shqiptar, Mirush Kabashi, duke i dhënë emrin e tij Teatrit te Parku i Madh i Liqenit Artificial.
Gjithashtu ditën e sotme do të zhvillohen të tjera aktivitete në nder të tij./ KultPlus.com
Stuhi dëbore në New York, avionët gjithë vonojnë. Në qiejt lart diçka nuk shkon, dikush po mbyt dikë. Janë ernat ndoshta që s’meren vesh, radarët janë nervozë. Një puç qiellor ka ndodhur ndoshta e ne nuk dimë asgjë.
Ne si përherë asgjë nuk dimë, ndërkaq në aeroporte Në salla pritjesh gratë nxjerrin pasqyrëzat me ngut. Parfumi i vënë qysh në mëngjes në trup të tyre shqetësohet, Errësimi i ëmbël mbi pubis besimin prore humb.
Shtjellë dëbore. Rrokaqiejt ngjasojnë si të dehur. Do të besosh se e humbën peshën, si retë do ngrihen lart. Ne si përherë asgjë s’kuptojmë, ne prapë drejt krimit rendim. “Ah, ç’kohë e keqe!” përsërisim si papagaj të ngratë.
Avioni lejohet të zbresë më në fund. Duke shkërbyer engjëjt flatron sërish. Mbi rrokaqiejt shenjat e kryqit Të zotin e presin të zbresë lartësisht.
Kurrkund në botë bujtësin e largët S’e presin kaq dehshëm e me kaq bujë. I varur humnershëm midis tokës e qiellit Midisësi i madh dëgjon “alelujan”.
Vallë kujt i përket, ka plot dy mijë vite Që enigmën e hershme s’e gjejmë ne dot. “Ndorë të qiejve”, tha toka kur lart e ngriti, “Ndorë të tokës” tha qielli kur e zbriti poshtë.
Ai mbeti në mes: shestimi ynë i thyer, Ndërgjegja e vrarë, fluturimi që vdiq. Është vonë që qielli prapë ta tërheqë, Është vonë që toka ta tretë në gji.
Është vonë për të gjithë… Ndaj na sheh pikëllueshëm. Vdekjejetshëm tek mërzitet njeriu – hyjni, Dëshmitar i një pakti, i një bese të thyer, I ëndrrës sonë tragjike për qiellsi.
Qielli ngryset më shumë. Dyer makinash përplasen. Ndriçimi që dita me ngut e tret Shpejton të strehohet në gurë unazash, E në qafa grashë në, Avenunë e Pestë.
Është ora e diamanteve. Në Blumengdale Ngadhnjimi i tyre vezullon që larg. Krenarë pa dyshim që vdekjen s’e njohin, Ndonëse jetën gjithashtu s’e njohin aspak.
Qielli nxin. Ora jonë po bie. Nën panikun E kambanave të saj dyndemi gjithkund. Te Rruga Dyzetedy, te kishë e Shën Patrikut Ne apostujt, gjykatësit, judët e pafund.
Ecim nën ca shenja e shigjeta ndonëse e dimë Se një rrugë veç njohim: atë që çon në mort. Të vetmin në botë që të dy kahjet i kishte E mbytëm, e tani i themi: kthehu, Zot.
Kthehu, bir i Zotit, na trego drejtimin. Zbërthena shenjat që s’i marrim vesh. Humnershëm ai hesht e në vend të përgjigjes Si drita semaforësh katër plagët i ndez.
Pushoi stuhia në New York, avionët me kohë mbërrijnë. Në salla pritjesh s’ka më frikë, parfumet s’vuajnë më. Atë që ndodhi sipër nesh, ne natyrshëm s’e dimë, Çfarë u përmbys e çfarë u ngrit, ne prapë s’dimë asgjë.
Ne shohim veç emblema bankash nën qiellin e hirtë, Ca “Dow Jones”, ca “Dax”, ca shifra që shfaqen si në makth. E në kartat tona të kreditit kërkojmë plagët e Krishtit, E shenjat tona, që mes shifrash e zerosh rrjedhin gjak.
Ne s’dimë ku i morëm plagët, ku ramë e ku u thyem. Afatet tona ne s’i dimë, verdiktin aq më pak. Ndaj n’aeroporte rendim prapë, me shpresë të gjejmë prapë qiellin, Por tokë e rëndë nuk na lë, s’na lë e zeza në baltë. Ne pjellë e saj, robër të saj, mbretër të saj të rremë, Gjer kur i themi do na mbash në kurthin tënd të zi. Ajo s’përgjigjet, veç në heshtje, ashtu siç gatit barin, Për pabesinë tonë gatit ndëshkimi tonë të ri. /KultPlus.com
Ti fluturon me dallëndyshet Një ditë qdo gjë do të ndryshojë Do të vish të luash me veten, Do të këndosh në duet me heshtjen, Do të jetosh me kujtimin në ballë, Do të thërrasësh me zë,qu bë vallë,
Do të kërkosh për veten shpëtim E sdo të gjesh kund emrin tim. Jetonim ne të dy në gjethe të trëndafilit Jetonim duke shijuar erën e tij Jetonim bashkë me këngën e bilbilit, Por në fund ,na therrën gjembat e tij.
Shpresuam se deri në vdekje do të jemi bashkë, Por ajo jetë që ne e ëndërruam nuk ishte e gjatë, Ajo zgjati vetëm të paktët muaj E për këtë gjë unë tani po vuaj.
Tani jemi të vdekur për njëri tjetrin, Fluturojmë në qiell për një jetë tjetër, Fluturojmë të dy,por shumë larg njëri tjetrit E të dyve na shoqrojnë valët e detit, Ti fluturon bashkë me dallëndyshet , Fjalët që i dha tani po vyshken, E mua më thërrasin skifterët , Por unë s dua të fluturoj me ta E ti këndoj ninullat, Sdo të jemi më bashkë. Jeta jonë mbaroi,
A do të jetojmë te lulet apo te zjarri, Sdi për njëri tjetrin A do të na marrë malli? / KultPlus.com
Një djalë i veshur me një pulovër të kuq me duart e vendosura në fytyrë teksa bërtiste, është në qendër të fotografisë, ku pas tij, jashtë një dritareje me borë, majtas dhe djathtas djalit, janë dy burra të veshur me të zeza, ky është posteri i famshëm i filmit “Home Alone” dhe njëkohësisht më i dashuri pothuajse nga të gjithë, përcjell KultPlus.
“Home Alone” është një film komedi amerikane e Krishtlindjeve i vitit 1990 me regji të Chris Columbus dhe prodhuar nga John Hughes. Në film luajnë Macaulay Culkin, Joe Pesci, Daniel Stern, John Heard dhe Catherine O’Hara. Culkin luan Kevin McCallister, një djalë që mbron shtëpinë e tij në periferi të Çikagos nga hajdutët pasi familja e tij e la aksidentalisht në shtëpi, pasi shkuan në pushimet e tyre të Krishtlindjeve në Paris.
Xhirimet u zhvilluan midis shkurtit dhe majit 1990 në vendndodhje në të gjithë Illinois.
Home Alone u shfaq premierë në Çikago më 10 nëntor 1990 dhe u shfaq në teatër në Shtetet e Bashkuara më 16 nëntor dhe mori vlerësime pozitive, me vlerësime për kastin, humorin dhe muzikën e tij. Home Alone fitoi 476.7 milionë dollarë në mbarë botën, duke u bërë komedia live-action me fitimet më të larta deri në publikimin e The Hangover Part II (2011) dhe e bëri Culkin një yll fëmijësh. Për më tepër, ai ishte filmi i dytë me fitimet më të larta të vitit 1990, pas Ghost.
Ai u nominua për çmimin Golden Globe për filmin më të mirë – muzikal ose komedi, dhe aktori më i mirë në film – muzikal ose komedi për Culkin, dhe për çmimin e Akademisë për këngën më të mirë origjinale për John Williams, dhe kënga më e mirë origjinale për “Diku në kujtesën time”. Që atëherë është konsideruar si një nga filmat më të mirë të Krishtlindjeve.
Dhjetori është muaji që gjithmonë na rikthen tek ky film, pasi që filmi lidhet me festat e fundvitit dhe Kevin, konsiderohet idhulli i të gjithë fëmijëve për gjenerata të tëra.
Edhe pse me shumë mundësi e keni parë tashmë këtë film, po ta rishikoni përsëri, nuk do t’u bëjë keq aspak. Filmi, i cili vazhdon të ketë akoma shikueshmëri në çdo sezon festiv. / KultPlus.com
Pas betimit dhe marrjes zyrtarisht të detyrës së kreut të shtetit, gjatë ceremonisë presidentët amerikanë mbajnë një fjalim. Ja cilat janë disa nga citatet e famshme të shkëputura nga fjalimet e tyre.
George Washington (1789–1797)
“Rregulli i sjelljes për SHBA, në lidhje me kombet e huaja, është, të zgjerojmë lidhjet tregtare, për të pasur me ta sa më pak lidhje politike që të jetë e mundur”.
John Adams (1797–1801)
“Asnjë person që ka mbajtur detyrën e presidentit nuk mund të përgëzojë dikë që e cilëson mik për besnikërinë e treguar”
Thomas Jefferson (1801–1809)
“Unë uroj të shikoj këtë pije (birrë) që të zëvendësojë wiskey-n, pije që deri tanika bërë që një në tre persona të jenë të varur dhe më shumë se kaq: ka shkatërruar familjet”.
James Madison (1809–1817)
“Asgjë më shumë nuk ndryshon se sa ndryshon mendja”. (e thënë pak momente përpara se të vdiste).
James Monroe (1817–1825)
“Zonjës time Monroe, nëse i shton të bijën për shoqërinë që i bën, pavarësisht se shkakton goxha rrëmujë, mund ta cilësosh kontribuuese të madhe në zbavitjen e saj”.
John Quincy Adams (1825–1829).
“Katër vitet më të këqia të jetës sime, ishin katër vitet e mia në presidencë”.
Andrew Jackson (1829–1837)
“Nëse një punë në qeveri nuk e bën dot një demokrat, atëherë atë punë nuk mund ta bëjë askush tjetër”.
Martin Van Buren (1837–1841)
“Dy ditët më të lumtura të jetës sime kanë qenë: e para kur mora detyrën e presidentit dhe e dyta kur e lashë atë detyrë”.
William Henry Harrison (1841)
“Disa njerëz si puna ime kanë budallallëkun e mjaftueshëm për t’u shkuar në mendje se mund të bëhen presidentë të Shteteve të Bashkuara”.
John Tyler (1841–1845)
“Unë kam gjithnjë mendimin që popullariteti mund të krahasohet me një vajzë lozonjare apo vajzë koketë – sa më shumë i vini rrotull, aq më shumë ajo ikën”.
James Knox Polk (1845–1849)
“Asnjë president që bën detyrën e tij me besnikëri dhe ndërgjegje nuk mund të ketë kurrë kohë të lirë”.
Zachary Taylor (1849–1850)
“Tregojini atij se si përfundon në ferr” (Në përgjigje të kërkesës së gjeneralit meksikan Santa Anna për t’u dorëzuar).
Millard Fillmore (1850–1853)
“Është turp kombëtar që presidentët tanë, pasi kanë mbajtur postin më të lartë të shtetit, duhet lënë në mëshirë të fatit dhe ndoshta të jenë të detyruar të hapin një dyqan ushqimesh si mjet jetese”.
Franklin Pierce (1853–1857)
“Nuk ka ndonjë gjë në të majtë…. Por ama janë të dehur” (në planet e tij pasi humbi një kandidim të dytë në 1856).
James Buchanan (1857–1861)
“I dashur zotëri, nëse ju jeni po aq i lumtur në momentin kur futeni në Shtëpinë e Bardhë po aq sa edhe edhe kur largoheni prej saj, realisht ju jeni një njeri i lumtur”.
Abraham Lincoln (1861–1865)
“S’di se kur unë do dëgjoj dikë të më argumentojë skllavërinë dhe unë do ndjeja një impuls të fortë për të njohur dhe kuptuar personalitetin e tij”.
Andrew Johnson (1865–1869)
“Nga të gjitha rreziqet që kombi ynë ndeshet akoma një gjë është e vërtetë: Ato nuk janë të njëjta me ato të cilat duhet të rezultojnë nga sukseset e arritjeve më të fundit të afrikanizimit të gjysmës së Jugut të vendit”.
Ulysses S. Grant (1869–1877)
“Puna nuk është turp për njerëzit; për fat të keq herë pas here ka njerëz që turpërojnë punën”.
Rutherford B. Hayes (1877–1881)
“Unë jam tejet i lodhur nga kjo jetë e varësisë së plotë, nga përgjegjësia dhe nga rraskapitja”.
James A. Garfield (1881)
“Zoti im! Në këtë vend ka gjithçka që një njeri i dëshiron t’i ketë. Apo jo?”.
Chester A. Arthur (1881–1885)
“Unë mund të jem president i SHBA, por jeta ime private nuk është çështje e dikujt”.
Grover Cleveland (1885–1889,1893–1897)
“Gratë e ndjeshme dhe të zgjuara nuk dëshirojnë të votojnë”.
Benjamin Harrison (1889–1893)
“Ne amerikanët nuk kemi autorizim nga Zoti për të mbajtur nën kontroll Botën”.
William Mckinley (1897–1901)
“Ne kemi nevojë për Hawai-n më shumë se sa California-n. Kjo është prova e pashmangshme”.
Theodore Roosevelt (1901–1909)
“Fitorja e luftës nuk vlen sa fitorja e paqes”.
William Howard Taft (1909–1913)
“Nuk e ke shfrytëzuar detyrën e presidentit, nëse nuk keni siguruar një tren me një vagon-restorant në të”.
Woodrow Wilson (1913–1921)
“Dobia e një universiteti është se nxjerr aristokratë të rinj, ndryshe nga baballarët e tyre që nuk e kishin këtë mundësi”.
Warren G. Harding (1921–1923)
“Unë jam një burrë me pak talent nga një qytet i vogël; nuk dukem shumë që unë jam president”.
Calvin Coolidge (1923–1929)
“Kur shumë njerëz janë të pazotë të gjejnë punë, ata përfundojnë të papunë ”.
Herbert Hoover (1929–1933)
“Unë jetova më shumë se bastardët” (duke iu referuar shumë njerëzve që e bënin fajtor për Depresionin e Madh).
Franklin Delano Roosevelt (1933–1945)
“Për të qenë i suksesshëm në të folurin publik duhet të kesh parasysh këto rregulla: Të jesh i sinqertë, të jesh konçiz dhe të jesh i përulur”.
Harry S. Truman (1945–1953)
“Unë e shkarkova MacArthur (gjenerali i trupave amerikane të dërguar në Kore) sepse ai nuk respektoi autoritetin e presidentit. Unë nuk e shkarkova atë sepse mendoja se ai ishte maskara. Ai në fakt ishte i tillë. Por është e rëndësishme të them se të qenit maskara nuk është kundër ligjit. Ah, nëse kjo do ishte e kundërligjshme, gjysma e drejtuesëve të ushtrisë do futeshin në burg”.
Dwight David Eisenhower (1953–1961)
“Nuk dua që kur urinoj të kujtoj këtë qelbësirë”.(duke iu referuar senatorit Joe McCarthy).
John Fitzgerald Kennedy (1961–1963)
“Harrojini armiqtë, por mos harroni kurrë emrat e tyre”!
Lyndon Baines Johnson (1963–1969)
“Nëqoftëse popullit ia mbledh mirë rripat, zemrat dhe mendjet e tyre do të të ndjekin”.
Richard Milhous Nixon (1969–1974)
“Kur presidenti bën dicka, kjo do të thotë që ajo nuk është e jashtëligjshme”.
Gerald R. Ford (1974–1977)
“Unë jam një Ford, jo një Lincoln”.
James Earl Carter (1977–1981)
“Unë jam i shqetësuar se si funksionon çdo kristian sepse ndonjë mund të shkojë në ferr”. (duke iu drejtuar Reverend Jerry Falwell)
Ronald Reagan (1981–1989)
“Është e vërtetë që puna e rëndë nuk ka vrarë dikë, por unë ju siguroj që puna e rëndë rrezikon jetën”.
George Herbert Walker Bush (1989–1993)
“Unë kam opinionet e mia. Ka raste që kam opinione të forta, por ama nuk jam në një mendje gjithnjë me to”.
William Jefferson Clinton (1993–2001)
“Lëvizjet e mia për të kryesuar qeverinë do të jenë shoqëruar përherë me ndjenjat aspak të papëlqyera të një fajtori i cili do të vendosë ekzekutimin e vetes së tij”.
George W. Bush (2001–2009)
“Çelsi i politikës së jashtme është të mbështetesh në besim”.
Barack Obama (2009-2016)
“Në 15 muajt e fundit ne kemi udhëtuar në çdo cep të SHBA. Kam qenë deri tani në 57 shtete. Unë mendoj si i majtë kur shkoj”.
Donald Trump (2016 e në vijim)
“Unë do ta bëj Amerikën përsëri të madhe”./ KultPlus.com
