Në ndërtesën e Kolegjit universitar jo publik Wisdom, ende janë të afishuara temat e studentët e vitit të shkuar akademik.
Një gjykatë e bllokut europian rrëzoi vendimin e Komisionit Europian duke anuluar gjobën prej 1.49 miliard eurosh të vendosur gjigantit amerikane të teknologjisë, Google nga Brukseli për abuzim të dominimit në fushën e reklamave online.
“Vendimi i KE-së anulohet në tërësinë e tij”, thuhet në deklaratën e lëshuar nga gjykata me seli në Luksemburg, e cila pretendon se “institucioni ka kryer gabime gjatë shqyrtimit të çështjes”.
“Gjykata pa se nuk janë marrë në konsideratë të gjitha të rrethanat e rëndësishme në shqyrtimin e kohëzgjatjes së klauzolave të kontratave që KE-ja i kishte cilësuar abuzive”, theksohet aty.
Komisioni Europian, rregullator me ndikim i konkurrencës në BE, reagoi duke thënë se “do të studiojë me kujdes gjykimin dhe do të reflektojë për hapat e mundshëm të radhës” – që mund të përfshijnë edhe apelin. Ky vendim e lehtëson peshën mbi Google pasi gjykata më e lartë e BE-së javën e kaluar konfirmoi një gjobë të vënë ndaj kompanisë më 2017, me vlerë prej 2.42 miliardë eurosh, për abuzim të dominimit përmes favorizimit të shërbimit të saj për krahasimin e ofertave.
Si pjesë e një nisme të madhe për të luftuar abuzimet e gjigantëve të teknologjisë, BE-ja ndëshkoi Google me gjoba që kapin vlerën e përgjithshme të 8.2 miliardë eurove, ndërmjet viteve 2017 dhe 2019, për shkak të shkeljeve të ligjeve të konkurrencës. Gjoba prej 1.49 miliard eurosh ishte e treta në serinë e këtyre ndëshkimeve./ Top Channel/ KultPlus.com
Më 15 nëntor 1889, u botuan në numrin e tretë të revistës kalabreze “La Calabria – Rivista di Litteratura Populare”, dy këngë të rralla arbëreshe. Alfonso Lucifero (shkrimtar dhe politikan italian, i lindur në qytetin e Krotones në Kalabri) përshtati për revistën që dilte në Monteleone versionin italian, të këngëve si në lidhjen e mëposhtme.
Materialin ku përshkruhen këngët arbëreshe të zonës së San Nicola dell’Alto, i referon Aurenc Bebja, i cili i publikoi në blogut të tij “Dars (Klos), Mat – Albania”, për lexuesin shqiptar.
Salvatore Quasimodo u lind në Modicë të Sicilisë në vitin 1901. Deri në vitin 1935 punoi si inxhinier, pastaj braktis këtë profesion dhe i përkushtohet ligjërimit të letërsisë italiane në Milano. Si poet i ri veproi në grupin e poetëve të rijnë të bashkuar rreth revistës ‘Solaria’, për të zhvilluar dhe udhëhequr poetët e lirikës hermetike.
Quasimodo ka përkthyer vepra të tragjedistëve grekë (Eshilit dhe Sofokliut), sipas përvojës së tij, zhvilloi pastërtinë stikistike dhe funksionalizimin e thjeshtësisë së shprehjve. Në vitin 1959, ai fitoi Çmimit Nobel për Letërsi. Ai vdiq në Napul në vitin 1968.
KultPlus ju sjell më poshtë një letër emocionuese të Quasimodos për nënën e tij:
Salvatore Quasimodo – Letër Nënës
«Fort e ëmbla nënë, tash mjegullat po davariten, flota përplaset ngatërrueshëm mbi diga, pemët nga uji rënden, prej dëborës digjen; nuk jam i trishtuar në Veri: nuk jam në paqë me veten, por prej kërkujt falje nuk pres, të shumtë lotët borxh m’i kanë si burri burrit. E di që je ligsht, që jeton si tërë nënat e poetëve, e varfër dhe e drejtë sa duhet në dashurinë për bijtë e largët. Sot jam unë që të shkruaj.» – Më në fund, do thuash, dy fjalë nga ai djalë që me natë ia mbathi me një pelerinë të shkurtër e ca vargje në xhep. I gjori, kaq i gatshëm shpirtërisht ndonjë ditë dikund do ta vrasin. – “Sigurisht, ndërmendem, ish në atë stacion të vdekur trenësh të avashtë që sillnin bajame dhe portokalle, në grykëderdhjen e Imerës, lumit plot laraska, kripë dhe eukaliptus. Por tash të t’falenderoj, këtë dua, për qesëndinë që mbolle në buzët e mia, të shtruar si e jotja. Ajo buzëqeshje më shpëtoi nga vaji dhe dhimbjet. Dhe s’prish punë nëse tani për ty derdh ndonjë lot, për krejt ata që si ty presin, dhe s’dinë çfarë. Ah, vdekje fisnike, mos e prek sahatin në kuzhinë që tiktakon mbi mur, tërë fëmijëria ime shkoi mbi smaltin e fushës së saj, mbi ato lule të vizatuara: mos i prek duart, zemrën e pleqve. Po ndofta dikush përgjigjet? O vdekje prej mëshirës, vdekje turpi. Lamtumirë, e dashur, lamtumirë, fort e ëmbla nëna ime.”
Sytë e tu janë atdheu prej vetëtime dhe lotësh, heshtje që flet, stuhi pa erë, det pa dallgë, zogj të burgosur, bisha të praruara të fjetura, topaz të pafe si e vërteta, vjeshtë në një hapësirë pylli ku drita në të këndon, sup i një peme dhe të gjitha gjethet e saj zogj janë, plazh që mëngjesi takon mbushur me sy, shportë me fruta zjarri, gënjështër që ushqen, pasqyra të kësaj bote, dyer të atje përtej, valëzim i qetë i detit në mesditë, absolut që përpëlitet, një vesë shi. / KultPlus.com
Naim Frashëri ka qenë poet dhe shkrimtar shqiptar, një nga përfaqësuesit më të shquar të Rilindjes Kombëtare dhe figura qendrore e letërsisë së Rilindjes, shkruan KultPlus.
Vepra poetike e Naimit vuri bazat e letërsisë kombëtare dhe luajti rol të rëndësishëm në zgjimin e vetëdijes atdhetare. Naimi i këndoi mallit e dashurisë për atdhe, krenarisë kombëtare dhe të kaluarës së lavdishme të shqiptarëve.
KultPlus sot ju sjell një nga shprehjet e tij të shumta kushtuar atdheut.
“Topi që shemb kështjellat më të forta është atdhedashuria.”/ KultPlus.com
Nuk është e lehtë të thuash se diçka nuk na pëlqen kur të gjithë e pëlqejnë. Rreziku është se mos akuzohemi se nuk kuptojmë apo deri për mendjemadhësi: si guxon ta shprehësh opinionin tënd mjeran kur është e qartë se do të përplaset me murin e përjetësisë që mbron kryeveprat? Dhe, mbi të gjitha, kush guxon se je? Në Literary Hub, Emily Temple ka hartuar një prej listave të saj fantastike. Ka listuar 14 kryeveprat më të urryera nga kush që në fakt kishte plotësisht të drejtën për t’u shprehur: gjenitë e padiskuteshëm të letërisisë.
Kryeveprat: shpesh shfaqen menjëherë, nganjëherë kalojnë pa u vënë re për një farë kohe, të tjera e kalojnë provimin e elitës, por jo të masës. Gjithsesi, herë a vonë, zbulohen dhe forcohen mbi piedestalin e tyre dhe qëndrojnë aty, të palëvizur. Do të jetë edhe për këtë, pasi nuk ka asnjë rrezik për t’i gërvishtur, se do të ishte e bukur që herëpashere të bëhej ushtrimi i vëzhgimit me shikimin e paturpshëm e shkrimtarëve të renditur këtu, duke u stërvitur për të zvilluar një mendim kritik më kurajoz. Por fjalët e këtyre autorëve na kujtojnë edhe sa është e rëndësishme të mos kihet frikë për të gjykuar bashkëkohësit tanë dhe shprehur pa frikë opinionet tona. Më e keqja që mund të na ndodhë? Nëqoftëse do të bëhemi gjeni, Emily Temple do të na fusë në ndonjë prej listave të saj. Në rast të kundërt, askush nuk do të kujtohet.
Virginia Woolf, Uliksi
Kështu shprehet shkrimtarja më e madhe e të gjitha kohërave kur vjen puna për kryeveprën e James Joyce: «Më është dukur një libër i pakulturuar, i trashë. Libri i një punëtori autodidakt dhe të gjithë e dimë sesa mund të jenë stresues, egocentrikë, këmbëngulës, të jashtëzakonshëm dhe, në analizë të fundit, të shpifur».
Dorothy Parker, Winnie the Pooh
Në kolumnen e saj të 20 tetorit 1928 tek New Yorker, Parker përcjell dialogë të tërë nga libri i A. A. Milne, duke ju përqeshur personazhet dhe të folmen e tyre.
Charlotte Brontë, Krenari dhe paragjykim, Ema
Brontë e kishte për vdekje me Jane Austen dhe i kritikoi si Krenari e paragjykim, ashtu edhe Emën. Në vitin 1848 i shkruante e dëshpëruar G.H. Lewes: «Pse ju pëlqen kaq shumë Mis Austen? Gjëja më le vërtet pafjalë».
Mark Twain, Krenari dhe paragjykim
Duhet thënë se e kishte me të edhe Mark Twain: «Nuk kam asnjë të drejtë t’i kritikoj librat, e bëj vetëm kur i urrej. Shpesh kam dëshirë të kritikoj Jane Austen, por librat e saj më tërbojnë aq shumë, sa që nuk arrij as ta kamufloj tërbimin dhe kështu që e lë fare më përpara akoma sesa të filloj».
Aldous Huxley, Në rrugë
Duke folur pë klasikun e shkruar nga Jack Kerouac, autori i një prej kryeveprave më të mëdha të fantashkencës (Bota e re) fiton çmimin për shprehjen më lezetshme: «Pak më vonë kam filluar të mërzitem. Dua të them, rruga më është dukur tmerrësisht e gjatë».
Katherine Mansfield, Shtëpia Howard
Në vitin 1917, e mbrojtur nga faqet e ditarit të saj, Mansfield ia lejon vetes që ta kritikojë librin e E. M. Forster nëpërmjet përdorjes së një metafore të veçantë. «Nuk arrin të shkojë më tej, kufizohet duke ringrohur çajnikun. Është shumë i zoti në këtë. Dëgjoje këtë çajnik: A nuk është i ngrohur shkëlqyeshëm? Po, por nuk do të ketë asnjë çaj».
Martin Amis, Don Kishoti
Sipas Amis, leximi i kryeveprës së Miguel Cervantes mund të krahasohet me një vizitë të papërcaktuar të «kushëririt më tw pamundur të moshuar, me të gjitha difektet e tij, zakonet e pështira, remineshencat e pandalshme dhe shokët e tmerrshëm të fëmijërisë».
David Foster Wallace, American Psycho
Në një intervistë me Larry McCaffery të botuar në revistën Review of Contemporary Fiction në vitin 1993, Wallace kapet keq me Ellis: «Për pak e nxjerr në plan të dytë në mënyrë të pacipë sadizmin e publikut, por në fund është e qartë se objekti i vërtetë i sadizmit është vetë lexuesi». Kur intervistuesi e mbron, ai i përvishet më keq: «Po demonstron pikërisht llojin e cinizmit që u mundëson lexuesve të manipulohen nga të shkruarit e keq». Është fillimi i një debati letrar midis të dyve që ka vazhduar edhe pas vdekjes së Wallace.
Elizabeth Bishop, Seymour – Një hyrje
Bishop nuk ia përton ta thotë: «E kam urryer historinë e Salinger», shkruan në një letër. «Më janë dashur ditë ta lexoj dhe më është dashur ta bëj me maturi, nga një faqe, nga një faqe, duke u skuqur nga sikleti për secilën prej shprehjeve të tij qesharake».
Mary McCarthy, Franny dhe Zooey
Vështirë të mos e çmosh këtë kryeveprën tjetër e Salinger. Megjithatë, dikush ia ka arritur. Kështu, McCarthy, që i kritikon praktikisht çdo gjë dhe nuk arrin të përtypë as vetëvrasjen finale: «Pse vret veten Seymour? (…) Ndoshta sepse ka gënjyer, ndoshta autori i tij ka gënjyer, gjithçka ishte e tmerrshme, bile edhe ai ishte mashtrim?».
H.L. Mencken, Gatsby i madh Gatsby
Debuton kështu në reçensionin e tij për romanin e mrekullueshëm të F. S. Fitzgerald në Chicago Sunday Tribune e vitit 1925: «Në formë, libri i ri i Fitzgerald nuk është asgjë më shumë se një anekdotë e glorifikuar. (…) Natyrisht, kjo histori është e parëndësishme».
Vladimir Nabokov, Doktor Zhivago,Vëllezërit Karamazov, Krim dhe ndëshkim,Finnegans Wake
Por urryesi më i flaktë dhe më i zellshëm i të gjithëve është i madhi Nabokov: jepini një klasik dhe ai do t’ua çmontojë copa copa. Pasternakut i lavdëron poezinë, por i kritikon prozën: Doktor Zhivago nuk i pëlqen aspak (një roman me një banalitet provincial), konsideron si librat më të rëndësishëm të Dostoevskij veprat e tij më të këqija (të mërzitshme, konfuze), dhe shprehet lidhur me eksperimentin e Joyce me këtë shprehje, që në vetvete është kryevepër: «E urrej Finnegans Wake, në të cilën rritja kanceroze e indeve të fjalëve fantastike nuk arrin pikërisht që të ngjallë harenë e tmerrshme e folklorit dhe alegorinë e lehtë, tejet të lehtë». /KultPlus.com
Nuk i lexoj reklamat, sepse po t’i lexoja do të shpenzoja gjithë kohën time duke dëshiruar të zotëroj gjëra.
Një libër do të duhej të ishte një sëpatë që e thyen detin e ngrirë brenda nesh.
Në luftën midis vetes dhe botës, përkrahe botën.
Kushdo që ruan aftësinë për ta parë bukurinë, nuk ka për t’u plakur kurrë.
Duke besuar në mënyrë pasionante në diçka që ende nuk ekziston, ne e krijojmë atë. Ajo që ende nuk ekziston është thjesht diçka që nuk e kemi dëshiruar mjaftueshëm”.
Zoti t’i jep arrat, mirëpo ai nuk i thyen ato për ty.
Kam frikë nga nata. Kam frikë nga jo-nata.
Je i lirë, prandaj dhe je i humbur.
Librat që na duhen janë ato që na vijnë si fatkeqësi, që na bëjnë të vuajmë si vdekja e një personi që e duam më shumë se veten, që na bëjnë të ndihemi sikur jemi në prag të vetëvrasjes, ose të humbur në një pyll ku nuk frymon asnjë njeri.
Mos e ndrysho, mos e ujit, mos u mundo ta bësh logjik. Mos e ndrysho shpirtin tënd sipas kërkesave të të tjerëve. Përkundrazi, ndiqi fiksimet e tua më të forta, në mënyrë të pamëshirshme.
Ka një pafundësi shpresash në këtë univers… por ato nuk janë për ne.
Njeriu i veprimit i detyruar të mendojë, është i palumtur deri në çastin që ia arrin të dalë nga kjo situatë.
Kushdo që nuk arrin të gjejë kuptimin e jetës së tij, ndërkohë që ai është gjallë, ka nevojë që një dorë ta ruajë paksa nga dëshpërimi ndaj fatit të tij… por me dorën tjetër ai nuk mund të zhdavaritë çfarë shikon në mes të rrënojave.
Shoqërimi me qenie njerëzore çon në vetëvëzhgim.
Të besosh në progresin nuk do të thotë të besosh se është bërë ndonjë progres.
Duke besuar me pasion në diçka që ende nuk ekziston, ne e krijojmë atë. Joekzistuesja është çfarëdo gjëje që ne nuk e kemi dëshiruar mjaftueshëm.
Fatkeqësia e Don Kishotit nuk është përfytyrimi i tij, por Sanço Pançoja.
E ligë është çdo gjë dëfryese.
Si mund të gjesh kënaqësi në botë nëse nuk e ke atë për strehë?
Unë kam ndjesinë e vërtetë të vetes sime vetëm kur jam tej mase i palumtur.
Nëse unë do të jetoj përjetësisht, si do të ekzistoj nesër?
Në njëfarë kuptimi e Mira është e parehatshme.
Sa tmerrshëm e pakët është njohja e vetes sime, krahasuar me njohjen e dhomës sime.
Nuk është e nevojshme të largohesh nga shtëpia jote. Rri në tryezë dhe dëgjo. Madje mos dëgjo, vetëm prit. Madje as mos prit, vetëm rri qetësisht dhe vetmitar. Bota do të paraqitet tek ti pa masë, nuk ka rrugë tjetër, vetëm do të bjerë në gjunjë para teje.
Parimi im kryesor është ky: Faji nuk duhet dyshuar kurrë.
Vuajtja është elementi pozitiv i kësaj bote, në të vërtetë është e vetmja lidhje midis kësaj botes dhe pozitives.
Dashuria sensuale është mashtruese si dhe dashuria hyjnore; ajo nuk mund të bëhet vetë, por gjersa e ka pavetëdijshëm elementin e dashurisë hyjnore brenda vetes, mund të bëhet edhe kështu.
Historia e njerëzimit është çasti midis dy hapave të udhëtarit.
Ka vetëm dy gjëra. E vërteta dhe gënjeshtrat. E vërteta është e pandashme, gjersa ajo nuk e njeh veten; të gjithë ata që duan ta njohin, vetëm sa gënjejnë. / KultPlus.com
Në kuadër të “Vitit Mbarëkombëtar të 80-vjetorit të Çlirimit”, Muzeu Historik Kombëtar, në bashkëpunim me Institutin e Studimeve Ushtarake, organizoi një aktivitet përkujtimor në bibliotekën “Musine Kokalari” në Tiranë.
Tema e këtij aktiviteti ishte: “Rreth historikëve të Brigadave Sulmuese të krijuara në shtator 1944”, duke vlerësuar kontributet e jashtëzakonshme të figurave historike në Luftën Antifashiste Nacionalçlirimtare.
Në këtë diskutim folën prof. asoc. dr. Bernard Zotaj, Gani Elezi, Ledio Xhoxhi, Hysni Mullalli, Vjollca Trebicka.
Aktiviteti përkujtimor kontribuoi në ruajtjen e kujtesës kolektive për sakrificat dhe heroizmin e popullit shqiptar.
Qeveria ka miratuar projektvendimin për shpalljen e 2024-ës, si viti mbarëkombëtar i festimeve të 80-vjetorit të Çlirimit të vendit dhe gjithashtu ngritjen e Komisionit Shtetëror për organizimin e festimeve gjithëvjetore për 80-vjetorin e Çlirimit. Në kuadër të tij po organizohen aktivitete te shumta artistiko-kulturore./atsh/ KultPlus.com
Elina Duni është një nga zërat më unik që ka i gjithë spektri artistik shqiptar, me të cilin po i mban gjallë këngët e vjetra qytetare, shkruan KultPlus.com
“U rrit vasha”, është vetëm njëra ndër interpretimet më të njohura të saj.
Intepretimet skenike të Elia Dunit janë krejtësisht të thjeshta, por një thjeshtësi artistike në të gjitha dimensionet.
KultPlus, këtu ka sjellur tekstin si dhe videon e kësaj kënge.
U Rrit Vasha
Hej u rrit vasha o n’hije t’plepit Of aman aman bilbilat po këndojnë. Hej o shkoi nuse rrethit t’qytetit Of aman aman bilbilat po këndojnë.
Hej u rrit vasha o n’hije t’manit Of aman aman bilbilat po këndojnë. Hej o shkoi nuse rrethit t’Gjilanit Of aman aman bilbilat po këndojnë.
Hej u rrit vasha o n’at’ malësie Of aman aman bilbilat po këndojnë. Hej o ju rrit shtati o si selvie Of aman aman bilbilat po këndojnë./ KultPlus.com
Në kuadër të Javëve Kulturore Ndërkombëtare, Shqipëria mirëpret emra të njohur të kulturës nga jashtë vendit. Më 17 shtator regjisori Mike Figgis mbanë punëtorinë e veçantë që do të nxisë transferimin e njohurive midis industrive të filmit në Mbretërinë e Bashkuar dhe Shqipëri.
Ky event është një mundësi e shkëlqyer për të eksploruar teknika të avancuara dhe për të ndarë ide me një profesionist të klasit botëror, duke kontribuar kështu në zhvillimin e brezit të ardhshëm të kineastëve shqiptarë.
Më 19 Shtator, do të shfaqet filmi i njohur “Timecode,” ku pas shfaqjes do të zhvillohet një diskutim frymëzues dhe informues mbi prodhimin e filmit eksperimental me Mike Figgis.
Transformimi që ka pësuar Tirana në 10 vitet e fundit është pasqyruar në një artikull te Revistës së njohur Forbes, duke nisur që nga zhvillimi urbanisitik e deri tek ai kulturor.
Forbes shkruan se nën drejtimin e kryebashkiakut Erion Veliaj, qyteti ka përjetuar një transformim të thellë, i cili e ka bërë atë të shfaqet si një model urban pionier. Po ashtu në artikull nënvizohet se lidershipi i Veliajt karakterizohet nga një vizion i guximshëm dhe inovativ, që synon përmirësimin e cilësisë së jetës së qytetarëve, nxitjen e zhvillimit ekonomik dhe shndërrimin e Tiranës në një qendër kulturore dhe turistike të klasit të parë.
Ndër projektet më ambicioze që janë përmendur në artikull janë Pylli Orbital, një nismë që përfshin mbjelljen e dy milionë pemëve rreth qytetit deri në vitin 2030 dhe tranformimi i Piramidës. Po ashtu nuk mbetet pa përmendur dhe rinovimi i sheshit Skënderbej, i shndërruar në një pedonale, sot një pikë referimi dhe pikëmbështetje e ngjarjeve kulturore.
Ndërkohë, në vitin 2025, Tirana do të jetë një nga dy kryeqytetet Mesdhetare të Kulturës dhe Dialogut, së bashku me Aleksandrinë në Egjipt. Një mirënjohje e rëndësishme e dhënë nga 43 vendet anëtare të Unionit për Mesdheun, e cila vjen pas një vlerësimi të kujdesshëm në fronte si promovimi i dialogut ndërkulturor dhe vlerat e tolerancës dhe respektit./ Top Channel/ KultPlus.com
Eksploruesja e ishujve grekë “Panorama” ka zgjedhur bregdetin shqiptar për tu ndalur këtë mëngjes.
Autoriteti Portual Durrës bën të ditur se “veliera turistike ka sjellë 40 turistë amerikanë të cilët janë duke shijuar turin e tyre në Mesdhe, ku pjesë e ndalesave është bërë dhe Durrësi”.
“Panorama” ofron pamje mahnitëse, përbërë nga tri direkë, gjatësi prej 54 m dhe renditet ndër më të mëdhenjtë në llojin e vet, lundron nën flamurin grek dhe është një eksploruese e sprovuar, e cila ka përshkuar nga Oqeani Altantik deri në Detin e Zi.
Pas vizitës ditore në vendin tonë veliera luksoze do vijojë itinerarin drejt ishullit të Korfuzit./atsh/KultPlus.com
Në ditën e dytë të Festivalit Ndërkombëtar të Filmit për të Drejtat e Njeriut (IHRFFA), u shfaqën filma në lokacione të ndryshme, disa prej të cilave në Qendrën për Hapje e Dialog (COD) si dhe në kinemanë “Maks Velo” në Laprakë.
Filmat u shfaqën për grupmoshën e nxënësve të gjimnazeve. Në COD, spektatorë ishin nxënës të shkollës “Petro Nini Luarasi” ku u shfaqën “00:04:47 Till…” dhe “Breaking Social”. Projeksioni u moderua nga lektorja e Akademisë “Marubi”, Bora Ylli, e cila bëri analizën e filmave.
Ishin gjithsej 11 filma që u shfaqën ditën e djeshme, tre prej të cilëve edhe në Akademinë e Sigurisë.
Festivali Ndërkombëtar i Filmit për të Drejtat e Njeriut zhvillohet në Shqipëri prej 19 vjetësh. Në edicionin e këtij viti janë përzgjedhur 41 filma nga vende të ndryshme të botës, por që i lidhin tema sensitive që kanë të bëjnë me të drejtat e njeriut. Tema e këtij viti është “Vepro gjelbër për të tashmen dhe për të ardhmen”. Filmat do të shfaqen në kinema të ndryshme të Tiranës deri më 21 shtator./atsh/KultPlus.com
Sipas raporteve dhe studimeve të ndryshme, kërkesa për specialistë në fushën e Data Science & Analytics është rritur dhe pritet që kjo tendencë të vazhdojë edhe në të ardhmen.
UNI – Universum International College ka partneritet me Arizona State University, i renditur nr. #1 në Shtetet e Bashkuara për Inovacion sipas “US News & World Report” për nëntë vite me radhë, duke i’u ofruar kështu studentëve arsimim të klasit botëror dhe diplomë të fuqizuar nga Arizona State University.
Studentët e nivelit MASTER përfitojnë:
Diplomë të Fuqizuar nga Arizona State University
Diplomë te njohur ndërkombëtarisht
Sistem modular, ligjerata fizikisht apo online
Orar fleksibil, ligjërata në mbrëmje dhe gjatë vikendeve
Eksploro Evropën gjatë studimeve, përfito BURSË të plotë për studime në njërin nga 221 Universitetet partnere të Evropës.
Disa nga profilet e të diplomuarve nga programi MASTER në Data Science & Analytics:
Punësim në koorporata, agjenci, institucione, kompani të mëdha vendore dhe ndërkombëtare
Punësim si Specialist i të Dhënave, Inxhinier i të Dhënave, Analist i të Dhënave, Statisticient, Zhvillues i Software-ve
Hapja e kompanisë tuaj në ofrimin e shërbimeve për menaxhim dhe analizim të të dhënave
Për të transformuar pasionin tuaj për menaxhimin e të dhënave në një karrierë përmbushëse me programin Master në Shkencë e të Dhënave, për më shumë informacione kliko KËTU.
Një skenografi e thjeshtë, mbushur me rekuizita, një pjesë e mirë e të cilave njëherazi ishin edhe kostumet e shfaqjes dhe vetëm dy aktorë, të cilët janë një çift që u njohën rastësisht dhe për vite me radhë kalonin një fundjavë së bashku në të njëjtin hotel ku u takuan për herë të parë, në të njëjtën datë të secilit vit- mbi këto elementë shenjues ishte ndërtuar krejt shfaqja “Në të njëjtën kohë, vitin tjetër”, e cila u shfaq në teatrin “Dodona” në kuadër të edicionit të XI të festivalit të teatrove Sammer cult.
Shfaqja u inskenua nën regjinë e Blerta Cakaj e cila duhet thënë se me një lloj protagonizmi fin regjisorial e solli në skenë komedinë e amerikanit Bernard Slade me një tingëllimë të këndshëm bashkëkohor, ndonëse teksti dramatik është shkruar dekada më parë (premiera e parë më 1975).
Një shtrat në mes të skenës i cili ndërronte varësisht takimeve të dy protagonistëve Xhorxhit dhe Dorisit, ishte skenografia e vërtetë e shfaqjes, ndërkohë që kostumet ishin shndërruar në rekuizita që aktorët i përdornin në përputhje me takimet e tyre, një herë në vit. Telefoni ishte gjithashtu një rekuizitë shumë e rëndësishme e shfaqjes, pasi hera herës gjatë takimeve të dy dashnorëve i lidhte ata me botën jashtë. Ta zëmë në një nga takimet që vazhduan për 25 vjet me radhë Xhorxhi mori një telefonatë nga e bija e cila kishte humbur dhëmbin që duhet t’ia merrnin zanat, një herë tjetër po përmes atij telefoni Xhorxhi tentonte të gjente doktorin më të afërt pasi Dorisit i plasën ujrat e i filluan dhembjet e lindjes, ndërkaq vite më vonë Xhorxhi po ashtu u përball përmes telefonit me bashkëshortin e Dorisit…
Rastësia që thonë se është mbreti i botës i lidhi dy të panjohurit, Xhorxhin një kontabilist nga Nju Xhersi dhe amvisën nga Oakland, Doris të cilët u takuan në një bujtinë të Kalifornisë Veriore. Ndërsa patën një lidhje për një natë ata u morën vesh që të takohen një herë në vit, pavarësisht se të dy janë të martuar me të tjerë dhe kanë edhe fëmijë.
E pavarësisht gjithçkaje që ndodhte në jetën e tyre, gjatë 25 viteve të ardhshme ata nuk munguan kurrë në takimin e përvitshëm, i cili dalëngadalë u shndërrua më shumë se në një ritual të rëndomtë, sepse përtej asaj që mund të pritet nga një takim i fshehtë jashtëmartesor një herë në vit, ata zhvillojnë një intimitet emocional tepër të thellë për ato rrethana të takimit. Gjatë kohës së shkurtër që kalojnë me njëri-tjetrin, ata ndajnë mes tyre intimitete që vështirë se mund t’i ndash me miq edhe më të afërt sesa me një njeri që takohesh vetëm një herë në vit, pa kontakte të tjera qoftë edhe telefonike. Në atë shtrat që ndërron vendin (ndërrim që simbolizon ndryshimet kohore dhe ato sociale të Xhorxhit dhe Dorisit) ata ndajnë mes vete informacione mbi ato që ndodh në jetët e tyre gjatë vitit që nuk janë takuar si psh lindjet, vdekjet dhe problemet martesore që secili prej tyre po përjeton në shtëpinë e vet.
Edhe nëse në fillim publiku i paragjykon për tradhtinë po aq sa e paragjykojnë ata veten përmes vrasjes së ndërgjegjes apo dilemave që shfaqin, takim pas takimi ata shndërrohen në personazhe të dashura dhe shumë simpatikë e tradhtia e tyre bashkëshortore shndërrohet në një element gjithmonë e më periferik e po të mos e përmendin ata vetë (duke përmendur bashkëshortët apo fëmijët) harrohet fare. E kështu vit pas viti, takimet e tyre të një fundjave në vit, shndërrohen në sagë të një lidhjeje jashtëmartesore e cila në shfaqje “ndërpritet” çerek shekulli më pas, kur protagonistët simpatikë e kapin veten në të gjashtëdhjetat e tyre, ku si gjithçka tjetër pashmangshmërisht ndajnë edhe problematikat e plakjes së tyre, janë bërë edhe gjyshër e më në fund tentojnë ta ripërcaktojnë dashurinë që kanë për njëri- tjetrin jashtë takimit të tyre një herë në vit dhe romancës që bart kjo dashuri.
Blerta Caka në rolin e Dorisit dhe Elton Tahiri në rolin e Xhorxhit arritën të sjellin te publiku plotninë e personazheve të tyre, ani pse hera herës vërehej një tejngarkesë emocionale e tyre e cila reflektohej në vështirësinë e shqiptimit të tekstit.
Edhe pse në përgjithësi në tekstin e shfaqjes nuk kishte prerje të mëdha dramaturgjike duke i mbetur besnik tekstit të autorit Bernard Slade, regjisorja e re Blerta Caka e cila luante edhe rolin e Dorisit, kishte zgjedhur të mos e trajtonte shfaqjen si një komedi klasike. Ndonëse “ Në të njëjtën kohë, vitin tjetër” përmban të njëjtin lloj dialogu komik që ka teksti autorial, në leximin regjisorial të Cakës i është dhënë më shumë rëndësi shpërfaqjes së momenteve të krijimit të një miqësie të thellë mes dy protagonistëve, arritur kjo mes butësisë dhe romantizmit të raportit të tyre. Për fund mund të themi se “guximi” regjisorial i regjisores së re Blerta Caka u shpërblye pasi edhe zhveshja nga petku i komedisë klasike i qëndronte mirë shfaqjes./ KultPlus.com
Të martën, më 24 shtator, nga ora 18.00, në ambientet e KultPlus Caffe Gallery do të përurohet libri i autores Lumnije Berisha, me titull “Zëra Hibrid”.
Ky libër sjell në kujtesën e lexuesve personazhe nga sfera të ndryshme jetësore.
Libri “Zëra Hibrid”, i autores Lumnije Berisha, i përket një zhanri shumë të veçantë të gazetarisë. Mbase profesioni i autores, si gazetare, e ka nxitur atë që t’i botojë në një libër intervistat e realizuara me personalitete të rëndësishme shqiptare që jetojnë në Kosovë, Shqipëri si dhe në Diasporë.
Libri “Zëra Hibrid”, ofron një perspektivë të pasur të identitetit kombëtar dhe shoqëror të Kosovës dhe Shqipërisë, duke sjell një panoramë të pasur të krijimtarisë dhe kontributit të personaliteteve të shquara shqiptare në fushat e kulturës, letërsisë, politikës dhe gazetarisë.
BIOGRAFIA Lumnije Berisha u lind në Dardanë (ish Kamenicë). Studimet për gazetari i mbaroi në Fakultetin e Filologjisë të Universitetit të Prishtinës “Hasan Prishtina”, kurse studimet Master në drejtimin “Komunikim Masiv dhe Gazetari”, i përfundoi në Kolegjin AAB, ku mori titullin MA me temën “Qasja e Institucioneve dhe e Mediave ndaj Personave me Aftësi të Kufizuara në Kosovë”, e cila në vitin 2018 u bë libri i saj i parë. Që nga viti 2013 Berisha është autore e emisionit “Për një Botë më të Mirë” në Radio Kosovë, ku trajton tema sociale. Gjithashtu, një periudhë kohore e ka drejtuar edhe emisionin “Kaleidoskop”, po në Radio Kosovë, në të cilin ka trajtuar tema të ndryshme me personalitete të shquara shqiptare. Lumnije Berisha ka ndjekur edhe trajnime të ndryshme nga të cilat ka marrë licenca kombëtare dhe ndërkombëtare. Në vitin 2021 ka botuar librin “Pikturë me fjalë”, i ribotuar në po të njëjtin vit. “Zëra Hibrid”, është libri i saj i tretë, në të cilin shpalosë rrëfime të thella dhe të pasura nëpërmjet intervistave me një gamë të gjerë personalitetesh shqiptare. Në këtë libër lexuesit njihen me një panoramë të gjallë të botës së tyre./ KultPlus.com
Java Kulturore Britanike vazhdoi aktivitetet e saj me masterclass-in nga Mike Figgis. Në Qendrën e Artit “Agimi”, ishin të pranishëm me këtë rast, kineastë të rinj e të apasionuar ndaj kinematografisë për të ndjekur ligjërimin e regjisorit, skenaristit e kompozitorit britanik, Figgis.
Mike Figgis erdhi për një seminar rreth realizimit të filmave me buxhet të limituar dhe pajisje minimale. Eventi ngjalli interes tek gjenerata e ardhshme e kineastëve dhe ishte një shkëmbim i vlefshëm njohurish midis industrisë së filmit në Mbretërinë e Bashkuar dhe asaj shqiptare.
Mike Figgis dha nga përvoja e tij e vyer, si një regjisor që është kandiduar 2 herë për çmimin Oscar, me veprën e tij “Leaving Las Vegas” (1995).
Falë Javës Kulturore Britanike, të rinjtë mundën të bashkebisedonin me një artist që ka nxjerrë dhjetra prodhime si në kinematografi ashtu edhe në televizion. Figgis përveç regjisë ka shkruar një pjesë të madhe të skenarëve që ekranizohen, si dhe ka shkruar muzikën për pjesën më të madhe të tyre./atsh/KultPlus.com
Sot është Dita Ndërkombëtare e Pagave të Barabarta, e cila përfaqëson përpjekjet e kahershme drejt arritjes së pagës së barabartë për punë me vlerë të barabartë.
Kjo ditë bazohet më tej në angazhimin e OKB-së për të drejtat e njeriut dhe kundër të gjitha formave të diskriminimit, duke përfshirë diskriminimin ndaj grave dhe vajzave.
Në të gjitha rajonet e botës, gratë paguhen më pak se burrat, me diferencën gjinore të pagave të vlerësuara në rreth 20 %, në rang global. Barazia gjinore dhe fuqizimi i grave dhe vajzave vazhdojnë të frenohen për shkak të marrëdhënieve të pabarabarta historike dhe strukturore të pushtetit midis grave dhe burrave, varfërisë dhe pabarazive dhe dizavantazheve në aksesin ndaj burimeve dhe mundësive që kufizojnë aftësitë e grave dhe vajzave.
Progresi në ngushtimin e këtij hendeku ka qenë i ngadaltë. Ndërsa paga e barabartë për burrat dhe gratë është miratuar gjerësisht, zbatimi i saj në praktikë ka qenë i vështirë./atsh/KultPlus.com
Filmi i metrazhit të gjatë “Pikë uji” tashmë është propozuar për garën e Oscar, garë në të cilën do të merr pjesë Shqipëria, shkruan KultPlus.
Filmi me skenar dhe regji të Robert Budinës e me prouducemte Sabina Kodra sjell një histori të Aidës (Gresa Pallska), e cila është një grua në karrierë, por që jeta e përplasë me një problem familjar, problem pastaj që shpërfaqë fuqinë e politikës, drejtësisë…
Në këtë film, përpos Gresa Pallaskës me role të tyre janë përfshirë edhe aktorët: Arben Bajraktaraj, Adem Karaga, Gerhard Koloneci, Kodjana Keco, Paolo Iancu, Henri Topi…
Se janë propozuar për të garuar për Oscar, është bërë e ditur nga EraFilm Production, njoftim që e sjellim të plotë në vijim.
Jemi jashtëzakonisht të lumtur të njoftojmë se filmi “Pikë Uji” është përzgjedhur për të përfaqësuar Shqipërinë në garën për Oscar! Për ne, ky është vlerësimi më i madh që mund të marrësh nga vendi yt.
Falënderojmë me mirënjohje të thellë:
– Aktorët dhe ekipin tonë të dedikuar që punuan me pasion dhe përkushtim – falë jush ky moment është bërë realitet!
– QKK-në për mbështetjen e vazhdueshme dhe besimin!
– Komisionin përzgjedhës për përgjegjësinë e jashtëzakonshme që na kanë dhënë.
Është hera e tretë që një film nga ERAFILM do të përfaqësojë Shqipërinë në këtë skenë të madhe ndërkombëtare! Kjo arritje na mbush me krenari të thellë dhe na motivon të japim gjithçka për të çuar përpara kinemanë shqiptare në nivel ndërkombëtar. Robert BudinaSabina Kodra Gresa Pallaska Gresa Pallaska OfficialGerhard Koloneci Adem Karaga Klodjana Keco
Një prej filmave të Festivalit Ndërkombëtar të Filmit për të Drejtat e Njeriut në Shqipëri, u shfaq sot në Kryesinë e Kuvendit, në kuadër të Forumit për Ukrainën. Për këtë veprimtari u përzgjodh dokumentari “Intercepted” (Të përgjuarit).
“Të përgjuarit” është një dokumentar, prodhim i vitit 2024. Ai rrëfen shkatërrimin e Ukrainës prej luftës, duke e sjellë këtë përmes tablove të gjata. Ndërsa anën njerëzore, dokumentari e rrëfen përmes telefonatave të ushtarëve me familjet, duke zbuluar një botë paralele. Tingulli dhe imazhi përballen me njëri-tjetrin.
Përpara se të shfaqej filmi, përshëndetën forumin edhe drejtori ekzekutiv i festivalit, regjisori Kujtim Çashku si dhe prof. Theodore S. Orlin, president nderi i festivalit.
“Kam qenë në Kiev dhe kam kuptuar se, duke ndjekur dronët dhe raketat e shumta brenda 2 orëve, kuptova se ato binin në trupin e Evropës. Asnjëherë zjarri që shihet në shtëpinë e tjetrit, nuk duhet menduar se nuk do të vijë edhe në shtëpitë tona”, u shpreh Kujtim Çashku.
Ndërsa prof. Orlin tha se ajo çfarë po ndodh në Ukrainë është një tragjedi e shekullit të 21-të dhe mund të jetë ndër gjërat më domethënëse të këtij shekulli. Sipas tij, nëse Ukraina nuk do të fitonte, ky do të ishte një shkatërrim për rendin ndërkombëtar, për të cilin kemi punuar shumë.
“Kjo nuk është hera e parë që shohim një film për Ukrainën. Por kësaj here jemi të shqetësuar për kombin e Ukrainës”, u shpreh Orlin./atsh/KultPlus.com
Në kuadër të “Vitit Mbarëkombëtar të 80-vjetorit të Çlirimit”, Muzeu Historik Kombëtar, në bashkëpunim me Institutin e Studimeve Ushtarake, organizoi një aktivitet përkujtimor në bibliotekën “Musine Kokalari” në Tiranë.
Tema e këtij aktiviteti ishte: “Rreth historikëve të Brigadave Sulmuese të krijuara në shtator 1944”, duke vlerësuar kontributet e jashtëzakonshme të figurave historike në Luftën Antifashiste Nacionalçlirimtare.
Në këtë diskutim folën prof. Bernard Zotaj, Gani Elezi, Ledio Xhoxhi, Hysni Mullalli, Vjollca Trebicka.
Aktiviteti përkujtimor kontribuoi në ruajtjen e kujtesës kolektive për sakrificat dhe heroizmin e popullit shqiptar.
Qeveria ka miratuar projektvendimin për shpalljen e 2024-ës, si viti mbarëkombëtar i festimeve të 80-vjetorit të Çlirimit të vendit dhe gjithashtu ngritjen e Komisionit Shtetëror për organizimin e festimeve gjithëvjetore për 80-vjetorin e Çlirimit. Në kuadër të tij po organizohen aktivitete te shumta artistiko-kulturore./atsh/KultPlus.com
Më 18 shtator 1947, regjimi komunist orkestroi një proces gjyqësor kundër “çadrës” së spiunazhit amerikan në Shqipëri.
Qe vendosur që të zhvilloheshin dy gjyqe, një i hapur dhe një i mbyllur “për gjykimin e disa elementëve armiq, mbeturina të fashizmit, të spiunazhit të huaj, fraksionistë..etj, si edhe mbi qëndrimin dhe masat ndaj atyre teknikëve që dalin të implikuar në procesin gjyqësor”.
Akuzat ngriheshin kundër Harry Fultz-it, që sipas regjimit përdorte kontaktet e tij si drejtor i Shkollës Teknike, në kuadër të një aktiviteti spiunazhi.
“Nga procesi dalin të implikuar shumë teknikë. Një kategori e tyre mund të futen edhe në burg. Një kategori duhet të këshillohet. Një kategori që mund të vëzhgohet. Njerëzit tonë duhet të përfitojnë për të krijuar agjentë. Ka nga ata që do të transferohen ose do të pushohen”, shkruhet në dokumentin e ruajtur në Arkivin Qendror të Shtetit.
Nëpërmjet tekstit ilustrues, mësohet se në përgatitjen e gjyqit do të përcaktohej edhe ndërmarrja e masave të karakterit politik. Nga punimet e gjyqit u dënuan me vdekje Beqir Çela, Riza Alizoti, Paollo Sagioti, Andrea Tarasconi, Sulo Klosi dhe Agathokli Xitomi./atsh/KultPlus.com
