Etiketë: Michel Houellebecq

Michel Thomas (26 shkurt 1956), i njohur si Michel Houellebecq është një poet, romancier dhe eseist francez.

Romanet e tij Zgjerimi i fushës së betejës, Grimcat elementare dhe Platforma u bënë piketa të narracionit të ri francez për përshkrimin e mjerimit emocional dhe seksual të njeriut perëndimor të fund të shekullit XX dhe fillimit të Shekulli XXI. Këto romane i dhanë konsideratë letrare, por gjithashtu i dhanë të ashtuquajturin “Fenomeni Houellebecq”, i cili provokoi debate të shumta dhe pasionante në shtypin ndërkombëtar.

Michel Houellebecq lindi në Saint-Pierre, në ishullin e Reunion, djali i René Thomas, guidë malore dhe Lucie Ceccaldi, një mjek anestezist i diplomuar në shkollën mjekësore të Algjerit, të dy militantë komunistë. Emri i tij u zgjodh nga prindërit e tij pas një vizite të këtyre në Mont-Saint-Michel. Me sa duket nëna e tij do ta kishte falsifikuar certifikatën e lindjes me dy vjet, sepse besonte se kishte talent: ai nuk do të lindte në këtë mënyrë në 26 shkurt 1956, siç tregohet në certifikatën e tij të lindjes, por në 26 të Shkurt 1958. Sipas deklaratave të tij, prindërit e tij humbasin interesin për të shumë herët; çifti ndahet dhe ai mbetet jetim me prindërit gjallë. Në fillim, janë gjyshërit e tij të nënës, në Algjeri, ata që kujdesen për të, pastaj, pas divorcit të prindërve, babai i tij e rikuperon atë me anë të gjyqeve dhe ia beson gjyshes nga babai, Henriette Thomas, gjithashtu një komuniste e zjarrtë, emrin e të cilit ajo e adopton si një pseudonim për njohje. Pasi kishte qenë një shkollë e mesme në Meaux, ai ndoqi klasat përgatitore për shkollat ​​e shkëlqyera në Lycée Chaptal në Paris (ku do të rrihej nga shokët e tij të klasës, një fakt që pasqyrohet në Grimcat Thelbësore) qysh në vitin 1975, ai iu bashkua Institutit Agronomik Kombëtar i Paris-Grignon (INA PG). Ai mbaroi shkollën në 1978, një agronom me një specializim (me fat) në “Zhvillimin e mjedisit natyror dhe ekologjisë”. Një periudhë papunësie i lejon atij të merret me krijimtari letrare: ai bën takimin vendimtar me Michel Bulteau, drejtorin e La Nouvelle Revue në Paris, i cili propozon të bashkëpunojë në koleksionin e Infréquentables me botimet e Rocher. Ai u bashkua më pas me supérieure École natione Louis-Lumière, në seksionin e fotografisë (seksioni i xhirimit), por u largua më 1981, para se të diplomohej. Djali i tij lindi në të njëjtin vit. Pastaj ai pëson një periudhë papunësie, pas divorcit, çka i krijon një tronditje serioze nervore.

Ai filloi një karrierë në shkencën e kompjuterave në Unilog dy vjet më vonë, duke punuar më vonë si menaxher kontrate në departamentin e IT në Ministrinë e Bujqësisë, (rue de Picpus), në rrethin e 12-të të Parisit, ku mbeti për tre vjet ( kjo periudhë evokohet në një mënyrë romantike në Zgjatjen e fushës së luftës). Ai bëri kërkesë për një vend pune në Asamblenë Kombëtare dhe më 1990 u punësua si asistent administrativ në departamentin e IT-së. Këto të ardhura më pas i japin paqen që ju nevojitet. Më 1991 ai botoi biografinë e Howard P. Lovecraft “Kundër botës, kundër jetës”. Në vitin 1996, pasi fitoi vjetërsinë e nevojshme dhe duke dashur t’i përkushtohej shkrimit, ai kërkoi pushimin e tij. Më 1992, Michel Houellebecq mori çmimin Tristan-Tzara për koleksionin e tij të poezive “Ndjekja e lumturisë”, botuar më 1991. Ai u takua me Juliette dhe André Darle, të cilët më pas ftuan këtë poet të ri tridhjetë e gjashtë vjeç, një punonjës të Asamblesë Kombëtare, etj. thuajse i panjohur, në Festivalin e Poezisë Murale që zhvillohet në kështjellën e Estuaries në Aubigny-sur-Nère. Juliette Darle kujton si vijon: “Kam perceptuar një personalitet unik në të dhe menjëherë e asimilova Michelin me autorët e mëdhenj të shekullit XX …” Më 1998, përshkrimi i tij i marrëdhënieve të dashurisë në Grimcat Thelbësore lind diskutime; atëherë ai akuzohet për misogyny dhe objektivizim të trupit femëror nga feministet radikale. Në vitin 2000, ai shkoi në mërgim në Irlandë me gruan e tij të dytë, Marie-Pierre Gauthier. Më 2002, ai u transferua në Andaluzi, në Parkun Natyror të Cabo de Gata-Níjar.

Në fund të 2012, në polemikë të plotë për shkak të mërgimit fiskal të tij, ai njoftoi rikthimin e tij në Francë. I instaluar në apartamentin e tij të ri në Paris, ai komenton në një intervistë arsyet e kthimit të tij. Ai mohon çdo gjest politik të qëllimshëm në lidhje me largimin e tij nga brigjet jugperëndimore të Irlandës, por pranon, megjithatë, se kjo mund të interpretohet si e tillë “pasi kjo tregon se niveli i taksave nuk është aq i fortë sa ta dekurajojë atë” botën “. Në njoftimin e botimit të koleksionit të tij të poezive Konfigurimi i bregut të fundit në prill 2013, ai shpreh dëshirën e tij për të vazhduar shkrimin: “Jeta nuk më intereson aq sa mund ta bëj pa shkruar”.

Në vitin 2014, ai është protagonisti kryesor i filmit Near Death Experience.

Në vitin 2016, To Stay Alive: U botua një metodë, e adaptuar nga eseja e tij “Qëndro i gjallë”, me regji të regjisorit Hollandez, Erik Lieshout. Më 21 Shtator 2018, ai u martua me Qianyum Lysis Li, një grua e re me origjinë kineze. Në Janar 2019, ai publikoi Serotonin dhe u emërua Kalorës i Legjioni i Nderit.

Me botimin më 1994 të Zgjerimit të fushës së betejës, i cili u krahasua me Të huajin e Camus, ai doli plotësisht nga anonimati për t’u bërë autor i një prej librave më të shitur të vitit. Vepra u përkthye në gjuhë të shumta dhe u bë i njohur për publikun e gjerë. Disa kritikë besonin se suksesi i tyre do të zgjaste pak por ai parashikim u trondit papritmas me botimin e romanit të dytë, “Grimcat Elementale”, që konsiderohet libri më i mirë francez i vitit 1998 nga revista Lire dhe u dha Prix ​​Novembre. Romani i tij i tretë, Platforma, e bëri atë patjetër atë një yll mediatik, jo vetëm për përkthimin në më shumë se 25 gjuhë, por për faktin se ishte subjekt i një polemike të hidhur rreth islamofobisë së tij të pretenduar dhe për vizionin e tij amoral të shfrytëzimit seksual të Botës së Tretë. Në veprën e tij ndikimi i autorëve të tillë si Marquis de Sade, Aldous Huxley, H.P. Lovecraft dhe Louis-Ferdinand Céline.

Për shkak të presionit të mediave, ai u largua nga Franca dhe jetoi në Irlandë për disa vjet dhe më pas në Spanjën jugore, në Cabo de Gata (provincën e Almería), për t’u rikthyer vite më vonë në Francë.

Mungesa stilistike e Houellebecq është vënë në pah nga komentuesit dhe kritikët. Shkrimi i tij, siç e ka përmendur vetë ai, ka një “mungesë stili” shumë të vetëdijshëm, megjithëse ka nga ata që pretendojnë se ai në të vërtetë është në gjendje të përdorë burimet kur dhe si i përshtatet atij. Kritikë të ndryshëm, kryesisht francezë, e kanë quajtur mënyrën e tyre të të shkruarit “stil të bardhë” ose “stil të sheshtë” (“pjatë form”). /Voal.ch /KultPlus.com

Shkrimtari i njohur francez Michel Houellebecq do të vizitojë Beogradin.

Shkrimtari, ndër më të mirët në Evropë, do të jetë pjesë e Festivalit të Letërsisë KROKODIL në Beograd, gjatë verës së këtij viti.

Lajmin e ka dhënë pa shumë detaje drejtori i festivalit, shkrimtari Vladimir Arsenijevic, i cili ka thënë se ditëve në vazhdim do të jepen më shumë detaje.

Houellebecq ka shkruar mes tjerash edhe ‘Thërrmijat elementare’ dhe ‘Nënshtrimi’, libra të përkthyer në shqip, ndërsa ka edhe librat ‘Platform’, ‘The map and the territory’, ‘The possibility of an island’ dhe libra të tjerë, shkruan KultPlus.

Personazhet e Houellebecq, që të gjitha pa përjashtim, shpërfaqin gjendjen dehumanizuese të njeriut bashkëkohor, në kushtet e një shoqërie të tregut, që më së paku ka si synim njerëzoren. Njerëz të zvetënuar, pa ambicie, të pazotë që të lidhin qoftë edhe një raport njerëzor – personazhet e Houellebecq na bëjnë që, qoftë edhe për një moment të vetëm, të mendojmë për gjendjen në të cilën ndodhet njeriu i sotëm.

Michel Houellebecq është shkrimtar francez, prozator, poet dhe kritik i letërsisë. / KultPlus.com

Në orën katër të pasdites, kur shitësi i librarisë “Fnac” në Champs Elysées hap sirtarët për të mbushur raftin e librave në vitrinë, zbulon se ai është i boshatisur.

Michel Houellebecq por shet më shumë nga ç’parashikohej. Dy burra rreth të dyzetave marrin një nga kopjet e fundit të librit “Serotonina”, promovuar disa ditë më parë. Ata nuk duan të japin shumë arsye për blerjen e tyre. “Nuk mund të flasim, jemi ushtarë”, thonë. Ndërkohë flet me shumë përzemërsi Agnes, një grua simpatike pesëdhjetëvjeçare. Ka ardhur nga provinca, nga Rueil-Malmaison, së bashku me bashkëshortin për një xhiro në qendër, ndërsa kur hyn në librari, idetë i ka të qarta. “Houellebecq më pëlqen, sepse është intrigues dhe mbi të gjitha realist.” Realist? Por sa libra i keni lexuar atij? “Kam lexuar Nënshtrimin.” Dhe ju mendoni se vërtetë fundamentalizmi islamik mund të marrë pushtetin në Francë, mendoni se bëhet fjalë për një hipotezë realiste? “Besoj se ekziston një problem i rëndë me fundamentalistët”. Që Houellebecq mund të konsiderohet një profet, që ka aftësinë për t’i paraprirë problemeve të pazgjidhura të shoqërisë francezë, tashmë është një ide e përhapur dhe e pranuar.

Megjithatë, duhet thënë se nuk do ta gëzonte këtë famë sikur libri i tij “Nënshtrimi” të kishte dalë në librari më 7 janar 2015, ditën e atentatit ndaj redaksisë së Charlie Hebdo. Në atë atentat, Houellebecq humbi një ndër miqtë më të mirë, Bernard Maris dhe më pas u arratis për disa kohë në Irlandë, jo vetëm për arsye sigurie.

Është e vërtetë se shkrimtari mori disa kërcënime të njëpasnjëshme, por edhe vetë u trondit nga koicidenca e frikshme mes librit të tij dhe ngjarjes së që ndodhi. Por ajo që ndodhi me “Nënshtrimi”, ndodhi edhe tani me “Serotonina”. Houellebecq dorëzoi dorëshkrimin e romanit në shtëpinë botuese Flammarion në fund të verës së vitit 2018, kur asnjë nuk e çonte ndër mend se jeta politike franceze shumë shpejt do të tronditej nga revolta popullore, nga jelekverdhët siç quhen tani, nga banorët e zonave rurale që kërkojnë të hakmerren ndaj privilegjeve të qyteteve të mëdha, ose më mirë, ndaj Parisit.

Kjo ndoshta është edhe arsyeja kryesore se përse lexuesit po shpejtojnë ta blejnë romanin e tij të fundit, ndoshta presin një përgjigje nga “profeti” Houellebecq./Tiranapost.al/ KultPlus.com